Αναγνώσματα Κυριακής του Ασώτου (12/2/2023) και Πατερικά Θησαυρίσματα

Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Α΄ προς Κορινθίους, κεφ. ΣΤ΄, εδάφια 12-20

    ¹² Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος ¹³ τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. Τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι· ¹⁴ ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. ¹⁵ Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; Ἂρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; Μὴ γένοιτο. ¹⁶ Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; Ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. ¹⁷ Ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι. ¹⁸ Φεύγετε τὴν πορνείαν. Πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει. ¹⁹ Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ῾Αγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; ²⁰ Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ.

Ερμηνευτική απόδοση από τον μακαριστό Παναγιώτη Τρεμπέλα

   ¹² Ας επανέλθω τώρα στο ηθικό ζήτημα. Όλα έχω εξουσία να τα κάνω, δεν συμφέρουν όμως όλα. Όλα είναι στην εξουσία μου, αλλά εγώ δεν θα εξουσιαστώ και δεν θα γίνω δούλος σε τίποτε. ¹³ Τα φαγητά έχουν γίνει για την κοιλιά και η κοιλιά για τα φαγητά. Ο Θεός όμως θα καταργήσει στην άλλη ζωή και αυτά και εκείνα. Μπορείτε λοιπόν να τρώτε ό,τι θέλετε, αρκεί μόνο να μην γίνεστε δούλοι του φαγητού και της κοιλιάς.

     Δεν ισχύει όμως το ίδιο και με τη γενετήσια επιθυμία· διότι το σώμα δεν έχει γίνει για την πορνεία αλλά για τον Κύριο, για να Του ανήκει ως μέλος Του. Και ο Κύριος είναι για το σώμα για να κατοικεί σε αυτό. ¹⁴ Και δεν έχει σημασία που το σώμα διαλύεται με τον θάνατο. Ο Θεός και τον Κύριο ανέστησε και όλους εμάς θα αναστήσει με την δύναμή Του. ¹⁵ Ναι. Το σώμα δεν έγινε για την πορνεία, αλλά για τον Κύριο. Δεν ξέρετε ότι τα σώματά σας είναι μέλη του Χριστού; Να αποσπάσω, λοιπόν, τα μέλη Του και να τα κάνω μέλη πόρνης; Ποτέ μην  συμβεί να το κάνω αυτό. ¹⁶ Ή δεν ξέρετε ότι εκείνος που συνδέεται στενά και προσκολλάται στην πόρνη είναι ένα σώμα με αυτήν; Διότι λέει η Γραφή: «Θα γίνουν οι δύο μια σάρκα». ¹⁷Εκείνος όμως που προσκολλάται στον Κύριο, γεμίζει ολόκληρος και διευθύνεται από το Πνεύμα του Κυρίου και γίνεται ένα πνεύμα με Αυτόν.

      ¹⁸ Φεύγετε μακριά από την πορνεία. Κάθε αμάρτημα που τυχόν θα κάνει ο άνθρωπος δεν βλάπτει τόσο άμεσα και κατευθείαν το σώμα. Εκείνος όμως που πορνεύει, αμαρτάνει στο ίδιο του το σώμα· διότι με την παράνομη μίξη μολύνει άμεσα και πληγώνει αυτήν την ρίζα του πολλαπλασιασμού των ανθρώπων και συντελεί στη διάλυση της οικογένειας. ¹⁹.Ή δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο κατοικεί μέσα σας και το έχετε λάβει από τον Θεό, και συνεπώς δεν ανήκετε στον εαυτό σας; ²⁰ Ναι. Δεν ορίζετε τον εαυτό σας· διότι εξαγοραστήκατε με βαρύ τίμημα, με το ατίμητο Αίμα του Χριστού. Αποφεύγετε, λοιπόν, κάθε αισχρή πράξη που γίνεται με το σώμα· και αποδιώκετε κάθε πονηρή σκέψη και επιθυμία από το πνεύμα σας. Και έτσι να δοξάζετε τον Θεό με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, τα οποία ανήκουν στον Θεό.

Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Κατά Λουκάν, κεφ. ΙΕ΄, εδάφια 11-32

     ¹¹ Εἶπε δέ· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. ¹² Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. ¹³ καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. ¹⁴ Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. ¹⁵ Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. ¹⁶ Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ.

    ¹⁷ Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! ¹⁸ Ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου. ¹⁹ Οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.

     ²⁰ Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. Ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. ²¹ Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. ²² Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, ²³ καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ²⁴ ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι.

    ²⁵ ῏Ην δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, ²⁶ καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. ²⁷ Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν.²⁸ Ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. Ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν.²⁹ Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· ³⁰ ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. ³¹ Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· ³² εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

Ερμηνευτική απόδοση από τον μακαριστό Παν. Τρεμπέλα

     ¹¹ Και για να κάνει σαφέστερη και περισσότερο κατανοητή την αλήθεια αυτή, είπε και την εξής παραβολή: Ένας άνθρωπος, είχε δύο γιους. ¹² Είπε λοιπόν ο μικρότερος γιος στον πατέρα του: «Πατέρα δώσε μου το μερίδιο της περιουσίας που μου ανήκει». Και ο πατέρας μοίρασε και στους δύο γιους την περιουσία. ¹³ Ύστερα από λίγες μέρες ο νεότερος γιος μάζεψε όλα όσα του έδωσε ο πατέρας του και ταξίδεψε σε χώρα μακρινή. Εκεί διασκόρπισε την περιουσία του, κάνοντας μια ζωή άσωτη και ακόλαστη. ¹⁴ Όταν ο νεότερος γιος ξόδεψε όλα όσα είχε, έπεσε μεγάλη πείνα στη χώρα εκείνη και αυτός άρχισε να στερείται. ¹⁵ Και ο άσωτος γιος εξαιτίας των στερήσεων και της πείνας του πήγε σ’ έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας, ο οποίος τον προσέλαβε ως δούλο. Και τον έστειλε στα χωράφια του να βόσκει χοίρους. ¹⁶ Και επιθυμούσε ο νεότερος γιος να γεμίσει την κοιλιά του με τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι. Μα κανείς δεν του έδινε.

        ¹⁷ Σε κάποια όμως στιγμή αυτός ήλθε στον εαυτό του από τη μέθη και την τρέλα της αμαρτίας και είπε: «Πόσοι μισθωτοί εργάτες του πατέρα μου έχουν άφθονο και περίσσιο ψωμί, ενώ εγώ κινδυνεύω να πεθάνω από την πείνα!» ¹⁸ Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω: «Πατέρα, αμάρτησα απέναντι στον ουρανό –διότι εκεί οι άγγελοι εκτελούν με ευλάβεια το θείο θέλημα, και όπως υπακούν αυτοί, έτσι αξιώνουν και όλα τα κτίσματα να υπακούν σ’ αυτό, και λυπούνται για την αποστασία κάθε ανθρώπου-, αμάρτησα και απέναντι σε σένα- διότι περιφρόνησα τη στοργή σου και δεν λογάριασα τη λύπη που δοκίμαζες όταν έφευγα μακριά σου. ¹⁹ Δεν είμαι πλέον άξιος να ονομάζομαι γιος σου. Κάνε με σαν έναν από τους μισθωτούς εργάτες σου».

        ²⁰ Ο άσωτος σηκώθηκε και ξεκίνησε να πάει στον πατέρα του. Κι ενώ βρισκόταν ακόμη μακριά, τον είδε ο πατέρας του και τον σπλαχνίσθηκε. Έτρεξε τότε για να τον προϋπαντήσει, έπεσε στον τράχηλό του, τον αγκάλιασε σφιχτά και τον καταφιλούσε με στοργή. ²¹ Και ο γιος είπε σε αυτόν: «Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό κα σε σένα και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομάζομαι γιος σου». ²² Ο πατέρας τότε τον διέκοψε και είπε στους δούλους του: «Βγάλτε έξω την πιο καλή φορεσιά απ’ όσες έχουμε, σαν αυτή που φορούσε πριν φύγει απ’ το σπίτι μου. Και δώστε του δαχτυλίδι να το φοράει στο χέρι του, δώστε του και υποδήματα στα πόδια του.  ²³ Και φέρτε και σφάξτε εκείνο από τα μοσχάρια που το τρέφουμε ξεχωριστά για κάποια χαρμόσυνη και εξαιρετική περίσταση. Ας φάμε λοιπόν και ας ευφρανθούμε, ²⁴ διότι ο γιος μου αυτός μέχρι πριν από λίγο ήταν νεκρός, και αναστήθηκε˙ ήταν χαμένος, και βρέθηκε. Και άρχισαν να ευφραίνονται.

          ²⁵ Ο μεγαλύτερος όμως γιος ήταν στο χωράφι. Και καθώς ερχόταν και πλησίαζε στο σπίτι, άκουσε όργανα και τραγούδια και χορούς. ²⁶ Κάλεσε λοιπόν έναν από τους υπηρέτες που στεκόταν απ’ έξω, και ρωτούσε να μάθει τι συμβαίνει, τι τάχα να σήμαιναν όλα αυτά. ²⁷ Κι αυτός του είπε: «Γύρισε ο αδελφός σου, και ο πατέρας σου έσφαξε το καλοθρεμμένο μοσχάρι, διότι του γύρισε πάλι πίσω γερός και υγιής». ²⁸ Ο μεγαλύτερος όμως γιος θύμωσε και δεν ήθελε να μπει στο σπίτι . Ο πατέρας του λοιπόν βγήκε έξω και τον παρακαλούσε. ²⁹ Αλλά ο μεγαλύτερος γιος αποκρίθηκε στον πατέρα του: «Τόσα χρόνια είμαι στη δούλεψή σου και ποτέ δεν παράκουσα κάποια προσταγή σου˙ και παρ’ όλα αυτά δεν μου έδωσες ποτέ ούτε ένα κατσικάκι για να διασκεδάσω με τους φίλους μου. ³⁰ Όταν όμως ήλθε ο προκομμένος αυτός γιος σου, που κατασπατάλησε την περιουσία σου με πόρνες, έσφαξες γι’ αυτόν το καλύτερο μοσχάρι που το είχαμε θρεφτάρι». ³¹ Ο πατέρας τότε του απάντησε: «Παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου και όλα όσα έχω, δικά σου είναι. ³² Έπρεπε λοιπόν κι εσύ να ευφρανθείς και να χαρείς, διότι ο αδελφός σου αυτός, για τον οποίο με τόση περιφρόνηση μιλάς, ήταν νεκρός, και αναστήθηκε. Ήταν χαμένος, και βρέθηκε».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ [:Α΄Κορ.6,12-20]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

   «Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος(:Ας επανέλθω τώρα στο ηθικό ζήτημα. Όλα έχω εξουσία να τα κάνω, δεν συμφέρουν όμως όλα. Όλα είναι στην εξουσία μου, αλλά εγώ δεν θα εξουσιαστώ και δεν θα γίνω δούλος σε τίποτε)»[Α΄Κορ.6,12].

      Εδώ υπαινίσσεται τους λαίμαργους. Επειδή δηλαδή πρόκειται πάλι να στραφεί κατά του πόρνου- καθώς η πορνεία προέρχεται από την τρυφηλότητα και την έλλειψη μέτρου στη ζωή– καταδικάζει με σφοδρότητα το πάθος. Και ούτε λέγει αυτό για τα απαγορευμένα τρόφιμα – διότι εκείνα δεν επιτρέπονται- αλλά και για εκείνα που θεωρούνται ως ουδέτερα. Εννοώ το εξής περίπου: «Μου επιτρέπεται», λέει, «να φάω και να πιω, αλλά δεν συμφέρει να τα κάνω με ασωτία». Και το πλέον θαυμαστό και παράδοξο, το οποίο, ως γνωστό, σε πολλές περιπτώσεις συνήθιζε να κάνει στρέφοντας τον λόγο στο αντίθετο, αυτό το κάνει και εδώ, και αποδεικνύει ότι το δικαίωμα να κάνει κανείς κάτι, όχι μόνο δεν συμφέρει, αλλά ούτε καν δικαίωμα είναι, αλλά δουλεία. Και κατά πρώτον μεν τους αποτρέπει χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι είναι ασύμφορο και λέγοντας: «Δεν συμφέρει»· δεύτερον χρησιμοποιεί και το εκ του αντιθέτου επιχείρημα λέγοντας ότι «εγώ δεν θα εξουσιαστώ από τίποτε».

    Αυτό λοιπόν που εννοεί είναι το εξής: «Έχεις δικαίωμα να φας», λέει· «μένε λοιπόν κύριος του φαγητού και πρόσεχε μήπως γίνεις δούλος αυτού του πάθους. Εκείνος δηλαδή που κάνει χρήση αυτού του δικαιώματος όπως πρέπει, είναι κύριός του· εκείνος όμως που προχωρεί σε άμετρη χρήση δεν είναι πλέον κύριος, αλλά γίνεται δούλος του, εφόσον μέσα του είναι τυραννικός δυνάστης η λαιμαργία». Είδες πώς απέδειξε ότι βρίσκεται υπό την εξουσία άλλου αυτός, ο οποίος νόμιζε ότι ασκεί εξουσία; Αυτό δηλαδή συνήθιζε να κάνει ο Παύλος, όπως είπα και προηγουμένως, στρέφοντας το θέμα στο αντίθετο, πράγμα το οποίο έχει κάνει και εδώ. Και πρόσεξε. Κάθε ένας από εκείνους έλεγε: «Έχω δικαίωμα να χαίρομαι τις απολαύσεις»· ο Παύλος λέει ότι «Δεν το κάνεις σαν να έχεις εξουσία επί των απολαύσεων, αλλά σαν να βρίσκεσαι εσύ ο ίδιος υπό την εξουσία τους· εφόσον δηλαδή είσαι άσωτος, δεν εξουσιάζεις την κοιλία σου, αλλά αυτή σε εξουσιάζει». Αυτό είναι δυνατό να το πει κανείς και για τα χρήματα και για τα άλλα πάθη.

    «Τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ(:Τα φαγητά έχουν γίνει για την κοιλιά)»[Α΄Κορ.6,13]. Με την λέξη «κοιλία» δεν εννοεί την κοιλία την ίδια, αλλά τη λαιμαργία· όπως όταν λέει: «ὧν ὁ θεὸς ἡ κοιλία(:αυτοί λατρεύουν ως Θεό την κοιλιά τους)»[Φιλιπ. 3,19], δεν εννοεί το μέλος του σώματος, αλλά τη λαιμαργία. Και για το ότι έτσι έχει το πράγμα, άκουσε τα επόμενα· «καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι(: και η κοιλιά για τα φαγητά. Ο Θεός όμως θα καταργήσει στην άλλη ζωή και αυτά και εκείνα. Μπορείτε λοιπόν να τρώτε ό,τι θέλετε, αρκεί μόνο να μην γίνεστε δούλοι του φαγητού και της κοιλιάς. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και με τη γενετήσια επιθυμία· διότι το σώμα δεν έχει γίνει για την πορνεία αλλά για τον Κύριο, για να Του ανήκει ως μέλος Του. Και ο Κύριος είναι για το σώμα για να κατοικεί σε αυτό)»[Α΄Κορ.6,13]. Βεβαίως και η κοιλία είναι σώμα, αλλά χρησιμοποίησε δύο ζεύγη, τα φαγητά και τη λαιμαργία, την οποία ονόμασε «κοιλία», και τον Χριστό και το σώμα. Και τι σημαίνει «Τα φαγητά είναι για την κοιλιά»; «Τα φαγητά», λέει, έχουν σχέση με τη λαιμαργία και αυτή με αυτά. Δεν μπορεί λοιπόν να μας φέρει προς τον Χριστό, αλλά έλκει προς αυτά». Είναι δηλαδή φοβερό και θηριώδες πάθος, και κάνει τους ανθρώπους δούλους, που την υπηρετούν.

    Γιατί λοιπόν, άνθρωπε, αναστατώνεσαι και τα χάνεις για την τροφή; Διότι το τέλος εκείνης της φροντίδας είναι αυτό και δεν έχει να επιδείξει τίποτε περισσότερο· αλλά σαν να υπηρετεί κάποια δέσποινα διατηρεί συνεχώς την δουλεία αυτήν, δεν προχωρεί περισσότερο και δεν έχει καμία άλλη αποστολή, αλλά αυτή μόνο τη μάταια. Και τα δύο είναι στενά συνδεδεμένα το ένα με το άλλο και συμπαρασύρονται στη φθορά, η κοιλία ανοίγει για τα φαγητά και τα φαγητά για την κοιλία ένα μάταιο δρόμο, σαν να γεννιούνται σκώληκες από το σώμα που βρίσκεται σε αποσύνθεση, και πάλι το σώμα κατατρώγεται από τους σκώληκες· ή όπως ένα κύμα υψώνεται και διαλύεται και δεν κάνει τίποτε περισσότερο.

    Αυτά δεν τα λέει για την τροφή και το σώμα, αλλά καταδικάζει το πάθος της γαστριμαργίας και τη χρήση των τροφών χωρίς μέτρο. Και το δείχνει με το να προσθέσει τα εξής: «Ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει(:Ο Θεός όμως θα καταργήσει στην άλλη ζωή και αυτά και εκείνα)»· δεν εννοεί την κοιλία αλλά την άμετρη επιθυμία, ούτε την τροφή, αλλά την τρυφηλή ζωή. Δηλαδή δεν δυσανασχετεί για εκείνα, αλλά τα επισημοποιεί και με τον νόμο του λέγοντας τα εξής: «Ἒχοντες δὲ διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα(:Εφόσον λοιπόν κατά τη διάρκεια της ζωής μας έχουμε τροφές και ενδύματα και κατοικία για να μας σκεπάζει, θα αρκεστούμε σ’ αυτά)» [Α΄Τιμ.6,8]· αλλά έτσι αποδοκιμάζει το ελάττωμα, και αφού συμβούλεψε, αφήνει την διόρθωσή του στην ευχή. Μερικοί μάλιστα λένε ότι αυτό που είπε είναι προφητεία, η οποία φανερώνει την κατάσταση στο μέλλον και ότι εκεί δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι να τρώνε ούτε να πίνουν. Και εφόσον θα έχει τέλος κάτι που γίνεται με μέτρο, πολύ περισσότερο πρέπει οι πιστοί να απέχουν από το υπέρμετρο.

