Η Υπαπαντή του Κυρίου (2/2/2024) και Πατερικά Θησαυρίσματα

Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Προς Εβραίους, κεφάλαιο Ζ΄, εδάφια 7-17

⁷ Χωρὶς δὲ πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται. ⁸ Καὶ ὧδε μὲν δεκάτας ἀποθνήσκοντες ἄνθρωποι λαμβάνουσιν, ἐκεῖ δὲ μαρτυρούμενος ὅτι ζῇ. ⁹ Καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν, διὰ ᾿Αβραὰμ καὶ Λευῒ ὁ δεκάτας λαμβάνων δεδεκάτωται· ¹⁰ ἔτι γὰρ ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρὸς ἦν ὅτε συνήντησεν αὐτῷ ὁ Μελχισεδέκ. ¹¹ Εἰ μὲν οὖν τελείωσις διὰ τῆς Λευϊτικῆς ἱερωσύνης ἦν· ὁ λαὸς γὰρ ἐπ’ αὐτῇ νενομοθέτητο· τίς ἔτι χρεία κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἕτερον ἀνίστασθαι ἱερέα καὶ οὐ κατὰ τὴν τάξιν ᾿Ααρὼν λέγεσθαι; ¹² Μετατιθεμένης γὰρ τῆς ἱερωσύνης ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται. ¹³ Ἐφ’ ὃν γὰρ λέγεται ταῦτα, φυλῆς ἑτέρας μετέσχηκεν, ἀφ’ ἧς οὐδεὶς προσέσχηκε τῷ θυσιαστηρίῳ. ¹⁴ Πρόδηλον γὰρ ὅτι ἐξ ᾿Ιούδα ἀνατέταλκεν ὁ Κύριος ἡμῶν, εἰς ἣν φυλὴν οὐδὲν περὶ ἱερωσύνης Μωϋσῆς ἐλάλησε. ¹⁵ Καὶ περισσότερον ἔτι κατάδηλόν ἐστιν, εἰ κατὰ τὴν ὁμοιότητα Μελχισεδὲκ ἀνίσταται ἱερεὺς ἕτερος, ¹⁶ ὃς οὐ κατὰ νόμον ἐντολῆς σαρκικῆς γέγονεν, ἀλλὰ κατὰ δύναμιν ζωῆς ἀκαταλύτου· ¹⁷ μαρτυρεῖ γὰρ ὅτι σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.

Μετάφραση και ερμηνευτική απόδοση από τον μακαριστό Παν. Τρεμπέλα

⁷Και βέβαια είναι αναντίρρητο και ομολογημένο ότι το μικρότερο και κατώτερο ευλογείται από το μεγαλύτερο και ανώτερο. Για να ευλογήσει λοιπόν ο Μελχισεδέκ τον Αβραάμ, σημαίνει πως ήταν ανώτερός του. ⁸ Κι εδώ βέβαια στον μωσαϊκό νόμο παίρνουν δεκάτες άνθρωποι που πεθαίνουν. Εκεί όμως στην περίπτωση του Αβραάμ πήρε δεκάτη ο Μελχισεδέκ, ο οποίος μαρτυρείται ότι ζει, διότι η Αγία Γραφή δεν μιλάει για θάνατο του Μελχισεδέκ. ⁹ Και με λίγα λόγια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι, δίνοντας ο Αβραάμ τη δεκάτη στον Μελχισεδέκ, στο πρόσωπο του Αβραάμ έχει δώσει δεκάτη στον Μελχισεδέκ και ο ίδιος ο Λευί, που εισπράττει δεκάτες από τους αδελφούς του. ¹⁰ Έχει δώσει λοιπόν και ο Λευί δεκάτη στον Μελχισεδέκ, διότι, παρόλο που δεν ήταν τότε ακόμη γεννημένος, ήταν όμως στη μέση, δηλαδή στο κέντρο της γενετησίου λειτουργίας του παππού του του Αβραάμ, όταν τον συνάντησε ο Μελχισεδέκ και πήρε από αυτόν τη δεκάτη. Αφού λοιπόν έδωσε στον Μελχισεδέκ δεκάτη και ο Λευί, σημαίνει ότι ο Μελχισεδέκ ήταν ανώτερος από τους ιερείς και αρχιερείς που κατάγονται από τον Λευί.

