ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ (7/12/2025)
Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι’ ΛΟΥΚΑ
Προς Εφεσίους, κεφ. Ε΄, εδάφια 8-19
8 Ἦτε γάρ ποτε σκότος, νῦν δὲ φῶς ἐν Κυρίῳ· ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε· 9 ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ· 10 δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. 11 Καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· 12 τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ’ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· 13 τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι. 14 Διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός.
15 Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, 16 ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. 17 Διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. 18 Καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, 19 λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.
Ερμηνευτική απόδοση από τον μακαριστό Παν.Τρεμπέλα
8 Σκεφτείτε τι ήσασταν στο παρελθόν. Τόσο πολύ είχε εισχωρήσει μέσα σας ο σκοτισμός της αμαρτίας, ώστε είχατε μεταβληθεί σε σκοτάδι. Τώρα όμως που ενωθήκατε με τον Κύριο γίνατε φως. Να συμπεριφέρεστε λοιπόν σαν παιδιά του φωτός˙ σαν άνθρωποι που όλη τους η ζωή είναι φως, και λάμπουν με την αρετή τους. 9 Οφείλετε λοιπόν, αφού λάβατε το Άγιο Πνεύμα, να έχετε φωτεινή διαγωγή. Διότι καρπός που παράγει το Άγιο Πνεύμα στις ψυχές των ανθρώπων που φωτίζει, φαίνεται εξωτερικά με κάθε είδους εκδηλώσεις καλοσύνης και δικαιοσύνης και φιλαλήθειας. 10 Και να εξετάζετε να μάθετε τι είναι ευάρεστο στον Κύριο.11 Και να μη γίνεστε με την ανοχή σας συγκοινωνοί και συνένοχοι στα αμαρτωλά σκοτεινά έργα, που δεν φέρνουν κανέναν ωφέλιμο καρπό. Αντί να τα σκεπάζετε και να τα ανέχεστε, οφείλετε μάλλον να τα ελέγχετε και να τα βγάζετε στο φως, αποδεικνύοντας πόσο ολέθρια είναι. 12 Ο έλεγχος και η διαφώτιση αυτή είναι επιβεβλημένη και ωφέλιμη· διότι τα έργα που κάνουν κρυφά οι απείθαρχοι αυτοί άνθρωποι είναι τόσο αισχρά, ώστε και μόνο το να μιλά κανείς γι’ αυτά φέρνει ντροπή. 13 Με τον έλεγχο όμως τα έργα αυτά που γίνονται κρυφά φανερώνονται. Γίνεται δηλαδή γνωστός ο αισχρός τους χαρακτήρας και οι ολέθριες συνέπειές τους. Κι όσοι έχουν καλή διάθεση διορθώνονται. Σταματούν πλέον να τα κάνουν αυτά και εργάζονται στο εξής φανερά· διότι κάθε τι που δεν φοβάται τον έλεγχο και δεν δυσκολεύεται να φανερωθεί είναι φως. 14 Επειδή λοιπόν πραγματικά με τον έλεγχο επέρχεται διόρθωση στους καλοδιάθετους, γι’ αυτό και το Άγιο Πνεύμα χρησιμοποιεί τον έλεγχο και φωνάζει σε κάθε αμαρτωλό με το στόμα των προφητών της Καινής Διαθήκης: «Σήκω επάνω εσύ που κοιμάσαι τον ύπνο της αμαρτίας, και αναστήσου από τη νέκρα και τον θάνατο στον οποίο σε έριξε η αμαρτία. Και θα σε φωτίσει ο Χριστός».
15 Έχετε δεχτεί κι εσείς τον φωτισμό αυτόν από τον Χριστό. Λοιπόν προσέχετε πώς να συμπεριφέρεστε με κάθε ακρίβεια, όχι σαν άσοφοι και ασύνετοι, αλλά ως σοφοί και συνετοί. 16 Να αξιοποιείτε πνευματικά κάθε ευκαιρία και να την αρπάζετε αμέσως˙ έτσι θα φαίνεται η σύνεση και η σοφία σας. Δεν πρέπει να χάνετε καμία ευκαιρία, διότι εξαιτίας του κακού που επικρατεί, οι ημέρες είναι γεμάτες σκάνδαλα, και γι’ αυτό, ενώ οι ευκαιρίες για το καλό είναι σπανιότερες, οι αφορμές για το κακό είναι πολύ περισσότερες. 17 Γι’ αυτό λοιπόν προσέχετε να μη γίνεστε ανόητοι, αλλά να εξετάζετε και να κατανοείτε σε κάθε περίπτωση ποιο είναι το θέλημα του Κυρίου. Κι έτσι, αν το εφαρμόζετε αυτό στη ζωή σας, θα γίνεστε πράγματι σοφοί και συνετοί. 18 Και μη μεθάτε με κρασί. Στη μέθη υπάρχει διαφθορά και ασωτία. Αλλά να γεμίζετε μέσα σας με Άγιο Πνεύμα. 19 Και τότε ο θείος ενθουσιασμός που θα γεμίζει τις καρδιές σας θα εξωτερικεύεται. Και θα λέτε μεταξύ σας ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές. Θα τραγουδάτε και θα ψάλλετε στον Κύριο όχι μόνο με το στόμα σας, αλλά και με την καρδιά σας, που θα αισθάνεται και θα συμμετέχει σε αυτά που ψάλλετε.
Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι΄ΛΟΥΚΑ
Κατά Λουκάν, κεφάλαιο ΙΓ΄, εδάφια 10-17
10 ῏Ην δὲ διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. 11 Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές. 12 Ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ ᾿Ιησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· 13 καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. 14 Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου.
15 Ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; 16 Ταύτην δέ, θυγατέρα ᾿Αβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; 17 Καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ.
Ερμηνευτική απόδοση από τον μακαριστό Παν. Τρεμπέλα
10 Κάποιο Σάββατο ο Ιησούς δίδασκε πάλι σε μία από τις συναγωγές.11 Εκεί βρισκόταν και μία γυναίκα που υπέφερε δεκαοκτώ χρόνια από μια ασθένεια εξαιτίας κάποιου πονηρού πνεύματος και γι’ αυτό ήταν σκυμμένη διαρκώς με κυρτωμένο το σώμα της και δεν μπορούσε καθόλου να σηκώσει όρθιο το κεφάλι της. 12 Όταν λοιπόν την είδε ο Ιησούς, της φώναξε και της είπε: «Γυναίκα, είσαι λυμένη και ελευθερωμένη από την αρρώστια σου».13 Και έβαλε πάνω της τα χέρια Του. Την ίδια στιγμή εκείνη επανέκτησε την όρθια στάση του σώματός της και δόξαζε τον Θεό για τη θεραπεία της.
14 Τότε ο αρχισυνάγωγος, γεμάτος αγανάκτηση που ο Ιησούς έκανε τη θεραπεία αυτή μέρα Σάββατο, στράφηκε στο πλήθος του λαού κι έλεγε: «Έξι ημέρες έχουμε στη διάθεσή μας να εργαζόμαστε, και μόνο μέσα σε αυτές δικαιούμαστε και πρέπει να το κάνουμε αυτό. Τις εργάσιμες αυτές ημέρες λοιπόν να έρχεστε και να θεραπεύεστε, και όχι την ημέρα του Σαββάτου». 15 Τότε λοιπόν ο Κύριος του απάντησε: «Υποκριτή, κάτω από το πρόσχημα του σεβασμού της αργίας του Σαββάτου κρύβεις φθόνο και μοχθηρία. Ο καθένας σας την ημέρα του Σαββάτου δεν λύνει το βόδι του ή το γαϊδούρι από το παχνί και δεν το πηγαίνει να το ποτίσει; Και το κάνει αυτό χωρίς να θεωρείται παραβάτης της εντολής της αργίας του Σαββάτου, σύμφωνα με την ερμηνεία της εντολής αυτής που είναι αναγνωρισμένη από την παράδοση. 16 Αυτή όμως, που είναι κόρη και απόγονος του Αβραάμ και την έδεσε ο σατανάς με τέτοια αρρώστια, ώστε να μην μπορεί να σηκωθεί όρθια δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, δεν ήταν σωστό και επιβεβλημένο να λυθεί απ’ τα μακροχρόνια αυτά και οδυνηρά δεσμά της την ημέρα του Σαββάτου;». 17 Και ενώ τα έλεγε αυτά ο Ιησούς, ντροπιάζονταν όλοι οι αντίθετοί Του. Και όλος ο λαός χαιρόταν για όλα τα λαμπρά και θαυμαστά έργα που διαρκώς έκανε ο Ιησούς.
ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΛΟΥΚΑ[: Εφ.5,8-16]
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ
[ Υπομνηματισμός των χωρίων Εφ.5,5-21, Ομιλίες ΙΗ’-ΙΘ΄]
[Ομιλία ΙΗ΄]:«Τοῦτο γάρ ἐστε γινώσκοντες, ὅτι πᾶς πόρνος ἢ ἀκάθαρτος ἢ πλεονέκτης, ὅς ἐστιν εἰδωλολάτρης, οὐκ ἔχει κληρονομίαν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ. Μηδεὶς ὑμᾶς ἀπατάτω κενοῖς λόγοις· διὰ ταῦτα γὰρ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας(:Φυλαχτείτε απ’ όλα αυτά, διότι πρέπει να ξέρετε καλά αυτό, ότι κάθε πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, ο οποίος ουσιαστικά είναι ειδωλολάτρης, αφού η λατρεία του χρήματος απορροφά ολόκληρη την καρδιά του, δεν έχει κανένα δικαίωμα κληρονομιάς στην Βασιλεία του Χριστού και Θεού. Αυτή είναι η μόνο αλήθεια. Κι ας μη σας εξαπατά κανείς με λόγια κούφια και ψεύτικα· διότι για τα αμαρτήματα αυτά έρχεται η οργή του Θεού πάνω στους απείθαρχους και ανυπότακτους ανθρώπους)» [Εφ.5, 5-6].
Υπήρχαν, όπως φαίνεται, μερικοί και ανάμεσα στους δικούς μας προγόνους, οι οποίοι έλυναν εντελώς τα χέρια του λαού και μετέτρεπαν σε πράξη αυτό που είχε ειπωθεί από τον προφήτη Ιεζεκιήλ, μάλλον δε και εκτελώντας τα παραγγέλματα των ψευδοπροφητών, οι οποίοι βεβήλωναν το όνομα του Θεού μεταξύ του λαού του αντί «δρακὸς κριθῶν(: για μια χούφτα κριθάρι)» [Ιεζ. 13,19: «Καὶ ἐβεβήλουν με πρὸς τὸν λαόν μου ἕνεκεν δρακὸς κριθῶν καὶ ἕνεκεν κλασμάτων ἄρτων τοῦ ἀποκτεῖναι ψυχάς, ἃς οὐκ ἔδει ἀποθανεῖν, καὶ τοῦ περιποιήσασθαι ψυχάς, ἃς οὐκ ἔδει ζῆσαι, ἐν τῷ ἀποφθέγγεσθαι ὑμᾶς λαῷ εἰσακούοντι μάταια ἀποφθέγματα(: Και βεβήλωναν το όνομά μου ενώπιον του λαού μου, διότι διεκήρυσσαν ότι ενεργούσαν εν ονόματί Μου. Τα έκαναν δε αυτά χάριν ελαχίστου κέρδους· για μια χούφτα κριθάρι και λίγα κομμάτια ψωμί ενεργούσαν έτσι, ώστε να θανατώνουν ψυχές που δεν έπρεπε να θανατωθούν, και να περιποιούνται ψυχές που δεν έπρεπε να ζουν. Αυτά είχαν ως αποτέλεσμα τα κενά και ψευδή λόγια σας προς τον λαό, ο οποίος τα πρόσεχε, επειδή νόμιζε ότι προέρχονταν από τον Θεό)»]. Το πράγμα αυτό λοιπόν νομίζω ότι και τώρα γίνεται από μερικούς. Όταν λοιπόν λέμε ότι εκείνος που κάλεσε τον αδελφό του μωρόν, μεταβαίνει στη γέεννα του πυρός[πρβ. Ματθ. 5,22: «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ ὀργιζόμενος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ εἰκῆ ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ῥακά, ἔνοχος ἔσται τῷ συνεδρίῳ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ μωρέ, ἔνοχος ἔσται εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός(:Εγώ όμως σας λέω ότι καθένας που οργίζεται εναντίον του αδελφού του χωρίς σοβαρό πνευματικό λόγο, διαπράττει έγκλημα ανάλογο με εκείνο το οποίο δικαζόταν άλλοτε από το τοπικό επταμελές δικαστήριο, την «κρίση». Κι εκείνος που θα πει περιφρονητικά στον αδελφό του: «Ανόητε», είναι ένοχος βαρύτερου εγκλήματος, σαν εκείνα που δικάζονται από το ανώτατο δικαστήριο των Ιουδαίων, το Συνέδριο. Κι εκείνος που με μίσος και κακία θα πει στον αδελφό του: «Ηλίθιε», θα είναι ένοχος εγκλήματος που πρέπει να τιμωρηθεί με τη γέεννα του πυρός που βρίσκεται στον Άδη)»], άλλοι λέγουν: «Αλήθεια, εκείνος που κάλεσε τον αδελφό του μωρό μεταβαίνει στη γέεννα του πυρός; Όχι», λέγει.
Και όταν λέμε ότι ο πλεονέκτης είναι ειδωλολάτρης, και αυτό πάλι το απορρίπτουν, λέγοντας ότι αυτό είναι υπερβολικό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξευτελίζουν όλες τις εντολές. Υπαινισσόμενος αυτούς λοιπόν ο μακάριος Παύλος, και τότε έγραφε προς τους Εφεσίους τα εξής: «Τοῦτο γάρ ἐστε γινώσκοντες, ὅτι πᾶς πόρνος ἢ ἀκάθαρτος ἢ πλεονέκτης, ὅς ἐστιν εἰδωλολάτρης, οὐκ ἔχει κληρονομίαν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ(:Φυλαχθείτε απ’ όλα αυτά, διότι πρέπει να ξέρετε καλά αυτό, ότι κάθε πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, ο οποίος ουσιαστικά είναι ειδωλολάτρης, αφού η λατρεία του χρήματος απορροφά ολόκληρη την καρδιά του, δεν έχει κανένα δικαίωμα κληρονομιάς στην Βασιλεία του Χριστού και Θεού)»[Εφ.5,5]. Στη συνέχεια προσθέτει: «Μηδεὶς ὑμᾶς ἀπατάτω κενοῖς λόγοις(:Αυτή είναι η μόνο αλήθεια. Κι ας μη σας εξαπατά κανείς με λόγια κούφια και ψεύτικα· διότι για τα αμαρτήματα αυτά έρχεται η οργή του Θεού πάνω στους απείθαρχους και ανυπότακτους ανθρώπους)»[Εφ.5,6]. Κούφια είναι εκείνα που έχουν προσωρινώς χάριν και δεν αποδεικνύονται με κανένα τρόπο στα έργα· το πράγμα βέβαια αυτό είναι απάτη. «Διὰ ταῦτα γὰρ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας(:Διότι για τα αμαρτήματα αυτά έρχεται η οργή του Θεού πάνω στους απείθαρχους και ανυπότακτους ανθρώπους)»[Εφ.5,6]. Ομιλεί για την πορνεία, για την πλεονεξία, για την ακαθαρσία ή και για τα αμαρτήματα αυτά και για την απάτη, επειδή υπάρχουν απατεώνες. «Υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» ονομάζει τους υπερβολικά απειθείς, εκείνους που απειθούν σε Αυτόν.
«Μὴ οὖν γίνεσθε συμμέτοχοι αὐτῶν. Ἦτε γάρ ποτε σκότος, νῦν δὲ φῶς ἐν Κυρίῳ (:Μη γίνεστε λοιπόν συμμέτοχοι των ανθρώπων αυτών στα πονηρά τους έργα. Σκεφθείτε τι ήσασταν στο παρελθόν. Τόσο πολύ είχε εισχωρήσει μέσα σας ο σκοτισμός της αμαρτίας, ώστε είχατε μεταβληθεί σε σκοτάδι. Τώρα όμως που ενωθήκατε με τον Κύριο γίνατε φως. Να συμπεριφέρεστε λοιπόν σαν παιδιά του φωτός˙ σαν άνθρωποι που όλη τους η ζωή είναι φως, και λάμπουν με την αρετή τους)»[Εφ.5,7-8]. Πρόσεχε πώς με σύνεση παρότρυνε αυτούς· κατά πρώτον από τον Χριστό, διότι «αγαπάτε ο ένας τον άλλον, και δεν αδικείτε κανένα»· έπειτα πάλι από την τιμωρία και γέεννα του πυρός.
«Ἦτε γάρ ποτε σκότος, νῦν δὲ φῶς ἐν Κυρίῳ». «Διότι», λέγει, «άλλοτε ήσασταν σκοτάδι, εξαιτίας της πλάνης και της αμαρτίας που κυριαρχούσε μέσα σας· τώρα όμως δια του Κυρίου έχετε φωτιστεί και είστε φως». Πράγμα που λέγει και στην προς Ρωμαίους επιστολή: «Τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ᾿ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; Τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος (: Ποια ωφέλεια λοιπόν είχατε τότε από τα έργα της αμαρτίας, για τα οποία τώρα, όταν τα θυμάστε, ντρέπεστε; Καμία. Είχατε αντίθετα βλάβη μεγάλη, διότι το τελικό αποτέλεσμα των έργων εκείνων είναι θάνατος πνευματικός)»[Ρωμ.6,21] και τους υπενθυμίζει την προηγούμενη κακία τους· δηλαδή: «Αφού κατανοήσετε τι είστε εσείς άλλοτε, και τι έχετε γίνει τώρα, μην επιστρέφετε στην προηγούμενη κακία σας, ούτε να φέρεστε υβριστικά προς την χάρη του Θεού. «Ἦτε γάρ ποτε σκότος, νῦν δὲ φῶς ἐν Κυρίῳ». Αυτό, λέγει ο Παύλος, έγινε σε σας όχι εξαιτίας της δικής σας αρετής , αλλά δια της χάριτος του Θεού· δηλαδή, «Και σεις ήσασταν άλλοτε άξιοι των ιδίων, αλλά όχι πλέον τώρα».
«Ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε (:Να συμπεριφέρεστε λοιπόν σαν παιδιά του φωτός˙ σαν άνθρωποι που όλη τους η ζωή είναι φως, και λάμπουν με την αρετή τους)». Για να δείξει λοιπόν τι σημαίνει «τέκνα φωτός», προσθέτει στη συνέχεια: «Ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ· δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ(:Οφείλετε, λοιπόν, αφού λάβατε το Άγιο Πνεύμα, να έχετε φωτεινή διαγωγή· διότι ο καρπός που παράγει το Άγιο Πνεύμα στις ψυχές των ανθρώπων που φωτίζει, φαίνεται εξωτερικά με κάθε είδους εκδηλώσεις καλοσύνης και δικαιοσύνης και φιλαλήθειας. Και να εξετάζετε να μάθετε τι είναι ευάρεστο στον Κύριο)»[Εφ.5,9-10]. «Ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ (:Με κάθε είδους εκδηλώσεις καλοσύνης)», λέγει. Αυτό το λέγει προς τους οργιζομένους και προς τους κακούς. «Και με κάθε δικαιοσύνη»· αυτό το λέγει προς τους πλεονέκτες. «Και με φιλαλήθεια»· αυτό το λέγει προς την ψευδή ηδονή. «Όχι εκείνα που είπα», λέγει, «αλλά τα αντίθετα». «Ἐν πάσῃ». Δηλαδή «πρέπει σε όλα να επιδεικνύετε πνευματικό καρπό». «Δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ(:Και να ερευνάτε και να διακρίνετε πάντοτε τι είναι ευάρεστο ενώπιον του Κυρίου)». Επομένως εκείνα ήσαν δείγμα παιδικής και ατελούς διανοίας.
«Καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ’ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι (:Και να μη γίνεστε με την ανοχή σας συγκοινωνοί και συνένοχοι στα αμαρτωλά σκοτεινά έργα, που δεν φέρνουν κανέναν ωφέλιμο καρπό. Αντί να τα σκεπάζετε και να τα ανέχεστε, οφείλετε μάλλον να τα ελέγχετε και να τα βγάζετε στο φως, αποδεικνύοντας πόσο ολέθρια είναι. Ο έλεγχος και η διαφώτιση αυτή είναι επιβεβλημένη και ωφέλιμη· διότι τα έργα που κάνουν κρυφά οι απείθαρχοι αυτοί άνθρωποι είναι τόσο αισχρά, ώστε και μόνο το να μιλά κανείς γι’ αυτά φέρνει ντροπή. Με τον έλεγχο, όμως, τα έργα αυτά που γίνονται κρυφά φανερώνονται. Γίνεται δηλαδή γνωστός ο αισχρός τους χαρακτήρας και οι ολέθριες συνέπειές τους. Κι όσοι έχουν καλή διάθεση διορθώνονται. Σταματούν πλέον να τα κάνουν αυτά και εργάζονται στο εξής φανερά· διότι καθετί που δεν φοβάται τον έλεγχο και δεν δυσκολεύεται να φανερωθεί, είναι φως)» [Εφ.5,11-13]. Είπε ότι «γίνατε φως»· το δε φως ελέγχει τα γινόμενα στο σκοτάδι. Ώστε «Αν είστε εσείς», λέγει, «ενάρετοι και θαυμαστοί, δεν θα μπορούν να διαφύγουν την προσοχή σας οι πονηροί άνθρωποι. Διότι, όπως ακριβώς, όταν το λυχνάρι βρίσκεται στη θέση του, όλοι φωτίζονται και δεν θα μπορέσει ο ληστής να εισέλθει στο σπίτι, έτσι όταν λάμπει το δικό σας φως θα αποκαλύπτονται οι πονηροί, επειδή ελέγχονται».
Άρα πρέπει να γίνεται αυστηρός έλεγχος. Πώς λοιπόν τότε λέγει ο Κύριος: «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε(:Μην κατακρίνετε με ασπλαχνία τον πλησίον σας, για να μην κατακριθείτε από τον Θεό)»;[Ματθ.7,1]. Είπε «να ελέγχετε», όχι «να κατακρίνετε», δηλαδή, να σωφρονίζετε. Επίσης, το «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε» το είπε για τα ασήμαντα πράγματα. Και μάλιστα πρόσθετε: «Τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς;(:Γιατί λοιπόν βλέπεις το σκουπιδάκι που είναι στο μάτι του αδελφού σου, ενώ το δοκάρι που είναι στο μάτι σου δεν το αισθάνεσαι και δεν το καταλαβαίνεις; Γιατί το μικρό σφάλμα του αδελφού σου το βλέπεις, ενώ μένεις αναίσθητος μπροστά στο δικό σου βαρύτατο σφάλμα;)»[ Ματθ.7,3].