    Έπειτα για να μη νομίσει κανείς ότι κατηγορεί το σώμα και για να μην υποψιαστεί ότι κατηγόρησε το όλον αρχίζοντας από ένα μέρος του, και να μη λέει κανείς ότι η φύση είναι η  αιτία της λαιμαργίας ή της πορνείας, άκουσε τα εξής. «Δεν κατηγορώ», λέει, «τη φύση του σώματος, αλλά την υπέρμετρη ασωτία της ψυχής». Για τον λόγο αυτόν και προσθέτει: «Tὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι (:Δεν ισχύει όμως το ίδιο και με τη γενετήσια επιθυμία· διότι το σώμα δεν έχει γίνει για την πορνεία αλλά για τον Κύριο, για να Του ανήκει ως μέλος Του. Και ο Κύριος είναι για το σώμα για να κατοικεί σε αυτό)»[Α΄Κορ.6,13]. Δηλαδή δεν κατασκευάστηκε, για να είσαι άσωτος και πόρνος, όπως ούτε η κοιλία κατασκευάστηκε, για να είσαι λαίμαργος, αλλά για να ακολουθεί τον Χριστό ως κεφαλή και για να κυβερνά το σώμα ο Κύριος. Ας ντραπούμε λοιπόν, ας φρίξουμε, διότι, ενώ μας έκρινε άξιους τέτοιας τιμής, ώστε να γίνουμε μέλη Εκείνου, που έχει τον θρόνο Του στον ουρανό, ντροπιάζουμε τους εαυτούς μας με τόσα πάθη.

    Αφού κατηγόρησε λοιπόν αρκετά τους λαίμαργους, αποτρέπει τους πιστούς από αυτό το πάθος με την ελπίδα των μελλόντων λέγοντας: «Ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ(:Kαι δεν έχει σημασία που το σώμα διαλύεται με τον θάνατο. Ο Θεός και τον Κύριο ανέστησε και όλους εμάς θα αναστήσει με την δύναμή Του)»[Α΄Κορ.6,14]. Είδες πάλι σοφία αποστολική; Πάντοτε δηλαδή την αλήθεια της αναστάσεως τη στηρίζει στον Χριστό, και ιδίως τώρα. Εάν δηλαδή το σώμα μας είναι μέλος του Χριστού και αναστήθηκε ο Χριστός, τότε και το σώμα μας οπωσδήποτε θα ακολουθήσει την κεφαλή.

    «διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ(:με τη δύναμή Του)». Επειδή δηλαδή είπε πράγμα απίστευτο, που δεν είναι δυνατόν να το συλλάβει η λογική, για το ακατάληπτο της δύναμής Του χρησιμοποίησε τα της αναστάσεως του Χριστού δίνοντας έτσι και αυτήν ως ισχυρή απόδειξη ενάντια σε αυτούς. Και επί μεν της αναστάσεως του Χριστού δεν ανέφερε αυτό· δεν είπε δηλαδή, «ο δε Θεός και τον Κύριο θα αναστήσει», διότι το γεγονός συνέβη· αλλά πώς είπε; «Ο δε Θεός ανέστησε και τον Κύριο», και δεν χρειαζόταν απόδειξη. Όσον αφορά όμως τη δική μας ανάσταση, επειδή δεν έχει ακόμη συμβεί, δεν είπε έτσι, αλλά πώς; «Και εμάς θα αναστήσει με τη δύναμή Του», αποστομώνοντας έτσι όσους αντέλεγαν με την αλήθεια της δύναμής Του που ενεργεί. Και εάν αποδίδει στον Πατέρα την ανάσταση του Χριστού, αυτό καθόλου να μη σε θορυβεί· δεν ανέφερε τούτο, επειδή δήθεν δεν είχε δύναμη ο Χριστός· διότι ο Ίδιος είναι που λέει: «Λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν(:Γκρεμίστε τον ναό αυτό, και σε τρεις ημέρες θα τον ξαναχτίσω μόνο με τη δύναμή μου· διότι θα αναστηθώ από τον τάφο ως ζωντανός ναός του Θεού και αθάνατη κεφαλή της Εκκλησίας μου. Και η Εκκλησία μου αυτή θα αντικαταστήσει για πάντα τον ναό σας, που θα καταστραφεί)»[Ιω.2,19]· και πάλι: «Ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτήν, καὶ ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν(:Έχω εξουσία να προσφέρω τη ζωή μου κι έχω εξουσία πάλι να την πάρω πίσω)» [Ιω.10,18]· και ο Λουκάς επίσης στις Πράξεις λέγει: «Οἷς καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι᾿ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ(:Μετά το πάθος Του και τον θάνατό Του παρουσιάστηκε σ’ αυτούς τους ίδιους ζωντανός. Και με πολλές αποδείξεις ο αναστημένος Κύριος τούς βεβαίωσε ότι πραγματικά ήταν ζωντανός. Και επί σαράντα ημέρες εμφανιζόταν σ’ αυτούς κατά διαστήματα και τους μιλούσε για τις αλήθειες και τα μυστήρια που αναφέρονταν στη βασιλεία του Θεού)» [Πράξ.1,3].

      Για ποιον λοιπόν, λόγο, λέει έτσι ο Παύλος; Διότι και τα του Υιού τα αποδίδει στον Πατέρα, και τα του Πατρός στον Υιό. Λέγει ο Ίδιος ο Κύριος: «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ δύναται ὁ υἱὸς ποιεῖν ἀφ᾿ ἑαυτοῦ οὐδέν, ἐὰν μή τι βλέπῃ τὸν πατέρα ποιοῦντα· ἃ γὰρ ἂν ἐκεῖνος ποιῇ, ταῦτα καὶ ὁ υἱὸς ὁμοίως ποιεῖ (:Aληθινά σας βεβαιώνω ότι υπάρχει απόλυτη συμφωνία μεταξύ του Υιού και του Πατρός. Γι’ αυτό ο Υιός είναι φυσικώς αδύνατο να κάνει από τον εαυτό του τίποτε, εάν δεν βλέπει τον Πατέρα να το κάνει αυτό. Εκείνα που ενεργεί ο Πατήρ, αυτά κάνει και ο Υιός ακριβώς όπως τα κάνει ο Πατήρ· διότι είναι κοινή και μία η θέληση, η δύναμη και η ενέργεια Πατρός και Υιού)»[Ιω.5,19]. Σε πολύ κατάλληλη στιγμή υπενθύμισε μάλιστα εδώ την ανάσταση καταστέλλοντας έτσι με εκείνες τις ελπίδες την τυραννία της λαιμαργίας και σχεδόν σαν να λέει: «Έφαγες, ήπιες άσωτα, και ποιο το τέλος; Τίποτε άλλο παρά μόνο φθορά. Ενώθηκες με τον Χριστό και ποιο το τέλος; Μέγα και θαυμαστό· η μέλλουσα ανάσταση, εκείνη η ένδοξος που υπερβαίνει κάθε λογική».

    Κανείς λοιπόν να μη δυσπιστεί για την ανάσταση· και αν κάποιος αμφιβάλλει, ας σκεφτεί πόσα δημιούργησε ο Θεός εκ του μηδενός και ας δεχτεί απόδειξη και για εκείνη· διότι όσα έχουν ήδη γίνει είναι πολύ πιο παράδοξα και αξιοθαύμαστα. Πρόσεξε λοιπόν. Αφού έλαβε χώμα, το ανέμιξε και έκανε άνθρωπο, ενώ δεν υπήρχε ούτε χώμα πριν από αυτό. Πώς λοιπόν το χώμα έγινε άνθρωπος; Και πώς αυτή δημιουργούνταν ενώ δεν υπήρχε; Πώς δημιουργήθηκαν από αυτήν τα πάντα, τα άπειρα γένη των αλόγων ζώων, οι σπόροι, τα φυτά, χωρίς να έχουν προηγηθεί για τη γέννηση εκείνων των ζώων πόνοι, χωρίς να έχουν πέσει βροχές για τη βλάστηση των σπόρων, χωρίς να υπάρξει καλλιέργεια, χωρίς να έχουν συντελέσει στη γένεση αυτών ούτε βόδια, ούτε άροτρο, ούτε τίποτε άλλο. Δηλαδή για αυτόν ακριβώς τον λόγο δημιούργησε στην αρχή τόσα πολλά γένη και φυτών και αλόγων ζώων από το άψυχο και αναίσθητο χώμα, για να σε διδάξει από τον ουρανό την έννοια της αναστάσεως· διότι τούτο είναι πιο θαυμαστό από την ανάσταση· το να ανάψει δηλαδή κανείς ένα σβησμένο λύχνο δεν είναι ίσο με το να παραγάγει πυρ εκ του μηδενός· το να αναστηλώσει κάποιος μία οικία, που κατέρρευσε, δεν είναι ίσο με το να κτίσει μία εκ του μηδενός. Στην πρώτη, δηλαδή, περίπτωση, αν όχι τίποτε άλλο, πάντως υπήρχε το υλικό, στη δεύτερη όμως περίπτωση δεν υπήρχε απολύτως τίποτε. Για τον λόγο αυτόν έκαμε πρώτα αυτό που εθεωρείτο δυσκολότερο, για να παραδεχτείς κατόπιν το ευκολότερο.

    Και το είπα δυσκολότερο όχι για τον Θεό, αλλά σύμφωνα με τις δυνάμεις της δικής μας λογικής, διότι τίποτε δεν είναι δύσκολο για τον Θεό· αλλά όπως ο ζωγράφος, που κάνει μια εικόνα, θα κάνει εύκολα μύριες, έτσι είναι πολύ εύκολο και για τον Θεό να κάνει μύριους και άπειρους κόσμους· μάλλον δε, όπως είναι εύκολο να σκεφτείς μία πόλη και τους άπειρους κόσμους, έτσι είναι εύκολο για τον Θεό να τους δημιουργήσει, μάλλον δε πολύ ευκολότερο και από αυτό· διότι εσύ μεν θα κατανάλωνες έστω και λίγο χρόνο σκεπτόμενος, ο Θεός όμως ούτε τούτον θα κατανάλωνε, αλλά όσο οι λίθοι είναι βαρύτεροι από τα ελαφρότερα πτηνά, μάλλον δε όσο είναι βαρύτεροι από τον νου μας, τόσο ο νους μας υπολείπεται της ταχύτητας του Θεού στο να δημιουργεί.

     Θαύμασες τη δύναμή Του επί της γης; Σκέψου πάλι πώς δημιουργήθηκε ο ουρανός από το μηδέν, πώς τα άπειρα άστρα, πώς ο ήλιος, πώς η σελήνη· και όλα αυτά δημιουργήθηκαν εκ του μηδενός. Επίσης, πες μου, πώς μετά τη δημιουργία τους στέκονται στον ουρανό και πάνω σε τι; Ποιο υπόβαθρο έχουν όλα αυτά και ποιο η γη; Και τι υπάρχει μετά τη γη; Και τι μετά από εκείνο, που βρίσκεται μετά τη γη; Βλέπεις σε πόσο ίλιγγο φτάνει ο νους σου, αν δεν καταφύγεις ταχέως στην πίστη και την ακατάληπτη δύναμη του Δημιουργού; Εάν θέλεις λοιπόν να στοχαστείς εξ αφορμής των ανθρωπίνων, θα μπορέσεις εντός ολίγου να δώσεις φτερά στη διάνοιά σου.

   «Ποιων ανθρωπίνων;», θα έλεγε κάποιος. Δεν βλέπεις τους κεραμοποιούς; Πώς διαπλάθουν το σκεύος, που έσπασε και έγινε άμορφο; Δεν βλέπεις αυτούς που ρίχνουν στο χώμα που περιέχει μέταλλο, πώς από το χώμα παρουσιάζουν χρυσό και σίδηρο και χαλκό; Δεν βλέπεις επίσης άλλους, που κατεργάζονται το γυαλί, πώς μετατρέπουν την άμμο σε ένα σώμα συνεχές και διαυγές; Να αναφέρω τους βυρσοδέψες, αυτούς που βάφουν τα κόκκινα ενδύματα, πώς εκείνο που έβαψαν το παρουσιάζουν διαφορετικό από ό,τι ήταν; Να αναφέρω τη γέννησή μας; Δεν είναι κατ΄αρχάς ένα σπέρμα μικρό, άμορφο και ασχημάτιστο αυτό που εισέρχεται στη μήτρα, η οποία το δέχεται; Πώς λοιπόν το ζώο απέκτησε τόσο μεγάλη διάπλαση; Τι είναι εξάλλου ο σίτος; Δεν ρίπτεται στη γη ένας γυμνός κόκκος; Μετά τη σπορά δεν σαπίζει; Πώς δημιουργούνται ο στάχυς και ο αθέρας του και η καλάμη και όλα τα άλλα; Ένας μικροσκοπικός σπόρος σύκου πολλές φορές, αφού πέσει στη γη, δεν δίνει ρίζα και κλαδιά και καρπό; Επομένως, κάθε ένα μεν από αυτά το δέχεσαι και δεν το πολυεξετάζεις, ενώ από τον Θεό μόνο απαιτείς ευθύνες, διότι μετασχηματίζει το σώμα μας; Και πώς είναι αυτά άξια συγνώμης;

    Αυτά και άλλα τέτοια λέμε προς τους εθνικούς, διότι στους πιστούς ούτε καν χρειάζεται να μιλήσω. Εάν δηλαδή πρόκειται να πολυεξετάζεις όλες τις ενέργειες Εκείνου, σε τι ο Θεός θα υπερέχει από τους ανθρώπους, εφόσον μάλιστα δεν περιεργαζόμαστε ακόμη και ανθρώπους πολλούς; Και αν έτσι φερόμαστε προκειμένου για ανθρώπους και δεν τους περιεργαζόμαστε, πολύ περισσότερο δεν πρέπει να πολυεξετάζουμε τη σοφία του Θεού, ούτε να απαιτούμε λογικές αποδείξεις, διότι πρώτα μεν είναι αξιόπιστος ο Θεός που μας αποκαλύπτεται, και δεύτερο, διότι τα θέματα αυτά δεν επιδέχονται έρευνα της λογικής. Ο Θεός δηλαδή δεν είναι τόσο αδύνατος, ώστε να κάνει τέτοια μόνο, όσα είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτά από την ασθενή λογική σου. Εάν δηλαδή δεν κατανοείς το έργο ενός τεχνίτη, πολύ περισσότερο δεν είναι δυνατόν να κατανοήσεις το έργο του αριστοτέχνη Θεού.

    Μην απιστείτε λοιπόν στην ανάσταση, διότι έτσι θα είστε πολύ μακριά από την ελπίδα των μελλόντων αγαθών. Αλλά αυτών που αντιλέγουν, ποιο είναι το σοφό επιχείρημα, μάλλον το πλέον ανόητο επιχείρημά τους; «Όταν αναμιχτεί το σώμα με τη γη και γίνει γη και μεταφερθεί αυτή σε άλλο τόπο, πώς άραγε», θα έλεγε κάποιος, «θα αναστηθεί;» Τούτο φαίνεται ακατανόητο σε εσένα, αλλά όχι στον ακοίμητο Οφθαλμό· διότι σε Εκείνον είναι όλα φανερά. Και εσύ μεν δεν διακρίνεις τα διάφορα μέρη, όταν αναμιχθούν, Εκείνος όμως τα γνωρίζει όλα· επί παραδείγματι εσύ μεν αγνοείς τι υπάρχει στην καρδιά του πλησίον σου, Εκείνος όμως όλα τα γνωρίζει. Εάν λοιπόν, επειδή αγνοείς πώς ανασταίνει ο Θεός, δεν πιστεύεις καν ότι ανασταίνει, θα απιστήσεις και για το ότι γνωρίζει τις σκέψεις μας· διότι ούτε αυτές φαίνονται. Και όμως, όσον αφορά μεν στο σώμα, η ύλη είναι ορατή, και αν ακόμη διαλυθεί, εκείνες όμως οι σκέψεις είναι αόρατες. Αυτός λοιπόν που γνωρίζει τα αόρατα με κάθε ακρίβεια, δεν θα δει τα ορατά και θα διαλύσει το σώμα εύκολα; Είναι νομίζω ολοφάνερο.

     Μη λοιπόν απιστείς στην ανάσταση· η σκέψη αυτή είναι διαβολική· και καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια εδώ ο διάβολος, όχι μόνο για να υπάρξει απιστία στο θέμα της αναστάσεως, αλλά και για να καταργηθούν και τα έργα της αρετής. Ο άνθρωπος δηλαδή που δεν προσδοκά να αναστηθεί και να δώσει λόγο των πράξεών του, δεν θα ενδιαφερθεί ευθύς εξαρχής για την αρετή· μη ενδιαφερόμενος για την αρετή, θα εκδηλώσει στη συνέχεια απιστία για την ανάσταση. Το ένα δηλαδή προκαλεί το άλλο, η απιστία την κακία και η κακία την απιστία. Όταν δηλαδή η συνείδηση είναι γεμάτη από πονηρίες, επειδή φοβάται και τρέμει τη μέλλουσα τιμωρία, εφόσον δεν θέλει να λάβει την παρηγοριά με τη μεταστροφή στο καλό, θα αναπαυθεί με την απιστία. Επειδή δηλαδή εσύ λες ότι δεν υπάρχει ανάσταση, ούτε κρίση, και εκείνος θα πει: «Επομένως ούτε και εγώ θα δώσω λόγο για τα παραπτώματά μου». Αλλά όμως τι λέγει ο Χριστός; «Πλανᾶσθε μὴ εἰδότες τὰς γραφὰς μηδὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ(:Βρίσκεστε σε πλάνη και δεν γνωρίζετε ούτε τις Γραφές, οι οποίες δεν υποστηρίζουν υλιστικές και παχυλές αντιλήψεις για την ανάσταση, όπως εσείς την φαντάζεστε, ούτε τη δύναμη του Θεού, για την οποία τίποτε δεν είναι αδύνατο ή δύσκολο)» [Ματθ.22,29].