¹¹Ας δούμε τώρα ποιο συμπέρασμα βγαίνει απ΄ όσα είπαμε. Εάν ήταν δυνατόν να κατορθωθεί η τέλεια σχέση και συμφιλίωσή μας με τον Θεό διαμέσου της λευιτικής ιεροσύνης, που ήταν κάτι το ουσιώδες για όλη τη μωσαϊκή νομοθεσία- διότι ο λαός είχε λάβει τον νόμο στηριγμένο και θεμελιωμένο στην ιεροσύνη αυτή- ποια ανάγκη υπήρχε πλέον να αναδειχθεί άλλος ιερέας «κατά την τάξη Μελχισεδέκ», και να μην ονομάζεται και ο νέος ιερέας, ιερέας «κατά την τάξη Ααρών»; Ήταν λοιπόν ανεπαρκής η παλαιά ιεροσύνη, και γι’ αυτό αναδείχθηκε από τον Θεό νέα ιεροσύνη. Αλλά αυτό συνεπιφέρει και μεταβολή του νόμου. ¹² Διότι όταν μεταβάλλεται και αλλάζει η ιεροσύνη, πάνω στην οποία στηριζόταν η μωσαϊκή νομοθεσία, αναγκαστικά επακολουθεί και αλλαγή νόμου, αντικαθίσταται έτσι η Παλαιά Διαθήκη από τη Νέα. ¹³Πράγματι μετατέθηκε και αντικαταστάθηκε η λευιτική ιεροσύνη· διότι εκείνος για τον οποίο λέγονται αυτά και τον οποίο συμβόλιζε ο Μελχισεδέκ, ο Ιησούς Χριστός δηλαδή, κατάγεται από άλλη φυλή, από την οποία κανείς δεν υπηρέτησε και δεν πλησίασε ως ιερέας στο θυσιαστήριο. ¹⁴ Διότι είναι φανερό ότι ο Κύριός μας σαν ήλιος της δικαιοσύνης ανέτειλε από τη φυλή του Ιούδα. Για τη φυλή όμως αυτή δεν ανέφερε τίποτε για ιεροσύνη ο Μωυσής. ¹⁵ Και γίνεται ακόμη περισσότερο φανερό ότι η λευιτική ιεροσύνη και η Παλαιά Διαθήκη μετατέθηκαν και αντικαταστάθηκαν, από το ότι αναδείχθηκε άλλος ιερέας, όμοιος με τον Μελχισεδέκ. ¹⁶ Και ο νέος αυτός ιερέας, ο Χριστός δηλαδή, έγινε ιερέας όχι σύμφωνα με κάποιο νόμο που οι εντολές του αναφέρονται σε εξωτερικά και πρόσκαιρα πράγματα και γενικότερα στην κάθαρση της σάρκας· αλλά έγινε ιερέας με τη δύναμη του Πατρός και τη δική Του. Και η δύναμη αυτή είναι δύναμη ζωής που δεν καταλύεται από τον θάνατο, αλλά είναι αιώνια. ¹⁷ Και είναι δύναμη αιώνιας ζωής, διότι δίνει μαρτυρία η Αγία Γραφή για τον νέο ιερέα Χριστό ότι «εσύ είσαι ιερέας αιώνιος κατά την τάξη Μελχισεδέκ».

Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Κατά Λουκάν, κεφ. Β΄, εδάφια 22-40

²² Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς ῾Ιεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, ²³ καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται, ²⁴ καὶ τοῦ δοῦναι θυσίαν κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν νόμῳ Κυρίου, ζεῦγος τρυγόνων ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν.

²⁵ Καὶ ἰδοὺ ἦν ἄνθρωπος ἐν ῾Ιεροσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ ᾿Ισραήλ, καὶ Πνεῦμα ἦν ῞Αγιον ἐπ᾿ αὐτόν· ²⁶ καὶ ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ῾Αγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου. ²⁷ Καὶ ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν· καὶ ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τοὺς γονεῖς τὸ παιδίον ᾿Ιησοῦν τοῦ ποιῆσαι αὐτοὺς κατὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νόμου περὶ αὐτοῦ, ²⁸ καὶ αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· ²⁹ νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ,³⁰ ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ³¹ ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν.³² Φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ.³³Καὶ ἦν ᾿Ιωσὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ θαυμάζοντες ἐπὶ τοῖς λαλουμένοις περὶ αὐτοῦ. ³⁴ καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπε πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. ³⁵ Καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί.

³⁶ Καὶ ἦν ῎Αννα προφῆτις, θυγάτηρ Φανουήλ, ἐκ φυλῆς ᾿Ασήρ· αὕτη προβεβηκυῖα ἐν ἡμέραις πολλαῖς, ζήσασα ἔτη μετὰ ἀνδρὸς ἑπτὰ ἀπὸ τῆς παρθενίας αὐτῆς, ³⁷ καὶ αὐτὴ χήρα ὡς ἐτῶν ὀγδοήκοντα τεσσάρων, ἣ οὐκ ἀφίστατο ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ νηστείαις καὶ δεήσεσι λατρεύουσα νύκτα καὶ ἡμέραν· ³⁸ καὶ αὕτη αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἐπιστᾶσα ἀνθωμολογεῖτο τῷ Κυρίῳ καὶ ἐλάλει περὶ αὐτοῦ πᾶσι τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν ἐν ῾Ιερουσαλήμ.³⁹ Καὶ ὡς ἐτέλεσαν ἅπαντα τὰ κατὰ τὸν νόμον Κυρίου, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἰς τὴν πόλιν ἑαυτῶν Ναζαρέτ. ⁴⁰Τὸ δὲ παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας, καὶ χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ᾿ αὐτό.