Αυτό λοιπόν που εννοεί είναι το εξής: Όπως το τραύμα ενόσω κρύπτεται μέσα στο σώμα μας καλυπτόμενο από επάνω και εισχωρεί βαθιά, δεν το φροντίζομε καθόλου, έτσι και η αμαρτία, ενόσω μεν μπορεί να κρύπτεται, σαν να βρίσκεται στο σκοτάδι, με μεγάλη ασφάλεια τολμά τα πάντα, όταν όμως φανερωθεί, γίνεται φως· όχι η ίδια αμαρτία- διότι πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό;- αλλά εκείνος που την έπραξε. Διότι όταν προσαχθεί ενώπιον των ανθρώπων, όταν νουθετηθεί, όταν μετανοήσει, όταν λάβει συγχώρηση, δεν καθάρισες εντελώς το σκοτάδι του; Δεν θεράπευσες τότε το τραύμα του; Δεν απέκοψε την ακαρπία για να φέρει καρπό; Ή αυτό εννοεί ή εκείνο, ότι δηλαδή «Ο μεν δικός σας τρόπος ζωής, επειδή είναι φανερός, είναι φως· κανείς βέβαια δεν αποκρύπτει τον καθαρό τρόπο ζωής. Τα κρυπτόμενα, όμως, εξαιτίας του ότι έχουν γίνει σκοτεινά, κρύπτονται». «Διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός (:Επειδή λοιπόν πραγματικά με τον έλεγχο επέρχεται διόρθωση στους καλοδιάθετους, γι’ αυτό και το Άγιο Πνεύμα χρησιμοποιεί τον έλεγχο και φωνάζει σε κάθε αμαρτωλό με το στόμα των προφητών της Καινής Διαθήκης: «Σήκω επάνω εσύ που κοιμάσαι τον ύπνο της αμαρτίας, και αναστήσου από τη νέκρα και τον θάνατο στον οποίο σε έριξε η αμαρτία. Και θα σε φωτίσει ο Χριστός)» [Εφ.5,14]. «Κοιμωμένο» και «νεκρό» εννοεί τον άνθρωπο της αμαρτίας· και είναι αλήθεια ότι αποπνέει δυσωδία, όπως ο νεκρός, και είναι αδρανής, όπως ο κοιμώμενος, και τίποτε δεν βλέπει, όπως εκείνος, αλλά ονειρεύεται και φαντάζεται. Άλλοι μεν λέγουν: «Θα πλησιάσεις τον Χριστό», άλλοι δε: «Θα σε φωτίσει ο Χριστός»· μάλλον αυτό το δεύτερο είναι. Φύγε μακριά από την αμαρτία και θα μπορέσεις να δεις τον Χριστό. «Πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς(:Διότι καθένας που επιμένει να κάνει έργα πονηρά και κακά, δεν αδιαφορεί απλώς, αλλά αποστρέφεται το φως. Και δεν έρχεται στο φως, για να μη γίνεται φανερή η ασχήμια και η ανηθικότητα των έργων του και προκληθεί έτσι η αποδοκιμασία του και η εξέγερση της συνειδήσεώς του)»[Ιω.3,20]. Αντιθέτως, όμως εκείνος που δεν πράττει έργα πονηρά και κακά, έρχεται στο φως.
Αλλά δεν το λέγει αυτό μόνον για τους απίστους, διότι πολλοί πιστοί προσκολλώνται στην κακία όχι λιγότερο από τους απίστους· υπάρχουν δε και εκείνοι που προσκολλώνται ασυγκρίτως περισσότερο. Για τον λόγο αυτόν και προς αυτούς είναι αναγκαίο να πούμε: «Σήκω επάνω εσύ, που κοιμάσαι τον ύπνο της αμαρτίας, και αναστήσου από τους νεκρούς της αμαρτίας και θα σε φωτίσει ο Χριστός». Προς αυτούς αρμόζει να πούμε και τούτο: «Οὐκ ἔστιν ὁ Θεὸς Θεὸς νεκρῶν, ἀλλὰ ζώντων(:Δεν είναι ο Θεός Θεός νεκρών, που κατάντησαν σε ανυπαρξία, αλλά είναι Θεός ζωντανών)»[Ματθ.22,32].
Εφόσον ισχυρίζονται ότι είναι υπερβολικό το: «Ὁ πλεονέκτης ἐστιν εἰδωλολάτρης», όμως δεν είναι υπερβολικός ο λόγος, αλλά αληθινός. Πώς και με ποιον τρόπο; Διότι ο πλεονέκτης απομακρύνεται από τον Θεό, όπως ακριβώς ο ειδωλολάτρης. Και για να μη νομίσεις ότι απλώς έχει λεχθεί αυτό, είναι απόφαση του Χριστού που λέγει: «Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ(:Δεν μπορείτε να είστε συγχρόνως δούλοι και του Θεού και του μαμωνά, δηλαδή του πλούτου. Ή θα μισήσετε τον πλούτο για να αγαπήσετε τον Θεό, ή θα προσκολληθείτε στον πλούτο και θα περιφρονήσετε τότε τον Θεό)»[Ματθ.6,24]. Όσοι δουλεύουν στον μαμμωνά έφυγαν μόνοι τους από την δουλεία του Θεού, εκείνοι όμως που αρνήθηκαν την εξουσία του Θεού και είναι δούλοι του άψυχου χρυσού, είναι ολοφάνερο ότι είναι ειδωλολάτρες.
Αλλά θα πει κάποιος ίσως: «Δεν έκαμα είδωλο, ούτε έστησα βωμό, ούτε θυσίασα πρόβατα, ούτε πρόσφερα ως σπονδή οίνο, αλλά μπήκα στην εκκλησία και ύψωσα τα χέρια μου προς τον Μονογενή Υιό του Θεού, και συμμετέχω στα μυστήρια και λαμβάνω μέρος στην προσευχή και σε όλα τα άλλα που αρμόζουν στον Χριστιανό. Πώς λοιπόν», λέγει, προσκυνώ τα είδωλα;». Αυτό βέβαια είναι το παραδοξότερο από όλα, διότι, αφού έλαβες πείρα και δοκίμασες την φιλανθρωπία του Θεού και αφού είδες ότι ο Κύριος είναι αγαθός, τον μεν αγαθό εγκατέλειψες και αποδέχτηκες τον άγριο τύραννο και προσποιείσαι ότι είσαι δούλος του Κυρίου, στην πραγματικότητα όμως υπέβαλλες τον εαυτό σου στον σκληρό και φοβερό ζυγό της φιλαργυρίας. Δεν μου είπες ακόμη το δικό σου κατόρθωμα, αλλά τα δώρα του Θεού. Διότι πες μου, παρακαλώ, από πού κρίνομε τον πιστό στρατιώτη, όταν είναι σωματοφύλακας του βασιλέως και τρέφεται απ΄ αυτόν και θεωρείται ότι ανήκει σε αυτόν, ή όταν δεν έχει τα ίδια με εκείνον φρονήματα, αλλά προσποιείται ότι ανήκει σε εκείνον και φροντίζει τις υποθέσεις του, όμως αποδέχεται τα έργα των εχθρών; Είναι φανερό ότι είναι πιστός, όταν είναι σωματοφύλακας του βασιλέως. Για τον λόγο αυτόν είσαι άξιος και σκληρότερης τιμωρίας, παρά όταν αποχωριστείς από την υπηρεσία του βασιλέως και προστεθείς στους εχθρούς σου.
Κι εσύ λοιπόν υβρίζεις τον Θεό σαν ειδωλολάτρης, όχι με το ένα στόμα το δικό σου, αλλά με τα πολλά των αδικημένων. «Αλλά δεν είναι ειδωλολάτρης», θα πει ίσως κάποιος. Όταν λοιπόν λένε οι Έλληνες[:οι εθνικοί]: «Ο Χριστιανός ο πλεονέκτης», τότε δεν υβρίζει αυτός μόνο τον Θεό με εκείνα που πράττει, αλλά αναγκάζει και τους αδικημένους να κάνουν πολλές φορές αυτό· εάν όμως δεν το λένε, αυτό πρέπει να καταλογισθεί στην ευσέβεια των Ελλήνων. Ή δεν βλέπουμε να γίνονται έτσι τα πράγματα; Τι άλλο κάνει ο ειδωλολάτρης; Μήπως δεν προσκυνεί πολλές φορές και ο ίδιος τα πάθη, χωρίς να είναι κυρίαρχος του πάθους; Επεξηγώ τι εννοώ: Όταν λέμε ότι δεν προσκυνεί τα είδωλα, αλλά προσκυνεί την Αφροδίτη, τον Άρη. Και αν ρωτήσουμε: «Ποια είναι αυτή η Αφροδίτη;», οι σεμνότεροι απ’ αυτούς απαντούν: «Η ηδονή». «Και ποιος είναι ο Άρης;». « Ο θυμός». Έτσι κι εσύ προσκυνείς τον μαμμωνά. Αν ρωτήσουμε: «Ποιος είναι ο μαμμωνάς;». «Η πλεονεξία». «Και εσύ προσκυνείς αυτήν;». «Δεν την προσκυνώ», θα πει. Γιατί; Μήπως επειδή δεν λυγίζεις το γόνατό σου; Αλλά τώρα προσκυνείς ασυγκρίτως περισσότερο με τα έργα και τα πράγματα, διότι αυτή είναι η μεγαλύτερη προσκύνηση. Και για να μάθεις, πρόσεχε τι συμβαίνει με τον Θεό: Ποιοι προσκυνούν περισσότερο Αυτόν, εκείνοι που απλώς μόνο παραστέκονται στους τόπους προσευχής ή εκείνοι που πράττουν το θέλημά Του; Είναι ολοφάνερο ότι αυτοί που πράττουν το θέλημά Του.
Έτσι συμβαίνει και με τον μαμμωνά· εκείνοι που κάνουν το θέλημά του προσκυνούν περισσότερο αυτόν. Αν και βέβαια εκείνοι που προσκυνούν τα πάθη, πολλές φορές είναι απαλλαγμένοι από αυτά. Θα μπορούσε να δει κανείς τον υπηρέτη του Άρη να είναι πολλές φορές κύριος του θυμού του. Σε σένα όμως δεν συμβαίνει πλέον αυτό, αλλά υποδουλώνεις τελείως τον εαυτό σου στο πάθος. Αλλά δεν σφάζεις πρόβατα; Φονεύεις όμως ανθρώπους και ψυχές λογικές, άλλες μεν με την πείνα, άλλες δε με τις βλασφημίες. Δεν υπάρχει τίποτε το περισσότερο οργιαστικό από την θυσία αυτήν. Ποιος είδε ποτέ σφαζόμενες ψυχές; Επικατάρατος είναι ο βωμός της πλεονεξίας. Διότι εάν πλησιάσεις σε αυτόν τον βωμό των ειδώλων, θα δεις να μυρίζουν αίματα αιγών και βοδιών· αν πλησιάσεις όμως στον βωμό της πλεονεξίας, θα δεις να μυρίζει ανθρώπινα αίματα· και αν σταθείς πλησίον του, δεν θα δεις να καίονται πτερά ορνίθων, ούτε κνίσα και καπνό να ανεβαίνει ψηλά, αλλά σώματα ανθρώπων να καταστρέφονται. Διότι άλλοι μεν έπεσαν στους κρημνούς, άλλοι δε έδεσαν βρόγχο και άλλοι διαπέρασαν το ξίφος στον λαιμό τους. Είδες θυσίες ωμές και ανθρώπους; Θέλεις να δεις φοβερότερες από αυτές; Εγώ θα σου δείξω να σφάζονται με αγριότητα εκεί όχι πλέον σώματα ανθρώπων, αλλά και ψυχές ανθρώπων. Και βέβαια είναι δυνατόν να σφάζεται η ψυχή με την σφαγή που της αρμόζει· διότι όπως ακριβώς υπάρχει θάνατος του σώματος, έτσι υπάρχει και της ψυχής. Διότι «Ἡ ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα, (:Κάθε ψυχή η οποία αμαρτάνει)», λέγει,«αὕτη ἀποθανεῖται (:αυτή και μόνο θα πεθάνει)»[Ιεζ.18,4]. Ο θάνατος της ψυχής δεν είναι τέτοιος, όπως ο θάνατος του σώματος, αλλά πολύ φοβερότερος. Διότι αυτός μεν ο σωματικός θάνατος, αφού διαλύσει την ψυχή και το σώμα το ένα από το άλλο, το μεν σώμα το ανέπαυσε από τις πολλές φροντίδες και τους κόπους, την δε ψυχή απέστειλε σε φανερό χώρο· έπειτα με την πάροδο του χρόνου, αφού διαλυθεί και φθαρεί, πάλι συνάγεται το σώμα με αφθαρσία και λαμβάνει την ίδια, την δική του ψυχή.
Ο σωματικός λοιπόν θάνατος είναι τέτοιος, της ψυχής όμως είναι φρικτός και φοβερός. Διότι εάν διαλυθεί, δεν αποστέλλει όπως το σώμα αυτήν, αλλά, αφού συνδεθεί πάλι με το άφθαρτο σώμα, το βάζει μέσα στο πυρ το άσβεστο. Αυτός λοιπόν είναι ο θάνατος της ψυχής. Όπως υπάρχει, λοιπόν, θάνατος της ψυχής, έτσι υπάρχει και σφαγή της ψυχής. Τι είναι του σώματος η σφαγή; Το να νεκρωθεί το σώμα και να αποκοπεί από την επενέργεια της ψυχής. Τι είναι η σφαγή της ψυχής; Και αυτό είναι νέκρωσις. Και τι σημαίνει νέκρωση ψυχής; Όπως βέβαια τότε νεκρώνεται το σώμα, όταν εγκαταλείψει αυτό χωρίς τη δική της ενέργεια η ψυχή, έτσι και η ψυχή νεκρώνεται, όταν εγκαταλείψει αυτήν χωρίς τη δική Του ενέργεια το Άγιο Πνεύμα. Οι σφαγές αυτές γίνονται κυρίως επάνω στον βωμό της πλεονεξίας· δεν προκαλούν κορεσμό, ούτε αρκούνται στο αίμα των ανθρώπων, αλλά αν δεν θυσιάσεις και αυτή την ψυχή, δεν ικανοποιείται ο βωμός της πλεονεξίας, αν δεν δεχτεί τις ψυχές και των δύο, και του θύτη δηλαδή και του θύματος. Εν πρώτοις είναι ανάγκη να θυσιαστεί ο θύτης, και έτσι προσφέρει θυσία, και ο νεκρός θυσιάζει τον μέχρι προ ολίγου ζωντανό. Διότι όταν βλασφημήσει, όταν κακολογεί, όταν δυσανασχετεί, δεν είναι αυτές οι πληγές της ψυχής ανίατες; Είδες ότι δεν είναι υπερβολικός ο λόγος ότι ο πλεονέκτης είναι ειδωλολάτρης;
Θέλεις να ακούσεις και άλλον, και να μάθεις ότι η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία και μάλιστα φοβερότερη από την ειδωλολατρία; Οι ειδωλολάτρες προσκυνούν τα κτίσματα του Θεού. Διότι λέγει: «Καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα(:Αυτοί αντικατέστησαν τον αληθινό Θεό με τους ψεύτικους θεούς των ειδώλων και απέδωσαν το σεβασμό της καρδιάς τους και την εξωτερική λατρεία τους στην κτίση, αντί να σέβονται και να λατρεύουν Εκείνον που την δημιούργησε, ο Οποίος είναι σωστό και δίκαιο να ευλογείται και να δοξάζεται στους αιώνες)»[Ρωμ.1,25]. Εσύ όμως προσκυνείς το δικό σου κτίσμα· διότι ο Θεός δεν δημιούργησε την πλεονεξία, αλλά την επινόησε η δική σου αμέτρητη απληστία. Και πρόσεχε τη μανία και το γέλιο. Οι προσκυνούντες τα είδωλα και τιμούν αυτά που προσκυνούν· και αν τα συκοφαντήσει κανείς ή τα υβρίσει, αυτοί τα υπερασπίζονται. Εσύ όμως, σαν από κάποια μέθη αγόμενος, προσκυνείς πράγμα, το οποίο όχι μόνο δεν είναι απαλλαγμένο από κατηγορία, αλλά είναι και γεμάτο από ασέβεια. Επομένως μάλλον είσαι πολύ χειρότερος από αυτούς, διότι δεν μπορείς να απολογηθείς, ότι δεν είναι κακό. Αν και εκείνοι είναι στον υπέρτατο βαθμό αδικαιολόγητοι, εσύ όμως είσαι απείρως περισσότερο, επειδή κατηγορείς την πλεονεξία και επικρίνεις όλους εκείνους που την υπηρετούν και είναι δούλοι της και την ακολουθούν.
Εάν μάλιστα θέλετε, ας εξετάσουμε από ποια αιτία εισήλθε στον κόσμο η ειδωλολατρία. Λέγει κάποιος σοφός[Σοφ. Σολ.14,15-21] ότι ένας πλούσιος βασανιζόμενος από το πρόωρο πένθος του υιού του και μην έχοντας καμία παρηγορία του πένθους, θέλησε να καταπραΰνει τον θάνατο του υιού του με τον ακόλουθο τρόπο: Έκανε άψυχη εικόνα του αποθανόντος και βλέποντας συνεχώς προς αυτήν, νόμιζε ότι με την εικόνα έχει τον αποθανόντα υιό. Μερικοί λοιπόν άνθρωποι κόλακες, των οποίων ο Θεός ήταν η κοιλία, λατρεύοντας την εικόνα για να τιμήσουν εκείνον, προήγαγαν την συνήθεια σε ειδωλολατρία. Επομένως η ειδωλολατρία εισήχθη στον κόσμο από την ασθένεια της ψυχής, από συνήθεια παράλογη, από υπερβολή. Η πλεονεξία όμως δεν εισήχθη έτσι· προήλθε βέβαια και αυτή από ασθενή ψυχή, πλην όμως από χειρότερη. Δεν έχασε κανείς τον υιό του, ούτε επειδή συρόταν από τους κόλακες. Αλλά πώς; Εγώ θα σας πω. Ο Κάιν εξαπάτησε τον Θεό· διότι εκείνα που έπρεπε να δοθούν σε Εκείνον, τα κράτησε κοντά του, ενώ αυτά που έπρεπε να έχει αυτός τα πρόσφερε σε Εκείνον και έκανε αρχή του κακού από τον Θεό· διότι εάν εμείς είμαστε του Θεού, πολύ περισσότερο όσοι έχουν τα πρωτεία των δικών μας κτημάτων.
Πάλι από την πλεονεξία προήλθε η γενετήσια ορμή προς τις γυναίκες. «Εἶδον τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐξεκυλίσθησαν πρὸς τὴν ἐπιθυμίαν(:Παρατήρησαν τις θυγατέρες των ανθρώπων και παρασύρθηκαν ακράτητα προς τη σαρκική επιθυμία)» [Γέν.6,2]· από αυτά πάλι προήλθε η επιθυμία προς τα χρήματα. Διότι το να θέλει κανείς να έχει περισσότερα πράγματα από τον πλησίον του στην παρούσα ζωή δεν προέρχεται από πουθενά αλλού, παρά από το ότι ψυχράνθηκε η αγάπη· το να θέλει να έχει κανείς περισσότερα δεν προέρχεται από άλλη αιτία, παρά από την απόγνωση και την μισανθρωπία και την υπεροψία. Δεν βλέπεις πόσο μεγάλη είναι η γη; Δεν βλέπεις πως είναι μεγαλύτερος από την ανάγκη σου ο αέρας; Ο ουρανός; Για να σβήσει βέβαια την πλεονεξία σου δημιούργησε ο Θεός τα κτίσματα σε τόσο μεγάλο μέγεθος. Εσύ όμως παρ΄όλ’ αυτά αρπάζεις από τον πλησίον σου, και ακούς ότι η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία και ούτε έτσι φρίττεις; Θέλεις να κληρονομήσεις τη γη; Αλλά δεν έχεις στον ουρανό κληρονομία, για να στερήσεις τον εαυτό σου;
Πες μου, εάν σου έδινε κάποιος την εξουσία να τα πάρεις όλα, άραγε δεν θα το ήθελες; Τώρα είναι δυνατόν να τα πάρεις όλα, εάν θέλεις. Αν και μερικοί λέγουν ότι λυπούνται, όταν μεταβιβάζουν την περιουσία τους σε άλλους και θα ήθελαν να είχαν καταφάγει αυτήν μάλλον, παρά να βλέπουν άλλους να γίνονται κύριοι αυτής. Ούτε εγώ σε απαλλάσσω από την ασθένεια αυτήν· διότι και αυτό είναι δείγμα ασθενούς ψυχής· αλλά όμως και αν ακόμη γίνει αυτό, άφησε κληρονόμο στη διαθήκη σου τον Χριστό. Έπρεπε βέβαια να κάνεις αυτό όταν ήσουν ζωντανός, διότι τούτο είναι δείγμα ορθής προαιρέσεως. Αλλά όμως έστω κατ’ ανάγκην γίνε περισσότερο φιλότιμος. Διότι πράγματι ο Χριστός για τον λόγο αυτόν έδωσε εντολή να δίνουμε στους πτωχούς, για να μας καταστήσει φιλοσόφους όταν ζούμε, για να μας πείσει να καταφρονούμε τα χρήματα, για να μας διδάξει να περιφρονούμε όλα τα επίγεια. Δεν είναι περιφρόνηση χρημάτων αυτό, το να δίνει δηλαδή κάποιος στον τάδε και τον τάδε όταν πεθαίνει και δεν είναι πλέον κύριος αυτών· δεν δίνεις πλέον τότε από τα δικά σου, αλλά από αυτήν την ανάγκη· η ευγνωμοσύνη οφείλεται στον θάνατο, όχι σε σένα· αυτό δεν είναι δείγμα φιλοστοργίας, αλλά ενέργειας της ανάγκης. Αλλά όμως και έτσι ας γίνει, έστω και τότε θέσε τέρμα στο πάθος. Θυμήσου πόσα άρπαξες, πόση πλεονεξία έδειξες· επίστρεψε όλα τετραπλάσια· έτσι απολογήσου στον Θεό.