     Δεν θα δημιουργούσε τόσα πολλά ο Θεός, εάν βεβαίως δεν επρόκειτο να μας αναστήσει, αλλά να μας αφήσει στη διάλυση και τον πλήρη αφανισμό· δεν θα είχε εκτείνει τούτον τον ουρανό, δεν θα είχε δημιουργήσει εδώ κάτω τη γη, δεν θα είχε πλάσει όλα τα άλλα προς χάριν αυτής μόνο της σύντομης ζωής. Και αν αυτά τα έχει δημιουργήσει για την παρούσα ζωή, τι δεν θα κάνει για τη μέλλουσα; Εάν όμως δεν θα υπάρξει μέλλουσα ζωή, εμείς για τον εξής λόγο είμαστε πολύ πιο ανάξιοι των όσων έγιναν για χάρη μας· ο ουρανός δηλαδή και η γη και η θάλασσα και οι ποταμοί, ακόμη και μερικά από τα ζώα είναι μονιμότερα από εμάς· η κορώνη π.χ.  και το γένος των ελεφάντων και πολλά άλλα ζώα χαίρονται την παρούσα ζωή περισσότερο χρόνο. Ο βίος ο δικός μας είναι σύντομος και επίπονος, ενώ ο βίος εκείνων δεν είναι τέτοιος, αλλά μακρός και μάλλον είναι απαλλαγμένος στενοχωρίας και φροντίδων.

   Τι λοιπόν, πες μου; Τους δούλους τούς έκανε ανώτερους από τους κυρίους; Μη, σε παρακαλώ, μην σκέπτεσαι, άνθρωπε, κάτι τέτοια και μη φαίνεσαι πτωχός στη διάνοια, μήτε να αγνοείς τον πλούτο του Θεού, τη στιγμή που έχεις τέτοιο Κύριο· διότι αληθώς, ο Θεός από την αρχή ήθελε να σε κάνει αθάνατο, αλλά εσύ δεν θέλησες. Πράγματι· ενδείξεις αθανασίας ήσαν εκείνα, δηλαδή η συνομιλία με τον Θεό, η έλλειψη από τη ζωή ταλαιπωριών, η απαλλαγή από λύπη και φροντίδες και κόπους και τα άλλα τα θνητά στοιχεία· διότι ο Αδάμ δεν είχε ανάγκη ούτε ενδυμάτων, ούτε στέγης, ούτε κανενός άλλου πράγματος αυτού του είδους, αλλά έμοιαζε μάλλον με τους αγγέλους, και πολλά από τα μελλοντικά τα γνώριζε εκ των προτέρων και ήταν πλήρης πολλής σοφίας. Και μάλιστα ό,τι έκανε ο Θεός κρυφά σχετικά με τη γυναίκα, αυτό εκείνος το γνώριζε, γι’ αυτό και έλεγε: «Τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου(:Αυτό τώρα είναι οστό από τα οστά μου και σάρκα από τη σάρκα μου)»[Γέν.2,23]. Και ο πόνος αργότερα δημιουργήθηκε, αργότερα ο ιδρώτας, αργότερα η αισχύνη και η δειλία και η έλλειψη παρρησίας, ενώ τότε δεν υπήρχε λύπη, ούτε οδύνη, ούτε στεναγμός. Αλλά ο Αδάμ δεν έμεινε στην τιμητική εκείνη κατάσταση.

    «Τι λοιπόν εγώ θα πάθω;», θα έλεγε κάποιος· «εξαιτίας εκείνου θα χαθώ;». Βεβαιότατα και εξαιτίας εκείνου· ούτε και εσύ όμως έμεινες αναμάρτητος, αλλά και αν ακόμη δεν διέπραξες την ίδια αμαρτία, πάντως οπωσδήποτε διέπραξες άλλη. Άλλωστε δεν βλάφτηκες από την τιμωρία, αλλά αντιθέτως κέρδισες. Εάν δηλαδή επρόκειτο να μένεις αιωνίως θνητός, ίσως θα είχε κάποια ισχύ το επιχείρημά σου· τώρα όμως και αθάνατος είσαι και, αν θέλεις, θα μπορέσεις να λάμψεις περισσότερο και από τον ίδιο τον ήλιο. «Αλλά», θα έλεγε κάποιος, «εάν δεν είχα λάβει θνητό σώμα, δεν θα αμάρτανα».

    «Τι λοιπόν;», πες μου· εκείνος(ο Αδάμ) αμάρτησε, διότι είχε θνητό σώμα; Καθόλου· διότι εάν πράγματι ήταν θνητό, δεν θα είχε υποστεί τον θάνατο κατόπιν ως τιμωρία. Είναι φανερό από εκείνο το παράδειγμα ότι το θνητό σώμα καθόλου δεν αποτελεί εμπόδιο για την αρετή, αλλά απεναντίας συντελεί σε σωφροσύνη και βοηθάει πάρα πολύ. Εφόσον δηλαδή και μόνο η προσδοκία της αθανασίας παρέσυρε σε αλαζονεία τόσο πολύ τον Αδάμ, εάν είχε γίνει πράγματι αθάνατος, τούτο σε ποια μωρία δεν θα τον είχε οδηγήσει; Και τώρα μεν, όταν αμαρτάνεις, μπορείς να απαλλαγείς από τα αμαρτήματα, διότι το σώμα σου είναι ευτελές και καταρρέει και διαλύεται· και πράγματι, αυτές οι σκέψεις είναι ικανές να οδηγούν σε σωφροσύνη· εάν όμως είχες αμαρτήσει στο αθάνατο σώμα, ίσως επρόκειτο να ήσαν τα αμαρτήματα μονιμότερα.

    Η θνητότητα λοιπόν δεν είναι η αιτία της αμαρτίας- μην της αποδίδεις κατηγορία- αλλά η ρίζα των κακών είναι η πονηρή προαίρεση. Γιατί δηλαδή το σώμα δεν έβλαψε καθόλου τον Άβελ; Γιατί η έλλειψη σώματος δεν ωφέλησε καθόλου τους δαίμονες; Θέλεις να μάθεις ότι το ότι το σώμα πλάστηκε θνητό όχι μόνο δεν έβλαψε, αλλά και ωφέλησε; Άκουσε πόσα κερδίζεις από αυτό, εάν είσαι άγρυπνος. Σε αποσπά και σε απομακρύνει από την κακία με τις οδύνες και τις λύπες και τους πόνους και άλλα παρόμοια.

    «Αλλά», θα έλεγε κάποιος, «οδηγεί και σε πορνεία». Δεν φταίει το σώμα, αλλά η ακολασία. Αυτά δηλαδή, όσα ανέφερα, είναι εξ ολοκλήρου χαρακτηριστικά του σώματος· για τον λόγο αυτόν δεν είναι δυνατόν να έλθει άνθρωπος στον βίο αυτόν και να μη νοσήσει και να μην πονέσει και να μη στενοχωρηθεί, ενώ είναι δυνατόν να μην πορνεύσει. Ώστε, εάν και οι κακίες ήσαν χαρακτηριστικά της φύσεως του σώματος, θα τις είχαν όλοι οι άνθρωποι, διότι έτσι συμβαίνει με όσα προέρχονται από τη φύση· με την πορνεία όμως δεν συμβαίνει το ίδιο· ο πόνος μεν προέρχεται από τη φύση, ενώ η πορνεία από τη διάθεση.

     Μη λοιπόν κατηγορείς το σώμα· ας μην σου αφαιρεί ο διάβολος την τιμή, την οποία σου έδωσε ο Θεός. Αν θέλουμε, το σώμα είναι άριστος χαλινός, που συγκρατεί τα σκιρτήματα της ψυχής, που περιορίζει τη μωρία, που εμποδίζει την αλαζονεία, που μας υπηρετεί στα μεγαλύτερα κατορθώματά μας. Αλλά μην μου αναφέρεις τους μαινόμενους· διότι βλέπουμε και πολλούς ίππους να καλπάζουν προς τους γκρεμούς και να έχουν ρίξει κάτω τον ηνίοχο με το χαλινάρι, αλλά δεν θεωρούμε αίτιο το χαλινάρι· διότι δεν αποσπάστηκε εκείνο μόνο του και έτσι προκάλεσε αυτό το δυστύχημα, αλλά έφερε όλη τη συμφορά ο ηνίοχος, που δεν συγκράτησε τα ηνία. Κατά τον ίδιο λοιπόν τρόπο σκέψου εδώ· αν δεις ένα νέο ορφανό να κάνει μύρια κακά, μη θεωρείς υπεύθυνο το σώμα, αλλά τον συρόμενο ηνίοχο, εννοώ τον λογισμό του.

   Όπως δηλαδή τα ηνία δεν βλάπτουν τον ηνίοχο, αλλά ο ηνίοχος είναι αίτιος όλων, αν δεν κρατεί αυτά καλώς- για τον λόγο αυτόν και τιμωρούν αυτόν με το να περιπλέκονται με αυτόν και με το να τον παρασύρουν πολλές φορές και να τον αναγκάζουν να έχει και αυτός τη δική τους κακή τύχη- έτσι ακριβώς συμβαίνει και εδώ. «Εγώ μεν δηλαδή», λέει το χαλινάρι, «έσφιγγα το στόμα του ίππου μέχρις αίματος έως ότου με κρατούσες καλά· επειδή όμως με έριξες κάτω, νομίζω ότι σου αξίζει να σε καταφρονήσω, και περιπλέκομαι μαζί σου και σε παρασύρω, ώστε να μην πάθω άλλη φορά το ίδιο πάθημα». Κανείς λοιπόν να μην κατηγορεί τα ηνία, αλλά τον εαυτό του και την αμαρτωλή διάνοιά του, καθότι ηνίοχος σε εμάς είναι το λογικό, το δε σώμα είναι τα ηνία, που πειθαρχούν τους ίππους στον ηνίοχο. Αν λοιπόν αυτά είναι καλώς προσαρμοσμένα, δεν θα πάθεις κανένα κακό· αν όμως τα χαλαρώσεις, θα αφανίσεις και θα καταστρέψεις τα πάντα.

     Ας είμαστε σώφρονες λοιπόν και ας μην κατηγορούμε το σώμα, αλλά την πονηρή διάνοιά μας, διότι πράγματι είναι έργο του διαβόλου αυτό, το ότι δηλαδή κάνει τους ανόητους να κατηγορούν τους πάντες μάλλον και το σώμα και τον Θεό και τον πλησίον τους, παρά την αμαρτωλή διάνοιά τους, με σκοπό να μην βρουν την αιτία και απαλλαγούν από τη ρίζα των κακών. Αλλά εσείς, γνωρίζοντας καλά την επιβουλή του διαβόλου, στρέψτε τον θυμό σας εναντίον του και, αφού θέσετε τον ηνίοχο κυβερνήτη στο άρμα, στρέψτε τον οφθαλμό της διάνοιάς σας προς τον Θεό· διότι στα άλλα μεν αγωνίσματα εκείνος που θέσπισε τον αγώνα δεν δίνει τίποτε, αλλά αναμένει το τέλος του αγώνα· εδώ όμως ο αγωνοθέτης Θεός είναι το παν. Αυτός λοιπόν ας μας ευσπλαχνίζεται, και οπωσδήποτε θα λάβουμε τους μελλοντικούς στεφάνους· αυτούς είθε να τους λάβουμε όλοι εμείς με τη χάρη του Χριστού, του Οποίου η δόξα είναι αιώνια. Αμήν.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

                                   ΟΜΙΛΙΑ ΙΗ΄(απόσπασμα)

      «Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; μὴ γένοιτο(:Το σώμα δεν έγινε για την πορνεία αλλά για τον Κύριο. Δεν ξέρετε ότι τα σώματά σας είναι μέλη του Χριστού; Να αποσπάσω λοιπόν τα μέλη Του και να τα κάνω μέλη πόρνης; Ποτέ μην  συμβεί να το κάνω αυτό)»[Α΄Κορ.6,15].

     Αφού από τον πόρνο ο Παύλος πήγε στον πλεονέκτη, πάλι από αυτόν έρχεται προς εκείνον, χωρίς όμως να απευθύνεται πλέον προς τον πόρνο, αλλά προς τους άλλους, που δεν έχουν πορνεύσει· και ενώ προφυλάσσει αυτούς να μην πέσουν ποτέ στα ίδια αμαρτήματα, πάλι επιτίθεται εναντίον εκείνου[:του πόρνου της Κορίνθου]· διότι, εάν απευθύνεις τον λόγο προς κάποιον άλλο, και από τούτο κεντρίζεται αυτός που έχει αμαρτήσει, διότι η συνείδησή του διεγείρεται και τον μαστιγώνει. Βεβαίως και ο φόβος της τιμωρίας ήταν ικανός να τους συγκρατήσει σε σωφροσύνη· επειδή όμως δεν θέλει να επιτυγχάνει αυτού του είδους την αρετή μόνο από τον φόβο, προσθέτει και απειλές και συλλογισμούς.

   Στην περίπτωση λοιπόν εκείνη αφού αποκάλυψε το αμάρτημα και καθόρισε την τιμωρία και έδειξε τη βλάβη όλων λόγω της αμαρτωλής σχέσεως του πόρνου, άφησε το θέμα αυτό και στράφηκε προς την πλεονεξία· και αφού υπενθύμισε τον κίνδυνο απωλείας της ουράνιας βασιλείας από αυτόν και όλους τους λοιπούς, τους οποίους ανέφερε λεπτομερώς, έτσι ολοκλήρωσε τον λόγο· σε αυτόν όμως τον λόγο του κάνει ακόμη φρικωδέστερη την παραίνεσή του· διότι εκείνος που τιμωρεί μόνο το αμάρτημα και δεν δείχνει ότι είναι υπερβολικά παράνομο, δεν επιτυγχάνει τίποτε σημαντικό με την τιμωρία· εκείνος πάλι που προσπαθεί να κάνει τους αμαρτάνοντες να ντρέπονται μόνο και δεν τους φοβίζει με την κόλαση, δεν ελέγχει τους αναίσθητους με όση σφοδρότητα χρειάζονται. Για τον λόγο αυτόν ο Παύλος κάνει και τα δύο· και τους κάνει να ντρέπονται λέγοντας: «Οὐκ οἴδατε ὅτι ἀγγέλους κρινοῦμεν;(:Δεν ξέρετε ότι θα δικάσουμε τους αγγέλους που έπεσαν;)»[Α΄Κορ.6,3] και τους φοβίζει λέγοντας: «ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι(:Αυτό που κάνετε το κάνετε λοιπόν από άγνοια; Δεν γνωρίζετε ότι οι άδικοι δεν θα κληρονομήσουν την βασιλεία του Θεού; Μην πλανάστε. Ούτε οι πόρνοι, ούτε οι ειδωλολάτρες, ούτε οι μοιχοί, ούτε οι εκθηλυμένοι και θηλυπρεπείς, ούτε οι αρσενοκοίτες, ούτε οι πλεονέκτες, ούτε οι κλέφτες, ούτε οι μέθυσοι, ούτε αυτοί που εμπαίζουν και βρίζουν τους άλλους, ούτε οι άρπαγες με κανένα τρόπο δεν θα κληρονομήσουν την βασιλεία του Θεού)»[Α΄Κορ.6,9-10].

    Και στην περίπτωση του πόρνου  πάλι χρησιμοποιεί  τον λόγο του κατά τον ίδιο τρόπο. Και πράγματι, τον φόβισε με όσα είπε προηγουμένως, και αφού τον απέκοψε από την Εκκλησία και τον παρέδωσε στον σατανά και του υπενθύμισε τη μέλλουσα ημέρα[βλ. Α΄Κορ.5, 4-5:« Ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συναχθέντων ὑμῶν καὶ τοῦ ἐμοῦ πνεύματος σὺν τῇ δυνάμει τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, παραδοῦναι τὸν τοιοῦτον τῷ σατανᾷ εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκός, ἵνα τὸ πνεῦμα σωθῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ(:Και τώρα αφού συναχθούμε στο όνομα  του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, εσείς και εγώ παρών ανάμεσα στα πνευματικά μαζί με την δύναμη του κυρίου μας Ιησού Χριστού· ας παραδώσουμε τον άνθρωπο αυτό στον σατανά αποκόπτοντάς τον από την εκκλησία, για να τιμωρηθεί και να κολασθεί σκληρά το σώμα του και να συνετισθεί με την παιδαγωγία αυτή, ώστε να σωθεί έτσι η ψυχή του την ημέρα της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου Ιησού)»]προσπαθεί πάλι να του προκαλέσει ντροπή λέγοντας: «Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν;(:Δεν ξέρετε ότι τα σώματά σας είναι μέλη του Χριστού;)», μιλώντας στο εξής προς αυτούς σαν παιδιά ευγενούς καταγωγής. Αφού δηλαδή είπε: «τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ(:το σώμα δεν έχει γίνει για την πορνεία αλλά για τον Κύριο, για να Του ανήκει ως μέλος Του)», κάνει αυτό σαφέστερο. Και αλλού κάνει το ίδιο λέγοντας: «Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους(:Εσείς λοιπόν οι χριστιανοί είστε σώμα Χριστού και μέλη, που ο καθένας σας ανάλογα με το χάρισμα του έχει κάποια θέση και κάποιο μέλος στην ζωή του συνόλου)» [Α΄Κορ.12,27]. Και σε πολλά άλλα μέρη παρουσιάζει το ίδιο υπόδειγμα, όχι για τα ίδια θέματα, αλλά άλλοτε μεν για να δείξει την αγάπη, άλλοτε δε για να αυξήσει τον φόβο.

    Εδώ λοιπόν ανέφερε αυτό, για να προκαλέσει τρόμο και φόβο: «Ἂρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; μὴ γένοιτο(:Να αποσπάσω λοιπόν τα μέλη Του και να τα κάνω μέλη πόρνης; Ποτέ μην  συμβεί να το κάνω αυτό)»[Α΄Κορ.6,15]. Τίποτε δεν υπάρχει φρικωδέστερο από αυτή τη φράση. Και δεν είπε «αφού πάρω λοιπόν τα μέλη του Χριστού, θα τα συνδέσω με την πόρνη;», αλλά τι είπε; «Θα τα κάμω μέλη πόρνης;», πράγμα το οποίο πλήττει ισχυρότερα. Έπειτα παρουσιάζει πώς γίνεται έτσι ο πόρνος λέγοντας το εξής: «Ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν;(:Ή δεν ξέρετε ότι εκείνος που συνδέεται στενά και προσκολλάται στην πόρνη είναι ένα σώμα με αυτήν;)» [Α΄Κορ.6,16]. Από πού φαίνεται αυτό; «Ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν(:Διότι λέει η Γραφή: ‘’Θα γίνουν οι δύο μια σάρκα’’)».Η συνουσία δηλαδή δεν αφήνει τους δύο να είναι δύο, αλλά τους δύο τους κάνει ένα. Και κοίταξε πάλι πώς προχωρεί με μόνες τις λέξεις, δια της πόρνης και δια του Χριστού προωθώντας την κατηγορία.