Ερμηνευτική απόδοση από τον μακαριστό Παν. Τρεμπέλα

²² Κι όταν σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσή συμπληρώθηκαν οι ημέρες για τον καθαρισμό της μητέρας του παιδιού και του αρραβωνιαστικού της, ανέβασαν το παιδί στα Ιεροσόλυμα για να το παρουσιάσουν και να το αφιερώσουν στον Κύριο. ²³ Και η παρουσίαση και η αφιέρωση αυτή γινόταν σύμφωνα με εκείνο που είχε γραφεί στον νόμο του Κυρίου, ότι κάθε αρσενικό παιδί που για πρώτη φορά ανοίγει τη μήτρα της μητέρας του και γεννιέται, δηλαδή κάθε πρωτότοκο και πρωτογενές, πρέπει να θεωρείται και να ονομάζεται αφιερωμένο στον Κύριο. ²⁴ Ανέβηκαν ακόμη στον ναό και για να προσφέρουν ως θυσία για τον καθαρισμό τους ένα ζεύγος τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια, όπως όριζε ο νόμος του Κυρίου για τους φτωχούς, που δεν είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν για θυσία ένα ολόκληρο αρνί.

²⁵ Και ιδού, υπήρχε στην Ιερουσαλήμ κάποιος άνθρωπος που ονομαζόταν Συμεών. Και ο άνθρωπος αυτός ήταν δίκαιος και ευλαβής, τηρούσε δηλαδή τις εντολές του νόμου και είχε φόβο Θεού. Αυτός είχε φωτιστεί από τον Θεό με την ανάγνωση των προφητικών βιβλίων και με διακαή πόθο περίμενε να έλθει στον ισραηλιτικό λαό με την έλευση του Μεσσία παρηγοριά από τα κακά και τις θλίψεις που υπέφερε εξαιτίας της αμαρτίας. Και Πνεύμα προφητικό Άγιο ήταν επάνω του. ²⁶ Και το Άγιο Πνεύμα τού είχε αποκαλύψει ότι δεν θα πέθαινε προτού να δει εκείνον που ο Κύριος και Θεός έχρισε βασιλιά και Σωτήρα του κόσμου.

²⁷ Ήλθε λοιπόν ο Συμεών στο ιερό μετά από παρακίνηση και έμπνευση του Αγίου Πνεύματος. Κι όταν οι γονείς εισήγαγαν στο ιερό το παιδί, τον Ιησού, για να κάνουν γι’ αυτό ό,τι συνήθιζαν να κάνουν στα πρωτότοκα σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου, ²⁸ τότε κι ο Συμεών δέχθηκε το παιδί στην αγκαλιά του και δόξασε τον Θεό και είπε: ²⁹ “Τώρα, αφού πλέον είδα τον Λυτρωτή του κόσμου, ελευθερώνεις από τα δεσμά της επιγείου ζωής εμένα τον δούλο σου, Δέσποτα, και μετά από λίγο πεθαίνω σύμφωνα με τον λόγο που μου είπες, ότι δεν θα πεθάνω προτού να δω τον Χριστό. Και με ελευθερώνεις ειρηνικό και χωρίς να ανησυχώ πλέον για τη λύτρωση του Ισραήλ, ³⁰ διότι είδαν τα μάτια μου τον ενανθρωπήσαντα Υιό σου, ο Οποίος θα φέρει τη σωτηρία, 31 την οποία ετοίμασες για να γίνει φανερή ενώπιον όλων των λαών και να ευεργετηθούν μ’ αυτήν όχι μόνο οι Ιουδαίοι αλλά και οι εθνικοί. ³² Και θα είναι έτσι ο σαρκωμένος Υιός σου φως πνευματικό, που θα φανερώσει και θα αποκαλύψει στα έθνη τον αληθινό Θεό και την αληθινή οδό της σωτηρίας˙ αλλά ο Υιός σου θα είναι και δόξα του λαού σου Ισραήλ, αφού από τον λαό αυτό κατάγεται ως άνθρωπος και αφού τελικά και ο Ισραήλ ως σύνολο θα τον εγκολπωθεί ως σωτήρα του”. ³³ Και ο Ιωσήφ και η μητέρα του παιδιού βρίσκονταν σε συνεχή θαυμασμό για όσα και τώρα και πρωτύτερα έλεγαν γι’ αυτό και ο Συμεών και οι ποιμένες και οι άγγελοι.