Όμως υπάρχουν μερικοί, που έχουν φθάσει σε τέτοιο σημείο μανίας και τυφλώσεως και ούτε τότε δεν βλέπουν αυτό που πρέπει να γίνει, αλλά σαν να βιάζονται να προκαλέσουν για τον εαυτό τους αυστηρότερη την κρίση του Θεού, ενεργούν τα πάντα έτσι. Για τον λόγο αυτό ο μακάριος Παύλος γράφοντας έλεγε: «Ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε»[Εφ.5,8]. Ο δε πλεονέκτης ζει κατεξοχήν μέσα στο σκοτάδι, και διασκορπίζει πολύ σκοτάδι σε όλα. «Καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε (:Και να μη γίνεστε με την ανοχή σας συγκοινωνοί και συνένοχοι)», λέγει, «τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ’ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι (:στα αμαρτωλά σκοτεινά έργα, που δεν φέρνουν κανέναν ωφέλιμο καρπό. Αντί να τα σκεπάζετε και να τα ανέχεστε, οφείλετε μάλλον να τα ελέγχετε και να τα βγάζετε στο φως, αποδεικνύοντας πόσο ολέθρια είναι. Ο έλεγχος και η διαφώτιση αυτή είναι επιβεβλημένη και ωφέλιμη· διότι τα έργα που κάνουν κρυφά οι απείθαρχοι αυτοί άνθρωποι είναι τόσο αισχρά, ώστε και μόνο το να μιλά κανείς γι’ αυτά φέρνει ντροπή. Με τον έλεγχο όμως τα έργα αυτά που γίνονται κρυφά φανερώνονται. Γίνεται δηλαδή γνωστός ο αισχρός τους χαρακτήρας και οι ολέθριες συνέπειές τους. Κι όσοι έχουν καλή διάθεση διορθώνονται. Σταματούν πλέον να τα κάνουν αυτά και εργάζονται στο εξής φανερά· διότι καθετί που δεν φοβάται τον έλεγχο και δεν δυσκολεύεται να φανερωθεί είναι φως)»[Εφ.5,11-5,13].
Ακούστε, παρακαλώ, όλοι όσοι δεν θέλετε να γίνεστε αντικείμενο αδικαιολόγητου μίσους. Αρπάζει κάποιος και δεν τον ελέγχεις, αλλά φοβάσαι το μίσος του; Κι όμως δεν είναι αυτό το να γίνεσαι αντικείμενο αδικαιολόγητου μίσους· αλλά ελέγχεις δίκαια, και φοβάσαι το μίσος του; Έλεγξε τον αδελφό σου, δέξου το μίσος του για την προς τον Χριστό αγάπη· εμπόδισε αυτόν, όταν βαδίζει να πέσει στο βάραθρο. Διότι, το να λάβουμε μέρος σε τραπέζι και σε καλούς λόγους και προσφωνήσεις και απολαύσεις, δεν είναι δείγμα υπερβολικής φιλίας. Ας προσφέρομε στους φίλους μας τέτοια δώρα, ώστε να σώζομε την ψυχή τους από την οργή του Θεού. Βλέποντας αυτούς να κείτονται στην κάμινο της κακίας, ας τους σηκώσουμε. «Όμως δεν διορθώνεται», λέγει. Αλλά πράξε το δικό σου καθήκον, και απολογήθηκες στον Θεό. Να μην κρύψεις το τάλαντο· για τον λόγο αυτόν έχεις ομιλία, για τον λόγο αυτόν έχεις γλώσσα και στόμα, για να διορθώνεις τον πλησίον σου. Τα άλογα ζώα μόνον δεν φροντίζουν για τον πλησίον τους, ούτε έχουν δικαιολογία για τους άλλους. Εσύ όμως που ονομάζεις Πατέρα τον Θεό και βλέπεις σαν αδελφό τον πλησίον σου, όταν αυτός κάνει αμέτρητα κακά, προτιμάς την ευεργεσία από εκείνον, παρά την ωφέλειά του; Μη, παρακαλώ. Τίποτε δεν είναι τόσο δείγμα της φιλίας, όσο το να μην ανεχόμαστε να αμαρτάνουν οι αδελφοί μας.
Είδες εκείνους που μισούνται; Προσπάθησε να τους συμφιλιώσεις. Είδες πλεονέκτες; Προσπάθησε να τους εμποδίσεις. Είδες αδικουμένους; Υπεράσπισέ τους· έτσι κατά πρώτον έπραξες ευάρεστα στον εαυτό σου και όχι σε εκείνους. Για τον λόγο αυτόν είμαστε φίλοι, για να είμαστε χρήσιμοι μεταξύ μας. Διαφορετικά θα ακούσει κανείς τον φίλο και διαφορετικά τον τυχόντα· αυτόν ίσως θα τον υποψιάζεται, ομοίως και τον διδάσκαλο, τον φίλο όμως καθόλου. «Διότι τα έργα», λέγει, «που πράττουν κρυφά αυτοί, είναι αισχρό ακόμη και να τα αναφέρει κανείς. Όλα όμως τα έργα αυτά, κάτω από το φως του ελέγχου, γίνονται φανερά πόσο ολέθρια είναι»[Εφ.5,12], λέγει. Τι θέλει να πει εδώ; Εννοεί το εξής, ότι άλλα μεν αμαρτήματα γίνονται κρυφά στην παρούσα ζωή, άλλα δε φανερά· στην άλλη ζωή όμως δεν συμβαίνει έτσι, διότι όλοι συναισθάνονται ότι είναι ένοχοι για αμαρτήματα. Για τον λόγο αυτόν λέγει: « Όλα όμως τα έργα, κάτω από το φως του ελέγχου, γίνονται φανερά». Τι λοιπόν; «Δεν έχει λεχθεί», λέγει ίσως κάποιος, «και αυτό εδώ περί ειδωλολατρίας;». Όχι, αλλά ο λόγος είναι περί του τρόπου ζωής και των αμαρτημάτων. «Διότι καθετί που φανερώνεται, είναι φως»[Εφ.5,13].
Για τον λόγο αυτόν, παρακαλώ, ούτε εσείς να διστάζετε να ελέγχετε, ούτε να δυσφορείτε όταν σας ελέγχουν. Διότι ενόσω κάτι γίνεται στο σκοτάδι, γίνεται με περισσότερη ασφάλεια, όταν όμως υπάρχουν πολλοί μάρτυρες, φωτίζεται. Για τον λόγο αυτόν ας πράττουμε τα πάντα, για να αποτρέπουμε την πνευματική νέκρωση των αδελφών μας, για να διαλύουμε το σκοτάδι, για να προσελκύουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης. Διότι αν είναι πολλοί όσοι εκπέμπουν φως, και γι’ αυτούς θα είναι εύκολος ο δρόμος της αρετής και οι ευρισκόμενοι στο σκοτάδι ευκολότερα θα αποκαλύπτονται, όταν το φως αυξάνεται και το σκοτάδι εξαφανίζεται. Αν όμως συμβεί το αντίθετο, υπάρχει φόβος μήπως σβηστούν και αυτοί, όταν η πυκνότητα, που δημιουργεί το σκοτάδι και τα αμαρτήματα, επικρατήσει του φωτός και απομακρύνει την λάμψη αυτού. Ας συμπεριφερόμαστε λοιπόν κατά τέτοιο τρόπο, σαν να ωφελούμε τους εαυτούς μας, για να αναπέμψουμε με όλα τα έργα μας δόξα στον φιλάνθρωπο Θεό, με την χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, με τον Οποίο ταυτόχρονα στον Πατέρα και στο Άγιο Πνεύμα πρέπει δόξα, κράτος και τιμή, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
ΟΜΙΛΙΑ ΙΘ΄, Εφ.5,15-21
«Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, 16 ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. Διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου (:Έχετε δεχτεί κι εσείς τον φωτισμό αυτόν από τον Χριστό. Λοιπόν προσέχετε πώς να συμπεριφέρεστε με κάθε ακρίβεια, όχι σαν άσοφοι και ασύνετοι, αλλά ως σοφοί και συνετοί. Να αξιοποιείτε πνευματικά κάθε ευκαιρία και να την αρπάζετε αμέσως˙ έτσι θα φαίνεται η σύνεση και η σοφία σας. Δεν πρέπει να χάνετε καμία ευκαιρία, διότι εξαιτίας του κακού που επικρατεί, οι ημέρες είναι γεμάτες σκάνδαλα, και γι’ αυτό, ενώ οι ευκαιρίες για το καλό είναι σπανιότερες, οι αφορμές για το κακό είναι πολύ περισσότερες. Γι’ αυτό λοιπόν προσέχετε να μη γίνεστε ανόητοι, αλλά να εξετάζετε και να κατανοείτε σε κάθε περίπτωση ποιο είναι το θέλημα του Κυρίου. Κι έτσι, αν το εφαρμόζετε αυτό στη ζωή σας, θα γίνεστε πράγματι σοφοί και συνετοί)» [Εφ.5, 15-17].
Ακόμη περισσότερο καθαρίζει ο Παύλος την αιτία της κακίας, ακόμη περισσότερο αποκόπτει την βάση της οργής. Τι λέει, λοιπόν; «Προσέχετε πώς να συμπεριφέρεστε με κάθε ακρίβεια». Γνώριζε τον Διδάσκαλό του, διότι όταν απέστειλε τους μαθητές σαν πρόβατα ήμερα ανάμεσα σε αιμοβόρους λύκους, επιπλέον προέτρεψε αυτούς να είναι και σαν τα περιστέρια. Διότι λέγει: «Καὶ ἀκέραιοι ἔσεσθε ὡς αἱ περιστεραί (:και φροντίστε να είστε φρόνιμοι άκακοι και απλοί σαν τα περιστέρια)» [Ματθ.10,16]. Επειδή λοιπόν ήσαν και ανάμεσα σε λύκους και επιπλέον είχαν προσταγή να μην αμύνονται, αλλά να υποφέρουν τα πάντα, για τον λόγο αυτόν ακριβώς χρειάζονταν αυτήν την προτροπή. Μολονότι βέβαια και η πρώτη προτροπή ήταν αρκετή για να τους κάνει σθεναρότερους· όταν όμως είναι η προσθήκη και των δύο, σκέψου την υπερβολή. Πρόσεχε λοιπόν και πώς με επιμέλεια προφυλάσσει αυτούς λέγοντας: «Προσέχετε πώς να συμπεριφέρεστε». Πόλεις ολόκληρες είχαν πόλεμο προς αυτούς, εισήλθε δε ο πόλεμος αυτός και στις οικίες· ο πατέρας εναντίον του υιού, ο υιός εναντίον του πατρός, η μητέρα εναντίον της θυγατέρας, η θυγατέρα εναντίον της μητέρας ήσαν διαιρεμένοι. Τι λοιπόν; Από ποια αιτία προέκυψαν οι διαιρέσεις αυτές; Άκουσαν τον Χριστό, που λέγει: «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος (:Εκείνος που αγαπά τον πατέρα του ή τη μητέρα του περισσότερο από Εμένα, και με αρνείται για να μη χωριστεί από τους γονείς του, δεν αξίζει για μένα· και εκείνος που αγαπά τον γιο του ή την κόρη του περισσότερο από Εμένα, δεν είναι άξιος να λέγεται μαθητής μου)»[Ματθ.10,37].
Για να μη νομίσουν λοιπόν ότι απλώς εισάγει πολέμους και μάχες επειδή επρόκειτο να επακολουθήσει μεγάλη οργή, εξαιτίας αυτού λέγει: «Προσέχετε πώς να συμπεριφέρεστε με κάθε ακρίβεια». Δηλαδή, εκτός από το κήρυγμα, να μη δώσετε πουθενά αλλού αφορμή για την εναντίον σας έχθρα. Αυτή μόνο ας είναι η αιτία της έχθρας. Κανείς σας ας μην ρίχνει την αιτία της έχθρας σε κάτι άλλο, αλλά να δείχνετε κάθε τιμή και υπακοή, όταν τίποτε δεν ζημιώνει το κήρυγμα, όταν τίποτε δεν εμποδίζει την ευσέβεια. Διότι λέγει: «Ἀπόδοτε οὖν πᾶσι τὰς ὀφειλάς, τῷ τὸν φόρον τὸν φόρον, τῷ τὸ τέλος τὸ τέλος (:Αποδώστε λοιπόν σε όλους όσους κατέχουν εξουσία ό,τι τους οφείλετε ως χρέος και καθήκον. Σε εκείνον που εισπράττει τον φόρο για τα εισοδήματα και τον κεφαλικό φόρο, αποδώστε το φόρο. Σε εκείνον που εισπράττει τους τελωνειακούς δασμούς, αποδώστε τον τελωνειακό δασμό. Σε εκείνον που ανήκει ο βαθύς σεβασμός, αποδώστε τον βαθύ σεβασμό. Σε εκείνον που ανήκει η τιμή, αποδώστε την τιμή)» [Ρωμ.13,7]. Διότι όταν θα μας δουν επιεικείς στην άλλη συμπεριφορά μας, θα ντραπούν. «Μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν(:Όχι σαν άσοφοι και ασύνετοι, αλλά ως σοφοί και συνετοί. Να αξιοποιείτε πνευματικά κάθε ευκαιρία και να την αρπάζετε αμέσως˙ έτσι θα φαίνεται η σύνεση και η σοφία σας. Δεν πρέπει να χάνετε καμία ευκαιρία)»[Εφ.5,15]. Δεν προτρέπει αυτά, επειδή θέλει να είμαστε πολυμήχανοι και άστατοι, αλλά εκείνο που εννοεί είναι αυτό: «Δεν είναι δικός σας ο καιρός· στην παρούσα ζωή είστε πάροικοι και προσωρινοί και φιλοξενούμενοι και ξένοι· να μη ζητείτε τιμές, να μην επιζητείτε την εξουσία, ούτε την εκδίκηση· τα πάντα να υποφέρετε και με αυτό να εκμεταλλεύεστε τον χρόνο· πολλά να εγκαταλείψετε, οτιδήποτε θα ήταν δυνατόν να θελήσουν».
Είναι ασαφές αυτό που ελέχθη. Εμπρός λοιπόν, ας το κάνω φανερό με ένα παράδειγμα. Υπόθεσε, παρακαλώ, κάποιον που έχει λαμπρή οικία· έπειτα μερικούς να επιτίθενται στην οικία για να φονεύσουν αυτόν τον ίδιο και εκείνον να προσφέρει πολλά και να σώζει τον εαυτό του. Στην περίπτωση αυτή λέμε ότι εξαγόρασε τον εαυτό του. Έτσι και εσύ έχεις μεγάλη οικία και την αληθινή πίστη· επιτίθεται εναντίον σου για να τα αρπάξουν όλα· δώσε οτιδήποτε θα απαιτήσει κανείς, μόνο διάσωσε το σπουδαιότερο που έχεις, δηλαδή την πίστη· «ὅτι αἱ ἡμέραι (:διότι, εξαιτίας του κακού που επικρατεί, οι ημέρες)», λέγει, «πονηραί εἰσι (:είναι γεμάτες σκάνδαλα, και γι’ αυτό, ενώ οι ευκαιρίες για το καλό είναι σπανιότερες, οι αφορμές για το κακό είναι πολύ περισσότερες)».
Τι είναι «κακία τῆς ἡμέρας»; Η κακία της ημέρας οφείλει να είναι για την ημέρα. Αν μάθεις τι είναι κακό για το καθένα που συμβαίνει σε εμάς, θα γνωρίσεις και τι είναι κακία της ημέρας. Ποια είναι η κακία του σώματος; Η ασθένεια. Και ποια είναι η πονηρία της ψυχής; Η κακία. Ποια είναι η κακία του ύδατος; Η πικρία. Και η κακία του καθετί είναι η φαυλότητα για εκείνη τη φύση, της οποίας είναι η κακία. Επομένως, εάν η κακία είναι για την ημέρα, οφείλει να είναι για αυτήν την ημέρα, για τις ώρες και για το φως της ημέρας. Έτσι και ο Χριστός λέγει: «Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον· ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς (:Μην κυριευτείτε λοιπόν από ανήσυχη φροντίδα για όσα ενδέχεται να παρουσιαστούν αύριο· διότι η αυριανή ημέρα θα φροντίσει για όλα όσα θα σας συμβούν τότε. Αρκεί για την κάθε ημέρα η δική της σκοτούρα και ταλαιπωρία)» [Ματθ.6,34]. Απ΄ αυτό θα γνωρίσουμε και εκείνο. Πώς λοιπόν καλεί τις ημέρες πονηρές; Πώς τον καιρό τον ονομάζει πονηρό; Δεν καλεί την ουσία, ούτε τα κτίσματα, αλλά για τα όσα γίνονται κατά τη διάρκειά τους, όπως ακριβώς υπάρχει και σε μας η συνήθεια να λέμε: «Πέρασα δυσάρεστη και κακή ημέρα». Αν και πώς θα μπορούσε να γίνει δυσάρεστη, εκτός από τα όσα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια αυτής; Όσα πάλι συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι αγαθά μεν τα ενεργούμενα από τον Θεό, κακά δε τα πραττόμενα από κακούς ανθρώπους. Επομένως οι άνθρωποι είναι οι δημιουργοί των πονηρών έργων που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του χρόνου, και για τον λόγο αυτόν ονομάζονται και «καιροί πονηροί». Έτσι και εμείς ονομάζουμε τους καιρούς «πονηρούς».
«Διὰ τοῦτο, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι(:Γι’ αυτό λοιπόν)», λέγει, «μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία (:προσέχετε να μη γίνεστε ανόητοι, αλλά να εξετάζετε και να κατανοείτε σε κάθε περίπτωση ποιο είναι το θέλημα του Κυρίου. Κι έτσι, αν το εφαρμόζετε αυτό στη ζωή σας, θα γίνεστε πράγματι σοφοί και συνετοί. Και μη μεθάτε με κρασί. Στη μέθη υπάρχει διαφθορά και ασωτία)» [Εφ.5,17-18]. Και του οίνου η υπέρμετρη χρήση κάνει τους ανθρώπους θυμώδεις και θρασείς και ασταθείς και οργίλους και δυστρόπους. Ο οίνος έχει δοθεί για να προκαλεί ευθυμία και όχι μέθη. Τώρα όμως θεωρείται ότι είναι δείγμα ανανδρίας και γέλωτος το να μη μεθάτε.
Ποια, λοιπόν, υπάρχει ελπίδα σωτηρίας; Είναι άξιο γέλωτος, πες μου, το να μη μεθάτε, όπου έπρεπε να είναι προπαντός η μέθη αιτία γέλωτος; Βέβαια είναι καλό και ο ιδιώτης να απέχει της μέθης· πολύ δε περισσότερο ο στρατιώτης, ο οποίος περιστρέφεται ανάμεσα σε ξίφη, αίματα και σφαγές· είναι καλό κατά πολύ περισσότερο να απέχει της μέθης ο στρατιώτης, όταν ο θυμός του διεγείρεται και από άλλη αιτία, από την εξουσία, την τυραννία, από το ότι βρίσκεται συνεχώς σε επιβουλές και μάχες. Θέλεις να μάθεις πού είναι καλός ο οίνος; Άκου την Γραφή που λέγει: «Δότε οἶνον τοῖς ἐν λύπαις καὶ πίνειν μέθην τοῖς ἐν ὀδύναις(:Δώστε οίνο σε εκείνους που βρίσκονται σε λύπη και δυστυχίες και οίνο πολύ σε όσους βρίσκονται υπό το κράτος πολλών θλίψεων)» [Παροιμ.31,6]. Και είναι πολύ φυσικό αυτό, διότι γνωρίζει να καταπραΰνει την κατάθλιψη και τη σκυθρωπότητα και να απομακρύνει την κατήφεια. «Οἶνος εὐφραίνει καρδίαν ἀνθρώπου(:Ο οίνος ευφραίνει την καρδία του ανθρώπου)» [Ψαλμ.103,15], λέγει ο Ψαλμωδός. Πώς λοιπόν από τον οίνο προέρχεται το μεθύσι; Διότι δεν είναι δυνατόν να προκαλεί ο ίδιος τα αντίθετα στον εαυτό του. Άρα δεν προέρχεται από τον οίνο η μέθη, αλλά από την υπέρμετρο χρήση αυτού. Ο οίνος έχει δοθεί σε μας για την υγεία του σώματος και για κανένα άλλο λόγο. Αλλά και προς τον σκοπό αυτόν η υπερβολική χρήση του οίνου στέκει εμπόδιο. Άκουε δε και τον μακάριο Παύλο που γράφει και λέγει στον Τιμόθεο: «Οἴνῳ ὀλίγῳ χρῶ διὰ τὸν στόμαχόν σου καὶ τὰς πυκνάς σου ἀσθενείας(:Να μην πίνεις πλέον μόνο νερό όταν τρως το φαγητό σου, αλλά να χρησιμοποιείς και λίγο κρασί για το στομάχι σου και τις συχνές ασθένειές σου)»[Α΄Τιμ.5,23].
Για τούτο βέβαια δημιούργησε ο Θεός τα σώματά μας μέτρια και να ικανοποιούνται από τα ολίγα, θέλοντας να μας διδάξει απ’ αυτό, ότι μας δημιούργησε οικείους προς μια άλλη ζωή. Και ήθελε μεν αμέσως από την αρχή να δώσει την ζωή αυτήν, επειδή όμως καταστήσαμε τους εαυτούς μας αναξίους, ανέβαλε την απόφασή Του για άλλο χρόνο. Και ούτε κατά τον χρόνο, κατά τον οποίο ανέβαλε, μας επιτρέπει να απολαμβάνομε υπέρμετρα τα αγαθά, διότι ένα μικρό ποτήρι οίνου και ένας άρτος είναι αρκετά για να γεμίσουν την κοιλία του ανθρώπου. Και τον κυρίαρχο όλων των ζώων, τον δημιούργησε αναλόγως ολιγαρκέστερο από αυτά και το σώμα βραχύ, υποδηλώνοντας τίποτε άλλο παρά αυτό, ότι δηλαδή σπεύδουμε προς μια άλλη ζωή.
«Καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ (:Και μη μεθάτε με κρασί)», λέγει, «ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία(:καθώς στη μέθη υπάρχει διαφθορά και ασωτία)» -διότι η μέθη δεν σώζει, αλλά καταστρέφει όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή- «ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ, εὐχαριστοῦντες πάντοτε ὑπὲρ πάντων ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῷ Θεῷ καὶ πατρί, ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ (:αλλά να γεμίζετε μέσα σας με Άγιο Πνεύμα. Και τότε ο θείος ενθουσιασμός που θα γεμίζει τις καρδιές σας θα εξωτερικεύεται. Και θα λέτε μεταξύ σας ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές. Θα τραγουδάτε και θα ψάλλετε στον Κύριο όχι μόνο με το στόμα σας, αλλά και με την καρδιά σας, που θα αισθάνεται και θα συμμετέχει σε αυτά που ψάλλετε. Να ευχαριστείτε πάντοτε για όλα τον Θεό και Πατέρα, όχι μόνο για τα ευχάριστα αλλά ακόμη και για τα δυσάρεστα, ως δούλοι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Κι ενώ με τους ύμνους και τις ευχαριστίες σας αυτές θα επιτελείτε ένα ιερό έργο προς τον Θεό, ως προς τους αδελφούς σας έχετε χρέος να υποτάσσεστε ο ένας στον άλλο με φόβο Χριστού)»[Εφ.5,18-21]. Θέλεις, λέγει, να ευφραίνεσαι; Θέλεις να ξοδεύεις την ημέρα; Εγώ προσφέρω σε σένα πνευματικό συμπόσιο, διότι η μέθη καταστρέφει και την ευδιάκριτη φωνή της δικής μας γλώσσας και την κάνει να ψελλίζει, και διαστρέφει τα μάτια και τα πάντα χωρίς εξαίρεση. Μάθε να ψάλλεις και θα δεις την ευχαρίστηση του πράγματος, διότι εκείνοι που ψάλλουν γεμίζουν με το Άγιο Πνεύμα, όπως ακριβώς εκείνοι που ψάλλουν τις ωδές του διαβόλου, γεμίζουν με πνεύμα ακάθαρτο.
Τι σημαίνει: «ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ (:με όλη σας την καρδιά στον Κύριο)»; Δηλαδή να προσέχετε με σύνεση, διότι εκείνοι που δεν προσέχουν απλώς μόνο ψάλλουν, λέγοντας τα λόγια, ενώ η καρδιά τους περιπλανάται αλλού. «Πάντοτε», λέγει, «και για όλα να ευχαριστείτε εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού τον Θεό και Πατέρα. Να υποτάσσεστε ο ένας στον άλλο με φόβο Χριστού». Δηλαδή, «τα αιτήματά σας να τα γνωρίζετε με ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, διότι τίποτε δεν ευφραίνει έτσι τον Θεό, όπως όταν είναι κανείς ευγνώμων». Προπάντων μάλιστα μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες, όταν απομακρύνουμε την δική μας ψυχή από εκείνα που έχουν λεχθεί προηγουμένως, και όταν καθαρίζουμε αυτήν με εκείνα που είπε.
«Ἀλλὰ πληροῦσθε (:Αλλά να γεμίζετε το εσωτερικό σας)», λέγει, «ἐν Πνεύματι (:με Άγιο Πνεύμα)». Άραγε Αυτό είναι μέσα μας; Και βεβαιότατα είναι μέσα μας. Διότι όταν εξαφανίσουμε το ψεύδος, την πικρία, την πορνεία, την ακαθαρσία, την πλεονεξία από την ψυχή μας, όταν γίνουμε προς τους άλλους ευεργετικοί, με συμπονετική καρδιά, συγχωρούμενοι μεταξύ μας, όταν δεν υπάρχει η απρεπής αστειότητα, όταν θα καταστήσουμε αξίους τους εαυτούς μας, τι εμποδίζει το Άγιο Πνεύμα για να έλθει και να πετάξει προς εμάς; Και δεν θα εισέλθει απλώς μέσα μας, αλλά θα γεμίσει την καρδιά μας. Εφόσον λοιπόν θα υπάρχει μέσα μας τόσο πολύ φως, ούτε η αρετή θα είναι πλέον σε μας δυσκολοκατόρθωτη, αλλά εύκολη και ευκατόρθωτη.
«Εὐχαριστοῦντες πάντοτε ὑπὲρ πάντων(:Να ευχαριστείτε πάντοτε και για όλα)», λέγει. Τι λοιπόν, πρέπει να ευχαριστούμε για όλα όσα συμβαίνουν σε μας; Βεβαιότατα, έστω και αν μας συμβεί ακόμη ασθένεια ή ανέχεια. Διότι εάν στην Παλαιά Διαθήκη προέτρεπε κάποιος σοφός λέγοντας: «Πᾶν ὃ ἐὰν ἐπαχθῇ σοι, δέξαι καὶ ἐν ἀλλάγμασι ταπεινώσεώς σου μακροθύμησον(:Κάθε δοκιμασία και περιπέτεια που θα πέσει επάνω σου, δέξου την με υπομονή· και στις μεταβολές και μεταπτώσεις της ζωής, οι οποίες θα σου επιφέρουν ταπείνωση και χειροτέρευση της μέχρις εκείνης της στιγμής καταστάσεως, δείξε υπομονή και μακροθυμία)»[Σοφ. Σειρ.2,4], κατά πολύ περισσότερο πρέπει να συμβαίνει αυτό στην Καινή Διαθήκη. Και αν ακόμη δεν γνωρίζεις τον λόγο, να ευχαριστείς, διότι αυτό σημαίνει ευχαριστία. Αν βέβαια ευχαριστείς, όταν ευεργετηθείς και ευδοκιμείς και ευημερείς και είσαι ευτυχής, δεν κάνεις τίποτε το σπουδαίο, το αξιοθαύμαστο· εκείνο που ζητείται είναι να ευχαριστείς όταν είσαι στενοχωρημένος και λυπημένος. Να μη λέγεις τίποτε πριν τις λέξεις αυτές: «Σε ευχαριστώ, Κύριε».
Και γιατί λέγω να ευχαριστείς για τις θλίψεις της παρούσης ζωής; Πρέπει να ευχαριστείς τον Θεό για την γέεννα του πυρός, για τις τιμωρίες της άλλης ζωής, για τις ποινές. Διότι το πράγμα αυτό εμάς, που προσέχομε, ωφέλησε πάρα πολύ, επειδή αντί χαλινού ετέθη στις καρδιές μας ο φόβος της γεέννης. Επομένως ας μην ευχαριστούμε μόνο για τις φανερές ευεργεσίες, αλλά και για τις αφανείς και για εκείνα με τα οποία ευεργετούμαστε παρά τη θέλησή μας· διότι μας ευεργετεί ο Θεός πολλά και όταν δεν θέλουμε και όταν δεν γνωρίζουμε. Εάν όμως δυσπιστείτε, θα το κάνω φανερό σε σας. Άκουσέ με λοιπόν: Δεν αποδίδουν το παν οι μιαροί και άπιστοι Έλληνες [ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ: Από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες το όνομα των Ελλήνων έχει χάσει κάθε ίχνος εθνικής προσηγορίας και μετέπεσε σε θρησκευτική έννοια. Έτσι κατά τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο ο όρος «Έλληνες» σήμαινε τους ασεβείς, τους ειδωλολάτρες. Η εθνική αποκατάσταση του ονόματος έγινε πολύ αργότερα] στον ήλιο και τα είδωλά τους; Τι λοιπόν; Δεν ευεργετεί και αυτούς; Δεν ανήκει στην πρόνοια Εκείνου και η ζωή και η υγεία αυτών, καθώς και η τεκνοποίηση αυτών και όλα τα παρόμοια; Και τι πράττουν οι λεγόμενοι Μαρκιωνιστές[Οπαδοί της ιδρυθείσας από τον Μαρκίωνα κατά τον 2ο αιώνα θρησκευτικής αιρέσεως]; Τι δε οι Μανιχαίοι [Οπαδοί του μανιχαϊσμού, χριστιανικής θρησκευτικής αιρέσεως, ιδρυθείσης κατά τον 3ο αιώνα από τον Πέρση Μάνη]; Δεν βλασφημούν ακόμη και τον Θεό; Τι λοιπόν; Δεν ευεργετεί αυτούς καθημερινά; Εάν λοιπόν ευεργετεί εκείνους, που δεν γνωρίζουν αυτά, ασυγκρίτως περισσότερο ευεργετεί εμάς. Διότι ποιο άλλο είναι το έργο του Θεού παρά αυτό, το να ευεργετεί δηλαδή το ανθρώπινο γένος και με τιμωρίες και με απολαύσεις αγαθών;
Ας μην ευχαριστούμε λοιπόν μόνο όταν μπορούμε, διότι αυτό δεν είναι καθόλου σπουδαίο. Και ο διάβολος γνωρίζει αυτό, για τον λόγο αυτόν και έλεγε: «Μὴ δωρεὰν Ἰὼβ σέβεται τὸν Κύριον; Οὐ σὺ περιέφραξας τὰ ἔξω αὐτοῦ καὶ τὰ ἔσω τῆς οἰκίας αὐτοῦ καὶ τὰ ἔξω πάντων τῶν ὄντων αὐτοῦ κύκλῳ; Τὰ δὲ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτοῦ εὐλόγησας καὶ τὰ κτήνη αὐτοῦ πολλὰ ἐποίησας ἐπὶ τῆς γῆς. Ἀλλὰ ἀπόστειλον τὴν χεῖρά σου καὶ ἅψαι πάντων, ὧν ἔχει· ἦ μὴν εἰς πρόσωπόν σε εὐλογήσει(:Μήπως ο Ιώβ σέβεται τον Κύριο δωρεάν και χωρίς να αμείβεται; Δεν έβαλες Εσύ προστατευτικό φράκτη τριγύρω από τα υποστατικά, που έχει έξω στην ύπαιθρο, αλλά και σε όσα περιλαμβάνει εσωτερικά η οικία του, και δεν κύκλωσες εξωτερικά όλα τα υπάρχοντά του ώστε να είναι όλα ασφαλισμένα; Ευλόγησες δε και τα έργα, με τα οποία καταπιάνονται τα χέρια του, και τα ζώα του τα πλήθυνες στη γη. Αλλά στείλε την χείρα Σου και αρκεί να αγγίσεις με Αυτήν όλα όσα έχει και στέρησέ τον απ΄ όλα τα υπάρχοντά του· ορκίζομαι ότι τότε θα σε βλασφημήσει κατά πρόσωπον)» [Ιώβ, 1,9-11]. Όμως δεν έγινε τίποτε περισσότερο σε αυτόν τον μιαρό, ούτε να γίνει, ούτε για εμάς να γίνει κάτι περισσότερο σε αυτόν. Αλλά και όταν είμαστε πτωχοί, και όταν είμαστε ασθενείς και όταν είμαστε περιφρονημένοι, τότε ας επιτείνουμε την ευχαριστία. Και εννοώ ευχαριστία, όχι με λόγια και με την γλώσσα μόνο, αλλά με πράξεις και έργα, και με τη διάνοια και με την καρδιά μας. Ας ευχαριστούμε Αυτόν με όλη την ψυχή μας. Περισσότερο από τους γονείς μάς αγαπά· και όση διαφορά υπάρχει μεταξύ κακίας και αγαθότητας, τόσο μεγάλη είναι η διαφορά της αγάπης του Θεού από την αγάπη των δικών μας πατέρων.
Και τα λόγια αυτά δεν είναι δικά μου, αλλά του ίδιου του Χριστού, που μας αγαπά. Άκουε Αυτόν να λέγει: «Τίς ἐστιν ἐξ ὑμῶν ἄνθρωπος, ὃν ἐὰν αἰτήσῃ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ἄρτον, μὴ λίθον ἐπιδώσει αὐτῷ; Καὶ ἐὰν ἰχθὺν αἰτήσῃ, μὴ ὄφιν ἐπιδώσει αὐτῷ; Εἰ οὗν ὑμεῖς, πονηροὶ ὄντες, οἴδατε δόματα ἀγαθὰ διδόναι τοῖς τέκνοις ὑμῶν, πόσῳ μᾶλλον ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς δώσει ἀγαθὰ τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν;(: Ποιος άνθρωπος από σας, εάν του ζητήσει ο γιος του ψωμί, είναι δυνατόν να του δώσει πέτρα αντί για ψωμί; Και εάν του ζητήσει ψάρι, μήπως θα του δώσει φίδι αντί για ψάρι; Εάν, λοιπόν, εσείς, ενώ είστε ατελείς και διεφθαρμένοι από το προπατορικό αμάρτημα, γνωρίζετε να δίνετε στα παιδιά σας ωφέλιμα πράγματα, πόσο περισσότερο ο ουράνιος Πατέρας σας, που είναι γεμάτος αγαθότητα, θα δώσει καλά και ωφέλιμα σ’ εκείνους που Του ζητούν;)» [Ματθ.7,9-11]. Και πάλι άκου να λέγει αλλού: «Μὴ ἐπιλήσεται γυνὴ τοῦ παιδίου αὐτῆς τοῦ μὴ ἐλεῆσαι τὰ ἔκγονα τῆς κοιλίας αὐτῆς; Εἰ δὲ καὶ ταῦτα ἐπιλάθοιτο γυνή, ἀλλ᾿ ἐγὼ οὐκ ἐπιλήσομαί σου, εἶπε Κύριος (:Είναι δυνατόν να λησμονήσει η γυναίκα να ελεήσει τα τέκνα της κοιλίας της; Ακόμη και αν θα τα λησμονήσει η γυναίκα, Εγώ δεν θα σε λησμονήσω, λέγει ο Κύριος)»[Ησ. 49,15]. Εάν λοιπόν δεν μας αγαπά, γιατί μας δημιούργησε; Μήπως είχε καμία ανάγκη; Μήπως ικανοποιούμε καμία ανάγκη Του και υπηρεσία; Μήπως έχει ανάγκη κάτι από τα δικά μας; Άκου τον προφήτη που λέγει: «Εἶπα τῷ Κυρίῳ· Κύριός μου εἶ σύ, ὅτι τῶν ἀγαθῶν μου οὐ χρείαν ἔχεις(: Είπα στον Κύριο: ‘’Εσύ είσαι ο πραγματικός κυρίαρχος και δεσπότης μου, διότι δεν έχεις ανάγκη των δώρων μου και των θυσιών μου, αλλά ό,τι αγαθό και αν έχω, Εσύ μου το έδωσες και είναι δικό Σου’’)»[Ψαλμ.15,2].
Αλλά οι αγνώμονες και αναίσθητοι λέγουν: «Είναι τούτο δείγμα της αγαθότητος του Θεού, το να υπάρχει ισοτιμία σε όλους;». Πες μου, αχάριστε άνθρωπε, ποια λέγεις ότι δεν είναι δείγμα της αγαθότητας του Θεού και ποια εννοείς ισοτιμία; «Ο τάδε», λέγει, «έχει γίνει ανάπηρος από παιδί, ο άλλος είναι μανιακός και κατέχεται από δαίμονα, άλλος που έφτασε σε βαθιά γηρατειά πέρασε όλη του τη ζωή μέσα στην ανέχεια, άλλος στις πλέον φοβερές ασθένειες· είναι αυτά έργα πρόνοιας του Θεού; Άλλος μεν είναι κωφός, άλλος δε άφωνος, άλλος πτωχός, άλλος μιαρός και μιαρότατος πάντων και γεμάτος μυρίων κακών, απολαμβάνει χρήματα και συντηρεί πόρνες και παρασίτους, και έχει πολυτελή οικία και ζει βίο ανενόχλητο». Και πολλά παρόμοια λένε, παρασκευάζοντας εκτενή λόγο κατηγορίας εναντίον της πρόνοιας του Θεού.
Τι λοιπόν; Γίνονται χωρίς πρόνοια αυτά; Τι λοιπόν θα απαντήσουμε προς αυτούς; Εάν μεν ήσαν ειδωλολάτρες και μας έλεγαν ότι ο κόσμος διοικείται από κάποιον, πάλι και εμείς θα κάνουμε την ίδια ερώτηση προς αυτούς: Τι λοιπόν, γίνονται χωρίς πρόνοια; Πώς, λοιπόν, σέβεστε εσείς τους θεούς και προσκυνείτε τους δαίμονες και τους ήρωες; Εάν βέβαια υπάρχει πρόνοια, την έχει θέσει κάποιος σε όλα. Εάν πάλι υπάρχουν μερικοί, είτε Χριστιανοί είτε και ειδωλολάτρες, οι οποίοι απελπίζονται και διασαλεύονται, τι θα πούμε προς αυτούς; Πες μου, ήταν δυνατόν να γίνουν τόσο πολλά αγαθά κατά τύχη; Το φως της ημέρας, η αρμονία και η τάξη στα όντα, η κίνηση των άστρων, η ισοδύναμη διάρκεια της νύκτας και της ημέρας, η συνεχής διαδοχή της φύσεως και στα φυτά και στα ζώα και στους ανθρώπους; Ποιος, πες μου, είναι Εκείνος που διευθύνει αυτά; Εάν κανείς δεν την έθεσε, αλλά κατά τύχη είχε εκδηλωθεί, ποιος έστησε αυτήν την αψίδα την τόσο ωραία και τόσο μεγάλη, τον ουρανό, αφού την περιέστρεψε επάνω στη γη ή και επάνω στα ύδατα; Ποιος έδωσε τις καρποφόρους εποχές του έτους; Ποιος έθεσε τόσο μεγάλη δύναμη στα σπέρματα και στα φυτά; Διότι αυτό που γίνεται κατά τύχη είναι οπωσδήποτε χωρίς τάξη, εκείνο όμως που έχει καλή τάξη γίνεται με επιδεξιότητα.
Τι, λοιπόν, πες μου, εκείνα που γίνονται από εμάς κατά τύχη δεν είναι γεμάτα από πολλή αταξία και πολύ θόρυβο και ταραχή; Και δεν εννοώ τυχαία, αλλά με κάποιο τεχνίτη, χωρίς όμως επιδεξιότητα. Επί παραδείγματι, έστω ότι υπάρχουν ξύλα και λίθοι, ακόμη δε και ασβέστης· και αυτά τα έλαβε άνθρωπος χωρίς πείρα για την ανέγερση της οικοδομής, κτίζει και προσπαθεί να την κατασκευάσει· άραγε δεν θα καταστρέψει και θα αχρηστεύσει όλα αυτά; Άλλο παράδειγμα, έστω ότι είναι ένα πλοίο χωρίς τεχνίτη, δεν εννοώ ακατασκεύαστο, αλλά κατασκευασμένο· μήπως θα μπορέσει να πλεύσει; Και τόσο μεγάλη γη, που στέκεται επάνω στο ύδωρ, χωρίς να τη συγκρατεί καμία δύναμη, πες μου, ήταν δυνατόν να σταθεί σταθερή επί τόσο πολύ χρόνο; Και θα ήταν δυνατόν να έχουν αυτά δικαιολογία; Και δεν είναι απείρως άξιο γέλιου το να σκέπτεται κανείς αυτά; Και εάν μεν βαστάζει και τον ουρανό, ιδού και άλλο βάρος· εάν όμως και ο ουρανός φέρεται μέσα στα ύδατα, πάλι δημιουργείται άλλο ζήτημα. Αλλά το καθετί είναι έργο της προνοίας του Θεού. Τα φερόμενα βέβαια επάνω στα ύδατα δεν πρέπει να καθίστανται κυρτά, αλλά κοίλα. Για ποιον λόγο λοιπόν; Διότι το μεν σώμα του κοίλου βυθίζεται όλο εντός των υδάτων, όπως ακριβώς συμβαίνει στο πλοίο· του κυρτού όμως το μεν σώμα είναι όλο υπεράνω, τα δε άκρα εφάπτονται μόνο στο ύδωρ. Επομένως πρέπει να έχει σώμα τραχύ και σκληρό και να μπορεί να συγκρατεί το φορτίο. Μήπως ο αέρας συγκρατεί τον ουρανό; Αλλά αυτός είναι περισσότερο μαλακός και χαλαρός από το νερό και δεν μπορεί να συγκρατήσει τίποτε, ούτε από τα λεπτότατα αντικείμενα, ούτε βέβαια τόσο μεγάλο όγκο. Εάν μάλιστα θέλουμε να εξαντλήσουμε εντελώς τον περί προνοίας του Θεού λόγο, και στα γενικώς και στα επιμέρους δεν θα μας επαρκέσει ολόκληρη η ζωή μας.
Θα ρωτήσω λοιπόν σε εκείνον που ζητεί να μάθει τώρα αυτό. Είναι αυτά δείγμα πρόνοιας ή απρονοησίας; Και αν πει ότι δεν είναι δείγμα πρόνοιας, και πάλι θα τον ρωτήσω: Πώς λοιπόν έχουν γίνει; Αλλά δεν θα έχει να πει καμία δικαιολογία. Επομένως πολύ περισσότερο περί των ανθρωπίνων πραγμάτων δεν είσαι υποχρεωμένος να ζητείς να μάθεις, ούτε να τα περιεργάζεσαι. Γιατί τέλος πάντων; Διότι ο άνθρωπος είναι τιμιότερος από όλα αυτά και αυτά έχουν γίνει χάριν εκείνου, όχι εκείνος χάριν αυτών.
Εάν λοιπόν δεν γνωρίζεις μόνο την σοφία κα την οικονομία του Θεού, που εκδηλώνεται στην πρόνοια, πώς θα μπορέσεις να γνωρίζεις τους λόγους που αναφέρονται στον Ίδιο; Πες μου λοιπόν, γιατί δημιούργησε τόσο μικρό αυτόν και τόσο πολύ να απέχει από το ύψος το ουρανού, ώστε και να αμφιβάλλει ακόμη για τα φαινόμενα που συμβαίνουν σε αυτόν; Για ποιο λόγο είναι ακατοίκητα τα βόρεια και τα νότια τμήματα της γης; Πες μου λοιπόν, γιατί έχει γίνει η νύκτα κατά τον μεν χειμώνα μεγαλύτερη, κατά το καλοκαίρι μικρότερη; Γιατί υπάρχει τόσο πολύ ψύχος, γιατί ο καύσωνας, γιατί το σώμα είναι θνητό; Και άπειρες άλλες ερωτήσεις θα σου κάνω και εάν θέλεις, δεν θα πάψω να σε ρωτώ και σε όλα θα έχεις απορίες. Ώστε αυτό είναι ιδίως δείγμα προνοίας, το να είναι απόρρητοι σε μας οι λόγοι. Βέβαια θα ήταν δυνατόν να θεωρήσει κανείς και τον άνθρωπο αίτιο του παντός, αν αυτό δεν θα κατέβαλλε την διάνοιά μας.