    «Φεύγετε τὴν πορνείαν(:Φεύγετε μακριά από την πορνεία)» [Α΄Κορ. 6,18]. Δεν είπε «Να απέχετε από την πορνεία», αλλά «Να αποφεύγετε», δηλαδή να σπεύδετε να απαλλάσσεστε από αυτό το κακό. «Πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει(:Κάθε αμάρτημα που τυχόν θα κάνει ο άνθρωπος δεν βλάπτει τόσο άμεσα και κατευθείαν το σώμα. Εκείνος όμως που πορνεύει, αμαρτάνει στο ίδιο του το σώμα· διότι με την παράνομη μίξη μολύνει άμεσα και πληγώνει αυτήν την ρίζα του πολλαπλασιασμού των ανθρώπων και συντελεί στη διάλυση της οικογένειας)»[Α΄Κορ.6,18]. Αυτό το επιχείρημα είναι ασθενέστερο από το προηγούμενο, αλλά όμως, επειδή ο λόγος του ήταν σχετικός με τις πόρνες, με κάθε τρόπο τονίζει τούτο, και με τα ισχυρότερα και με τα ασθενέστερα επιχειρήματα προσπαθεί να δείξει το μέγεθος του αμαρτήματος. Εκείνο λοιπόν το προηγούμενο επιχείρημα έχει λεχθεί για τους ευλαβέστερους, ενώ αυτό για τους ασθενέστερους, διότι πράγματι και αυτό είναι χαρακτηριστικό της σοφίας του Παύλου, το ότι προσπαθεί να προκαλέσει την ντροπή όχι μόνο με ισχυρά επιχειρήματα, αλλά και με ασθενέστερα και με το ότι το αισχρό είναι αισχρό και απρεπές.

     «Τι λοιπόν», θα έλεγε κάποιος, «ο δολοφόνος δεν μολύνει το χέρι του; Και ο πλεονέκτης και ο άρπαγας;». Βεβαιότατα, νομίζω ότι είναι φανερό· αλλά επειδή δεν ήταν δυνατό να αναφέρει τίποτε χειρότερο από τον πόρνο, κατά άλλο τρόπο το τόνισε λέγοντας, ότι στην περίπτωση της πορνείας ολόκληρο το σώμα γίνεται μιαρό. Όπως δηλαδή εάν έπεφτε μέσα σε ένα ακάθαρτο λέβητα και βυθιζόταν στην ακαθαρσία, έτσι μολύνεται με την πορνεία. Και εμείς έτσι συνηθίζουμε να ενεργούμε· όταν δηλαδή κάποιος κατέχεται από πλεονεξία και αρπακτικότητα δεν σπεύδει να πάει στο δημόσιο λουτρό, αλλά ήσυχος ανεβαίνει στην οικία του· όταν όμως συνευρεθεί με πόρνη, έρχεται να λουστεί, σαν να έγινε όλος ακάθαρτος· έτσι η συνείδηση θεωρεί την αμαρτία αυτήν αισχρότερη. Και τα δύο μεν, και η πλεονεξία και η πορνεία, είναι φοβερά και φέρουν στην κόλαση· αλλά επειδή ο Παύλος όλα τα κάνει με σύνεση, τόνισε πολύ το έγκλημα της πορνείας με τα μέσα που διέθετε.

    « ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ῾Αγίου Πνεύματός ἐστιν(:ή δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο κατοικεί μέσα σας)»[Α΄Κορ. 6,19]. Δεν είπε απλώς «του Πνεύματος», αλλά «του Πνεύματος το Οποίο κατοικεί μέσα σας», πράγμα το οποίο δείχνει και διάθεση ψυχικής ενισχύσεως. Και πάλι επεξηγώντας πρόσθεσε: «οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ(:και το οποίο έχετε λάβει από τον Θεό)»[Α΄Κορ.6,19]· πρόσθεσε επίσης και Εκείνον που παρέχει το άγιο Πνεύμα και έτσι τον ακροατή συγχρόνως και τον τιμά και τον φοβίζει και με το μέγεθος της δωρεάς και με την αξία του δώρου.

    «καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν;(:και συνεπώς δεν ανήκετε στον εαυτό σας;)»[Α΄Κορ.6,19]. Αυτό δείχνει ότι όχι μόνο προσπαθεί να τους προκαλέσει ντροπή, αλλά και τους προτρέπει σε αρετή. «Γιατί πράττεις», λέγει, «όσα θέλεις; Δεν είσαι κύριος του εαυτού σου». Και αυτά τα έλεγε όχι διότι παραγνώριζε το αυτεξούσιο· διότι και με το να πει: «Όλα μπορώ να τα κάνω αλλά δεν με συμφέρουν όλα», δεν κατήργησε την ελευθερία μας· και εδώ πάλι γράφοντας ότι «καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν(: και συνεπώς δεν ανήκετε στον εαυτό σας)» δεν καταργεί την προαίρεση, αλλά την ελευθερώνει από την κακία και δείχνει την κηδεμονία του Δεσπότου. Για τον λόγο αυτόν και πρόσθεσε: «Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς(:Ναι. Δεν ορίζετε τον εαυτό σας· διότι εξαγοραστήκατε με βαρύ τίμημα, με το ατίμητο αίμα του Χριστού. Αποφεύγετε λοιπόν κάθε αισχρή πράξη που γίνεται με το σώμα· και αποδιώκετε κάθε πονηρή σκέψη και επιθυμία από το πνεύμα σας)»[Α΄Κορ.6,20]. Εάν λοιπόν ανήκω στον εαυτό μου, πώς απαιτείς από εμένα να κάνω όσα πρέπει να κάνω; Πώς λοιπόν στη συνέχεια λες πάλι: «Δοξάστε λοιπόν τον Θεό με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, τα οποία ανήκουν στον Θεό»;

    Τι σημαίνουν λοιπόν το «Δεν ανήκετε στους εαυτούς σας» και τι θέλει να επιτύχει με αυτό; Θέλει να τους κάνει να μην αμαρτάνουν και να μην ακολουθούν τις απρεπείς επιθυμίες της ψυχής τους· διότι, πράγματι, θέλουμε πολλά ανάρμοστα, αλλά πρέπει να συγκρατούμαστε· και μας είναι δυνατόν· διότι, εάν δεν μας είναι δυνατόν, είναι περιττή η παραίνεση. Κοίταξε λοιπόν πώς το πέτυχε. Αφού δηλαδή είπε: «Δεν ανήκετε στους εαυτούς σας», δεν πρόσθεσε «αλλά είστε υπό εξαναγκασμό», αλλά πρόσθεσε: «Αγοραστήκατε με τίμημα». Γιατί το λες αυτό; Και όμως, θα μπορούσε ίσως κάποιος να πει, με άλλον τρόπο θα έπρεπε να μας προτρέψει, δείχνοντας ότι έχουμε Κύριο. Αλλά τούτο μεν το έχουμε κοινό με τους Έλληνες, το «ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς», όμως μόνο εμείς το έχουμε. Μας υπενθυμίζει δηλαδή το μέγεθος της ευεργεσίας και τον τρόπο της σωτηρίας, δείχνοντας ότι εξαγοραστήκαμε μετά την αποξένωσή μας από τον Θεό· και όχι απλώς εξαγοραστήκαμε, αλλά εξαγοραστήκαμε με τίμημα.

     «Δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν(:Και έτσι να δοξάζετε τον Θεό με το σώμα σας και με το πνεύμα σας)»[Α΄Κορ.6,20]. Αυτά λοιπόν τα λέγει, ώστε να αποφεύγουμε την πορνεία όχι μόνο με το σώμα, αλλά και στο πνεύμα, την ψυχή μας, να μην συλλογιζόμαστε τίποτε το πονηρό και έτσι να εκδιώκουμε την χάρη. «ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ(:τα οποία ανήκουν στον Θεό)»· επειδή δηλαδή είπε «τα δικά σας»,  γι’ αυτό πρόσθεσε: «τα οποία ανήκουν στον Θεό», υπενθυμίζοντας συνεχώς σε μας ότι όλα ανήκουν στον Κύριο, και το σώμα και η ψυχή και το πνεύμα. Και μάλιστα μερικοί ισχυρίζονται ότι με τη λέξη «πνεύμα» εννοεί το χάρισμα· διότι εάν έχουμε εκείνο, δοξάζεται ο Θεός· και θα το έχουμε, αν έχουμε καθαρή καρδιά. Και είπε ότι αυτά είναι του Θεού, όχι μόνο επειδή τα δημιούργησε, αλλά επειδή, και όταν τα χάσαμε, πάλι για δεύτερη φορά τα κέρδισε αφού κατέθεσε ως τίμημα το αίμα του Υιού Του.

    Πρόσεχε πώς ανάγει το παν στον Χριστό· πώς μας ανύψωσε στον ουρανό. «Είστε μέλη του Χριστού», λέγει, «ναός του Πνεύματος. Μη γίνεστε λοιπόν μέλη πόρνης, αλλά του Χριστού». Αυτά τα έλεγε δείχνοντας συγχρόνως και τη φιλανθρωπία Του, ότι δηλαδή το σώμα μας είναι δικό Του, και ότι μας σώζει από την εξουσία του πονηρού. «Εάν δηλαδή το σώμα σας είναι ξένο, δεν έχετε», λέει, «εξουσία να προσβάλλετε ξένο σώμα, και μάλιστα όταν ανήκει στον Κύριό σας, ούτε να μολύνετε τον ναό του Πνεύματος». Εφόσον δηλαδή τιμωρείται αυστηρότατα εκείνος που θα εισβάλει σε ξένη οικία και θα διασκεδάσει σε εκείνη, όποιος τον ναό του βασιλέως κάνει καταγώγιο ληστού, σκέψου πόσα κακά θα πάθει.

    Έχοντας λοιπόν αυτά κατά νουν να σέβεσαι Αυτόν που κατοικεί εντός σου, διότι Αυτός είναι ο Παράκλητος· να καταλαμβάνεσαι από ρίγος γι’ Αυτόν που είναι συνδεδεμένος και προσκολλημένος μαζί σου, διότι Αυτός είναι ο Χριστός. Μήπως λοιπόν εσύ έκανες τον εαυτό σου μέλη του Χριστού; Σκέψου αυτό, ποιου μέλη ήσαν και ποιου έγιναν, και στο εξής να είσαι σώφρονας. Προηγουμένως ήσαν μέλη πόρνης, και όμως ο Χριστός τα έκανε μέλη του ίδιου του σώματός Του. Επομένως στο εξής δεν τα εξουσιάζεις· να είσαι δούλος Εκείνου που σε ελευθέρωσε.

    Εάν είχες μία θυγατέρα και από πολλή ανοησία σου την είχες ενοικιάσει σε πορνοβοσκό και την είχες κάνει να πορνεύεται, εάν κατόπιν ερχόταν ένας υιός βασιλέως και την ελευθέρωνε από εκείνη τη δουλεία και την νυμφευόταν, δεν θα είχες πλέον κανένα δικαίωμα να οδηγείς αυτήν στο πορνείο· διότι για μια φορά την έδωσες και την έχασες. Και η δική μας περίπτωση είναι ίδια· νοικιάσαμε την σάρκα μας στον διάβολο, τον φοβερό πορνοβοσκό· όταν την είδε ο Χριστός, την έσωσε και την απάλλαξε από εκείνη τη βασανιστική τυραννία· επομένως δεν είναι πλέον δική μας, αλλά Εκείνου που την έσωσε. Εάν θέλεις να τη μεταχειρίζεσαι ως νύμφη βασιλέως, κανείς δεν σε εμποδίζει· εάν όμως την οδηγήσεις στην προηγούμενη κατάσταση, θα πάθεις όσα είναι φυσικό να παθαίνουν εκείνοι που επιδίδονται σε τέτοια ακολασία. Για τον λόγο αυτόν έχουμε ηθική υποχρέωση να καταστολίζουμε αυτήν, όχι να την ντροπιάζουμε. Δεν εξουσιάζεις τη σάρκα σου, για να τη διαθέτεις στις πονηρές επιθυμίες, αλλά μόνο σε όσα ο Θεός σου ορίσει.

     Σκέψου λοιπόν από πόση ακολασία την απάλλαξε ο Θεός· διότι πριν από τη σωτήρια ενανθρώπησή Του η ίδια η φύση μας ήταν πολύ αισχρότερη από κάθε πόρνη· πράγματι· ληστείες και φόνοι και κάθε παράνομος λογισμός εισερχόταν σε αυτήν και δέσμευε την ψυχή στην τυχούσα ηδονή με ολίγο και ευτελές ενοίκιο. Και η ψυχή ανακατεμένη με πονηρές σκέψεις και πράξεις, αυτό μόνο τον μισθό καρπωνόταν. Αλλά ενώ το να γίνονται αυτά πριν από την έλευση του Χριστού ήταν μεν κάτι το φοβερό, οπωσδήποτε όμως δεν ήταν απελπιστικά φοβερό. Το να μολύνεται όμως πάλι η ψυχή μετά τη λύτρωση που πρόσφερε ο ουρανός, μετά την υπόσχεση των βασιλείων, μετά την απόλαυση των φρικτών μυστηρίων, πώς θα συγχωρηθεί;

     Ή νομίζεις ότι ο ίδιος ο διάβολος δεν είναι μαζί με τους πλεονέκτες και όλους εκείνους, που ανέφερε προηγουμένως; Και δεν πιστεύεις ότι εκείνες οι γυναίκες που καλλωπίζονται για ασέλγεια έχουν στενή σχέση με εκείνον; Ποιος θα διαφωνήσει με αυτό; Και αν κάποιος διαφωνεί, ας ανοίξει την ψυχή των γυναικών που επιδίδονται σε τέτοιες ασχήμιες, και θα δει οπωσδήποτε εκείνον τον πονηρό δαίμονα να είναι στενά συνδεδεμένος με αυτές· διότι είναι δύσκολο, αγαπητοί μου, είναι δύσκολο, ίσως μάλιστα και αδύνατο, όταν το σώμα καλλωπίζεται τόσο πολύ, να καλλωπίζεται συγχρόνως και η ψυχή· αλλά είναι επόμενο, όταν φροντίζουμε για το ένα, να παραμελούμε το άλλο· δεν είναι φυσικό να συμβαίνουν συγχρόνως και τα δύο.

    Για τον λόγο αυτόν λέει: «Ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν – ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι(:Εκείνος που συνδέεται στενά και προσκολλάται στην πόρνη είναι ένα σώμα με αυτήν – εκείνος όμως που προσκολλάται στον Κύριο, γεμίζει ολόκληρος και διευθύνεται από το Πνεύμα του Κυρίου και γίνεται ένα πνεύμα με Αυτόν)»[Α΄Κορ.6,16-17]. Αυτός ο δεύτερος λοιπόν γίνεται Πνεύμα, αν και περιβάλλεται από σώμα· διότι όταν αυτός δεν έχει τίποτε το σωματικό ούτε σαρκικό ούτε γήινο, απλώς φορεί το σώμα· και αυτό συμβαίνει, όταν όλη η εξουσία ανήκει στην ψυχή και το Πνεύμα.

    Έτσι δοξάζεται ο Θεός. Για τον λόγο αυτόν και στην προσευχή προτρεπόμαστε να λέμε: «Ας αγιαστεί το όνομά Σου». Και ο Χριστός λέει: «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς(:Έτσι σαν λυχνάρι που είναι σωστά τοποθετημένο ας λάμψει το φως της αρετής σας μπροστά στους ανθρώπους για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν για τα ενάρετα και άγια παιδιά Του τον Πατέρα σας, ο οποίος είναι βέβαια παρών παντού, αλλά κυρίως φανερώνει την παρουσία Του στους ουρανούς)» [Ματθ.5,16]. Τον δοξάζουν επίσης και οι ουρανοί χωρίς να έχουν φωνή, αλλά με το να τους βλέπει κανείς και να τους θαυμάζει, αποδίδουν τη δόξα στον ουρανό.

    Έτσι ας δοξάσουμε Αυτόν και εμείς, μάλλον δε και περισσότερο από εκείνους· διότι μπορούμε, αν θέλουμε. Ο ουρανός και η ημέρα και η νύκτα δεν δοξάζουν τόσο τον Θεό όσο μία αγία ψυχή. Όπως ακριβώς δηλαδή, όταν κάποιος βλέπει το κάλλος του ουρανού, λέγει: «Δόξα σε Εσένα, Θεέ μου, τι θαυμάσιο έργο δημιούργησες», έτσι ακριβώς, και όταν βλέπει την αρετή ενός χριστιανού άντρα, τότε δοξάζει τον Θεό πολύ περισσότερο. Πράγματι, από εκείνα τα κτίσματα όλοι δεν Τον δοξάζουν, αλλά πολλοί λένε ότι τα όντα δημιουργήθηκαν μόνα τους· άλλοι ακόμη και στους δαίμονες αποδίδουν τη δημιουργία και την πρόνοια του κόσμου, και αυτοί αμαρτάνουν κατά τρόπο ασυγχώρητο. Όταν όμως πρόκειται για αρετή ανθρώπου, κανείς δεν θα μπορέσει να εκφραστεί κατά τέτοιο αναίσχυντο τρόπο, αλλά οπωσδήποτε θα δοξάσει τον Θεό, όταν βλέπει τον ζώντα άνθρωπο να υπηρετεί Αυτόν με την αρετή του.