³⁴ Και ο Συμεών τούς ευλόγησε και είπε στη Μαρία τη μητέρα του: “Ιδού, αυτός είναι προορισμένος να γίνει αιτία πτώσεως και αναστάσεως πολλών στον Ισραήλ. Όσοι απιστήσουν σε Αυτόν, θα πέσουν και θα χαθούν. Όσοι όμως πιστέψουν, θα αναστηθούν, θα ελευθερωθούν από την αμαρτία και θα σωθούν. Θα είναι μάλιστα και θαύμα, αφού στο πρόσωπο Του θα εμφανίζεται η ένωση των δύο φύσεων, της θείας και της ανθρώπινης. Αλλά το θαύμα αυτό θα αποτελεί αιτία διαφωνίας για τους απίστους. Κι ενώ οι καλοπροαίρετοι θα οδηγούνται μ’ αυτό στην πίστη και θα σώζονται, οι ανειλικρινείς και εγωιστές θα απιστούν και θα κατακρίνονται. ³⁵ Λόγω μάλιστα της αντιλογίας αυτής, επειδή είσαι μητέρα Του, θα διαπεράσει την καρδιά σου μεγάλο και οδυνηρό μαχαίρι θλίψεως και οδύνης, όταν θα Τον δεις να σταυρώνεται. Κι έτσι η πτώση και η ανάσταση πολλών καθώς και η αντιλογία γύρω από το θαύμα αυτό θα γίνονται για να ξεσκεπαστούν οι διαλογισμοί και οι διαθέσεις πολλών καρδιών που έμεναν έως τώρα απόκρυφες, και θα φανερωθούν με την απόρριψη ή αποδοχή του Μεσσία”.

³⁶Στα Ιεροσόλυμα ζούσε και κάποια γυναίκα προφήτιδα που λεγόταν Άννα. Αυτή ήταν κόρη του Φανουήλ, από τη φυλή του Ασήρ, του όγδοου παιδιού του Ιακώβ που γεννήθηκε από τη Λεία, και βρισκόταν σε πολύ προχωρημένη ηλικία, έχοντας ζήσει με τον άνδρα της επτά χρόνια από τον καιρό που ως παρθένος τον παντρεύτηκε. ³⁷ Τώρα ήταν χήρα ηλικίας περίπου ογδόντα τεσσάρων ετών. Κι όμως δεν απομακρυνόταν από τον ιερό περίβολο του ναού, αλλά παρέμενε σ’ αυτόν και τις ώρες που δεν γίνονταν ακολουθίες στον ναό. Κι έτσι λάτρευε νύχτα και μέρα τον Θεό με νηστείες και προσευχές. ³⁸Αυτή λοιπόν παρουσιάστηκε εκείνη την ώρα, κι αφού είδε το παιδί, ευχαριστούσε και δοξολογούσε τον Θεό και μιλούσε γι’ αυτό σε όλους όσους κατοικούσαν στην Ιερουσαλήμ και περίμεναν τη λύτρωση και την απελευθέρωσή τους από τα δεινά και από την αμαρτία.

³⁹ Κι όταν ο Ιωσήφ και η Μαρία τελείωσαν όλα όσα ο νόμος του Κυρίου όριζε για τον καθαρισμό και την αφιέρωση του παιδιού, γύρισαν πίσω στην Γαλιλαία, στην πατρίδα τους τη Ναζαρέτ. ⁴⁰ Το παιδί στο μεταξύ μεγάλωνε στο σώμα. Και η θεότητα, με την οποία ήταν ενωμένο, ενίσχυε τις διανοητικές και πνευματικές του δυνάμεις. Και καθώς η ηλικία του προχωρούσε, εκδήλωνε σταδιακά τη σοφία που σε τέλειο βαθμό του είχε μεταδώσει εξαρχής η θεία Του φύση. Και ήταν πάνω του η χάρις του Θεού, η οποία το ενίσχυε σε όλες τις αρετές και το φύλαγε από κάθε αμαρτία, διευθύνοντας την ομαλή και απρόσκοπτη ανάπτυξή του.

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ [:Εβρ.7,7-17]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

«Ὃ δὲ μὴ γενεαλογούμενος ἐξ αὐτῶν δεδεκάτωκε τὸν Ἀβραάμ(:Ο Μελχισεδέκ όμως, ο οποίος δεν γενεαλογείται και δεν κατάγεται από τη γενεά του Λευί, έχει πάρει το ένα δέκατο από τον Αβραάμ)»[Εβρ.7,6].Στη συνέχεια δεν το προσπέρασε έτσι απλά, αλλά και πρόσθεσε: «καὶ τὸν ἔχοντα τὰς ἐπαγγελίας εὐλόγηκε (: και έχει ευλογήσει αυτός τον Αβραάμ που είχε δεχθεί τις θείες επαγγελίες)». Επειδή αυτό ήταν παντού το καύχημα των Ιουδαίων, δείχνει και από την κοινή κρίση όλων ότι ο Μελχισεδέκ ήταν σπουδαιότερος από τον Αβραάμ.