«Όμως ο τάδε», λέγει ίσως κάποιος, «είναι πένης και η πενία είναι κακό πράγμα». Τι λοιπόν είναι η ασθένεια και τι η αναπηρία; Τίποτε δεν είναι αυτά, άνθρωπε. Ένα μόνον είναι το κακό, η αμαρτία, και αυτό μόνο οφείλουμε να εξετάζουμε. Όμως, αφού παραλείψαμε να ερευνούμε τις αιτίες των πραγματικών κακών, ασχολούμαστε με άλλα. Γιατί κανείς μας δεν εξετάζει ποτέ, γιατί αμάρτησε; «Άραγε η αμαρτία εξαρτάται από εμένα; Άραγε δεν εξαρτάται από εμένα; Και γιατί πρέπει να αναφέρω πολλούς λόγους; Θα προσπαθήσω να ερευνήσω το πράγμα μέσα μου· άραγε νίκησα ποτέ τον θυμό μου; Άραγε νίκησα ποτέ την οργή μου ή εξαιτίας της ντροπής ή εξαιτίας του φόβου των ανθρώπων;». Έπειτα όταν βρω αυτό από πού γίνεται, θα βρω ότι το να αμαρτάνω εξαρτάται από εμένα.
Κανείς δεν εξετάζει αυτά, κανείς δεν ασχολείται με αυτά, αλλά απλώς μόνο κατά τον Ιώβ: «Ἂνθρωπος δὲ ἄλλως νήχεται λόγοις(: ενώ ο Θεός είναι απείρως σοφός και δίκαιος, ο άνθρωπος αντίθετα κολυμπά μέσα σε λόγους ματαίους και ξένους προς την πραγματική αλήθεια)»[Ιώβ, 11,12]. Για ποιον λόγο λοιπόν σε ενδιαφέρει αυτό, εάν ο τάδε είναι τυφλός και ο τάδε πένης; Δεν σε διέταξε ο Θεός να παρατηρείς αυτό, αλλά γιατί λοιπόν εσύ το κάνεις αυτό; Διότι, εάν μεν έχεις αμφιβολίες, ότι υπάρχει κάποια δύναμη στον κόσμο, είσαι ο ανοητότερος όλων· εάν όμως έχεις πειστεί γι’αυτό, γιατί έχεις αμφιβολίες, ότι πρέπει να αρέσεις στον Θεό; «Πάντοτε να ευχαριστείτε για όλα τον Θεό», λέγει. Πήγαινε στο ιατρείο και θα δεις τον ιατρό, όταν βρεθεί κάποιος τραυματίας, να κάνει σε αυτόν εγχείρηση και καυτηρίαση. Δεν λέγω όμως αυτό σε σένα, αλλά πήγαινε στο ξυλουργείο· και δεν εξετάζεις εκεί την αιτία, αν και βέβαια δεν γνωρίζεις τίποτε από τα γινόμενα εκεί και σου φαίνεται ότι έχεις πολλές απορίες· όπως επί παραδείγματι, όταν τορνεύει το ξύλο, όταν μεταβάλλει το σχήμα του. Μάλλον δε αν σε μεταφέρω σε ευκολότερη τέχνη, όπως τη ζωγραφική, και εκεί θα μείνεις έκθαμβος. Πες μου λοιπόν, δεν σου φαίνεται ότι ο ζωγράφος κάνει άσκοπα εκείνα που κάνει; Τι χρησιμεύουν σε αυτόν οι γραμμές και οι περιστροφές των γραμμών; Όταν όμως επιθέσει τα χρώματα, τότε θα σου φανεί καλή η τέχνη, και όμως ούτε έτσι θα μπορέσεις να μάθεις ακριβώς κάτι.
Και γιατί ομιλώ για τους ξυλουργούς και ζωγράφους και τους ομοδούλους; Πες μου, πώς κατασκευάζει η μέλισσα την κυψέλη, και τότε θα πεις περί του Θεού. Παρατήρησε καλά την εργασία των μυρμηγκιών, της αράχνης, της χελιδόνος, και τότε θα πεις περί του Θεού. Αν είσαι σοφός, απάντησέ μου αυτά· αλλά δεν θα μπορέσεις. Δεν θα πάψεις λοιπόν άνθρωπε να ζητείς τα περιττά; Διότι αυτά είναι πράγματι περιττά. Δεν θα πάψεις να είσαι χωρίς λόγο πολυπράγμονας; Τίποτε δεν είναι σοφότερο από την άγνοια αυτή· εκείνοι που διαβεβαιώνουν ότι δεν γνωρίζουν τίποτε, είναι οι σοφότεροι όλων, εκείνοι δε που περιεργάζονται τα πάντα είναι οι ανοητότεροι όλων. Ώστε το να διαβεβαιώνει κανείς ότι γνωρίζει δεν είναι παντού δείγμα σοφίας, αλλά ενίοτε είναι και μωρία.
Πες μου λοιπόν, εάν από δύο ανθρώπους ο μεν ένας διαβεβαιώνει ότι μπορεί, απλώνοντας τους σχοίνους [:Ο σχοίνος ήταν αρχαία μετρική μονάδα, το μήκος της οποίας ποίκιλλε. Με το μέτρο αυτό μετρώνταν οι κυριευόμενες χώρες και διανέμονταν σε νέους εποίκους] να μετρήσει τον αέρα που διατρέχει από τη γη στον ουρανό, ο δε άλλος ενώ περιγελά παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει, ποιον θα περιγελάσουμε; Πες μου: Εκείνον που λέγει ότι γνωρίζει ή εκείνον που λέγει ότι αγνοεί; Είναι φανερό ότι θα περιγελάσουμε εκείνον που λέγει ότι γνωρίζει. Επομένως εκείνος που αγνοεί είναι σοφότερος από εκείνον που βεβαιώνει ότι γνωρίζει. Τι όμως, αν κανείς υπόσχεται να λέγει πόσους κυάθους[Ο κύαθος ήταν μέτρο χωρητικότητας υγρών, κύπελλο] έχει η θάλασσα, άλλος δε ότι αγνοεί, δεν είναι η άγνοια σοφότερη από τη γνώση; Πάρα πολύ βέβαια. Γιατί τέλος πάντων; Επειδή και η άγνοια εκείνη είναι ισχυρότερη. Διότι εκείνος που λέγει ότι αγνοεί, γνωρίζει κάτι. Ποιο λοιπόν είναι αυτό; Ότι είναι ακατάληπτο στον άνθρωπο· και βεβαίως δεν είναι μικρό αυτό. Εκείνος όμως που λέγει ότι γνωρίζει, εκείνος προπάντων δεν γνωρίζει, εκείνο που λέγει ότι γνωρίζει, και για αυτόν τον λόγο κυρίως είναι άξιος χλευασμού.
Αλίμονο, με πόσα παραδείγματα διδασκόμαστε την άκαιρη πολυπραγμοσύνη και περιέργεια να συγκρατούμε και δεν δεχόμαστε, αλλά είμαστε περίεργοι για τη ζωή των άλλων, γιατί ο τάδε είναι ανίκανος, γιατί ο τάδε είναι πτωχός; Λοιπόν με τον λόγον αυτόν θα πέσουμε και σε άλλη φλυαρία: «Γιατί η τάδε είναι γυναίκα και δεν είναι όλοι άνδρες; Γιατί ο όνος; Γιατί το βόδι; Γιατί ο σκύλος; Γιατί ο λύκος; Γιατί είναι ο λίθος; Γιατί τα ξύλα;» Και ο λόγος θα πάρει αμέτρητο μήκος. Για τον λόγο αυτόν βέβαια ο Θεός όρισε σε μας τα μέτρα της γνώσεως και τα έβαλε μέσα στη φύση μας. Και πρόσεχε, σε παρακαλώ, την υπερβολική περιέργεια· διότι αν και βλέπουμε να υπάρχει τόσο πολύ ύψος από τη γη έως τον ουρανό, δεν πάσχουμε τίποτε, όταν όμως ανερχόμαστε σε πύργο υψηλό και θελήσουμε να κάνουμε νεύμα προς τα κάτω με το να σκύψουμε λίγο, μας καταλαμβάνει αμέσως κάποιος ίλιγγος και σκοτοδίνη. Πες μου λοιπόν την αιτία αυτού του φαινομένου· αλλά δεν θα μπορέσεις να την βρεις· γιατί έχει το μάτι μεγαλύτερη δύναμη και συγκρατείται από όσα βρίσκονται πολύ μακριά;
Ομοίως και στην ακοή το ίδιο θα μπορούσε να δει κανείς. Διότι κανείς δεν θα μπορέσει να φωνάξει τόσο δυνατά, ώστε να γεμίσει τον αέρα, όσο θα μπορέσει να συγκρατήσει το μάτι, ούτε να ακούσει από τόσο μεγάλη απόσταση. Γιατί δεν είναι όλα τα μέλη του σώματος ισότιμα; Γιατί δεν έλαβαν μία χρήση, ούτε μία θέση όλα αυτά; Και ο Παύλος εξέτασε αυτά, μάλλον δεν εξέτασε, διότι ήταν σοφός, αλλά αφού έπεσε μέσα σε αυτήν την περίπτωση, λέγει: «Νυνὶ δὲ ὁ Θεὸς ἔθετο τὰ μέλη ἓν ἕκαστον αὐτῶν ἐν τῷ σώματι καθὼς ἠθέλησεν(:Τώρα όμως ο Θεός σοφά τοποθέτησε στο σώμα καθένα από τα μέλη ακριβώς, όπως θέλησε σύμφωνα με την αγαθότητα και την πανσοφία Του, πάντοτε για το συμφέρον και την εξυπηρέτηση ολόκληρου του σώματος)»[Α΄Κορ.12,18]. Με τη θέλησή Του ο Θεός επέτρεψε το παν.
Και εμείς λοιπόν, αφού παύσουμε να ζητούμε αυτά, ας ευχαριστούμε μόνο για όλα. Αυτό αποδεικνύει άνθρωπο ευγνώμονα και σοφό και συνετό· το άλλο δε άνθρωπο φλύαρο και οκνηρό και περίεργο. Δεν βλέπεις τι συμβαίνει στους υπηρέτες; Οι μεν βδελυροί δεν είναι χρήσιμοι πουθενά και είναι πολυλόγοι και φλύαροι και περιεργάζονται τις υποθέσεις των κυρίων τους, που εκείνοι θέλουν να αποκρύπτουν, οι δε συνετοί και ευγνώμονες υπηρέτες αποβλέπουν προς ένα μόνο, πώς να εκπληρώσουν την υπηρεσία τους. Εκείνος που λέγει πολλά, τίποτε δεν κάνει· και εκείνος που εργάζεται πολλά, τίποτε το άκαιρο δεν λέγει. Για τούτο ο Παύλος έλεγε, όταν έγραφε περί των χηρών: «Ἅμα δὲ καὶ ἀργαὶ μανθάνουσι περιερχόμεναι τὰς οἰκίας, οὐ μόνον δὲ ἀργαί, ἀλλὰ καὶ φλύαροι καὶ περίεργοι, λαλοῦσαι τὰ μὴ δέοντα(:Συγχρόνως όμως οι νεότερες αυτές χήρες κακομαθαίνουν να είναι αργόσχολες και να τριγυρνούν από σπίτι σε σπίτι. Κι όχι μόνο γίνονται αργόσχολες αλλά και φλύαρες και περίεργες, λέγοντας λόγια που δεν πρέπει)»[Α΄Τιμ.5,13].
Πες μου λοιπόν ποια είναι μεγαλύτερη διαφορά, η διαφορά της δικής μας ηλικίας προς την ηλικία των τέκνων μας ή η διαφορά του Θεού προς την ηλικία των ανθρώπων; Η δική μας διαφορά προς τα κουνούπια ή του Θεού προς εμάς; Είναι ολοφάνερο ότι μεγαλύτερη διαφορά είναι η διαφορά του Θεού προς εμάς. Για ποιον λόγο, λοιπόν, εσύ περιεργάζεσαι τόσο πολύ; Να ευχαριστείς για όλα. Τι λοιπόν; «Αν ρωτά», λέγει, «Έλληνας, πώς θα απαντήσω; Θέλει να μάθει από εμένα, αν υπάρχει η πρόνοια, διότι αυτός ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει κανείς που να προνοεί για όλα». Λοιπόν αφού μεταβάλλεις την ερώτηση, ρώτησέ τον και εσύ. Αλλά δεν ισχυρίζεται ότι υπάρχει η πρόνοια. Ότι μεν υπάρχει πρόνοια, είναι φανερό απ’ αυτά που είπες· ότι επίσης είναι ακατάληπτη, είναι φανερό απ’ εκείνα που δεν βρίσκουμε την αιτία. Διότι εάν σε εκείνα που διοικούν οι άνθρωποι, δεν γνωρίζουμε πολλές φορές τον τρόπο της διοικήσεως, αν και πολλά απ’ αυτά μας φαίνονται και άτοπα και εντούτοις συγκατατιθέμεθα, πόσο μάλλον πρέπει επί των έργων του Θεού; Αλλά κανένα έργο του Θεού δεν είναι άτοπο, ούτε φαίνεται τέτοιο στους πιστούς. Για τον λόγο αυτόν ας ευχαριστούμε για όλα, ας δοξάζουμε Αυτόν για όλα.
«Ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Θεοῦ(:Ως προς τους αδελφούς σας έχετε χρέος να υποτάσσεστε ο ένας στον άλλο με φόβο Χριστού)»[Εφ. 5,21], λέγει. Εάν βέβαια υποτάσσεσαι εξαιτίας του άρχοντα ή των χρημάτων ή της ντροπής, πολύ περισσότερο πρέπει να υποτάσσεσαι εξαιτίας του φόβου του Θεού. Ας είναι ανταπόδοση δουλείας και υποταγής, διότι έτσι δεν θα είναι δουλεία. Ας μην κάθεται ο μεν στην θέση του ελευθέρου, ο δε στη θέση του δούλου, αλλά είναι πρέπον να υπηρετούνται μεταξύ τους οι κύριοι και οι δούλοι· πολύ καλύτερα είναι να είναι έτσι δούλος ή κατ’ άλλον τρόπον ελεύθερος.
Και γίνεται φανερό από το εξής: Ας υποτεθεί ότι κάποιος έχει εκατό υπηρέτες και κανείς από αυτούς δεν προσφέρει τις υπηρεσίες του· επίσης ότι είναι εκατό φίλοι υπηρετούμενοι μεταξύ τους· ποιοι θα ζήσουν καλύτερα; Ποιοι με περισσότερη ηδονή, με περισσότερη χαρά; Δεν υπάρχει εκεί οργή, ούτε φιλονικία, ούτε θυμός, ούτε τίποτε άλλο από τα παρόμοια· εδώ υπάρχει φόβος και δειλία· και εκεί μεν τα πάντα γίνονται εξ ανάγκης, εδώ δε εκ προαιρέσεως· και εκεί μεν εξαναγκαζόμενοι, εδώ δε αισθανόμενοι ευγνωμοσύνη υπηρετούνται μεταξύ τους. Έτσι θέλει ο Θεός· για τον λόγο αυτόν ο Χριστός ένιψε τα πόδια των μαθητών. Μάλλον δε, εάν θέλεις να εξετάσεις με ακρίβεια, και στους κυρίους υπάρχει ανταπόδοση δουλείας. Και τι, εάν η αλαζονεία δεν αφήνει να φανεί η ανταπόδοση; Διότι όταν αυτός μεν προσφέρει τη σωματική υπηρεσία, εσύ δε τρέφεις το σώμα σου, και το περιποιείσαι με τροφή και ενδύματα και υποδήματα, και αυτός είναι τρόπος δουλείας· διότι εάν δεν προσφέρεις και εσύ την δική σου υπηρεσία, ούτε εκείνος τη δική του, αλλά είναι ελεύθερος, κανένας νόμος δεν θα τον αναγκάσει και χωρίς να τρέφεται να κάνει αυτό.
Εάν λοιπόν αυτό συμβαίνει στους δούλους, για ποιον λόγο είναι άτοπο, εάν αυτό γίνεται και στους ελεύθερους; «Με τον φόβο Χριστού να υποτάσσεστε», λέγει. Πόση είναι η χάρη, όταν έχουμε και ανταμοιβή; Αλλά δεν θέλει να υποταγεί σε σένα; Εσύ όμως να υποταγείς· όχι απλώς να υπακούσεις, αλλά να υποταγείς· να συμπεριφέρεσαι έτσι, σαν να είναι όλοι κύριοί σου· διότι έτσι θα έχεις αυτούς σύντομα δούλους, υποδουλωμένους στην πλέον τυραννική δύναμη της δουλείας. Διότι μάλλον αυτούς θα νικήσεις, όταν, χωρίς να λαμβάνεις τίποτε από τα δικά τους, εσύ προσφέρεις τα δικά σου. Αυτό σημαίνει «Να υποτάσσεστε ο ένας στον άλλο με φόβο Χριστού», για να νικούμε όλα τα πάθη μας, για να υπηρετούμε τον Θεό, για να διατηρούμε την αγάπη ο ένας προς τον άλλον. Και τότε θα μπορέσουμε να αξιωθούμε και της φιλανθρωπίας του Θεού, με τη χάρη και τους οικτιρμούς του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μαζί με τον Οποίο στον Πατέρα ταυτόχρονα και στο Άγιο Πνεύμα πρέπει δόξα, κράτος, τιμή, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,
επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-epistulam-ad-ephesios.pdf
Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, Υπόμνημα στην προς Εφεσίους επιστολήν, ομιλίες ΙΗ΄ και ΙΘ’ ,πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1990, τόμος 21, σελίδες 138-191.
Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
Η Παλαιά Διαθήκη μετά Συντόμου Ερμηνείας, Παναγιώτης Τρεμπέλας, Αδελφότης Θεολόγων «Ο Σωτήρ», Αθήνα, 1985.
https://www.agia-aikaterini-larissis.com/agia-grafi-palaia-diathiki/
https://www.agia-aikaterini-larissis.com/agia-grafi-kaini-diathiki/
Π.Τρεμπέλα, Το Ψαλτήριον με σύντομη ερμηνεία(απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τρίτη, Αθήνα 2016.
http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html
http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm
http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm
Τελειώνει στην 191.
ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΛΟΥΚΑ [:Λουκά 13,10-17]
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΑΣ
«Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές(:Εκεί βρισκόταν και μία γυναίκα που υπέφερε δεκαοκτώ χρόνια από μια ασθένεια εξαιτίας κάποιου πονηρού πνεύματος. Και γι’ αυτό ήταν σκυμμένη διαρκώς με κυρτωμένο το σώμα της και δεν μπορούσε καθόλου να σηκώσει όρθιο το κεφάλι της)»[Λουκ.13,11].
Υπήρχε στη Συναγωγή μία γυναίκα που εξαιτίας της ασθένειάς της επί δέκα οκτώ χρόνια ήταν διαρκώς σκυμμένη προς το έδαφος. Και αυτό ωφελεί όχι και λίγο εκείνους που σκέπτονται σωστά· γιατί πρέπει εμείς να συλλέγουμε από παντού αυτό που είναι χρήσιμο. Μπορούμε λοιπόν και από αυτό να δούμε και ότι ο Σατανάς δέχεται πολλές φορές την εξουσία ενάντια σε κάποιους, οι οποίοι προφανώς αμαρτάνουν και αντί των αγώνων της ευσέβειας προτιμούν τη ραθυμία, τους οποίους όταν τους κυριεύσει, τους προκαλεί πολλές φορές τέτοιες σωματικές ασθένειες, επειδή είναι τιμωρός και πολύ σκληρός. Και του επιτρέπει αυτό κατά πολύ μεγάλη οικονομία ο παντεπόπτης Θεός, με σκοπό, καταπονημένοι από το βάρος της δυστυχίας τους, να προτιμήσουν να μεταπηδήσουν προς τα καλύτερα.
Και πράγματι ο σοφότατος Παύλος κάποιον στην Κόρινθο, που είχε κατηγορηθεί για πορνεία, τον παρέδωσε στον Σατανά προς καταστροφή της σάρκας του, ώστε να σωθεί το πνεύμα του. Και η συγκύπτουσα λοιπόν γυναίκα λέγεται ότι το έπαθε αυτό από διαβολική αγριότητα. Δηλαδή, όπως είπα, περιφρονημένη από τον Θεό εξαιτίας των αμαρτημάτων της, δηλαδή γενικά και αποκλειστικά για τον λόγο αυτό, γιατί αίτιος των ασθενειών στα ανθρώπινα σώματα έγινε ο πανούργος Σατανάς, αφού και μέσω αυτού λέμε ότι επιτελέστηκε η παράβαση του Αδάμ, με την οποία τα ανθρώπινα σώματα οδηγήθηκαν στην ασθένεια και στον θάνατο.
Ωστόσο, ενώ οι άνθρωποι βρίσκονταν σ’ αυτά, δεν μας περιφρόνησε ο Θεός, όντας από τη φύση Του αγαθός, και ενώ οι ασθενείς ήταν τιμωρημένοι με μακρά και ανυπόφορη ασθένεια, τους απάλλαξε από τα δεσμά, καθιστώντας κατά άριστο τρόπο απαλλακτική των ανθρωπίνων παθών την παρουσία και ανάδειξή Του σε αυτόν τον κόσμο· γιατί ήρθε για να αναμορφώσει τη ζωή μας όπως ήταν στην αρχή. Γιατί σύμφωνα με αυτό που έχει γραφεί: «Ὁ Θεὸς θάνατον οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ τέρπεται ἐπ᾿ ἀπωλείᾳ ζώντων. ἔκτισε γὰρ εἰς τὸ εἶναι τὰ πάντα, καὶ σωτήριοι αἱ γενέσεις τοῦ κόσμου, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖς φάρμακον ὀλέθρου οὔτε ᾅδου βασίλειον ἐπὶ γῆς(:Ο Θεός δεν δημιούργησε τον θάνατο, ούτε ευχαριστείται με την απώλεια των ζωντανών. Γιατί δημιούργησε τα πάντα για να υπάρχουν, και τα δημιουργήματα του κόσμου έγιναν για να διατηρούνται σώα, και δεν υπάρχει σε αυτά φάρμακο καταστροφής)» [Σοφία Σολομώντος 1,13-14] και «φθόνῳ δέ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον(:αλλά από τον φθόνο του διαβόλου μπήκε στον κόσμο ο θάνατος)» [:Σοφία Σολομώντος 2,24].
Για την ανατροπή του θανάτου και της φθοράς και του φθόνου που εκδηλώθηκε εναντίον μας από τον πονηρό και αρχέκακο δράκοντα έγινε η ενσάρκωση του Λόγου, δηλαδή η ενανθρώπηση. Κι αυτό αποδεικνύεται ολοκάθαρα από τα ίδια τα πράγματα. Ελευθέρωνε λοιπόν τη θυγατέρα του Αβραάμ από την τόσο μακροχρόνια ασθένεια, προσφωνώντας και λέγοντας: «Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου(:Γυναίκα, είσαι λυμένη και ελευθερωμένη από την ασθένειά σου)»[Λουκ.13,12]. Η φωνή ήταν πολύ θεοπρεπεστάτη, γεμάτη από την ανώτατη εξουσία! Γιατί με νεύμα βασιλικό διώχνει την ασθένεια. Έθεσε επίσης και τα χέρια Του επάνω σ’ αυτήν. «Καὶ παραχρῆμα(:Και την ίδια στιγμή εκείνη)», λέγει, « ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν(:επανέκτησε την όρθια στάση του σώματός της και δόξαζε τον Θεό για τη θεραπεία της)». Μπορούμε λοιπόν από αυτό να δούμε, ότι η αγία σάρκα φορούσε τη δύναμη και ενέργεια του Θεού· γιατί ήταν δική Του, και όχι κανενός άλλου, που υπήρχε χωριστά και ιδιαίτερα, όπως νομίζουν κάποιοι με τρόπο ανοσιότατο.
«Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου(:Τότε ο αρχισυνάγωγος, γεμάτος αγανάκτηση που ο Ιησούς έκανε τη θεραπεία αυτή μέρα Σάββατο, στράφηκε στο πλήθος του λαού κι έλεγε: “Έξι ημέρες έχουμε στη διάθεσή μας να εργαζόμαστε, και μόνο μέσα σε αυτές δικαιούμαστε και πρέπει να το κάνουμε αυτό. Τις εργάσιμες αυτές ημέρες λοιπόν να έρχεστε και να θεραπεύεστε, και όχι την ημέρα του Σαββάτου”)»[Λουκά 13,14].
Κι όμως, πώς δεν έπρεπε ο αρχισυνάγωγος μάλλον να θαυμάσει τον Χριστό που ελευθέρωσε τη θυγατέρα του Αβραάμ από τα δεσμά; Την είδες να είναι απαλλαγμένη από την πάθησή της με τρόπο θαυματουργικό. Δεν είδες τον ιατρό να προσεύχεται, ο οποίος δεν έλαβε ως αίτημα από άλλον τη θεραπεία της ασθενούς, αλλά αυτό που έκανε ήταν έργο της δικής Του εξουσίας. Αφού είσαι αρχισυνάγωγος, γνωρίζεις οπωσδήποτε τα γραμμένα από τον Μωυσή. Τον είδες αυτόν να προσεύχεται σε πολλές περιπτώσεις και να μην έχει κάνει τίποτε απολύτως με τη δική του δύναμη. Και πράγματι όταν η Μαριάμ προσβλήθηκε από λέπρα απλώς και μόνο επειδή είπε κάτι εναντίον αυτού ως κατηγορία -και αυτό είναι αλήθεια· γιατί λέγει, είχε νυμφευτεί γυναίκα Αιθιόπισσα-, δεν παρουσιάστηκε ανώτερος από το κακό, αλλά ικετεύει γονατιστός τον Θεό, λέγοντας· «Θεέ μου, σε παρακαλώ, θεράπευσέ την».
Και όμως χωρίς να ικετεύει συγχωρήθηκε η ποινή της αμαρτίας της. Αλλά και καθένας από τους άγιους προφήτες, ενώ κάπου έκανε κάτι γενικά, εμφανίζεται να το έκανε αυτό με τη δύναμη του Θεού. Εδώ όμως σε παρακαλώ πρόσεχε, ότι ο Σωτήρας των όλων Χριστός δεν αναπέμπει προσευχή, αλλά αναθέτει στη δική του Δύναμη την επιτέλεση του θαύματος, θεραπεύοντας με τη φωνή Του και με το άγγιγμα του χεριού Του. Γιατί, όντας Κύριος και Θεός, παρουσίαζε την σάρκα Του ισοδύναμη προς τον εαυτό Του, στο να μπορεί, εννοώ, να απαλλάσσει από τα νοσήματα. Έπρεπε λοιπόν από αυτό να αντιληφθεί τη δύναμη του σχετικού με Αυτόν μυστηρίου.
Εάν λοιπόν ήταν κάποιος αρχισυνάγωγος εύστροφος, θα μπορούσε να καταλάβει ποιος και πόσο μεγάλος είναι ο Σωτήρας από την τόσο παράδοξη θεοσημία και να μη λέγει αυτά στα πλήθη, ούτε να κατηγορεί τους θεραπευμένους ότι καταλύουν τον νόμο, ως προς την παράδοση της αργίας του Σαββάτου. Εργασία δηλαδή γενικά αποτελεί η θεραπεία· και αδικείται ο νόμος επειδή ο Θεός δείχνει το έλεός Του κατά την ημέρα του Σαββάτου; Σε ποιον έχει προστάξει να είναι σε αργία το Σάββατο; Στον εαυτό του μάλλον ή σε εσένα; Εάν βέβαια στον εαυτό Του , τότε να μην πέφτουν βροχές,να σταματήσουν οι πηγές των υδάτων και οι διαρκείς ροές των ποταμών και οι ανάγκες των ανέμων. Εάν όμως εσένα έχει προστάξει να είσαι σε αργία, να μην κατηγορείς τον Θεό για το ότι και το Σάββατο παρέχει με εξουσία σε κάποιους το έλεός Του. Και γιατί γενικά διέταξε να αργείς το Σάββατο; Για να αναπαύεται, λέγει, ο υπηρέτης σου και το βόδι σου και το υποζύγιό σου και κάθε κτήνος σου. Όταν λοιπόν αναπαύσεις κάποιους, απαλλάσσοντάς τους από τις ασθένειες, και έπειτα το εμποδίζεις αυτό, κατήργησες ολοκάθαρα τον νόμο του Σαββάτου, μην αφήνοντας να αναπαυθούν αυτούς που βρίσκονται σε πόνους και αρρώστιες, αυτούς δηλαδή τους οποίους έδεσε ο Σατανάς.
Αλλά ο αρχισυνάγωγος της αχάριστης Συναγωγής, όταν είδε τη γυναίκα που είχε παράλυτα τα μέλη της και δεν μπορούσε να σταθεί όρθια, αλλά ήταν σκυμμένη προς τη γη και την κοιλιά της, να ελεείται από τον Χριστό και να ανορθώνεται τελείως μόνο με το άγγιγμα του χεριού Του και να βαδίζει όρθια όπως οι συνηθίζουν οι άνθρωποι, και να δοξάζει γι΄ αυτό τον Θεό, δυσανασχέτησε για τη θεραπεία της και καταφλεγόμενος για τη δόξα του Κυρίου, κυριεύεται από τον φθόνο και κατηγορεί το θαύμα και αφού άφησε τον Κύριο ο οποίος τον ήλεγξε για την υποκρισία του, επιπλήττει το πλήθος, ώστε να φανεί ότι αγανακτεί επειδή ήταν ημέρα Σαββάτου, για να πείσει εκείνους που είναι διασκορπισμένοι τις άλλες ημέρες και απέχουν από τις εργασίες, να μην βλέπουν και να μη θαυμάζουν ούτε το Σάββατο τα μεγαλειώδη θαύματα του Κυρίου, μήπως και πιστέψουν κάποτε. Αλλά πες μας, δούλε του φθόνου, ποιο έργο σου απαγόρευσε ο νόμος , ο οποίος σου λέγει: «Να απέχεις από κάθε έργο χειρωνακτικό την ημέρα του Σαββάτου»; Άραγε από το έργο μέσω του στόματος και του λόγου; Πάψε λοιπόν να τρως και να πίνεις και να μιλάς και να ψάλλεις το Σάββατο. Και εάν δεν τα κάνεις αυτά, ούτε διαβάζεις τον νόμο, τότε σε τι σου χρειάζεται το Σάββατο;
Αλλά ο μωσαϊκός νόμος απαγορεύει την εργασία που γίνεται με τα χέρια. Και ποιο έργο χεριών είναι το να ανορθώσει θεραπεύοντας μια γυναίκα με τη φωνή Του και μόνο; Εάν όμως επειδή η γυναίκα θεραπεύθηκε πραγματικά, αυτό το ονομάζεις έργο, τότε έργο κάνεις και συ, κατηγορώντας τη θεραπεία. Αλλά της λέγει: «Απαλλάσσεσαι από την ασθένεια», και θεραπεύτηκε. Τι λοιπόν; Και συ δεν λύνεις το Σάββατο την ζώνη σου, δεν λύνεις το υπόδημα των ποδιών σου, δεν στρώνεις το στρώμα σου, δεν ξεπλένεις το χέρι σου που είναι λερωμένο από τα φαγητά; Πώς λοιπόν αγανακτείς για μία μόνο λέξη, το «Απολύεσαι»; Και ποια εργασία έκανε η γυναίκα μετά τον λόγο; Άραγε έκανε έργο χαλκευτικής ή ξυλουργικής ή οικοδομικής; Άραγε την ημέρα αυτή έκανε έργο υφαντικής ή υφαντουργίας; «Αλλά όμως ανορθώθηκε», λέγει· «γιατί γενικά η θεραπεία είναι έργο».
Αλλ’ όμως δεν αγανακτείς πραγματικά για το Σάββατο, αλλά βλέποντας τον Χριστό να τιμάται και να προσκυνείται ως Θεός, οργίζεσαι και πνίγεσαι από τον θυμό και λιώνεις από τον φθόνο· και άλλα βέβαια έχεις μέσα στην καρδιά σου, σε άλλον όμως επιτίθεσαι και προβάλλεις προφάσεις. Γι’ αυτό και ελέγχεσαι από τον Κύριο, ο οποίος γνωρίζει τους άδικους διαλογισμούς σου, και δέχεσαι τον χαρακτηρισμό που σου ταιριάζει, ακούοντας να σου λέγει ότι είσαι υποκριτής και αλαζόνας και ύπουλος.
«Ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;(:Τότε λοιπόν ο Κύριος του απάντησε: “Υποκριτή, κάτω από το πρόσχημα του σεβασμού της αργίας του Σαββάτου κρύβεις φθόνο και μοχθηρία. Ο καθένας σας την ημέρα του Σαββάτου δεν λύνει το βόδι του ή το γαϊδούρι από το παχνί και δεν το πηγαίνει να το ποτίσει; Και το κάνει αυτό χωρίς να θεωρείται παραβάτης της εντολής της αργίας του Σαββάτου, σύμφωνα με την ερμηνεία της εντολής αυτή που είναι αναγνωρισμένη από την παράδοση”.Αυτή όμως, που είναι κόρη και απόγονος του Αβραάμ και την έδεσε ο σατανάς με τέτοια αρρώστια, ώστε να μην μπορεί να σηκωθεί όρθια δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, δεν ήταν σωστό και επιβεβλημένο να λυθεί απ’ τα μακροχρόνια αυτά και οδυνηρά δεσμά της την ημέρα του Σαββάτου;)»[Λουκ.13,15].
Συ λοιπόν, λέγει, απορείς γι’ αυτόν που θεράπευσε τη θυγατέρα του Αβραάμ, αλλά ξεκουράζεις το βόδι και τον όνο, απαλλάσσοντάς τα από τον κόπο και οδηγώντας τα στο νερό, βλέποντας όμως να σώζεται με τρόπο θαυματουργικό ένας άνθρωπος άρρωστος και να τον ευσπλαγχνίζεται ο Θεός, κατηγορείς και τους δύο ότι παρανόμησαν, τον ένα επειδή θεράπευσε, και τον άλλο επειδή απαλλάχθηκε από την ασθένειά του;– Πρόσεχε, σε παρακαλώ, τον αρχισυνάγωγο, πόσο πιο άτιμος από το κτήνος είναι ο άνθρωπος, τη στιγμή που φροντίζει βέβαια το βόδι και τον όνο το Σάββατο, ενώ για την συγκύπτουσα γυναίκα, φθονώντας τον Χριστό, δεν ήθελε να απαλλαγεί από την ασθένειά της, ούτε να λάβει την κανονική ίσια μορφή το σώμα της.
Όμως ο φθονερός άρχοντας της Συναγωγής ήθελε η γυναίκα που ανορθώθηκε να είναι σκυμμένη όπως τα τετράποδα, παρά να πάρει το γνωστό στους ανθρώπους σχήμα, αρκεί μόνο να μη δοξάζεται ο Χριστός, ούτε να κηρύσσεται από τα ίδια τα πράγματα ότι είναι Θεός. Επιτιμάται λοιπόν ο αρχισυνάγωγος επειδή είναι υποκριτής, εφόσον τα άλογα ζώα τα οδηγεί το Σάββατο στο νερό, ενώ τη γυναίκα, που είναι όχι μάλλον εξαιτίας του γένους της, όσο εξαιτίας της πίστεώς της, θυγατέρα του Αβραάμ, δεν την θεωρεί άξια να ελευθερωθεί από τα δεσμά της ασθένειάς της, αλλά χαρακτηρίζει την απαλλαγή της από την αρρώστια παράβαση της αργίας του Σαββάτου.
« Kαὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ(:Κι ενώ τα έλεγε αυτά ο Ιησούς, ντροπιάζονταν όλοι οι αντίθετοί του. Κι όλος ο λαός χαιρόταν για όλα τα λαμπρά και θαυμαστά έργα που διαρκώς έκανε ο Ιησούς)»[Λουκ.13,17].
Καταντροπιάζονταν βέβαια εκείνοι που εκστόμιζαν διεστραμμένες κρίσεις, εκείνοι που σκόνταφταν στον ακρογωνιαίο λίθο, και συντρίβονταν γι’ αυτό, εκείνοι που ήταν αντίθετοι με τον ιατρό, εκείνοι που αντιδρούσαν στον σοφό κεραμοποιό που έκανε την επανόρθωση των παραμορφωμένων σκευών και δεν τους υπολειπόταν καμιά απάντηση, αλλά ήταν οι ίδιοι αναντίρρητος έλεγχος του εαυτού τους, γιατί αποστομώνονταν και απορούσαν τι άραγε να πουν. Έτσι έραψε το θρασύ στόμα τους ο Κύριος! Ενώ τα πλήθη, που ωφελούνταν από τα θαύματα, χαίρονταν· γιατί τα γεμάτα δόξα και λαμπρότητα έργα σταματούσαν κάθε συζήτηση και αμφιβολία εκείνων που δεν τα επιζητούν με τρόπο κακοήθη.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,
επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
Αγίου Κυρίλλου, αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, Εξήγησις υπομνηματική εις το κατά Λουκάν ευαγγέλιον, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, ερευνητικό έργο «Οι δρόμοι της πίστης: Ψηφιακή Πατρολογία»[σελίδες 57 και 58 του PDF].
(https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/09/commentarii-in-lucam_.pdf)
Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας Άπαντα τα έργα, Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 2005, «Υπόμνημα εις το κατά Λουκάν Α΄», τόμος 26, κεφάλαιο 13ο, σελ. 27-37.
Παν. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας, εκδ. Ο Σωτήρ, Αθήνα 1997
http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html
http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm
http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm
ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΛΟΥΚΑ[:Λουκά 13,10-17]
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου σχετικά με την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Ι΄ Λουκά με θέμα:
«Η ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΑ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ»
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 7-12-1986]
[Β168]
Κάποτε, αγαπητοί μου, ο Κύριος βρέθηκε σε μία Συναγωγή κατά την ημέρα του Σαββάτου, όπου και δίδαξε τον λόγο του Θεού. Ανάμεσα στο πλήθος, ήτο και μία γυναίκα ραχητική και μη δυναμένη καν να ανορθώσει το κεφάλι της. Την είδε ο Κύριος και της λέγει: «Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου». Και έθεσε τα χέρια Του επάνω της και αμέσως η γυναίκα εκείνη ανορθώθηκε.
Ο αρχισυνάγωγος φθόνησε τον Ιησού και δήθεν γεμάτος από αγανάκτηση, ότι τάχα Σάββατο έγινε η θεραπεία, στρέφεται προς τον όχλο και ζητά να μην προσέρχεται σε ημέρα Σαββάτου και να θεραπεύονται την ημέρα αυτήν, διότι ο νόμος έλεγε ότι ήτο αργία. Και τότε ο Κύριος στρέφεται προς αυτόν και τον αποκαλεί «υποκριτή», λέγοντάς του: «Ο καθένας από σας το Σάββατο δεν ποτίζει το βόδι του ή το υποζύγιό του; Αυτήν λοιπόν η γυναίκα, που είναι θυγατέρα του Αβραάμ, που ο σατανάς την έδεσε δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από την αρρώστια της την ημέρα του Σαββάτου;».
Αυτό, αγαπητοί μου, το γεγονός της συγκυπτούσης εκείνης γυναικός σ’ εκείνη την Συναγωγή, γίνεται ένα σύμβολο. Σύμβολο της συγκυπτούσης ανθρωπότητος. Πράγματι, η ανθρωπότητα έχει πολλές ομοιότητες με τη συγκύπτουσα εκείνη γυναίκα που θεράπευσε ο Κύριος. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, τον έκανε σωματικά όρθιο. Είναι το μόνο ον μέσα στη Δημιουργία που έχει φυσική στάση όρθια. Όλα τα άλλα ζώα και τα θηλαστικά κυρίως, που είναι κοντινά στον άνθρωπο, και αυτά όλα περιπατούν με τα τέσσερα. Δεν είναι φυσική η θέσις της μαϊμούς να περπατάει με τα δυο της· με τα τέσσερα. Η μαϊμού είναι εκατό τοις εκατό ζώο. Ήταν, είναι και θα είναι μαϊμού πάντοτε. Δεν έχει καμία σχέση ο άνθρωπος με τη μαϊμού. Ο άνθρωπος μόνος επλάσθη όρθιος. Και επλάσθη όρθιος όχι μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά όρθιος· έχοντας ορθό φρόνημα, λογική, με ανδρεία βούληση και με υγιές συναίσθημα. Ο άνθρωπος, με την όρθιά του στάση, μπορούσε να ατενίζει τον ουρανό, εκεί που βρίσκεται και ο Δημιουργός του. Έρχεται όμως ο διάβολος, ο μισόκαλος, αυτός ο οποίος μισεί το καλό, μισεί το ωραίο, έρχεται και υποβάλλει την αμαρτία στον άνθρωπο, που τελικά ο άνθρωπος, υπό το βάρος της ενοχής και της αμαρτίας, συγκύπτει και πίπτει και ηθικά και οντολογικά. Έκτοτε, ο άνθρωπος είναι ο ηθικά πεπτωκώς, ο ηθικά πεσμένος, αλλά και ο οντολογικά θνήσκων. Μην ξεχνάτε ότι ο άνθρωπος παραβαίνοντας την εντολή του Θεού, πίπτει με τον θάνατον. Και γίνεται-από το «πίπτω»- γίνεται πτώμα. Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος από όρθιος γίνεται οριζόντιος· γιατί είναι πεσμένος.
Ακόμα ο διάβολος καθιστά ταπεινωμένο τον άνθρωπο, με γήινο φρόνημα και υλιστικό. Να κοιτάζει πια ο άνθρωπος προς τα κάτω, όχι προς τον ουρανό. Η βούλησή του γίνεται χαλαρή και ανίσχυρη. Και το συναίσθημά του γίνεται νοσηρό. Μια συγκεφαλαίωση αυτής της καταστάσεως της πτώσεως του ανθρώπου είναι η ειδωλολατρία και ο χαμερπής βίος. Σας είπα, συγκεφαλαίωση είναι· διότι τι είναι η ειδωλολατρία παρά μια στροφή προς την κτίση και δεν βλέπει ο άνθρωπος παραπέρα από εκείνο που τον περιβάλλει. Και δεν μπορεί να δει τίποτα παραπέρα· γιατί είναι τυφλός πια, ή καλύτερα, είναι συγκύπτων. Και δεν βλέπει πια τον Δημιουργό του, αλλά βλέπει μόνον το περιβάλλον του. Κι εκεί, μυωπάζουσα η νόησή του, δεν βλέπει παρά μόνο εκείνο που βλέπει. Και δέχεται μόνον εκείνο που αντιλαμβάνεται. Κι έτσι έχοντας μέσα του ο άνθρωπος την ανάγκη έμφυτη να στραφεί προς τον Δημιουργό του, δηλαδή το λεγόμενο θρησκευτικό αίσθημα, στρέφεται προς την κτίση και ειδωλολατρεί. Αλλά η ειδωλολατρία έχει μια βαριά συνέπεια: τον χαμερπή βίο.
Αν θέλετε να δούμε αυτά τα δύο φαινόμενα, θα τα διαβάσουμε στο πρώτο κεφάλαιο της Προς Ρωμαίους επιστολής. Και λέγει ο Απόστολος Παύλος, δεν διστάζει να κάνει τολμηρή και ρεαλιστική περιγραφή και να πει: Ο «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε». Πλασμένος με τιμή, δεν το κατενόησε. Και ο άνθρωπος αυτός «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς», όπως λέγει ένας ψαλμικός στίχος[Ψαλμ 48,13]. Όχι, όχι! Δεν «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς». Όχι. Κάτι παρακάτω.
Κι εκεί λέγει τολμηρά, ότι η ασύνετη καρδιά τους, ο ασύνετος νους τους, επειδή δεν λάτρευσαν τον Θεό, αλλά την κτίση, «παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας».Τι; «Ἂρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι»-ο τίτλος «ἀνήρ» είναι τιμητικός, ενώ ο τίτλος «αρσενικός» είναι υποτιμητικός. «Αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν»… -και οι «θηλυκές»· δεν λέει οι «γυναίκες»- το ίδιο έκαναν και κάνουν. Δηλαδή η ομοφυλοφιλία· που δεν υπάρχει ούτε στα ζώα. Γιατί; Γιατί άφησαν τον αληθινό Θεό, λάτρεψαν την κτίση, που είναι η λατρεία του σατανά, γιατί πίσω από την κτίση είναι ο διάβολος και ο άνθρωπος μετά σύρεται σε χαμερπή βίο. Αυτή είναι η εικόνα του αρχαίου κόσμου, του μακράν του Θεού· όπως τον κατήντησε τον κόσμο ο διάβολος, αγαπητοί μου.
Είναι γνωστό ότι ο Θεός καταράστηκε τον όφιν, τον διάβολο, τον αρχαίο όφιν, που λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, τον σατανά, τον αντικείμενο, με το σχήμα του φιδιού. Να, λέγει ο Θεός ότι να τρώγει χώμα σε όλη του τη ζωή. «Καὶ γῆν φαγῇ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου»(Γέν.3,14): «Να τρως χώμα σε όλη σου τη ζωή». Τι θα πει «να τρως χώμα σε όλη σου τη ζωή;». Να είσαι πάντοτε στραμμένος προς την ύλη, προς την χαμέρπεια. Και το χειρότερο, ότι αυτό το αποτέλεσμα της κατάρας του ο διάβολος, το υποβάλλει τώρα στον άνθρωπο, με την υλιστική θεώρηση της ζωής. Και τον κάνει τώρα τον άνθρωπο, ο οποίος δεν πήρε τέτοια κατάρα από τον Θεό, δεν πήρε καν κατάρα ο άνθρωπος, ο άνθρωπος πήρε μόνο κατάρα εν τη εκτελέσει του έργου του, δηλαδή ενώ θα εργάζεται την γη, εν τω έργω, εν τη επιτελέσει και όχι σ’ αυτήν την ίδια τη γη, στα χέρια του, στην ύπαρξή του. Και τώρα ο άνθρωπος, αγαπητοί μου, βόσκει γη, βόσκει χώμα. Είναι πια ο άνθρωπος υλιστικός.