    Ποιος, αλήθεια, δεν θα εκπλαγεί, όταν κάποιος, ενώ είναι άνθρωπος και έχει την ίδια φύση και συναναστρέφεται ανθρώπους, ως αδάμαντας δεν κάμπτεται από το πλήθος των παθών; Όταν, ενώ βρίσκεται μεταξύ πυρός και σιδήρου και θηρίων, είναι ισχυρότερος από τον αδάμαντα και σώζεται από όλα χάρη στην ευσέβειά του; Όταν υβρίζεται, και όμως ευλογεί; Όταν συκοφαντείται, και όμως εγκωμιάζει; Όταν βλάπτεται, και όμως εύχεται υπέρ των αδικούντων; Όταν τον επιβουλεύονται, και όμως αυτός ευεργετεί όσους τον πολεμούν και τον επιβουλεύονται;

    Αυτά λοιπόν και αυτού του είδους τα έργα θα δοξάσουν τον Θεό πολύ περισσότερο από τους ουρανούς. Πράγματι· οι εθνικοί ενώ βλέπουν τον ουρανό, δεν ντρέπονται· όταν όμως δουν ένα άγιο άντρα να ζει τη φιλοσοφία με συνέπεια, αφοπλίζονται και επιρρίπτουν την ευθύνη στον εαυτό τους· διότι, όταν κάποιος που είναι της ίδιας με αυτούς ανθρωπίνης φύσεως είναι τόσο ανώτερός τους, πολύ περισσότερο από όσο ο ουρανός από τη γη, τότε και χωρίς να το θέλουν αντιλαμβάνονται ότι κάποια θεία δύναμη πραγματοποιεί αυτά. Για τον λόγο αυτόν λέει ο Κύριος: «Καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς(:Και να δοξάσουν για τα ενάρετα και άγια παιδιά Του τον Πατέρα σας, ο Οποίος είναι βέβαια παρών παντού, αλλά κυρίως φανερώνει την παρουσία Του στους ουρανούς)»[Ματθ.5,16]. 

      ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

     επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

• https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-epistulam-i-ad-corinthios.pdf
• Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, Υπόμνημα στην Α΄προς Κορινθίους επιστολήν, ομιλία ΙΗ΄,πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1979, τόμος 18, σελίδες 472-503.
• Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
• Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
• Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
• Π.Τρεμπέλα, Το Ψαλτήριον με σύντομη ερμηνεία(απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τρίτη, Αθήνα 2016.
• http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html
• http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm
• http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ [:Λουκ.15,11 – 32]

Ομιλία αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου,

«Εἰς τὴν παραβολὴν περὶ τοῦ ἀσώτου»

    Πάντοτε μεν, αδελφοί, οφείλουμε να διακηρύττουμε τη φιλανθρωπία του Θεού (διότι μέσω αυτής «ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν(:ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε)»[Πράξ.17,28])· και μάλιστα σε τούτον τον καιρό έχουμε χρέος να το κάνουμε αυτό, για να υπάρξει κοινή ωφέλεια και για να ευεργετηθούν οι αστέρες που πρόκειται να ανατείλουν από την κολυμβήθρα[: όσοι κατηχούμενοι επρόκειτο σε λίγο να βαπτιστούν]. Καθώς και αυτοί μέσω αυτής θα λάμψουν και εμείς μέσω αυτής σωθήκαμε και σωζόμαστε· αυτή δόθηκε από τον Δημιουργό Θεό και Πατέρα μας σε μας αντί κληρονομίας.

      Ας πούμε, λοιπόν, περί της μετανοίας, αυτά ακριβώς που είπε ο Χριστός, ο Δεσπότης και φιλάνθρωπος Υιός του φιλάνθρωπου Πατρός, ο μόνος γνήσιος ερμηνευτής της πατρικής Ουσίας. Ας αναπτύξουμε όλη την παραβολή για τον Άσωτο, για να μάθουμε από αυτήν πώς πρέπει να προσεγγίζουμε τον Απροσπέλαστο και πώς να ζητούμε συγχώρηση των αμαρτιών μας.

    «Ἄνθρωπός τις(:ένας άνθρωπος)», λέγει , «εἶχε δύο υἱούς(:είχε δύο γιους)». Ο Σωτήρας εδώ ομιλεί όχι με τρόπο που να παρουσιάζει ευδιάκριτα τα δόγματα της χριστιανικής πίστης, αλλά με παραβολές. Γι’ αυτό και για τον Πατέρα Του ομιλεί σαν για κάποιον άνθρωπο, όπως και για τους δούλους, ομιλεί σαν να είναι τέκνα, για να δείξει την στοργή του Θεού προς τους ανθρώπους. «Κάποιος άνθρωπος», λέγει, «είχε δύο υιούς». Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Είναι ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός κάθε παρηγοριάς. Ποιοι γνωρίσματα είχαν αυτοί οι δύο υιοί; Αντιπροσωπεύουν ο ένας τους δικαίους και ο άλλος τους αμαρτωλούς. Ο ένας γιος αντιπροσωπεύει αυτούς που τηρούσαν τα θεία προστάγματα και ο άλλος γιος, ο άσωτος, αυτούς που παρέβαιναν τις δεσποτικές εντολές. 

    «Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί(:Και είπε ο νεότερος από αυτούς στον πατέρα του)». Και ποιος είναι αυτός ο νεότερος υιός; Αυτός που έχει αστάθεια γνώμης  και παρασύρεται εδώ και εκεί από τους φρέσκους πρωινούς ανέμους της νεότητας. Και εκ φύσεως μεν αναγνώρισε Αυτόν που τον έπλασε ως Πατέρα, αλλά από την κακή του προαίρεση δεν απέδωσε την πρέπουσα τιμή σε Αυτόν που τον δημιούργησε. Και λέγει: «Πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας(:Πατέρα, δώσε μου το ανάλογο μερίδιο της περιουσίας που μου ανήκει)». Καλώς ζήτησε από τον Θεό τον θεϊκό πλούτο, αλλά κακώς δαπάνησε όσα έλαβε. «Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον(:Και ο πατέρας μοίρασε και στους δύο του γιους την περιουσία)». Και έδωσε σε αυτούς, ως Κτίστης, όλη την κτίση. Παρείχε σε αυτούς σώματα και λογικές ψυχές, ώστε από τον ορθό λόγο καθοδηγούμενοι να μη διαπράττουν τίποτε παράλογο. Όρισε σε αυτούς τον νόμο Του, τον φυσικό και τον γραπτό, σαν ένα θείο παιδαγωγό, ώστε από τον νόμο παιδαγωγούμενοι, να εφαρμόσουν την βούληση του Νομοθέτου.

     «Καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν(:Ύστερα από λίγες μέρες ο νεότερος γιος μάζεψε όλα όσα του έδωσε ο πατέρας του και ταξίδεψε σε χώρα μακρινή)»· ο νεότερος λοιπόν υιός, ωσάν νεότερος ενήργησε, και έφυγε σε χώρα μακρινή. Απομακρύνθηκε από τον Θεό και στάθηκε σε απόσταση και ο Θεός απ’ αυτόν· ο Θεός δεν εξαναγκάζει με τη βία εκείνον που δεν θέλει να υποταχθεί σε Αυτόν. Γιατί όλες οι αρετές είναι καρπός ελεύθερης προαίρεσης και όχι εξαναγκασμού. «Καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως(:Εκεί διασκόρπισε την περιουσία του κάνοντας μια ζωή άσωτη και ακόλαστη)». Εκεί όλο τον πλούτο της ψυχής του τον έχασε. Εκεί με σαρκικές τέρψεις ναυάγησε. Εκεί παίζοντας και εμπαιζόμενος κατάντησε πένης. Εκεί αγοράζοντας ψυχοφθόρες ηδονές και παζαρευόμενος γέλωτες, κέρδισε αιτίες δακρύων. Και τις μεν αρετές που είχε, τις έχασε. Τις δε κακίες, που δεν είχε, τις απέκτησε.

    «Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην(:Όταν ο νεότερος γιος ξόδεψε όλα όσα είχε, έπεσε μεγάλη πείνα στη χώρα εκείνη, κι αυτός άρχισε να στερείται)». Αφού δαπάνησε λοιπόν όλο τον πλούτο του (γιατί είναι εκ φύσεως αδύνατον να παραμείνει ο πλούτος της χάριτος σ’ αυτούς που περνούν τον βίο τους με αισχρό τρόπο), έτυχε να πέσει μεγάλη πείνα στη χώρα εκείνη. Γιατί όπου δεν καλλιεργείται το σιτάρι της σωφροσύνης, εκεί «λιμός ἰσχυρός», πείνα φοβερή. Όπου δεν έχει φυτευτεί η άμπελος της εγκρατείας, εκεί «λιμός ἰσχυρός», πείνα φοβερή. Όπου το σταφύλι της αγνότητας δεν ληνοπατείται, εκεί «λιμός ἰσχυρός», πείνα φοβερή. Όπου ο ουράνιος μούστος δεν ξεχειλίζει, εκεί «λιμός ἰσχυρός», πείνα φοβερή. Όπου υπάρχει ευφορία κακών, εκεί σε κάθε περίπτωση υπάρχει και ακαρπία αγαθών. Όπου υπάρχει αφθονία πράξεων πονηρών, εκεί σε κάθε περίπτωση θα υπάρχει έλλειψη των αρετών. Όπου δεν πηγάζει το έλαιο της φιλανθρωπίας, εκεί «λιμός ἰσχυρός».

   «Καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι(:Τότε, λοιπόν, αυτός άρχισε να στερείται τροφής και να πεινάει)». Γιατί δεν απέμειναν σε αυτόν, παρά μόνο τα κακά της ακράτειάς του, επειδή έπραξε τα κακά της ηθικής έκλυσης. «Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης (:Και ο άσωτος γιος εξαιτίας των στερήσεων και της πείνας του πήγε και προσκολλήθηκε ως δούλος σε έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας)». Και πολίτες  εκείνης της χώρας όπου είχε μεταναστεύσει ήσαν οι δαίμονες. «Καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους(:Και τον έστειλε στα χωράφια του να βόσκει χοίρους, ζώα δηλαδή ακάθαρτα, που προκαλούσαν την αηδία και την αποστροφή σ’ έναν Ιουδαίο, όπως ήταν  ο νεότερος γιος)». Γιατί με τέτοιον τρόπο τιμούν οι δαίμονες αυτούς που τους τιμούν. Με τέτοιον τρόπο αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν· τέτοιες δωρεές χαρίζουν σε αυτούς που τους υπακούουν.

     «Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι(:Και επιθυμούσε ο νεότερος γιος να γεμίσει την κοιλιά του με τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι)». Με τα ξυλοκέρατα; Η γεύση των ξυλοκεράτων είναι γλυκιά, αλλά συγχρόνως και σκληρή και τραχιά. Γιατί τέτοια είναι και η γεύση της αμαρτίας. Ευφραίνει μεν για λίγο καιρό, κολάζει όμως για πολύ. Τέρπει πρόσκαιρα και μαστίζει αιώνια.

   «Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν (:Σε κάποια όμως στιγμή αυτός ήλθε στον εαυτό του από τη μέθη και την τρέλα της αμαρτίας)» και αφού συλλογίστηκε την προηγούμενη μακαριότητά του στο πατρικό σπίτι και την τωρινή του αθλιότητα και αφού έβαλε καλά στον νου του αφενός ποιος ήταν όταν ήταν υποτασσόμενος στον Θεό και Πατέρα και αφετέρου τι έχει γίνει όταν υποτάχθηκε στους δαίμονες, «εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! (:είπε: “Πόσοι μισθωτοί εργάτες του πατέρα μου έχουν άφθονο και περίσσιο ψωμί, ενώ εγώ κινδυνεύω να πεθάνω από την πείνα…”)». «Πόσοι τώρα κατηχούμενοι ευφραίνονται από τις Άγιες Γραφές, ενώ εγώ συνθλίβομαι λιμοκτονώντας για τα θεία λόγια; Ω, από πόσα αγαθά στέρησα τον εαυτό μου! Ω, με πόσα κακά περιέβαλα τον εαυτό μου! Γιατί απομακρύνθηκα από τον μακάριο εκείνο τρόπο ζωής; Γιατί να εισέλθω στον χώρο αυτής, της θανατηφόρου ζωής; Τώρα έμαθα από αυτά που έπαθα, ότι δεν πρέπει να εγκαταλείπει κανείς τον Θεό. Τώρα έμαθα ότι πρέπει να παραμένω κοντά σε Αυτόν που  πάντοτε προστατεύει αυτούς που είναι πλησίον Του και δεν απομακρύνονται από Αυτόν. Τώρα έμαθα ότι δεν πρέπει να εμπιστεύεται κανείς τους ακάθαρτους δαίμονες, που διδάσκουν κάθε ακαθαρσία και φθορά».

    Τι λέγει λοιπόν; «Ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου(:Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου)». «Θα επιστρέψω καλώς απ’ όπου έφυγα κακώς. Θα πάω προς τον δικό μου τον Πατέρα  και Ποιητή και Δεσπότη και κηδεμόνα και προνοητή. Θα φθάσω στον Πατέρα μου, που με περιμένει από χρόνια και υποδέχεται με αγάπη αυτούς που επιστρέφουν σε Αυτόν. Λοιπόν, θα σηκωθώ να πάω στον Πατέρα μου και θα του πω: «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου. Οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου (:Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό, αμάρτησα και σε σένα, διότι περιφρόνησα την στοργή σου και δεν λογάριασα την λύπη που δοκίμαζες όταν έφευγα μακριά σου. Δεν είμαι πλέον άξιος να ονομάζομαι γιος σου. Δεν ζητώ να προσληφθώ ούτε ως μόνιμος δούλος σου παραμένοντας διαρκώς στο σπίτι σου. Κάνε με σαν έναν από τους μισθωτούς εργάτες σου)». «Είναι αρκετά τα λόγια αυτά, για να σωθώ. Είναι αρκετό που «πατέρα» θα τον αποκαλέσω, για να Τον συγκινήσει. Γιατί δεν μπορεί ο πατέρας μου, ακούγοντάς με να Τον επικαλούμαι ως πατέρα μου, να μη φανεί και στα έργα πατέρας. Δεν μπορεί να μη σπλαχνιστεί, αφού είναι εύσπλαχνος. Δεν δύναται να μη μου δώσει άφεση για τα ολισθήματά μου, μόλις ακούσει το “αμάρτησα” και δεν μπορεί να μη λησμονήσει την δίκαια οργή Του, μόλις ακούσει τη δική μου φωνή. Γνωρίζω πόση δύναμη έχει η μετάνοια απέναντι στον Θεό. Γνωρίζω πόσο ισχυρά είναι τα δάκρυα απέναντι στον Θεό· γνωρίζω ότι κάθε αμαρτωλός, που προσφεύγει στον Θεό με θερμά δάκρυα, σαν τον Πέτρο, λαμβάνει άφεση των αμαρτιών του. Γνωρίζω την αγαθότητα του Θεού μου, γνωρίζω την πραότητα του Πατρός μου. Θα με ελεήσει αφού μετανόησα, εμένα που δεν με τιμώρησε αμέσως όταν αμάρτησα».

     «Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ(:Και η σωτηριώδης απόφαση άρχισε να ενεργοποιείται. Ο άσωτος σηκώθηκε και ξεκίνησε να πάει στον πατέρα του)», προσθέτοντας έτσι στην καλή απόφαση την αγαθή πράξη. Γιατί δεν πρέπει μονάχα να αποφασίζουμε τα συμφέροντα, αλλά να δείχνουμε και με τις πράξεις τις αγαθές μας ροπές. Ευρισκόμενος ακόμη σε μεγάλη απόσταση από τον τόπο, που ήταν ο πατέρας του, αλλά πλησίον όμως στον πρέποντα τρόπο προσέγγισής του, και σηκώνοντας συνεχώς τα χέρια του και χτυπώντας το στήθος του, που υπήρξε εργαστήριο πονηρών λογισμών, το δε πρόσωπό του προσηλώνοντάς το στη γη, τα δε δάκρυα των οφθαλμών του προβάλλοντας σαν πρεσβευτές και προμελετώντας την απολογία του, μόλις έφτασε, αναβόησε με δυνατή φωνή και με δάκρυα λέγοντας: «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου(:Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και σε σένα)». «Αμάρτησα, το γνωρίζω Χριστέ Δέσποτα και Θεέ. Τις αμαρτίες μου Εσύ μόνο γνωρίζεις. Αμάρτησα, ελέησέ με ως Θεός και Δεσπότης. Δεν είμαι άξιος να βλέπω τον ουρανό και να παρακαλώ Εσένα τον αγαθό μου Δεσπότη, όπως είμαι γεμάτος από μεγάλα και απαίσια εγκλήματα. Δεν υπάρχει αριθμός για τις αμέτρητες αμαρτίες μου. Ελέησέ με ως Αγαθός Θεός, που είσαι πάντοτε, επειδή δεν είμαι άξιος να λέγομαι υιός Σου. Δέξε με σαν ένα από τους μισθωτούς δούλους Σου».

   Έτσι, ικετεύοντας από το βάθος της καρδιάς του, τον είδε Εκείνος, που βλέπει όσους διαπράττουν πλημμελήματα, αλλά και που παραβλέπει υπομονετικά όσους αμαρτάνουν, αναμένοντας τη μετάνοιά τους. Τον είδε ο πατέρας του και τον ευσπλαγχνίσθηκε. Γιατί Πατέρας ήταν στην αγαθότητα, αν και υπήρχε Θεός στη φύση. «Ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν(:Και ενώ βρισκόταν ακόμη μακριά, τον είδε ο πατέρας του και τον σπλαχνίσθηκε. Έτρεξε τότε για να τον προϋπαντήσει, έπεσε στον τράχηλό του, τον αγκάλιασε σφιχτά και τον καταφιλούσε με στοργή)». Δεν περίμενε τον αμαρτήσαντα να έλθει πλησίον Του, αλλά ο ίδιος ο Πατέρας έσπευσε και προϋπάντησε τον υιό. Και δεν σιχάθηκε τον τράχηλό του, που ήταν γεμάτος από κηλίδες της ασωτίας και ακαθαρσίας. Αλλά αφού τον αγκάλιασε με τα άχραντα χέρια Του, τον καταφιλούσε αχόρταγα, αυτόν που πάντοτε ποθούσε να επιστρέψει. Ω της αφάτου και φοβερής ευσπλαχνίας! Ω παράδοξης φιλανθρωπίας! Ω ασυνήθιστη συμφιλίωση! Έπεισε αμέσως τον Θεό σε μια μόνο κρίσιμη μεταστροφή, ώστε να συγκαταβεί στα δάκρυα και να παραβλέψει πλήθος αμέτρητο αμαρτημάτων.