Και συνεχίζει λέγοντας: «χωρὶς δὲ πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται (:και βέβαια είναι αναντίρρητο και ομολογημένο ότι το μικρότερο και κατώτερο ευλογείται από το μεγαλύτερο και ανώτερο. Για να ευλογήσει λοιπόν ο Μελχισεδέκ τον Αβραάμ, σημαίνει πως ήταν ανώτερός του)»[Εβρ.7,7].Δηλαδή, όλοι πιστεύουν ότι το κατώτερο ευλογείται από το ανώτερο. Επομένως ο τύπος του Χριστού είναι ανώτερος και από εκείνον που είχε τις επαγγελίες.

«Καὶ ὧδε μὲν δεκάτας ἀποθνήσκοντες ἄνθρωποι λαμβάνουσιν, ἐκεῖ δὲ μαρτυρούμενος ὅτι ζῇ(:Κι εδώ βέβαια στον μωσαϊκό νόμο παίρνουν δεκάτες άνθρωποι που πεθαίνουν. Εκεί όμως στην περίπτωση του Αβραάμ πήρε δεκάτη ο Μελχισεδέκ, ο οποίος μαρτυρείται ότι ζει, διότι η Αγία Γραφή δεν μιλάει για θάνατο του Μελχισεδέκ)»[Εβρ.7,8]. Αλλά για να μην πουν τα εξής λόγια: «Γιατί επανέρχεσαι στα προηγούμενα; Τι σημασία έχει για τους ιερείς μας, αν ο Αβραάμ έδωσε το ένα δέκατο; Πες αυτά που ενδιαφέρουν εμάς», προσθέτει και λέγει: «καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν (:και με λίγα λόγια, θα μπορούσε να πει κανείς)»· -σωστά το είπε αυτό και δεν μίλησε φανερά, για να μην τους πλήξει-· «διὰ Ἀβραὰμ καὶ Λευΐ ὁ δεκάτας λαμβάνων δεδεκάτωται (:ότι δίνοντας ο Αβραάμ τη δεκάτη στον Μελχισεδέκ, στο πρόσωπο του Αβραάμ έχει δώσει δεκάτη στον Μελχισεδέκ και ο ίδιος ο Λευί, που εισπράττει δεκάτες από τους αδελφούς του)»[Εβρ.7,9].

Με ποιον τρόπο; «ἔτι γὰρ ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρὸς ἦν ὅτε συνήντησεν αὐτῷ ὁ Μελχισεδέκ(:έχει δώσει λοιπόν και ο Λευί δεκάτη στον Μελχισεδέκ, διότι, παρόλο που δεν ήταν τότε ακόμη γεννημένος, ήταν όμως στη μέση, δηλαδή στο κέντρο της γενετησίου λειτουργίας του παππού του του Αβραάμ, όταν τον συνάντησε ο Μελχισεδέκ και πήρε από αυτόν τη δεκάτη. Αφού λοιπόν έδωσε στον Μελχισεδέκ δεκάτη και ο Λευί, σημαίνει ότι ο Μελχισεδέκ ήταν ανώτερος από τους ιερείς και αρχιερείς που κατάγονται από τον Λευί)»[Εβρ.7,10]. Δηλαδή, μέσα του ήταν ο Λευί, αν και δεν είχε γεννηθεί ακόμη, και μέσω του Αβραάμ έδινε τη δεκάτη. Πρόσεχε, δεν είπε: «οι λευίτες», αλλά «ο Λευί»· συμπεραίνοντας από εδώ, όπως ήθελε, το ανώτερο, που αποδεικνύει την υπεροχή.