Έτσι η ανθρωπότητα έγινε πράγματι συγκύπτουσα. Οι εκφράσεις του Λουκά στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή, προς εκείνη την συγκύπτουσα γυναίκα, που είπε ο Κύριος, έχουν ως εξής: ότι η γυναίκα αυτή είχε «πνεῦμα ἀσθενείας»· δηλαδή πονηρό πνεύμα, που προκαλούσε αυτήν την πτώση– αυτό θα πει «πνεῦμα ἀσθενείας»· «ἣν(:την οποία) ἔδησεν -κατά τους λόγους του Κυρίου- ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη (:18 ολόκληρα χρόνια)», « καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές(:και μη δυναμένη να σηκώσει τη ράχη της και το κεφάλι της ολότελα)».Αυτά όλα δείχνουν ότι ο διάβολος είχε δεμένη ολόκληρη την ανθρωπότητα, που ήτο αδύνατο η ανθρωπότητα, δια ιδίων μέσων, να ελευθερωθεί.
Έρχεται όμως ο Χριστός, ο Κύριός μας και ελευθερώνει τον άνθρωπον από την δέσμευση του διαβόλου. Μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή: «Εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου»(Α΄καθολική επιστολή Ιωάννου: 3,8). «Γι’αυτό», λέγει, «φανερώθηκε ο Υιός του Θεού· για να λύσει τα έργα του διαβόλου». Και «έργα του διαβόλου», σας το είπα τι είναι. Είναι η ειδωλολατρία, σαν ασθένεια της ψυχής. Ο άνθρωπος έχει εφεξής μία ροπή να ειδωλολατρεί. Προσέξτε. Μια ροπή να ειδωλολατρεί. Είναι μια μόνιμη αρρώστια. Προσέξτε. Ο λαός του Ισραήλ στην έρημο παίρνει την εντολή να αγνιστεί και να περιμένει τον νόμο. Πόσο να περιμένει; 800 χρόνια; 40 ημέρες! Μόνο. Και δεν έχει υπομονή. Και ειδωλολατρεί! Λατρεύοντας εκείνο το χρυσό μοσχάρι. Είναι καταπληκτικό, αγαπητοί μου. Ήρθε ο Χριστιανισμός στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, ξαπλώθηκε στον λεγόμενο «δυτικό κόσμο». Συμπλέχτηκε μαζί με τον Χριστιανισμό και η ειδωλολατρία. Πόσα τέτοια στοιχεία ειδωλολατρικά σέρνομε μέσα στη ζωή μας, την λεγομένη «Χριστιανική»; Ρέπει ο άνθρωπος, ρέπει, είναι η παλιά αρρώστια, ρέπει προς την ειδωλολατρία.
Η ειδωλολατρία λοιπόν είναι έργο του διαβόλου. Και είναι η ασθένεια της ψυχής. Είναι και η ασθένεια του σώματος. Είναι και ο θάνατος. Αυτά είναι τα έργα του διαβόλου. Δεν θα πέθαινε ο άνθρωπος, εάν δεν αμάρτανε. Κατά τη ρητή μάλιστα προειδοποίηση του Θεού.
Και πώς λύει τα έργα του διαβόλου τώρα ο Χριστός; Πρώτον. Ανορθώνει τον άνθρωπο ηθικά και πνευματικά, με τον νέο τρόπο ζωής που φέρει στον κόσμο αυτόν· και που είναι η επιστροφή στον Θεό και η υπακοή σε Αυτόν. Παίρνει το Πνεύμα του Θεού ο άνθρωπος και γίνεται πνευματοφόρος. Δεύτερον. Ανορθώνει και σωματικά τον άνθρωπο, με την ανάσταση των νεκρών. Μην το ξεχνάτε αυτό: ότι κεντρικό σημείο του Χριστιανισμού είναι η ανάστασις των νεκρών. Αδελφοί μου, αν δεν το πιστεύετε, συγκρίνατέ το, αυτό που δεν πιστεύετε, με το Σύμβολο της Πίστεως, που λέγει «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν», όπως λέει ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, «να συγκρίνεις και να δεις κατά πόσο είσαι Χριστιανός». Αν δεν πιστεύεις ότι θα αναστηθούν οι νεκροί, δεν είσαι Χριστιανός. Γιατί αποτελεί κεντρικό σημείο της πίστεως. Κεντρικό σημείο. Η Ανάστασις του Χριστού και η ανάστασις των νεκρών.
Έτσι λοιπόν, θα αναστηθούν οι νεκροί. Τι θα πει «θα αναστηθούν οι νεκροί»; Από το ἀνά + ἳστημι, ἀνίστημι. Θα ξανασταθώ στα πόδια μου. Αυτό το σώμα που έφαγε ο τάφος. Έπεσα, γιατί έγινα νεκρός. Νεκρός, αυτό που λέμε «θάνατος». Αυτό το σώμα, που το’ φαγε ο θάνατος, ο τάφος, η φωτιά, τα σκουλήκια, τα ψάρια, οι βόμβες… αυτό το ίδιο σώμα. Είναι δυνατός ο Θεός. Θα αναστηθεί. Και θα ξανασταθεί στα πόδια του. Αν μου πείτε: «ανοησίες», θα μείνετε με την ανοησία σας. Αυτός είναι ο λόγος του Θεού. Ο καθαρός, ο ατόφιος, ο γνήσιος. Θα σταθεί πάλι με τα πόδια του. Αυτό θα πει «ἀνάστασις». Από το «ἀνίστημι». Αυτό είναι έργο καθαρά του Χριστού. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος εδώ, αν έπρεπε να συνοψίσουμε αυτές τις δύο θέσεις: «Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου». «Είσαι ελεύθερη από αυτήν την ασθένειά σου, από αυτήν την αδυναμία σου. Είσαι ελεύθερη. Δηλαδή δεν είσαι πια εκείνο που ήσουν». Ω συγκύπτουσα ανθρωπότητα, σου λέει ο Κύριός σου, ο Δημιουργός σου, που σε αναδημιουργεί: «Ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου».
Και ένα τρίτο. Επιθέτει ο Κύριος τα χέρια Του επάνω σε αυτήν την γυναίκα. «Καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας Αὐτοῦ». Γιατί; Και κατ’ επέκταση, κατ’ επέκταση, στην ανθρωπότητα. Για να δώσει χαρίσματα· το μέγιστο των οποίων χαρισμάτων είναι η υιοθεσία. Γιατί με την υιοθεσία ο άνθρωπος κληρονομεί την βασιλεία του Θεού.
Αγαπητοί μου, η ημέρα του Σαββάτου, που ο Κύριος θεράπευσε την συγκύπτουσα γυναίκα, είναι μια ξεχωριστή μέρα. Το Σάββατο είναι η εβδόμη ημέρα· που ο Θεός ανεπαύθη. Σάββατο θα πει ανάπαυσις. Εβραϊκά. Δηλαδή τι θα πει «ἀνεπαύθη ο Θεός»; Δεν υπάρχει κόπωση, για να αναπαυθεί ο Θεός. Σημαίνει ότι ο Θεός δεν δημιουργεί πλέον τίποτε καινούριο. Δεν υπάρχει συμπληρωματική δημιουργία, ούτε ένα άτομο της ύλης. Ουδεμία συμπληρωματική δημιουργία δεν υπάρχει.
Μέσα σε αυτήν όμως την έβδομη ημέρα, ο Θεός δεν δημιουργεί κάτι καινούριο, αλλά εργάζεται όμως ένα σπουδαιότατο έργο. Την πρόνοια και την κυβέρνηση του παντός. Εργάζεται ακόμα, μέσα σε αυτή την έβδομη ημέρα, η οποία ξέρετε ποια είναι; Από τότε που επλάσθη ο άνθρωπος και τελείωσε η δημιουργία του… ο άνθρωπος επλάσθη την έκτη ημέρα, δηλαδή εκεί τελειώνει η μεγάλη χρονική περίοδος της έκτης ημέρας. Και αρχίζει η 7η ημέρα. Αυτήν την ημέρα που διερχόμεθα, που διάγουμε, δηλαδή από τότε που τελείωσε η δημιουργία του Αδάμ και της Εύας, μέχρι σήμερα, είμαστε μέσα στην έβδομη ημέρα. Είναι αυτή η 7η ημέρα. Ζούμε στην 7η ημέρα. Μην το ξεχνούμε. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο, τώρα ο ίδιος ο Θεός αναδημιουργεί τον άνθρωπο, τον πεσμένο από τον διάβολο άνθρωπο, τον αναδημιουργεί προπαντός με την Ενανθρώπησή Του.
Όταν κατηγορείται, επί παραδείγματι, από τους Ιουδαίους ότι εργάζεται το Σάββατο, όπως και πλάγια τον κατηγόρησε και ο αρχισυνάγωγος, ότι την ημέρα του Σαββάτου επιτέλεσε αυτό το έργον, ο Κύριος απήντησε και απαντούσε: «Ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγὼ ἐργάζομαι»: Ο Πατέρας μου μέχρι τώρα εργάζεται, κι εγώ εργάζομαι. Όχι εργάζεται για κάτι καινούριο. Δηλαδή για να προσθέσει κάτι στην Δημιουργία. Αλλά για να αναδημιουργήσει την παλαιωθείσα Δημιουργία. Και προπαντός τον παλαιωμένο άνθρωπο. Και τον αναδημιουργεί τον άνθρωπο, με τους μεγάλους σταθμούς του δικού Του βίου. Ενανθρώπησις, Σταύρωσις, Ανάστασις, Ανάληψις· που είναι, όπως λέγει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, «τά ποιητικά τῆς σωτηρίας μας» .
Την εβδόμη ημέρα ο Χριστός αναπαύτηκε στον τάφο· που είναι ο αληθής σαββατισμός και η αληθινή ανάπαυσις,για να περάσει τώρα ο Χριστός, με την ανθρωπίνη Του, εννοείται, φύση, αυτή που προσέλαβε από μας, για να περάσει στην ογδόη ημέρα· που είναι η ατέρμων αιωνιότης και που προβάλλεται η ανθρώπινη Του φύση, όχι θεία, η ανθρώπινή Του φύσις αληθινά η καινή κτίσις. Η καινούρια Δημιουργία. Και αυτή η καινή κτίσις είναι το αναστημένο Του σώμα· που «θάνατος αὐτοῦ», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, «οὐκέτι κυριεύει»[Ρωμ 6,9]. Δεν ξανακυριεύεται πια από τον θάνατο το σώμα του Χριστού. Και αυτή είναι η «μία των Σαββάτων». Η ημέρα του Κυρίου. Η Κυριακή. Αυτή τώρα είναι η ογδόη ημέρα. Λέγεται ογδόη γιατί έχομε επανάληψη της εβδομάδος. Αφήνομε την εβδόμη και πάμε πάλι προς την πρώτη ημέρα. Και αυτή η πρώτη, γι’ αυτό λέγεται «η μία των Σαββάτων». «Σάββατο» θα πει εβδομάδα, και είναι αυτή η καινούρια ημέρα, η ημέρα του Κυρίου, η Κυριακή. Είναι η αιωνιότητα. Είναι ο χρόνος της Βασιλείας του Θεού.
Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, ο άνθρωπος οφείλει να δοξολογεί πάντοτε τον Κύριο, πάντοτε, για όλα αυτά, ιδιαίτερα όμως την ημέρα της Κυριακής. Αγαπητοί μου, ας θυμηθούμε πάλι την συγκύπτουσα εκείνη γυναίκα, μέσα στη Συναγωγή. Η γυναίκα αυτή είχε κάποια σπουδαία γνωρίσματα· η γυναίκα αυτή εφαίνετο να ήτο ευσεβής· γιατί διαφορετικά ο Κύριος, θεραπεύοντάς την, θα της έλεγε «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Δεν της το είπε αυτό. Δεν της είπε «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Ώστε να είναι αιτία αυτής ακριβώς της κακοπαθείας της οι αμαρτίες της. Να το ξέρετε αυτό, αγαπητοί μου. Καθένας που πάσχει, δεν είναι πάντοτε αποτέλεσμα των αμαρτιών του. Να το γνωρίζουμε αυτό. Ακόμα, δεν ζητά από αυτήν ούτε καν την πίστη· διότι όταν την απολύει, δεν της λέγει: «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Καθόλου· διότι έβλεπε ο Κύριος την εσωτερική της διάθεση, ότι είχε ήδη πιστέψει στον Κύριο.
Ακόμα, την αποκαλεί «θυγατέρα του Αβραάμ» και όχι του Αδάμ. Και αυτό είναι χαρακτηριστικό. Διότι, όπως λέγει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας: «Τήν οὐ μᾶλλον διά τό γένος, ὅσον διά τήν πίστιν Ἀβραάμ οὔσαν θυγατέρα»: ότι δεν ήταν θυγατέρα για το γένος από τον Αβραάμ, αλλά για την πίστη. Όπως κι ο καθένας που πιστεύει εις τον Χριστό, είναι παιδί του Αβραάμ. Όχι εξ αίματος· αλλά διότι έχει κοινό γνώρισμα την πίστη. Οι Εβραίοι είναι μόνον σαρκικά απόγονοι του Αβραάμ. Όχι όμως ότι είναι και από την πίστη. Γι’ αυτό ο Κύριος τούς είπε: «Ο Αβραάμ, ο Αβραάμ σας κατηγορεί στον Θεό· διότι αν είσαστε γνήσια παιδιά του Αβραάμ, που είναι ο Πατριάρχης της πίστεως, θα γνωρίζατε Ποιος είμαι. Θα γνωρίζατε την φωνή μου. Να σας πω ποιοι είσαστε», λέει ο Κύριος, «παιδιά του σατανά, του διαβόλου είσαστε· και όχι του Αβραάμ». Η γυναίκα αυτή λοιπόν, δεν ήταν καν παιδί, απόγονος του Αδάμ. Αλλά ήτο παιδί του Αβραάμ. Είχε δηλαδή πίστη. Ουσιαστικά ο Κύριος πλέκει εγκώμιο στη γυναίκα αυτήν.
Κι ακόμη μην ξεχνάμε ότι παρά την τρομερή παραμόρφωσή της, δεν παρέλειπε να πηγαίνει κατά Σάββατον στην Συναγωγή, για να υμνεί τον Θεό και να ακούει τον λόγο τον δικό Του. Και αυτή της η επιμέλεια αμείφθηκε. Εκείνο το Σάββατο, μοναδική φορά, ίσως πρώτη και τελευταία φορά, στην παγκόσμια Ιστορία, εκείνο το Σάββατο, είχε επισκεφθεί εκείνη την τοπική Συναγωγή, αυτός ο ίδιος ο Θεός! Ο Γιαχβέ· που ενηνθρώπησε. Και ήρθε σε εκείνη την Συναγωγή. Και αμείφτηκε με το να δει το πρόσωπο του Ενανθρωπήσαντος Θεού. Η γυναίκα αυτή, δεν ζήτησε, αγαπητοί μου, από τον Κύριον καν να θεραπευθεί! Πήγε να ακούσει μόνο τον λόγο Του. Αλλά ο Κύριος την κάλεσε για να την θεραπεύσει· διότι με υπομονή υπέφερε την δοκιμασία της. Ήτο γυναίκα πίστεως, αρετής, υπομονής, επιμονής, γι’ αυτό και εδικαιώθη.
Έτσι, αγαπητοί, από τη μια η συγκύπτουσα γυναίκα, σαν σύμβολο της συγκυπτούσης ανθρωπότητος, κι από την άλλη μεριά, η ίδια η συγκύπτουσα αυτή γυναίκα της Συναγωγής, δείχνουν ότι μοναδικός ιατρός και ελευθερωτής είναι ο Χριστός, και μόνον ο Χριστός. Γι’ αυτό δικαιολογημένα, όπως σημειώνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στον επίλογο αυτού του θαύματος ότι «Πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ». Γι’ αυτό κι εμείς ας δοξάζουμε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό που μας ελευθέρωσε από τα έργα του διαβόλου.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια:
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_341.mp3
Απομαγνητοφώνηση δια χειρός του αξιοτίμου κυρίου Αθανασίου Κ.
ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ΛΟΥΚΑ[:Λουκά 13, 10-17]
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου σχετικά με την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Ι΄ Λουκά με θέμα:
«Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 9-12-2001]
(Β 448) Έκδοσις Β΄
Σήμερα, αγαπητοί μου, ο Ευαγγελιστής Λουκάς μάς περιγράφει ένα περιστατικό που έλαβε χώρα μέσα σε μία Συναγωγή. Επήγε ο Κύριος να διδάξει και ήταν ημέρα Σάββατο. Εκεί ευρίσκετο μία γυναίκα συγκύπτουσα. Δηλαδή, είχε καμπούρα. Συγκύπτουσα· επί δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, που δεν μπορούσε τελείως να ανορθωθεί. Όταν ο Ιησούς την είδε, της είπε: «Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου». Δηλαδή: «Ελευθερώνεσαι από την ασθένειά σου». Και έθεσε τα χέρια Του επάνω της. Και αμέσως η γυναίκα αυτή ανορθώθηκε. Και εδόξαζε βέβαια τον Θεόν.
Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τον αρχισυνάγωγο, που αμέσως εφθόνησε. Έκρυψε όμως τον φθόνο του με μια δήθεν αγανάκτηση, ότι ο Ιησούς εθεράπευσε σε ημέρα Σαββάτου. Και στρεφόμενος στα πλήθη, τους έλεγε ότι να αποφεύγουν θεραπείες τους και τέτοια την ημέρα του Σαββάτου, γιατί ήταν αργία. Γιατί εφθόνησε; Ω αγαπητοί μου! Γιατί αυτός, ως αρχισυνάγωγος, κατά κάποιο τρόπο εσκιάζετο από την παρουσία του Ιησού… Αλλά ο Κύριος τον αποκαλύπτει. Πράγματι ήταν φθονερός. Και του λέει ο Κύριος: «Ὑποκριτά –αποκάλυψις· πλήρης!-· ἕκαστος ὑμῶν τῷ Σαββάτῳ οὐ λύει τόν βοῦν αὐτοῦ ἤ τόν ὄνον ἀπό τῆς φάτνης καί ἀπαγαγών ποτίζει; – «Το Σάββατο», λέει, «δεν παίρνει το υποζύγιό του να το πάει στο πηγάδι, στη βρύση να πιει νερό;»- ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραάμ οὖσαν –«Αυτή δε υπάρχουσα θυγατέρα του Αβραάμ» –όχι του Αδάμ· αλλά του Αβραάμ-, ἥν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδού δέκα καί ὀκτώ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπό τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Σαββάτου; -Δεν έπρεπε λοιπόν αυτή να θεραπευτεί την ημέρα του Σαββάτου;». Και ενώ έλεγε αυτά, αυτοί που αντετίθεντο, για φανταστείτε, εις τον Ιησούν και το έργον Του, γιατί, φαίνεται, ήσαν αρκετοί, πίσω από τον αρχισυνάγωγο, ντροπιάστηκαν. Όχι όμως και ο λαός, που χαιρόταν και εδόξαζε τον Θεόν.
Στον χώρο της συναγωγής παρατηρούμε, αγαπητοί, ότι τα πρόσωπα είχαν διαφορετική συμπεριφορά. Ο Κύριος διδάσκει, θεραπεύει, τοποθετεί σωστά την έννοια της αργίας του Σαββάτου. Η θεραπευθείσα γυναίκα, σιωπηλή, ακούει τη διδασκαλία του Κυρίου, χαίρεται, και βέβαια καθόλου δεν υποπτεύεται τη μεγάλη ευεργεσία που σε λίγη ώρα θα εδέχετο. Δηλαδή, να θεραπευθεί. Το εκκλησίασμα ακούει, χαίρεται, αλλά όχι όλοι. Ο αρχισυνάγωγος αισθάνεται, όπως είπαμε, φθόνο, γιατί επεσκιάζετο η παρουσία του από την παρουσία του Ιησού Χριστού. Δεν μπορεί όμως να κρύψει τον φθόνο του. Και με προσωπείο δήθεν αγανακτήσεως, περί της μη τηρήσεως της αργίας του Σαββάτου, εκφράζει την πικρία του. Εδώ είναι… Πόσες φορές υποκριτικότατα οι άνθρωποι καλύπτουν τάχα σαν θρησκευτικοί που είναι, μια παράβαση δήθεν κ.λπ.! Είναι και κάποιοι άλλοι που έχουν διεφθαρμένο βίο. Και συμφωνούν βεβαίως με τη στάση του αρχισυναγώγου και αντιτίθενται και αυτοί στον Κύριον· γιατί δεν θέλουν να μη συνεχίσουν τη ζωή τη διεφθαρμένη που κάνουν. Είναι και ο λαός. Ο εκκλησιαζόμενος λαός· που διετήρει μία αγαθή προαίρεση και χαίρεται για ό,τι συνέβη μέσα εις την συναγωγή. Στερεότυπη αυτή η εικόνα. Όπου ο Κύριος επήγαινε, στερεότυπη σας είπα. Έχομε τον καταμερισμό του όχλου, της ομάδος των ανθρώπων, πώς οι μεν από τους δε κινούνται, αισθάνονται, διαφέρουν.
Όλοι αυτοί ήσαν στον χώρο της συναγωγής. Και πήγαν, βέβαια, να προσευχηθούν· διότι κάθε Σάββατο εγίνετο προσευχή εις την όχι λατρεία, αλλά προσευχή. Η λατρεία εγίνετο μόνο εις τον ναόν που ήταν εις τα Ιεροσόλυμα· διότι είναι γνωστό ότι ποτέ δεν επετρέπετο μία θυσία να γίνει στον χώρο της συναγωγής. Και η θυσία είναι πάντοτε λατρεία. Συνεπώς δεν έχομε τη λατρεία εις την συναγωγή, παρά μόνο προσευχή.