    Θαύμασες, βλέποντας τον Θεό να κολακεύει αμαρτωλό; Ω της στοργής των σπλάχνων των πατρικών! Ο αμαρτωλός επί της γης δάκρυσε και ο μόνος αναμάρτητος από τον ουρανό έστρεψε τον εαυτό Του από φιλανθρωπία προς την γη. Ποιος είδε ποτέ τον Θεό να κολακεύει αμαρτωλό; Ποιος είδε τον δικαστή να περιποιείται τον κατάδικο; Ποιος είδε ποτέ τον κατάδικο να τον κολακεύουν; Αλλά ο Θεός, όμως, παρηγορεί, όπως κάποτε τον Ισραήλ: «Λαός μου(:Λαέ μου)», λέγει, «τί ἐποίησά σοι ἢ τί ἐλύπησά σε ἢ τί παρηνώχλησά σοι;(:τι σου έκανα ή σε τι σε λύπησα ή σε τι σε ενόχλησα;)»[Μιχ.6,3]. Και τώρα τα ίδια γίνονται, και έγιναν, επειδή έτσι συνηθίζει να νικιέται από τον εαυτό Του ο Πατέρας των οικτιρμών και Θεός κάθε παρηγορίας.

     Και δεν αρκέστηκε βέβαια σε αυτά ο άσωτος αυτός υιός· αλλά και στα αγαθά της μετανοίας όντας άσωτος, δεν νόμισε ότι είναι επαρκής η τόση φιλανθρωπία για την ολοκληρωτική σωτηρία σε σύγκριση  προς τα πλήθη των αμαρτημάτων του. Αλλά εκείνα, που σκέφτηκε να πει στον Πατέρα, αυτά έλεγε ενώπιόν Του με το κατάλληλο ταπεινό σχήμα : «Πατέρα, αν βέβαια έχω τη δυνατότητα να Σε ονομάζω ‘’Πατέρα’’· γιατί, μήπως και αυτό συγκαταλέγεται στα άλλα μου αμαρτήματα φοβάμαι, ονομάζοντάς Σε «Πατέρα»· ή μήπως διαπράττω ύβρη ενώπιόν Σου με το να αποκαλώ έτσι το άσπιλο και ανύβριστό Σου όνομα· ακόμη, μήπως αμαρτάνω φοβάμαι, αν η συνείδησή μου δεν μου κλείνει τα χείλη μου, αν οι κακές μου πράξεις δεν μου δένουν την γλώσσα, αν η αμαρτωλή ζωή μου δεν εμποδίζει τον λόγο. Πατέρα Άγιε, ας δεχτείς δέηση ρυπαρή από στόμα ρυπαρό. Πατέρα κατά χάριν, και Δημιουργέ κατά φύσιν, αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιόν Σου και δεν είμαι άξιος να λέγομαι  υιός Σου. Αμάρτησα, ομολογώ τα παραπτώματά μου, δεν κρύβω αυτά που βλέπεις, δεν αρνούμαι αυτά που καλά γνωρίζεις. Ως υπεύθυνος είμαι εδώ ενώπιόν Σου, ως παράνομος κατακρίνομαι, Εσύ ως κριτής ελέησέ με. Αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιόν Σου. Φοβάμαι να ανατείνω τους οφθαλμούς μου στον ουρανό· γιατί φοβούμαι ως ενός κατηγόρου φωνή την μορφή του στερεώματος· ευλαβούμαι να ατενίσω στο φως της Θεότητος, έχοντας ρυπαρούς τους οφθαλμούς της διανοίας μου. Αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιόν Σου και δεν είμαι άξιος να ονομάζομαι υιός Σου. Ιδού ανακηρύττω τον εαυτό μου άξιο κάθε καταδίκης, τον εαυτό μου κατακρίνω, κατά του εαυτού μου βγάζω απόφαση.

    Δεν χρειάζομαι δικαστή να με καταδικάσει με την απόφασή του, δεν χρειάζονται κατήγοροι να με ελέγξουν, δεν έχω ανάγκη μαρτύρων για έγγραφες αποδείξεις. Μέσα μου έχω την συνείδηση, σαν ένα δικαστή αδέκαστο, στην ψυχή μου υπάρχει το φοβερό δικαστήριο, μέσα στην συνείδησή μου βρίσκονται οι μάρτυρες, βλέπω με τα μάτια μου τους κατηγόρους μου. Οι θεατρικές παραστάσεις που παρακολούθησα με κατηγορούν, οι ιπποδρομίες στις οποίες πήγα και στοιχημάτιζα με κατακρίνουν, όσα έβλεπα στις θηριομαχίες με ελέγχουν. Η ασωτία μου με κάνει να αισθάνομαι βαθύτατη αισχύνη, οι πράξεις μου με στηλιτεύουν, η τωρινή γυμνότητά μου με αποκαλύπτει, αυτά τα κουρέλια της ντροπής, που φορώ, με καταντροπιάζουν και δεν είμαι άξιος υιός Σου να λέγομαι. «Ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου». Μήτε από την αυλή Σου να με διώξεις, Δέσποτα, για να μη με βρει πάλι ο πολέμιος περιπλανώμενο και με συλλάβει σαν αιχμάλωτο. Αλλά ούτε πλησίον της φοβερής Σου και μυστικής Τραπέζης να με ελκύσεις· γιατί δεν τολμώ να βλέπω με μάτια ακάθαρτα τα Άγια των Αγίων. Άφησέ με να στέκομαι μαζί με τους κατηχουμένους, μέσα από τις θύρες της Εκκλησίας, ώστε, θεωρώντας τα τελούμενα μυστήρια σε αυτήν, να ποθήσω, με τον καιρό, να μετάσχω πάλι σε αυτά· και λουόμενος με τα θεία νάματα, να καθαρίσω από την αισχύνη των αισχρών ασμάτων τον ρύπο, που παραμένει ακόμη στ’ αυτιά μου. Και βλέποντας τους μαργαρίτες (:το Σώμα Σου) να τους παίρνουν ευσεβείς πιστοί, να επιθυμήσω και εγώ ν’ αποκτήσω χέρια άξια να τους υποδεχθώ».

     Αυτά καθώς έλεγε ο Άσωτος Υιός, και καθώς έκλαιγε γοερά, «εἶπεν ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ(:είπε ο πατέρας στους δούλους Του)». Σε ποιους «δούλους»; Άκου: στους ιερείς και λειτουργούς των προσταγμάτων Του: «Ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην, καὶ ἐνδύσατε αὐτόν(:Βγάλτε έξω την πιο καλή φορεσιά απ’ όσες έχουμε, σαν αυτή που φορούσε πριν φύγει απ’ το σπίτι μου). Φέρετε αυτήν που έχει υφανθεί στους ουρανούς, αυτήν που αποκατέστησε το πνευματικό πυρ. Φέρετε την στολή, που υφαίνεται στα ύδατα της κολυμβήθρας. Φέρετε την στολή, που παρασκευάζεται από την πνευματική φωτιά και ενδύστε τον. Ενδύσατε αυτόν, που απογυμνώθηκε, ενδύσατε τον νέο Αδάμ, τον οποίο γύμνωσε ο διάβολος. Ενδύσατε τον βασιλέα της κτίσεως· κοσμήστε αυτόν, για τον οποίον κόσμησα τον κόσμο· καλλωπίστε του υιού μου τα φίλτατα μέλη.

   Δεν ανέχομαι να τον βλέπω ακαλλώπιστο. Δεν ανέχομαι να αφεθεί η δική μου εικόνα  απογυμνωμένη. Θεωρώ ντροπή δική μου την ντροπή του δικού μου παιδιού. Θεωρώ δική μου δόξα τη δόξα του παιδιού μου. Δώστε και δακτυλίδι στο χέρι του, για να φορεί τον αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος και φορώντας αυτό, να φρουρείται από αυτό το Άγιο Πνεύμα. Κι έτσι, περιφέροντας την σφραγίδα μου, θα είναι φοβερός σ’ όλους τους πολεμίους και εναντίους. Και γινόμενος αντιληπτός από μακριά, να δείχνει ποιου Πατέρα είναι αυτός υιός. Δώστε του και υποδήματα στα πόδια του, για να μη βρει πάλι ο όφις γυμνή την πτέρνα του και τον κτυπήσει με το κεντρί του, αλλά μάλλον για να καταπατεί αυτός την κεφαλή του δράκοντος και να συντρίψει του πολεμίου τα κέντρα, καθώς και για να τρέχει στο δρόμο του Θεού. Και στη συνέχεια, αφού φέρετε τον σιτευτό μόσχο, θυσιάστε τον».

    Ποιον «μόσχον τόν σιτευτόν» λέγει; Ποιον; Αυτόν που γέννησε η δάμαλις Παρθένος Μαρία. «Φέρετε τον μόσχο τον αδάμαστο, που δεν δέχθηκε ζυγό αμαρτίας, τον Παρθένο και εκ Παρθένου, Αυτόν που ακολουθεί αυτούς που Τον ακολουθούν, όχι εξ ανάγκης, αλλά εκουσίως. Αυτόν, που δεν κάνει χρήση της δυνάμεώς Του, ούτε των κεράτων Του, αλλά που πρόθυμα παραδίδει τον αυχένα Του και σφαγιάζεται από τους ιερείς. Θυσιάστε, λοιπόν, τον θεληματικώς θυσιαζόμενο, θυσιάστε Αυτόν που ζωοποιεί όσους επιτελούν τη θυσία, θυσιάστε τον θυσιαζόμενο, που όμως δεν πεθαίνει. Θυσιάστε τον μελιζόμενο, που αγιάζει αυτούς, που τον μελίζουν. Θυσιάστε τον εσθιόμενο από τους πιστούς, που όμως ποτέ δεν δαπανάται. Θυσιάστε τον Αυτόν, που κάνει μακαρίους εκείνους που Τον τρώγουν. Και αφού φάγουμε όλοι ας ευφρανθούμε. Γιατί ο υιός μου αυτός ήταν νεκρός και ξαναέζησε· ήταν χαμένος και βρέθηκε».«Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι(:Και άρχισαν να ευφραίνονται)»[Λουκ.15,27].

    Εσείς που γευτήκατε από αυτήν την θυσία, γνωρίζετε την πνευματική ευφροσύνη, και θυμάστε τα φρικτά μυστήρια, τους λειτουργούς της θείας ιερουργίας, που μιμούνται με τα λεπτά λινά ενδύματα, τα φτερά των Αγγέλων, όπως απλώνονται στους αριστερούς τους ώμους, και περιφερόμενοι στην εκκλησία, φωνάζουν: «Μή τις τῶν κατηχουμένων, μή τις τῶν μὴ ἐσθιόντων, μή τις τῶν κατασκόπων, μή τις τῶν μὴ δυναμένων θεάσασθαι τὸν Μόσχον ἐσθιόμενον, μή τις τῶν μὴ δυναμένων θεάσασθαι τὸ οὐράνιον αἷμα τὸ ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, μή τις ἀνάξιος τῆς ζώσης θυσίας, μή τις ἀμύητος, μή τις μὴ δυνάμενος ἀκαθάρτοις χείλεσι προσψαύσασθαι τῶν φρικτῶν μυστηρίων(:Μην τυχόν κανείς από τους κατηχουμένους και όχι ακόμη βαπτισμένους, μην τυχόν κανείς από τους μη εσθίοντες, μην τυχόν κανείς κατάσκοπος, μην τυχόν κανείς από εκείνους που δεν δύνανται να δουν το ουράνιο αίμα εκχυνόμενο “εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν’’, μην τυχόν κανείς ανάξιος της ζωντανής θυσίας, μην τυχόν κανείς αμύητος, μην τυχόν κανένας, που δεν δύναται, λόγω των ακαθάρτων χειλέων του, να προσψαύσει τα φρικτά μυστήρια)».

   Ύστερα οι Άγγελοι από τον ουρανό, δοξολογούντες και λέγοντες: Άγιος ο Πατέρας, που θέλησε να θυσιασθεί ο μόσχος ο σιτευτός, που δεν γνώρισε αμαρτία, καθώς λέγει ο προφήτης Ησαΐας: «Ὃς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ(:Αυτός καμία αμαρτία δε διέπραξε, ούτε βρέθηκε ποτέ δόλος και ψεύδος στο στόμα του)» [Ησ.53,9]. Άγιος ο Υιός, μαζί και μόσχος, ο πάντοτε εκουσίως θυόμενος και πάντοτε ζωντανός. Άγιος ο Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιο, που τελεσιούργησε την θυσία.

     Όταν, λοιπόν, συνέβαιναν αυτά στο εσωτερικό του οίκου, ο πρεσβύτερος υιός, που έφθασε από μακριά, άκουσε τις συγχορδίες και τους χορούς· και προσκαλώντας ένα δούλο, ρωτούσε να μάθει τι τάχα σημαίνουν αυτά, γιατί ακούνε τα αυτιά του αυτούς τους δυνατούς ήχους. Ο δούλος του είπε: «Ο Δαβίδ ο Προφήτης ψάλλει μελωδικά μέσα στο σπίτι τον στίχο: «Τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους(:Τότε θα ανεβάσουν επάνω στο θυσιαστήριό σου μόσχους, για να τους προσφέρουν ως θυσία σε Σένα, Κύριε)»[Ψαλμ.50,21]. Και προτρέπει τους παρόντες να φάγουν, λέγοντας: «Γεύσασθε, καὶ ἴδετε, ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος(: Δοκιμάστε με την πείρα σας και διαπιστώστε έμπρακτα ότι ο Κύριος είναι καλός και ευεργετικός και προστάτης όσων Τον επικαλούνται)» [Ψαλμ.33,9]. Ο δε Παύλος, ο ερμηνευτής των θείων μυστηρίων, φωνάζει δυνατά: «Τὸ πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός(:Ο δικός μας πασχαλινός αμνός είναι ο Χριστός, που θυσιάστηκε για χάρη μας)»[Α΄Κορ. 5,7]. Η Εκκλησία πανηγυρίζει, ευφραίνεται και χορεύει.

     Ο πρεσβύτερος υιός λέγει τότε στον δούλο: «Καλά, χωρίς να είμαι εγώ παρών, άλλοι τα δικά μου μυστήρια, παρά την δική μου απουσία, απολαμβάνουν στη δική μου την αυλή;». «Ναι», απαντά, «γιατί ήλθε ο αδελφός σου και ο Πατέρας σου θυσίασε τον σιτευτό μόσχο, επειδή χάρηκε που τον δέχθηκε υγιή».

    Και ο δίκαιος αδελφός οργίστηκε και δεν θέλησε να εισέλθει στο σπίτι του. Ο δίκαιος, λοιπόν, οργίστηκε και υποδουλώθηκε στον φθόνο. Αυτός που καταπάτησε τα τερπνά της ζωής, κυριεύτηκε από τον φθόνο. Και πώς ο Παύλος λέγει:  «Ἐβουλόμην αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου, τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα(:Και θα ευχόμουν εγώ, που τίποτε δεν θα μπορούσε να με χωρίσει από τον Χριστό, να χωριστώ από Αυτόν για πάντα, εάν ήταν δυνατόν να γίνει αυτό, για χάρη των αδελφών μου των Ιουδαίων, οι οποίοι είναι συγγενείς μου από σαρκική καταγωγή)»;[Ρωμ.9,3]. Ο Σωτήρας, όμως, δεν σχημάτισε την παραβολή έτσι, ώστε να δείξει τον δίκαιο κακόβουλο, αλλά για να διακηρύξει τον υπερβάλλοντα πλούτο της χρηστότητας του Πατρός Του.

    Και αυτό φανερώνεται από τα ακόλουθα. Η παραβολή λέγει ότι ο Πατέρας του εξήλθε από τον οίκο και παρηγορούσε τον υιό του. Ω, ανέκφραστης σοφίας! Ω θεοφιλούς προνοίας! Και τον αμαρτωλό ελέησε και τον δίκαιο επαίνεσε. Και τον όρθιο δεν άφησε να πέσει και τον πεσόντα σήκωσε. Και τον πένητα πλούτισε και τον πλούσιο δεν άφησε να φτωχύνει με τον φθόνο.

     Ο μεγαλύτερος γιος είπε στον Πατέρα του: «Τόσα χρόνια εγώ σου δουλεύω και ουδέποτε παρέβλεψα εντολή Σου και σε εμένα ποτέ δεν έδωσες ένα ερίφιο, για να ευφρανθώ με τους φίλους μου. Αλλά «περιέρχομαι ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενος, θλιβόμενος, κακουχούμενος(:περιπλανιέμαι φορώντας για ρούχα προβιές και γιδοδέρματα, ζώντας μέσα σε στερήσεις, θλίψεις και κακοπάθειες)»[Εβρ.11,37]. «Όταν όμως ο υιός σου αυτός ήλθε, που σε καταφρόνησε και σου κατέφαγε τον πλούτο με τις πόρνες, αμέσως θυσίασες για χάρη του τον μόσχο τον σιτευτό. Και ούτε με λόγους τον κατηγόρησες, ούτε το πρόσωπό σου απέστρεψες από την αθλιότητά του. Αλλά αμέσως τον περιποιήθηκες, και με λαμπρή στολή τον κατεκόσμησες, και το αστραφτερό χρυσό δακτυλίδι τού φόρεσες, και με υποδήματα τον ασφάλισες και την Εκκλησία άνοιξες και την τράπεζα ευτρέπισες και τα ποτήρια γέμισες. Αλλά και τον μόσχο τον σιτευτό θυσίασες και προσκάλεσες τους πιστούς στην ευωχία αυτήν και έκανες τους Αγγέλους να χορεύουν και παρασκεύασες ένα παράξενο συμπόσιο με συμμετοχή της γης και του ουρανού. Και όλα αυτά και τις τόσες δωρεές προσέφερες σε αυτόν, που καταφρόνησε την αγαθότητά Σου και ύβρισε την ευγένειά Σου». Τι να πω για το βάθος και το πέλαγος των οικτιρμών Σου, πώς να θαυμάσω την θάλασσα της ειρήνης και γαληνότητάς Σου; Ελεείς, Κύριε, τους πάντες, γιατί τα πάντα δύνασαι και παραβλέπεις τα αμαρτήματα των ανθρώπων, που προσέρχονται μετανοούντες.