Είδες πόση είναι η διαφορά μεταξύ του Αβραάμ και του Μελχισεδέκ που έφερε τον τύπο του δικού μας αρχιερέα; Και δείχνει ότι η υπεροχή έχει γίνει από εξουσία και όχι από ανάγκη. Γιατί εκείνος έδωσε τη δεκάτη, πράγμα που ανήκει σε ιερέα· εκείνος ευλόγησε, πράγμα που ανήκει σε ανώτερο. Με θαυμαστό τρόπο και με επιτυχία έριξε έξω τα ιουδαϊκά πράγματα. Άρα γι’ αυτό έλεγε: «ἐπεὶ νωθροὶ γεγόνατε ταῖς ἀκοαῖς(:κι αυτά διότι έχετε γίνει δυσκίνητοι και απρόθυμοι να ακούτε με τα αυτιά της ψυχής σας, ώστε να κατανοείτε τις υψηλές αλήθειες)»[Εβρ.5,11],επειδή ήθελε να θέσει αυτά τα θεμέλια, ώστε να μην απομακρυνθούν αυτοί. Τέτοια δηλαδή είναι η σοφία του Παύλου· πρώτα προετοιμάζει και ύστερα οδηγεί σε αυτά που θέλει· γιατί το ανθρώπινο γένος δύσκολα πείθεται και χρειάζεται πολλή φροντίδα, και μάλιστα περισσότερη από τα φυτά· γιατί εκεί υπάρχει η φύση των σωμάτων και της γης που πειθαρχεί στα χέρια των γεωργών, ενώ εδώ η προαίρεση, που μεταβάλλεται πολλές φορές και προτιμά άλλοτε αυτό και άλλοτε εκείνο, καθόσον ρέπει πολύ εύκολα προς την κακία.

Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε να επαγρυπνούμε μήπως νυστάξουμε. Γιατί λέγει: «Ἰδοὺ οὐ νυστάξει οὐδὲ ὑπνώσει ὁ φυλάσσων τὸν Ἰσραήλ(:Να, δεν θα νυστάξει, ούτε θα κοιμηθεί αυτός που προφυλάσσει τον ισραηλιτικό λαό)» [Ψαλμ.120,4] και «Μὴ δῴης εἰς σάλον τὸν πόδα σου(:μην αφήσεις να σαλευθεί το πόδι σου)»[Ψαλμ.120,3]. Δεν είπε «Να μη σαλευθείς», αλλά «Να μην αφήσεις». Άρα από μας εξαρτάται να αφήσουμε να σαλευθεί, και όχι από κάποιον άλλο. Αν θέλουμε δηλαδή να σταθούμε σταθεροί και αμετακίνητοι, δεν θα σαλευθούμε. Γιατί με το να μιλήσει έτσι, αυτό υπαινίχτηκε. Τι λοιπόν; Τίποτε δεν εξαρτάται από τον Θεό; Όλα βέβαια εξαρτώνται από τον Θεό, αλλά όχι έτσι, ώστε να βλάπτεται το αυτεξούσιό μας. «Αν λοιπόν», λέγει ίσως κάποιος, «εξαρτώνται από τον Θεό, γιατί μας κατηγορεί;» Γι’ αυτό είπα: «όχι έτσι, ώστε να βλάπτεται το αυτεξούσιό μας». Από μας λοιπόν εξαρτάται και από Αυτόν. Εμείς πρέπει πρώτα να διαλέξουμε τα αγαθά, και όταν τα διαλέξουμε εμείς, τότε προσφέρει και Αυτός τα δικά Του. Δεν ενεργεί πριν από τη δική μας θέληση, για να μην καταστρέψει το αυτεξούσιό μας. Όταν όμως διαλέξουμε τα αγαθά, τότε μας προσφέρει μεγάλη τη βοήθειά Του.

Πώς λοιπόν, αν εξαρτάται και από μας, ο Παύλος λέγει: «Ἂρα οὖν οὐ τοῦ θέλοντος οὐδὲ τοῦ τρέχοντος, ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ(: Το συμπέρασμα λοιπόν από τη μαρτυρία αυτή είναι ότι και στην περίπτωση του Ιακώβ και του Ησαύ ενήργησε ο Θεός, σύμφωνα με την αρχή την οποία εφαρμόζει γενικά. Σύμφωνα με αυτήν, το έλεος του Θεού δεν εξαρτάται τελείως και αποκλειστικώς από τον άνθρωπο εκείνον που θέλει, ούτε από όποιον επιδιώκει το έλεος αυτό, αλλά από τον Θεό που ελεεί)»;[Ρωμ. 9,16]. Πρώτον, δεν το παρουσίασε σαν δική του γνώμη, αλλά το συμπέρανε από εκείνο που συζητούσε και που είχε προηγηθεί. Γιατί, αφού είπε «τῷ γὰρ Μωϋσῇ λέγει· ἐλεήσω ὃν ἂν ἐλεῶ, καὶ οἰκτειρήσω ὃν ἂν οἰκτείρω(:πάντοτε έτσι ενεργεί ο Θεός, και αυτό αποδεικνύεται από το ότι και σε άλλο σημείο βεβαιώνει η Αγία Γραφή ότι ο δίκαιος Θεός κάνει την εκλογή Του απολύτως ελεύθερα, ανάλογα με τη διάθεση του ανθρώπου. Είπε δηλαδή ο Θεός στον Μωυσή: “Θα ελεήσω οποιονδήποτε εγώ ο απροσωπόληπτος και δίκαιος κρίνω άξιο του ελέους μου και θα δείξω τους οικτιρμούς μου σε οποιονδήποτε εγώ βρίσκω άξιο της ευσπλαχνίας μου”)»[Ρωμ.9,15], πρόσθεσε: «Ἂρα οὖν οὐ τοῦ θέλοντος οὐδὲ τοῦ τρέχοντος, ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ (: Άρα λοιπόν το έλεος του Θεού δεν εξαρτάται τελείως και αποκλειστικώς από τον άνθρωπο εκείνον που θέλει, ούτε από όποιον επιδιώκει το έλεος αυτό, αλλά από τον Θεό που ελεεί)». Θα μου πεις όμως «γιατί κατηγορεί ακόμη;». Δεύτερον, μπορούμε να πούμε εκείνο, ότι δηλαδή σε εκείνον που ανήκει το περισσότερο, σε Αυτόν λέμε ότι ανήκει το παν· σε εμάς δηλαδή ανήκει η απόφαση και η θέληση, αλλά στον Θεό η εκπλήρωση και η πραγματοποίηση. Αφού λοιπόν στον άνθρωπο ανήκει το περισσότερο, λέγει πως το όλο ανήκει στον Θεό, λέγοντας αυτό κατά τη συνήθεια των ανθρώπων.