Αυτή η ποικίλη και διαφορετική συμπεριφορά, μας θέτει ένα ερώτημα, σε μας. Εμείς, στον χριστιανικό μας ναό, πώς κινούμεθα; Πώς αισθανόμεθα; Πώς συμπεριφερόμεθα; Είσαστε κάποιοι άνθρωποι εδώ. Ο ένας για τον άλλον, πώς αισθάνεσθε; Ο καθένας πώς κινείται εις τον χώρον του ναού; Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας την πρώτη του επιστολή στον επίσκοπο της Εφέσου, τον Τιμόθεο, σημειώνει: «Ταῦτά σοι γράφω(:Αυτά σου γράφω),ἵνα εἰδῇς(:για να μάθεις, να γνωρίσεις) πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἀναστρέφεσθαι(:πώς πρέπει κανείς μέσα εις τον οίκον του Θεού, εις τον χώρον αυτόν· που εμείς δεν έχομε μόνο προσευχή, έχομε και λατρεία. Και μάλιστα το κατεξοχήν μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Έχομε λατρεία «ἥτις ἐστὶν ἐκκλησία Θεοῦ ζῶντος». Δηλαδή πρέπει να μάθει ο καθένας πώς κινείται εις τον χώρον του ναού, που…- θα το επαναλάβω- προπαντός και κυρίως, τελείται όχι η προσευχή μόνον, αλλά και η λατρεία. Δηλαδή θέτει το θέμα της συμπεριφοράς των Χριστιανών, μέσα εις τον χώρον του ναού. Και αυτό το θέμα, λίγο ας μας απασχολήσει.
Αλήθεια, ποια είναι η συμπεριφορά μας; Πρέπει να πούμε ότι δεν είναι καθόλου καλή. Ἡμῶν, των Χριστιανών… Στερούμεθα μιας λειτουργικής αγωγής. Όλα τα πράγματα, μέσα εις τον χώρον της ζωής μας, χρήζουν μιας αγωγής. Φερειπείν, δεν πρέπει να έχω μία αγωγή τηλεφώνου; Έτσι, για παράδειγμα, σας το είπα. Και μάλιστα από τα ελάχιστα. Τα ελάχιστα… Ότι… πώς θα τηλεφωνήσω; Θα περιμένω να μου πει ο άλλος το όνομά του ή θα πω πρώτος εγώ το όνομά μου; Έχετε προσέξει πόσος χρόνος «τρώγεται» προκειμένου να διασαφησθεί τέλος πάντων ποιος είναι αυτός που τηλεφωνεί; Αυτό παθαίνομε όλοι. Ποιος είναι αυτός που τηλεφωνεί; Γιατί δεν έμαθε να λέει πρώτα το όνομά του. Στο λεωφορείο…· γιατί του αρέσει του αλλουνού να καπνίζει, και βγάζει να καπνίσει. Μα ενοχλείται ο άλλος. Ή θέλει να ανοίξει το παράθυρο γιατί ζεστάθηκε. Ή γιατί θέλει να κλείσει το παράθυρο, γιατί κρυώνει. Δηλαδή καταλαβαίνετε, σε όλους τους τομείς της ζωής μας πρέπει να έχομε μία ανάλογη συμπεριφορά. Όταν δεν είμαστε μόνοι μας· είναι μαζί μας και άλλοι άνθρωποι.
Έτσι, πρέπει να έχομε, αγαπητοί μου, μίαν αγωγήν. Από το σπίτι μας θα πάρομε αυτήν για τον ναό, από το σχολείο μας, αλλά και από αυτήν την ίδια την Εκκλησία. Φερειπείν αυτά τα οποία λέμε σήμερα. Ο καθένας πρέπει να συμμορφωθεί, να μάθει ποια πρέπει να είναι η αγωγή του μέσα εις τον χώρο του ναού. Αν στον χώρο του ναού δεν προσέχομε, αυτό σημαίνει ότι έχομε χάσει το νόημα της λατρείας, αλλά και της φοβερότητος του χώρου του ναού, που τελείται το μυστήριον –κατεξοχήν- της Θείας Ευχαριστίας. Έχετε προσέξει πόσες φορές οι ιερείς κάνουν παρατήρηση όταν γίνεται ένας γάμος, μια βάπτιση· προπαντός ένας γάμος. Πόσες φορές ο ιερεύς να λέγει: «Παρακαλώ ησυχία, παρακαλώ μη γελάτε»· «παρακαλώ τούτο», «παρακαλώ εκείνο». Και να θέλει να επαναφέρει εις την τάξιν τους καλεσμένους που είναι παρόντες εις το μυστήριον του γάμου. Γιατί όλα αυτά κάθε φορά; Γιατί μας λείπει αυτή η αγωγή που πρέπει να έχομε μέσα εις τον ναόν του Θεού. Αν ο Μωυσής, αγαπητοί, διετάχθη να αποβάλει τα υποδήματά του -του ειπώθηκε όταν είδε εκείνη την βάτον να καίεται χωρίς να κατακαίεται… – «Μπα, πάω να δω τι συμβαίνει». Και αμέσως ακούει μίαν φωνήν. «Βγάλε τα υποδήματά σου. Ο χώρος είναι ιερός». Πόσο περισσότερο, αγαπητοί μου, εμείς, που δεν είμεθα προ μιας καιομένης βάτου, αλλά είμεθα εις τον χώρον του ναού, που τελείται το μυστήριον, κατεξοχήν το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας; Πόσο περισσότερο;
Έτσι, στερούμενοι μιας λειτουργικής αγωγής και συναισθήσεως της παρουσίας του φοβερού Θεού, συζητούμε, γελάμε, κατακρίνομε τον πλαϊνό μας, έτοιμοι να κάνομε κριτική προς όλους, ακόμα και στον ιερέα και να το πούμε και εις τον πλαϊνό μας. Δεν έχομε ευλαβή στάση. Αναιδώς κινούμεθα. Πολλές φορές μπαίνομε στον ναό με τα χέρια στις τσέπες. Ναι, ναι, Και προκλητικώς. Όταν μπαίνει μία γυναίκα, ας πούμε, με ανδρική αμφίεση –παντελόνια- δεν είναι μία πρόκληση; Και όταν φθάνουν προ της πύλης του μοναστηριού και σου λέει: «Έχετε καμία φούστα να μου δώσετε;». Εμείς θα δώσουμε φούστα, να βάλεις εσύ, όταν έφυγες από το σπίτι σου, και ήξερες πως θα πας να επισκεφθείς ένα μοναστήρι, θα σου δώσω εγώ φούστα, γιατί φοράς παντελόνια; Ορίστε, παρακαλώ. Τόσο συναίσθηση, παρακαλώ, έχουν εκείνοι που καταστρατηγούν τον χώρον του ναού με τον τρόπο που κινούνται. Έτσι σκανδαλίζουν, σκανδαλίζονται, ενοχλούν τους πάντας, τα πάντα. Έχομε την αίσθηση ότι ο χώρος του ναού είναι αγορά, είναι πεζοδρόμιο. Βγήκαμε στα καταστήματα για να πάμε να ψωνίσουμε… Έτσι κάπως αισθανόμεθα ότι είναι ο ναός του Θεού. Όλα αυτά όμως χαρακτηρίζουν μίαν ασεβή, ασεβή διάθεση. Και όμως. Η βαθεία συναίσθηση το φοβερού χώρου πρέπει να μας κάνει να είμεθα ευλαβέστατοι. Να λέμε μέσα μας: «Κύριε, σε φοβάμαι. Μπαίνω στον ναό Σου». Θα κάνομε τον σταυρό μας, θα προσκυνήσομε στο προσκυνητάρι. Η αμφίεσή μας θα είναι σωστή· κ.λπ.
Ένα πρόχειρο σταχυολόγημα, θα έλεγα, από τις διατάξεις της Θείας Λειτουργίας του αγίου Κλήμεντος Ρώμης, μία από τις αρχαιότερες Λειτουργίες, βλέπομε να διατυπούνται αυτές, ή αυτό το σταχυολόγημα που θα σας πω τώρα, σ’ αυτό το βιβλίο που λέγεται «Διαταγαί Ἀποστόλων». Και βρίσκονται εις το 8ον κεφάλαιον. Πολύ παλιό βιβλίο. Λέει: «Διάκονοι περιπατείτωσαν καί σκοπείτωσαν τούς ἄνδρας καί τάς γυναῖκας(:Να κινούνται οι διάκονοι –υπήρχαν πολλοί διάκονοι– να κινούνται μέσα στο πλήθος του λαού και να βλέπουν και να παρατηρούν και να εξετάζουν πώς κινούνται οι άντρες και οι γυναίκες) ὅπως μή θόρυβός τις γένηται (:να μη γίνει κανένας θόρυβος. Εδώ, πολλές φορές, αγαπητοί μου, δεν ξέρω πώς γίνεται με τον αέρα, δεν ξέρω… και, όπως μπαίνετε απ’ την πόρτα…’’μπαπ’’ χτυπάει η πόρτα…! Ξέρετε ότι οποιαδήποτε κίνησις, θόρυβος, κρότος που μπορεί ο εκκλησιαζόμενος να τρομάξει, προσβάλλει την ευλάβεια, προσβάλλει την συγκέντρωση που μπορεί ο καθένας να διαθέτει όταν προσεύχεται. Το ξέρετε αυτό; Και ακόμη λέγει:) Καί μή τίς νεύσῃ ἤ ψιθυρίσῃ ἤ νυστάξῃ–Επιτηρούν ακόμη οι διάκονοι-«νεύω»-συνεννοούνται από μακριά με τα μάτια τους για κάτι. Όχι! Ή: «ψιθυρίσῃ». Όχι! Ή: «νυστάξῃ», τον παίρνει ο ύπνος στην καρέκλα επάνω. Όχι!) ὅπως μή τίς ἐξέλθοι μήτε ἀνοιχθείη ἡ θύρα(:ούτε να ανοίξει, να κλείσει η πόρτα, να γίνει θόρυβος), κἄν πιστός τίς ᾖ, κατά τόν καιρόν τῆς ἀναφορᾶς -Ο καιρός της αναφοράς είναι η Θεία Λειτουργία, η αγία αναφορά-. Ὀρθοί πρός Κύριον μετά φόβου καί τρόμου ἑστῶτες ὦμεν προσφέρειν». Όχι μετά φόβου, αλλά και τρόμου, που είναι η επίτασις του φόβου, πρέπει να στεκόμαστε στην τέλεση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.
Και συνεχίζει ο άγιος Κλήμης Ρώμης: «Τά παιδία προσλαμβάνεσθε, αἱ μητέρες». Τ’ ακούτε; «Να κρατάτε κοντά σας τα παιδάκια». Να μην τα ξαμολάτε – συγχωρήσατέ με για την λέξη πώς την είπα-μέσα στην Εκκλησία και γυρίζουν από δω και από κει κι ενοχλούν, τρέχουν. Όχι… Το παιδάκι από μικρό θα μάθει πώς να στέκεται εις οίκον Κυρίου. Δεν μπορούμε να πιάσομε καρέκλα για το παιδάκι. Όχι. Θα έχομε από κείνα τα σκαμνάκια, τα πτυσσόμενα. Θα το παίρνομε πάντα μαζί μας, όταν έχομε τα παιδιά μας και πηγαίνομε στην Εκκλησία. Θα ανοίγομε το σκαμνάκι και το παιδί θα κάθεται μπροστά μας. Ούτε στασίδι, ούτε καρέκλα. Αυτά είναι για κάποιον μεγάλο.
Σημειώσατε δε ότι, όπως και σήμερα, στην αρχαία Εκκλησία, σε κάποια σημεία της Θείας Λειτουργίας ο λαός εκάθητο. Γι΄αυτό έχομε και τα παραγγέλματα: «Ὀρθοί. -Τελεία-. Μεταλαβόντες τῶν θείων καί ἀχράντων Μυστηρίων…». Δηλαδή, «τώρα σηκωθείτε». Γιατί όσο να κοινωνήσουν όλοι, οι άλλοι περίμεναν. Και βέβαια μπορούσαν να καθίσουν. Και έτσι θα περνούσε πολλή ώρα. Εκάθηντο. Γύριζε ο καθένας στη θέση του και εκάθητο. Τώρα τελειώσαν όλοι. «Ὀρθοί – δηλαδή, «τώρα όρθιοι»-. Μεταλαβόντες…». Αλλά το λέμε εμείς: «Ὀρθοί μεταλαβόντες…». Και αλλάζομε το νόημα της φράσεως. Όρθιοι λοιπόν. Εκείνοι που μεταλάβανε να σηκωθούν, διότι θα συνεχίσομε ό,τι είχαμε προηγουμένως κατά τη Θεία Λειτουργία.
Ώστε λοιπόν «τά παιδία προσλαμβάνεσθε αἱ μητέρες». Να τα κρατάτε κοντά σας τα παιδιά. «Καί μετά τοῦτο μεταλαμβανέτω ὁ ἐπίσκοπος, ἔπειτα οἱ πρεσβύτεροι – εδώ, σειρά πώς θα κοινωνήσει ο λαός, όλοι- καί οἱ διάκονοι καί οἱ ὑποδιάκονοι καί οἱ ἀναγνῶσται, καί οἱ ψάλται καί οἱ ἀσκηταί, καί ἐν ταῖς γυναιξίν, αἱ διάκονοι καί αἱ παρθένοι καί αἱ χῆραι – μια διαφοροποίηση της τάξεως των γυναικών-· εἶτα τά παιδία– ύστερα τα παιδιά-, καί τότε πᾶς ὁ λαός κατά τάξιν μετά αἰδοῦς καί εὐλαβείας– να κοινωνήσουν όλοι με τάξη, με σεβασμό, με ντροπή, με ευλάβεια- ἄνευ θορύβου». Είδατε; Μάλιστα τέτοιες μέρες, δόξα τω Θεώ, δεν το έχομε εμείς εδώ, έχετε πάρει αρκετή αγωγή από δω, δόξα τω Θεώ, δείτε στους ναούς, όχι της Λαρίσης, κάθε πόλεως, μόλις πει το «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως…» τρέχουν όλοι- μπουλούκι!- μπροστά εδώ στον σολέα για να κοινωνήσουν. Και ο ένας σπρώχνεται με τον άλλον. Ήμουνα λαϊκός, όταν κάποτε μία κυρία, όταν έκανε ο ιερεύς παρατήρηση να μην είναι μπουλούκι, ακούστε τι λέει μία κυρία σε μίαν άλλη κυρία δίπλα της: «Ο σιχαμένος -ο ιερεύς!-· ο σιχαμένος με σύγχυσε!». Επειδή είπε ο άνθρωπος να μην είναι μπουλούκια. Αλλά να είναι σε μία σειρά. Είδατε, παρακαλώ; Αποκαλεί τον ιερέα, απ’ το χέρι του οποίου θα κοινωνήσει, τον αποκαλεί «σιχαμένον». «Ταῦτα περί τῆς μυστικῆς λατρείας- συνεχίζει ο άγιος Κλήμης- διατασσόμεθα ἡμεῖς οἱ ἀπόστολοι».
Όλα τα πιο πάνω εκφράζουν την αποστολική διαταγή, επιταγή που γράφει ο Απόστολος Παύλος και είναι: «Πάντα εὐσχημόνως καί κατά τάξιν γινέσθω». Όλα να γίνονται ευσχήμονα, όχι άσχημα, αλλά ευσχήμονα, δηλαδή να έχουν καλό σχήμα. Γιατί «άσχημο» τι θα πει; Δεν έχει καλό σχήμα. «Καί κατά τάξιν γινέσθω». «Και να γίνονται όλα με τάξη». «Οὐ γάρ ἐστίν ἀκαταστασίας ὁ Θεός, ἀλλά εἰρήνης», γράφει στην Α΄Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος στο 14ο κεφάλαιο. Ότι ο Θεός δεν είναι Θεός ακαταστασίας, αλλά ειρήνης. Και πρέπει να συμμορφωθούμε κι εμείς έτσι να κινούμεθα.
Όμως δεν εξαντλείται η καλή μας αναστροφή εις τον χώρο του ναού με την ευλάβεια. Χρειάζεται και η ζωντανή μας συμμετοχή στη Θεία λατρεία. Ο ανελλιπής εκκλησιασμός μας. Αυτή η καημένη η γυναικούλα, η καμπουριασμένη, αν δεν πήγαινε εκείνο το Σάββατο, θα την έκανε καλά ο Κύριος; Πήγαινε όμως ανελλιπώς κάθε Σάββατο. Και κάποιο Σάββατο την ετίμησε ο Κύριος και την έκανε καλά. Αυτήν τη συγκύπτουσα γυναίκα. Και πρέπει να έχομε ανελλιπή εκκλησιασμό. Όχι μία Κυριακή να πηγαίνομε και μία Κυριακή να μην πηγαίνομε.Ανήκει δε ως καθήκον εις τα δικαιώματα του Θεού. Και τούτο γιατί ο σκοπός του εκκλησιασμού είναι η «θεραπεία τοῦ θείου», δηλαδή όταν λέμε «θεραπεία» εννοούμε λατρεία, δηλαδή, Θεία Λειτουργία. Γι΄αυτό γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Μή ἐγκαταλιπόντες τήν ἐπισυναγωγήν ἑαυτῶν- «ἐπισυναγωγή» είναι αυτή η συγκέντρωσις. Μην αφήνομε την συγκέντρωση αυτή- καθώς ἔθος τισίν – «όπως είναι συνήθεια», λέει, «σε μερικούς. Μια να πηγαίνουν και μια να μην πηγαίνουν»– ἀλλά παρακαλοῦντες καὶ τοσούτῳ μᾶλλον, ὅσῳ βλέπετε ἐγγίζουσαν τὴν ἡμέραν». Ποια «ἡμέρα»; Το τέλος της Ιστορίας. Πλησιάζει, ὁ Κύριος ἐγγύς. Πότε θα συνέλθομε; Η συγκύπτουσα, παρά τη σωματική της ταλαιπωρία, όπως είπαμε, δεν αμελούσε να φοιτά ανελλιπώς εις την συναγωγήν. Γι’ αυτό και την ετίμησε βέβαια ο Κύριος.
Ακόμη η παρουσία μας στη λατρεία να είναι παρουσία αγαθής καρδίας, γεμάτη από πίστη και αγάπη προς τον Θεόν και τους γύρω μας εκκλησιαζομένους. Να μη λέμε ότι «με ενοχλεί ο άλλος». Γιατί; «Γιατί έτσι μ’ αρέσει εμένα. Να λέω ότι μ’ ενοχλεί ο άλλος». Όχι, αγαπητοί μου! «Ἒχοντες οὖν ἀδελφοί – λέει στην προς Εβραίους ο Απόστολος- ἱερέα μέγαν ἐπί τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ, προσερχώμεθα –ας προσερχόμεθα- μετά ἀληθινῆς καρδίας, ἐν πληροφορίᾳ πίστεως, ἐρραντισμένοι τὰς καρδίας ἀπὸ συνειδήσεως πονηρᾶς· καί κατανοῶμεν ἀλλήλους εἰς παροξυσμόν ἀγάπης καί καλῶν ἔργων». «Παροξυσμός;». Λέμε: «Αυτός έχει παροξυσμό πυρετού». Κάτι πολύ θερμό. Εδώ έχομε τον παροξυσμό της αγάπης. Κάτι πολύ ζεστό. Εκεί, στη θεία λατρεία. Αυτό και το σημαντικότατο: Προσφέρεται ο Αμνός του Θεού. Μόνον αυτό, μόνον αυτό, αν κατανοήσομε τι είναι αυτό που κοινωνούμε, τι είναι αυτό που τελεσιουργείται, θα πρέπει να είμεθα ιστάμενοι μετά φόβου και τρόμου μέσα εις τον ναόν του Θεού.
«Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς –λέει ο Απόστολος Παύλος-, ἀδελφοί δια τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τά σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν– τα σώματά σας. Σαν να μπαίνει το κάθε σώμα επάνω σε μία εσχάρα, προκειμένου να θυσιασθεί. Τα σώματα-ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τήν λογικήν λατρείαν ὑμῶν». Όταν ταυτόχρονα κι εγώ ο ίδιος προσφέρομαι, όπως προσφέρεται ο Χριστός, για τη σωτηρίαν του λαού Του. Δηλαδή μία συμμετοχή, μία πραγματική συμμετοχή. Αν μάθομε τι σημαίνει αυτό, ότι έχομε πραγματικά το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Όχι εικονικά, όχι μεταφορικά, όχι συμβολικά, αλλά πραγματικά, τότε όντως συγκλονιζόμαστε.
Να ευχαριστούμε πάντα τον Άγιον Τριαδικόν Θεόν, πάντοτε, όταν κατανοούμε όλα αυτά τα πράγματα. Να ευχαριστούμε όταν κοινωνούμε, προσέξτε, και την Υπεραγίαν Θεοτόκον, η οποία έδωσε το σώμα της στον Υιόν της, το οποίο σώμα κοινωνούμε εμείς. Η Παναγία Του το έδωσε, Του το εδάνεισε. Ας μην εξηγήσω πιο πολύ, γιατί το εδάνεισε. Θα αργήσομε πολύ. Και πρέπει λοιπόν να ευχαριστήσομε και την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Γι΄αυτό και το μυστήριον της Θείας Κοινωνίας, λέγεται: «το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας».
Αγαπητοί, η συναγωγή που ο Κύριος βρέθηκε, υπέστη μία βαθιά τομή. Εκείνοι που δέχτηκαν την ευεργεσία και χάρηκαν με την παρουσία του Κυρίου και εκείνοι που φθόνησαν και αντιστάθηκαν στην παρουσία του Κυρίου. Έτσι πάντα γίνεται. Δυστυχώς, έτσι πάντα γίνεται. Η παρουσία του Κυρίου δημιουργεί δύο στρατόπεδα. Των δικών Του ανθρώπων και των εχθρών Του. Και πολλές φορές συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο της λατρείας, μέσα στον ναό. Γι΄αυτό «ὁ καιρός -λέει ο Απόστολος Πέτρος στην Α΄του επιστολή- τοῦ ἄρξασθαι τό κρίμα ἀπό τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ· εἰ δέ πρῶτον ἀφ’ ἡμῶν– εάν από μας αρχίζει–, τί τό τέλος τῶν ἀπειθούντων τῷ τοῦ Θεοῦ εὐαγγελίῳ; –Τι θα γίνουν εκείνοι οι οποίοι απειθούν στο Ευαγγέλιο του Θεού; Αν αρχίζει το κρίμα, η καταδίκη, από μας;».
Έτσι, ας μάθομε, επαναλαμβάνω, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος, «πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἀναστρέφεσθαι». Να μάθομε. Είδατε; Να μάθομε. Πώς πρέπει να συμπεριφερόμεθα μέσα εις τους χώρους της λατρείας του Θεού. Αμήν.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια:
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_695.mp3