   Και ο Πατέρας τού είπε: «Τέκνο μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου. Εσύ δεν χωρίστηκες ποτέ από τους δικούς μου κόλπους. Εσύ από την Εκκλησία τη δική μου δεν απομακρύνθηκες. Εσύ προσέχεις πάντοτε στους ψαλμούς και στους ύμνους. Εσύ συμπροσεύχεσαι πάντοτε μαζί με τους Αγγέλους. Εσύ στο Θυσιαστήριο παριστάμενος με παρρησία βοάς: “Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά Σου”. Αυτός όμως προσήλθε σε εμένα κατάκριτος, κατησχυμένος, στρέφοντας το πρόσωπό του στη γη και με συντετριμμένη και μελαγχολική φωνή, φώναξε: “Πατέρα μου, αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιόν Σου και δεν είμαι άξιος να λέγομαι υιός Σου. Πάρε με ως ένα μισθωτό δούλο Σου”.

    Εγώ, παιδί μου, τι έπρεπε να κάμω ακούγοντας αυτά τα συγκλονιστικά λόγια; Μπορούσα να μην ελεήσω τον δικό μου υιό, που επέστρεψε σε εμένα; Εσύ που θυμώνεις, δίκασε. Αλλά εγώ ως φιλάνθρωπος που είμαι εκ φύσεως, δεν μπορούσα να κάνω κάτι απάνθρωπο. Δεν μπορώ να μην ελεήσω αυτόν, που εγώ δημιούργησα. Δεν δύναμαι να μη λυπηθώ αυτόν που γέννησα από τα σπλάγχνα μου. Παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου και όσα έχω, όλα δικά σου είναι. Ο ουρανός δικός σου, το στερέωμα δικό σου, ο ήλιος δικός σου φωστήρας, η σελήνη δική σου υπηρέτρια, τα αστέρια δικά σου πολύφωτα, ο αέρας δικός σου τροφέας και όλα τα εναέρια δικά σου. Η γη και όσα εκεί φυτρώνουν, δικά σου, η θάλασσα και όσα είναι σε αυτή, δικά σου. Ο κόσμος όλος, δικός σου. Η Εκκλησία, δική σου. Το Θυσιαστήριο, δικό σου. Ο μόσχος ο σιτευτός, δικός σου. Η θυσία, δική σου. Οι Άγγελοι, δικοί σου. Οι Απόστολοι, δικοί σου. Οι Μάρτυρες, δικοί σου. Τα παρόντα, δικά σου. Τα μέλλοντα, δικά σου. Η Ανάσταση, δική σου. Η αθανασία, δική σου. Η αφθαρσία, δική σου. Η βασιλεία των ουρανών, δική σου. Όλα τα φαινόμενα και νοούμενα, δικά σου.

   Μήπως πήρα όσα έχεις και τα έδωσα σε εκείνον; Μήπως γύμνωσα εσένα και εκείνον έντυσα; Μήπως από τα δικά μου πράγματα δεν χάρισα το έλεος; Μήπως εξίσου δεν είμαι Πατέρας δικός σου και εκείνου; Και εσένα τιμώ για την αρετή σου και εκείνον ελεώ για την πολύ καλή επιστροφή του. Και εσένα ποθώ για τον ενάρετο βίο σου, και εκείνον ποθώ για την μετάνοιά του. Και εσένα αγαπώ για την μακροθυμία σου, και εκείνον αγαπώ, που επέστρεψε σ’ εμένα. Και εσένα αγαπώ για την αρετή σου, και εκείνον αγαπώ για τη μετάνοιά του.

   Έπρεπε να ευφρανθείς και να χαρείς, που ο αδελφός σου αυτός ήταν νεκρός και ζωντάνεψε, ήταν χαμένος και βρέθηκε. Ποιος βλέποντας νεκρό να ανασταίνεται, δεν ευφραίνεται; Και ποιος βρίσκει εκείνα που έχασε και δεν αγάλλεται; Έλα και εσύ, υιέ μου, να συνευφρανθείς μαζί μας και σκίρτησε μαζί με τους Αγγέλους και αγκάλιασε τον αδελφό σου με μας και ψάλλε με τον Δαυίδ εκείνο το πνευματικό μέλος, που ταιριάζει στο τωρινό πανηγύρι μας. «Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι, καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι· μακάριος ἀνὴρ, ᾧ οὐ μὴ λογίσηται Κύριος ἁμαρτίαν (:Τρισευτυχισμένοι είναι εκείνοι, των οποίων έχουν συγχωρηθεί από τον Θεό οι ανομίες και του έχουν σκεπασθεί, ώστε να μη φαίνονται καθόλου, οι αμαρτίες. Τρισευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ο Κύριος δε θα του λογαριάσει και δε θα του ζητήσει ευθύνη για κάποια αμαρτία, ούτε υπάρχει στο στόμα του δόλος και υποκρισία, αλλά οι δεήσεις του προς τον Θεό για την άφεση των αμαρτιών του είναι ειλικρινείς και άδολες)»[Ψαλμ.31,1-2].

   Ακούσατε την θεία παραβολή και μάθατε το περιεχόμενό της και τη σημασία της εννοήσατε. Μάθατε ότι έχουμε Κύριο φιλάνθρωπο και ανεξίκακο. Προς Αυτόν λοιπόν ας καταφύγουμε με καθαρή καρδιά. Ελάτε να βοήσουμε όλοι προς Αυτόν: «Δέσποτα, Κύριε, φιλάνθρωπε, μονογενή Υιέ του Θεού, αμαρτήσαμε στον ουρανό και ενώπιόν Σου και δεν είμαστε άξιοι να αποκαλούμαστε υιοί Σου· έχουμε, ωστόσο, το θάρρος στους δικούς Σου οικτιρμούς. Έχουμε ενέχυρο της δικής Σου φιλανθρωπίας τον Τίμιο Σταυρό, που υπέμεινες για μας. Έχουμε εγγυητές της δικής Σου ευσπλαχνίας την άλλοτε πόρνη και τον άλλοτε ληστή. Εξ αφορμής αυτών, όλοι εμείς οι αμαρτωλοί, προτρεπόμαστε να καταφεύγουμε στη δική Σου φιλανθρωπία. Όπως εκείνους τους μετέβαλες σε αξιοσέβαστους και μακαρίους, Κύριε, και εμάς, που προσπίπτουμε σε Σένα, ελέησέ μας. Και όπως ανέστησες νεκρούς με την Σταύρωσή σου και εμάς, που νεκρωθήκαμε από τις αμαρτίες, από την πολλή Σου φιλανθρωπία ανάστησέ μας, για να απολαύσουμε την δική Σου Ανάσταση μαζί με όσους απολυτρώθηκαν» Και με αυτά τα λόγια, να επιμείνουμε στη δέηση αυτή, για να ειπεί και σε μας ο Δεσπότης μας Χριστός: «Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν»   

    Και εσείς που πρόκειται  να λάβετε τη δωρεά του Βαπτίσματος, αφού απορρίψετε κάθε αλλότριο λογισμό και κατευθύνετε τις ψυχές σας στον ουράνιο Νυμφίο, θα δεχτείτε την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. «Ὁ Κύριος ἐγγὺς, μηδὲν μεριμνᾶτε(:Ο Κύριος πλησιάζει να έλθει και Αυτός θα αποδώσει στον καθένα ό,τι του ανήκει. Μην κυριεύεστε από αγωνιώδη φροντίδα για τίποτε)»[Φιλιπ.4,5-6]. Ο Λυτρωτής στέκεται στην θύρα, ο ιατρός είναι εδώ, το ιατρείο άνοιξε, τα φάρμακα υπάρχουν, η κολυμβήθρα όλους τους δέχεται, η Χάρις έχει απλωθεί, η στολή υφαίνεται από τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Μακάριοι αυτοί που αξιώνονται να φορέσουν την στολή. Μόνον εσείς ανάψτε τις λαμπάδες της πίστεως, έχοντας και άφθονο λάδι, ώστε, όταν ακουσθεί η φωνή τη νύκτα να λέει: «Ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται», να εξέλθετε σε απάντησή Του με φαιδρές τις λαμπάδες, χορεύοντας και σκιρτώντας και βοώντας: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Σε Αυτόν να είναι η δόξα και η δύναμη, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες. Αμήν.

                      ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

 επιμέλεια κειμένου(ερμηνευτική εξομάλυνση της υπάρχουσας μεταφράσεως σε ορισμένα σημεία-προσθήκες αγιογραφικών παραπομπών):   Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.  

ΠΗΓΕΣ:

• http://khazarzar.skeptik.net/pgm/PG_Migne/John%20Chrysostom_PG%2047-64/In%20parabolam%20de%20filio%20prodigo.pdf
• Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, «Εἰς τὴν παραβολὴν περὶ τοῦ ἀσώτου», απόδοση στη νέα ελληνική: Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»
• Παν. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας, εκδ. Ο Σωτήρ, Αθήνα 1997
• Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
• Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
• Παν. Τρεμπέλα,Το Ψαλτήριον με σύντομη ερμηνεία(απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», Αθήνα 2016
• http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html
• http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm
• http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Απόσπασμα από την πρώτη ομιλία «ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ» σχετικά με την παραβολή του ασώτου υιού

     Ήταν δύο αδέλφια, τα οποία, αφού μοιράστηκαν αναμεταξύ τους την πατρική περιουσία, ο ένας έμεινε στο σπίτι, ενώ ο άλλος έφυγε σε μακρινή χώρα. Εκεί, αφού κατέφαγε όλα όσα του δόθηκαν, δυστύχησε και υπέφερε μη υπομένοντας την ντροπή από τη φτώχεια. [Λουκά 15, 11 κ.ε.]. Αυτή την παραβολή θέλησα να σας την πω, για να μάθετε, ότι υπάρχει άφεση αμαρτημάτων και μετά το Βάπτισμα, εάν είμαστε προσεκτικοί. Και το λέγω αυτό όχι για να σάς κάνω αδιάφορους, αλλά για να σας απομακρύνω από την απόγνωση. Γιατί η απόγνωση μάς προξενεί χειρότερα κακά και από τη ραθυμία.

      Αυτός λοιπόν ο υιός αποτελεί την εικόνα εκείνων που αμάρτησαν μετά το Βάπτισμα. Και ότι φανερώνει εκείνους που αμάρτησαν μετά το Βάπτισμα, αποδεικνύεται από το ότι ονομάζεται «υιός». Γιατί κανένας δεν μπορεί να ονομασθεί υιός χωρίς το Βάπτισμα. Επίσης διέμενε στην πατρική οικία και μοιράστηκε όλα τα πατρικά αγαθά, ενώ πριν από το Βάπτισμα δεν μπορεί κανείς να λάβει την πατρική περιουσία, ούτε να δεχθεί κληρονομία. Ώστε με όλα αυτά μας υπαινίσσεται το σύνολο των πιστών.

      Επίσης ήταν αδελφός εκείνου που είχε προκόψει. Αδελφός όμως δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την πνευματική αναγέννηση. Αυτός λοιπόν, αφού έπεσε στη χειρότερη μορφή κακίας, τι λέγει; «Ἄναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου(:Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου)» [Λουκά 15,18]. Γι’ αυτό ο πατέρας του τον άφησε και δεν τον εμπόδισε να φύγει στην ξένη χώρα, για να μάθει καλά με την πείρα, πόση ευεργεσία απολάμβανε όταν βρισκόταν στο σπίτι. Γιατί πολλές φορές ο Θεός, όταν δεν πείθει με το λόγο Του, αφήνει να διδαχθούμε από την πείρα των πραγμάτων, πράγμα βέβαια που έλεγε και στους Ιουδαίους.

   Επειδή δηλαδή δεν τους έπεισε, ούτε τους προσέλκυσε, απευθύνοντας σε αυτούς αμέτρητους λόγους με τους προφήτες, τους άφησε να διδαχθούν με την τιμωρία, λέγοντάς τους: «Παιδεύσει σε ἡ ἀποστασία σου, καὶ ἡ κακία σου ἐλέγξει σε(:Θα σε διδάξει η αποστασία σου και θα σε ελέγξει η κακία σου)» [Ιερ. 2, 19]· γιατί έπρεπε να Του είχαν εμπιστοσύνη από πριν. Επειδή όμως ήταν τόσο πολύ αναίσθητοι, ώστε να μην πιστεύουν στις παραινέσεις και τις συμβουλές Του, θέλοντας να προλάβει την υποδούλωσή τους στην κακία, επιτρέπει να διδαχθούν από τα ίδια τα πράγματα, ώστε έτσι να τους κερδίσει και πάλι.

   Αφού λοιπόν ο άσωτος έφυγε στην ξένη χώρα και από τα ίδια τα πράγματα έμαθε πόσο μεγάλο κακό είναι να χάσει κανείς το πατρικό του σπίτι, επέστρεψε, και ο πατέρας του τότε δεν του κράτησε κακία, αλλά τον δέχτηκε με ανοιχτή αγκαλιά. Γιατί άραγε; Επειδή ήταν πατέρας και όχι δικαστής. Και στήθηκαν τότε χοροί και συμπόσια και πανηγύρια και όλο το σπίτι ήταν φαιδρό και χαρούμενο. Τι μου λες τώρα, άνθρωπέ μου; Αυτές είναι οι αμοιβές της κακίας; Όχι της κακίας οι αμοιβές, άνθρωπε, αλλά της επιστροφής. Όχι της πονηρίας, αλλά της μεταβολής προς το καλύτερο.

   Και ακούστε και το σπουδαιότερο: Αγανάκτησε γι’ αυτά ο μεγαλύτερος υιός. Ο πατέρας όμως τον προσέγγισε κι αυτόν μιλώντας του με πραότητα, του είπε: «Τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη (:Παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου. κι όλα όσα έχω, δικά σου είναι. Έπρεπε λοιπόν κι εσύ να ευφρανθείς και να χαρείς, διότι ο αδελφός σου αυτός, για τον οποίο με τόση περιφρόνηση μιλάς, ήταν νεκρός, και αναστήθηκε. Ήταν χαμένος, και βρέθηκε)» [Λουκά 15,31-32]. Όταν πρέπει να διασώσει τον χαμένο, λέγει: «Δεν είναι ώρα τώρα για δικαστήρια, ούτε για λεπτομερή εξέταση, αλλά είναι ώρα μόνο φιλανθρωπίας και συγνώμης». Κανένας ιατρός, που έχει αμελήσει ο ίδιος να δώσει φάρμακο στον ασθενή, δεν ζητεί ευθύνες απ’ αυτόν για την αταξία του και ούτε τον τιμωρεί. Και αν ακόμα χρειαζόταν να τιμωρηθεί ο άσωτος, τιμωρήθηκε αρκετά ζώντας στην ξένη χώρα.

    «Τόσο λοιπόν χρόνο στερήθηκε τη συντροφιά μας και έζησε παλεύοντας με την πείνα, την ατίμωση και τα χειρότερα κακά». Γι’ αυτό λέγει ο πατέρας: «ήταν χαμένος και βρέθηκε, ήταν νεκρός και ξαναβρήκε τη ζωή του». «Μη βλέπεις», λέγει, «τα παρόντα, αλλά σκέψου το μέγεθος της προηγούμενης συμφοράς. Αδελφό βλέπεις, όχι ξένο. Στον πατέρα του επέστρεψε, που ξεχνάει τα περασμένα ή καλύτερα που θυμάται εκείνα μόνο τα οποία μπορούν να τον οδηγήσουν σε συμπάθεια και έλεος, σε στοργή και ευσπλαχνία τέτοια που ταιριάζει στους γονείς». Γι’ αυτό δεν είπε εκείνα που έπραξε ο άσωτος, αλλά εκείνα που έπαθε. Δεν λυπήθηκε ότι κατέφαγε την περιουσία του, αλλά ότι περιέπεσε σε αμέτρητα κακά.

   Έτσι έψαχνε με τόση προθυμία και με ακόμα μεγαλύτερη να βρει το χαμένο πρόβατο. Και εδώ βέβαια γύρισε πίσω ο ίδιος ο υιός, ενώ στην παραβολή του καλού Ποιμένα έφυγε ο ίδιος ο ποιμένας. Και αφού βρήκε το χαμένο πρόβατο το έφερε πίσω, και χαιρόταν πολύ περισσότερο γι’ αυτό, παρά για όλα τα άλλα τα σωσμένα. Και πρόσεχε πώς έφερε πίσω το χαμένο πρόβατο: Δεν το μαστίγωσε, αλλά μεταφέροντάς το και βαστάζοντάς το στους ώμους του, το παρέδωσε πάλι στο κοπάδι.

   Γνωρίζοντας λοιπόν αυτά, ότι όχι μόνο δεν μας αποστρέφεται όταν επιστρέφουμε κοντά Του, αλλά μας δέχεται με την ίδια αγάπη με τους άλλους που έχουν προκόψει στην αρετή. Και ότι όχι μόνο δεν μας τιμωρεί, αλλά και έρχεται να αναζητήσει τους πλανημένους. Και όταν τους βρει, χαίρεται περισσότερο απ όσο χαίρεται για εκείνους που έχουν σωθεί. Ούτε πρέπει να απελπιζόμαστε όταν είμαστε στην κατηγορία των κακών, αλλά ούτε όταν είμαστε καλοί να έχουμε θάρρος.

   Ασκώντας την αρετή να φοβόμαστε μήπως πέσουμε, στηριζόμενοι στο θάρρος μας. Και όταν αμαρτάνουμε να μετανοούμε. Και εκείνο που είπα αρχίζοντας την ομιλία, αυτό λέγω και τώρα: Είναι προδοσία της σωτηρίας μας αυτά τα δύο, δηλαδή και το να έχουμε θάρρος όταν είμαστε ενάρετοι, και το να απελπιζόμαστε όταν είμαστε πεσμένοι στην κακία.