Το ίδιο ακριβώς κάνουμε και εμείς. Εννοώ το εξής με αυτό που λέγω· βλέπουμε να κτίζεται καλά μία οικία και λέμε «το παν είναι του τεχνίτη»· αν και βέβαια δεν είναι το παν δικό του, αλλά και των εργατών και του ιδιοκτήτη που πρόσφερε τα υλικά και πολλών άλλων· αλλά όμως, επειδή εκείνος πρόσφερε το περισσότερο, λέμε ότι το παν είναι δικό του. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Και πάλι στην περίπτωση πλήθους, όπου είναι οι περισσότεροι, λέμε ότι είναι όλοι, όπου όμως είναι λίγοι, λέμε ότι δεν είναι κανείς. Έτσι και ο Παύλος λέγει εδώ ότι «όλα εξαρτώνται από το έλεος του Θεού, και όχι από την ανθρώπινη θέληση και προσπάθεια». Και λέγοντας αυτό, κατορθώνει δύο πολύ μεγάλα πράγματα· το ένα, να μην υπερηφανευόμαστε γι’ αυτά που κατορθώνουμε, και το δεύτερο, όταν κατορθώνουμε κάτι, να αναθέτουμε στον Θεό την αιτία των κατορθωμάτων μας. «Είτε αγωνίζεσαι λοιπόν, είτε προσπαθείς», λέγει, «να μη νομίζεις πως είναι δικό σου κατόρθωμα, γιατί αν δεν έχεις την ενίσχυση από τον Θεό, τα πάντα γίνονται άσκοπα».

Αλλά το ότι θα επιτύχεις στην προσπάθειά σου με τη βοήθεια του Θεού είναι ολοφάνερο, αρκεί όμως και εσύ να προσπαθείς και να θέλεις. Δεν είπε λοιπόν αυτό, ότι δηλαδή αγωνιζόμαστε άσκοπα, αλλά ότι αγωνιζόμαστε άσκοπα αν νομίζουμε πως όλα είναι δικά μας, αν δεν αποδίδουμε το περισσότερο στον Θεό. Ούτε βέβαια θέλησε ο Θεός τα πάντα να είναι δικά Του, για να μην φανεί ότι μας στεφανώνει χωρίς λόγο· ούτε πάλι θέλησε να είναι δικά μας, για να μην εκπέσουμε σε αλαζονεία. Γιατί αν, έχοντας το μικρότερο μέρος, έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, τι θα συνέβαινε αν ήταν όλο στη δική μας εξουσία; Πολλά δηλαδή έκαμε ο Θεός για να αποκόψει την αλαζονεία μας. «Ἔτι ἡ χεὶρ ὑψηλή(: Και ακόμη)», λέγει, «το χέρι Του είναι υψωμένο για να τιμωρήσει όσους δεν μετανόησαν)»[Ησ.5,25].Με πόσα πάθη μάς περιέβαλε, ώστε να αποκόψει την υπερηφάνειά μας; Με πόσα θηρία μάς κύκλωσε; Γιατί και όταν λένε μερικοί «γιατί αυτό; Σε τι αποβλέπει αυτό;», τα λένε αυτά αντίθετα προς το θέλημα του Θεού. Σε έβαλε σε τόσο μεγάλο φόβο, και ούτε έτσι ταπεινοφρονείς, αλλά αν κάποτε κάνεις μία μικρή καλή πράξη, φτάνεις με την υπερηφάνειά σου στον ίδιο τον ουρανό.