    Γι΄ αυτό ο Παύλος, για να ασφαλίσει εκείνους που ασκούν την αρετή, έλεγε: «Ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μὴ πέσῃ(:Από τα διδακτικά λοιπόν αυτά παραδείγματα της ιστορίας του Ισραήλ, βγαίνει το συμπέρασμα ότι όποιος έχει την ιδέα ότι στέκεται καλά στα πόδια του, ας προσέχει μην πέσει όπως έπεσαν και οι Ισραηλίτες που ανέφερα)» [Α’ Κορ. 10, 12]. Και πάλι: «Ἀλλ᾿ ὑποπιάζω μου τὸ σῶμα καὶ δουλαγωγῶ, μήπως ἄλλοις κηρύξας αὐτὸς ἀδόκιμος γένωμαι(:Αλλά ταλαιπωρώ το σώμα μου και το μεταχειρίζομαι ως δούλο, για να μην αποδοκιμαστώ και αποδειχτώ ανάξιος του βραβείου εγώ ο ίδιος που κήρυξα σε άλλους και με τη δική μου προτροπή και διδασκαλία αυτοί πήραν το βραβείο)» [Α’ Κορ. 9, 27]. Ανορθώνοντας πάλι τους πεσμένους και διεγείροντάς τους σε μεγαλύτερη προθυμία διακήρυττε έντονα στους Κορινθίους γράφοντας τα εξής: «Μὴ πάλιν ἐλθόντα με ταπεινώσῃ ὁ Θεός μου πρὸς ὑμᾶς καὶ πενθήσω πολλοὺς τῶν προημαρτηκότων καὶ μὴ μετανοησάντων ἐπὶ τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ πορνείᾳ καὶ ἀσελγείᾳ ᾗ ἔπραξαν(: Φοβάμαι μήπως, όταν έλθω σε σας, με ταπεινώσει πάλι ο Θεός, όπως με ταπείνωσε και στο προηγούμενο ταξίδι μου, και πενθήσω πολλούς από εκείνους που έχουν τυχόν αμαρτήσει πριν από το νέο μου αυτό ταξίδι και δεν μετανόησαν για την ακαθαρσία και πορνεία και ασέλγεια που διέπραξαν)» [Β’ Κορ. 12, 21]. Για να δείξει ότι είναι άξιοι θρήνων όχι τόσο εκείνοι που αμαρτάνουν, όσο εκείνοι που δεν μετανοούν για τα αμαρτήματά τους.

    Και ο προφήτης πάλι λέγει: «Μὴ ὁ πίπτων οὐκ ἀνίσταται; ἢ ὁ ἀποστρέφων οὐκ ἀναστρέφει;(:Μήπως εκείνος που πέφτει δεν σηκώνεται, η εκείνος που παίρνει στραβό δρόμο δεν επιστρέφει😉» [Ιερ. 8, 4]. Γι΄αυτό και ο Δαυίδ παρακαλεί αυτούς ακριβώς, λέγοντας: «Σήμερον, ἐὰν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, μὴ σκληρύνητε τὰς καρδίας ὑμῶν, ὡς ἐν τῷ παραπικρασμῷ κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ πειρασμοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ(:Σήμερα που ο Θεός μιλά στον καθένα μας, μακάρι να ακούσετε τη φωνή Του η οποία μας προσκαλεί και μας λέει: ’’Μην κάνετε με την ανυπακοή σκληρές τις καρδιές σας, όπως έγινε στη Ραφιδείν και στην έρημο Κάδης, τον καιρό που με πίκραναν οι πρόγονοί σας, την ημέρα που δοκίμαζαν και προκαλούσαν την δύναμή μου και την δικαιοσύνη μου στην έρημο”)»[ Ψαλμ. 94, 8].

     Όσο, λοιπόν, θα υπάρχει το σήμερα, ας μην απελπιζόμαστε, αλλά έχοντας ελπίδα προς τον Κύριο και έχοντας κατά νου το πέλαγος της φιλανθρωπίας Του, αφού αποτινάξουμε καθετί το πονηρό από τη σκέψη μας, ας ασκούμε με πολλή προθυμία και ελπίδα την αρετή, και ας επιδείξουμε μετάνοια με όλη τη δύναμή μας.

    Έτσι αφού απαλλαχθούμε απ’ όλα τα αμαρτήματά μας εδώ στη γη, να μπορέσουμε με θάρρος να σταθούμε μπροστά στο βήμα του Χριστού, και να επιτύχουμε τη βασιλεία των ουρανών, την οποία εύχομαι να επιτύχουμε όλοι μας με τη χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μαζί με τον Οποίο στον Πατέρα και συγχρόνως στο Άγιο Πνεύμα ανήκει η δόξα, η δύναμη και η τιμή, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

            ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

                   επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος.  

ΠΗΓΕΣ:

• https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/de-paenitentia-sermo-1.pdf
• Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1987, τόμος 30, σελίδες 104-111.
• Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Άπαντα των αγίων Πατέρων, Ιωάννου Χρυσοστόμου έργα, τόμος 9, σελ. 22-24.
• Παν. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας, εκδ. Ο Σωτήρ, Αθήνα 1997
• Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
• Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
• Παν. Τρεμπέλα,Το Ψαλτήριον με σύντομη ερμηνεία(απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», Αθήνα 2016
• http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html
• http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm
• http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm

ΚΥΡΙΑΚΗ TΟΥ ΑΣΩΤΟΥ [:Α΄Κορ.6,12-20]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΙΣ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 19-02-1984]

[Β 108]

   «Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος».

     Οι λόγοι αυτοί, αγαπητοί μου, του Αποστόλου Παύλου στους Κορινθίους, είναι βαρυσήμαντοι. Η Εκκλησία μας καταλλήλως τοποθέτησε την σημερινήν αποστολικήν περικοπήν παράλληλα με την παραβολή του ασώτου υιού. Για να δείξει, με διδασκαλία μεν λόγων, ότι όλα τα πράγματα επιτρέπονται, αλλά δεν συμφέρουν. Ο ευαγγελιστής Λουκάς μάς παρουσιάζει το ίδιο πράγμα, το ίδιο θέμα με μία εικόνα. Με την εικόνα του ασώτου υιού. Ο άσωτος υιός μπορούσε να μένει, μπορούσε και να φύγει. Αλλά δεν συνέφερε να φύγει. Αυτό ακριβώς θέλει να πει ο απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου,  εδώ σήμερα.

    «Πάντα μοι ἔξεστιν», όλα μου επιτρέπονται, «ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει» · δεν συμφέρουν όλα. Όλα μου επιτρέπονται, αλλά εγώ δεν θα εξουσιαστώ από τίποτε. Εδώ βλέπει κανείς να καθορίζει την ελευθερία ο απόστολος Παύλος, σε σχέση με την ύπαρξη· διότι όταν η ύπαρξίς μου πρέπει να κινείται κατά τρόπον ασφαλή, μία ελευθερία στην ύπαρξή μου, θα μπορούσε να είναι μοιραία, εάν είναι αδιάκριτη. Μου επιτρέπεται να πάρω και δηλητήριο. Αλλά δεν με συμφέρει, γιατί αυτό θα καταστρέψει την ύπαρξή μου. Αυτό λοιπόν θέλει πρώτα πρώρα να τονίσει εδώ, το μεγάλο αυτό θέμα της ελευθερίας και της υπάρξεως, ο Απόστολος Παύλος. Ας το σημειώσουμε αυτό.

    Εάν δούμε το πράγμα εντελώς μονομερώς, δηλαδή δούμε την ελευθερία μόνο σαν κάτι το οποίο θα μπορούσε να υπάρχει αυθύπαρκτον, αγνοώντας την ύπαρξη, τότε πραγματικά η ελευθερία μας οδηγεί στην καταστροφή. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Είναι πολύ κοινό παράδειγμα, πολύ συνηθισμένο, σύγχρονο. Έχω δικαίωμα να πάρω ναρκωτικά; Έχω δικαίωμα. Μπορώ να πάρω ναρκωτικά. Μπορεί κανείς να με εμποδίσει αν εγώ θέλω; Όχι. Είμαι ελεύθερος να το κάνω; Ναι. Αυτό που θα χρησιμοποιήσω όμως, θα ωφελήσει ή θα βλάψει την ύπαρξή μου; Μήπως ακριβώς αυτή η ελευθερία οδηγήσει την ύπαρξή μου στην καταστροφή; Αναμφισβήτητα, ναι. Έτσι στην εποχή μας βλέπουμε να θεάται η ελευθερία ερήμην της υπάρξεως. Σου λέγει… «Εγώ θέλω να απολαύσω αυτό. Δεν με ενδιαφέρει τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην ίδια μου την ύπαρξη». Ας το προσέξουμε, αγαπητοί μου, αυτό. Ο λόγος του Θεού μάς επαναφέρει σε κάτι που δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, ότι έχει μία σχέση η ελευθερία με την ύπαρξη. Αν θα έπρεπε να δούμε το θέμα υπαρξιστικά, υπαρξιακά, δηλαδή μόνο από μία φιλοσοφική πλευρά, θα μπορούσαμε να πούμε – φιλοσοφική, όχι χριστιανική-  θα μπορούσαμε να πούμε, ένας που θα είχε ένα σωστό μυαλό, ότι δεν μπορεί χάριν της ελευθερίας να καταστραφεί η ύπαρξις.

   Σήμερα στην εποχή που ζούμε, που λέμε ότι υπάρχει η ελευθερία, λέμε ταυτοχρόνως ότι στηρίζουμε και την ύπαρξη, γι΄αυτό και στον αιώνα μας έχουμε αυτά τα υπαρξιστικά ρεύματα, ακριβώς για να διατηρήσουμε την ύπαρξη, αλλά ματαιοπονούμε. Έχουμε βάλει αυτές τις δύο δυνάμεις να στέκονται αντίθετα. Αυτά τα δύο αγαθά, την ελευθερία και την ύπαρξη, να στέκονται αντίθετα. Ενώ το πράγμα δεν είναι έτσι. Το ένα πρέπει να περιφρουρεί το άλλο. Η ελευθερία πρέπει να περιφρουρεί την ύπαρξη. Γι΄αυτό λέγει, θα επαναλάβω, ο απόστολος Παύλος: «Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει».  Όλα μου επιτρέπονται, αλλά όλα δεν με συμφέρουν. Γιατί; Διότι εκείνα τα οποία θα μου επετρέποντο και θα μπορούσαν να με καταστρέψουν, άρα δεν με συμφέρουν.

     Είναι όμως και μία δευτέρα θέσις. Το «πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος.». Όλα μου επιτρέπονται, αλλά εγώ δεν μπορώ να δουλωθώ. Εδώ ακριβώς υπάρχει, στην πράξη επάνω, ένα οξύμωρο σχήμα. Είναι δυνατόν η ελευθερία να δουλώνει; Δηλαδή να υποδουλώνει; Είναι δυνατόν; Δεν είναι οξύμωρο; Σαν να λέμε: «Άναψε το φως για να γίνει σκοτάδι». Αυτό είναι το οξύμωρον σχήμα. Είναι δυνατόν λοιπόν να έχω ελευθερία και η ελευθερία να με δουλώνει; Δεν είναι δυνατόν. Αυτό λέγει ο Απόστολος: «Όλα μου επιτρέπονται. Αλλά εκείνα που μου επιτρέπονται ενδεχομένως θα φθάσουν να με υποδουλώσουν. Και αφού θα με υποδουλώσουν, τελικά η ελευθερία με οδηγεί σε μία υποδούλωση».

    Και αυτό, αγαπητοί μου, συμβαίνει στην εποχή μας. Σήμερα εν ονόματι της ελευθερίας καλλιεργούμε τα πάθη. Και τα πάθη μας υποδουλώνουν. Είμεθα υποδουλωμένοι στα ίδια μας τα πάθη. Όταν βλέπετε, θα γυρίσω στο ίδιο μου παράδειγμα το προηγούμενο, εκείνον που χρησιμοποιεί τα ναρκωτικά, γιατί είναι ελεύθερος να τα χρησιμοποιήσει, όταν βλέπετε αυτόν τον άνθρωπο, τον νέο άνθρωπο ενδεχομένως, να σας λέγει: «ελεύθερα χρησιμοποίησα τα ναρκωτικά, αλλά υποδουλώθηκα, σας παρακαλώ, σώστε με»… Από τι να σε σώσουμε; Από έναν καταναγκασμόν· διότι ακριβώς αυτό σου είναι πάθος και σου δημιουργεί καταναγκασμόν. Αυτός λοιπόν ο καταναγκασμός δεν είναι ελευθερία πια· διότι είναι ακριβώς σαν το υποζύγιο που το ζεύξαμε στο μαγγανοπήγαδο, του κλείσαμε τα μάτια, το καμιτσούμε από πίσω και αυτό γυρίζει γύρω γύρω, γύρω γύρω, γύρω γύρω, εκείνη η παλιά εικόνα του μαγγανοπήγαδου που γνωρίζετε, έτσι μοιάζει ο άνθρωπος ο οποίος τελικά από την ελευθερία του οδηγήθηκε στη δουλεία.

    Σήμερα, αγαπητοί μου, εν ονόματι της δουλείας, έχουμε γίνει όλοι δούλοι του διαβόλου. Όταν γυρίσουμε και γίνουμε δούλοι του Θεού, τότε γινόμαστε ελεύθεροι. Το θέμα της ελευθερίας είναι πολύ λεπτό. Δεν κυβερνούν τα πάθη την ελευθερία, αλλά  η ελευθερία κυβερνά και την ύπαρξη και τον ίδιο ολόκληρον τον άνθρωπον και την πορεία του και τη ζωή του. Είναι λεπτό πράγμα η ελευθερία. Μια κακή της χρήση οδηγεί εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς.

    Γιατί όμως τα είπε αυτά τα λόγια ο απόστολος Παύλος; Τα είπε, αγαπητοί μου, διότι φαίνεται, όταν είχε βρεθεί στην Κόρινθο, είχε πει στους Κορινθίους: «Πάντα μοι ἔξεστιν…». Όλα μου επιτρέπονται. Σε τι; Στο θέμα των φαγητών· διότι το θέμα των φαγητών ήταν περιορισμένο από τον νόμο τον παλιό, για λόγους παιδαγωγικούς.

   Ο Θεός έλεγε: «Αυτό είναι καθαρό, εκείνο είναι ακάθαρτο. Αυτό μπορείς να το φας, εκείνο δεν μπορείς να το φας». Έτσι λοιπόν είχε πει, φαίνεται, την κουβέντα «Πάντα μοι ἔξεστιν». «Τα πάντα καθαρά στον καθαρόν», όπως λέγει κάπου αλλού. Δεν υπάρχει κάτι ακάθαρτο. Αλλά όπως συνήθως γίνεται, το λέγει κι ο απόστολος Πέτρος για τον απόστολο Παύλο αυτό, αλλά δεν είναι όμως ειδικά για τον απόστολο Παύλο, όπως συνήθως γίνεται οι άνθρωποι απομονώνουν μία φράση του λόγου του Θεού και την ερμηνεύουν όπως θα επιθυμούσαν. Μην ξεχνάτε, μην πάτε μακριά, ο απόστολος Παύλος δεν είπε : «Πάντα δοκιμάζετε, τό καλόν κατέχετε»;. Το λέγει αυτό στους Θεσσαλονικείς. Πού αναφέρεται αυτό; Αναφέρεται στο θέμα των προφητών μέσα στην Εκκλησία, να δοκιμάζουν οι πιστοί εκείνα τα οποία λέγονται εάν είναι ορθά. Το παίρνουμε εμείς, γιατί έτσι μας αρέσει, γιατί έτσι μας συμφέρει και λέμε: «Τα πάντα δοκιμάζετε, τό καλόν κατέχετε». Δηλαδή όλα δοκίμασέ τα. Αμαρτωλά και μη αμαρτωλά. Μάθε να κρατάς μόνο το καλό. Ναι. Αλλά αν δοκιμάσω το κακό… αν αυτό δεν με γυρίσει πάλι πίσω; Αν φυτέψω μία σφαίρα στο κεφάλι μου, για να τη δοκιμάσω, να δω πώς τάχα σκοτώνει αυτή η σφαίρα, έχω τη δυνατότητα να ξαναγυρίσω κρατώντας το καλό; Να μην το επαναλάβω αυτό;

    Αγαπητοί μου, βλέπετε τι τάση έχουν οι άνθρωποι να ερμηνεύουν κατά τις επιθυμίες τους τον λόγο του Θεού; Έτσι λοιπόν κι εδώ. Ο απόστολος είπε στην Κόρινθο «Πάντα μοι ἔξεστιν», για το θέμα των φαγητών. Αλλά αυτό, το θέμα των φαγητών, είναι αδιάφορον· διότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να τρώγει. Μόνο φυσικά δεν πρέπει να υπερβεί τα όριά του.  Γι΄αυτό ευθύς αμέσως λέγει: «Τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν». Τα φαγητά είναι δια την κοιλίαν και η κοιλία για τα φαγητά. Όλα μου επιτρέπονται αυτά. Αλλά προσέξτε. Αν επί παραδείγματι, φάω και ξεκοιλιαστώ, αυτό δεν με συμφέρει. Αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει, θα έρθει κάποια στιγμή, που και η κοιλία και τα φαγητά θα καταργηθούν. Όχι όμως το σώμα. Γιατί θα αναστηθεί. Υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν μπορείς να τα δοκιμάσεις. Διότι… αν θες, το κάνεις, είσαι ελεύθερος, είσαι ελεύθερος, όπως και οι πρωτόπλαστοι ήσαν ελεύθεροι να δοκιμάσουνε την αναποδιά τους και την αναχώρησή τους από τον Παράδεισο, αλλά όμως δεν συμφέρει αυτό. Κι εκείνα που δεν συμφέρουν είναι τα σαρκικά αμαρτήματα. Εκεί δεν μπορείς να πεις «θα δοκιμάσω». Εκεί είναι ο θάνατος.