Γι΄αυτό υπάρχουν οι απότομες μεταβολές και μεταπτώσεις, και ούτε έτσι διδασκόμαστε. Γι’ αυτό συμβαίνουν θάνατοι συχνοί και πρόωροι, εμείς όμως σκεπτόμαστε σαν αθάνατοι και σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ. Έτσι αρπάζουμε, έτσι γινόμαστε πλεονέκτες, σαν να μην πρόκειται να δώσουμε ποτέ λόγο. Έτσι οικοδομούμε σαν να πρόκειται να μένουμε πάντοτε εδώ, και ούτε ο λόγος του Θεού που καθημερινά ηχεί στα αυτιά μας, ούτε τα ίδια τα πράγματα μάς διδάσκουν. Δεν υπάρχει ημέρα, δεν υπάρχει ώρα, που είναι δυνατό να μη δούμε πολλές κηδείες. Όλα λοιπόν γίνονται άσκοπα και τίποτε δεν αγγίζει τη σκληρότητά μας. Ούτε με τις συμφορές των άλλων μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, ή καλύτερα, δεν θέλουμε. Αλλά όταν πενθούμε μόνοι μας, τότε συστελλόμαστε· και αν ο Θεός χαλαρώσει το χέρι, πάλι εμείς σηκώνουμε το χέρι.

Κανείς δεν φρονεί τα ουράνια, κανείς δεν περιφρονεί τα γήινα, κανείς δεν βλέπει προς τον ουρανό. Όπως οι χοίροι κλίνουν το κεφάλι προς τα κάτω και σκύβουν προς την κοιλιά και κυλίονται στον βούρκο, έτσι και οι περισσότεροι από τους ανθρώπους μολύνοντας τον εαυτό τους με τον χειρότερο βούρκο, δεν αισθάνονται. Γιατί είναι προτιμότερο να μολύνεται κανείς με ακάθαρτη λάσπη, παρά με αμαρτήματα. Εκείνος δηλαδή που μολύνθηκε από τη λάσπη, καθαρίζεται πολύ γρήγορα και γίνεται όμοιος με εκείνον που από την αρχή δεν έπεσε καθόλου σε εκείνο το τέλμα. Εκείνος όμως που έπεσε στο βάραθρο της αμαρτίας, μολύνθηκε με ακαθαρσία, που δεν καθαρίζεται με νερό, αλλά χρειάζεται πολύ καιρό και ειλικρινή μετάνοια και δάκρυα και κοπετούς και θρήνο περισσότερο και θερμότερο από αυτόν που δείχνετε γι΄ αυτούς που αγαπάτε.

Αυτή η ακαθαρσία(:της λάσπης) μάς έρχεται από έξω, και γι’ αυτό την αποβάλλουμε γρήγορα. Εκείνη όμως(:της αμαρτίας) γεννιέται από μέσα, και γι’ αυτό με δυσκολία την εξαλείφουμε όταν την καθαρίζουμε. Γιατί λέγει ο Κύριος: «Ἐκ γὰρ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί, φόνοι, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι (:Διότι απ’ την καρδιά βγαίνουν σκέψεις πονηρές, φόνοι, μοιχείες, πορνείες, κλοπές, ψευδομαρτυρίες, βλασφημίες. Όλες αυτές οι παραβάσεις αρχικώς φυτρώνουν στην καρδιά ως λογισμοί και επιθυμίες και αποφάσεις, κι από εκεί πηγάζουν)» [Ματθ.15,19].

Γι’ αυτό και ο προφήτης Δαβίδ έλεγε: «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός(:Κτίσε μέσα μου καθαρή καρδιά, Θεέ μου)» [Ψαλμ. 50,12]· και άλλος, ο προφήτης Ιερεμίας, έλεγε: «Ἀπόπλυνε ἀπὸ κακίας τὴν καρδίαν σου, Ἱερουσαλήμ, ἵνα σωθῇς(: Ιερουσαλήμ, καθάρισε την καρδιά σου από την κακία, για να σωθείς)» [Ιερ.4,14]. Βλέπεις ότι το κατόρθωμα είναι και δικό μας και του Θεού; Και πάλι: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται(:Μακάριοι είναι εκείνοι που έχουν την καρδιά τους καθαρή από κάθε μολυσμό αμαρτίας, διότι αυτοί θα δουν τον Θεό)» [Ματθ.5,8]. Λοιπόν ας γίνουμε καθαροί, όσο επιτρέπουν οι δυνάμεις μας· ας καθαρίσουμε τα αμαρτήματά μας.

Πώς όμως μπορούμε να τα καθαρίσουμε; Ο προφήτης διδάσκει λέγοντας: «Λούσασθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε, ἀφέλετε τὰς πονηρίας ἀπὸ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπὸ τῶν πονηριῶν ὑμῶν(:Λουστείτε λοιπόν στο λουτρό της μετανοίας, γίνεται εσωτερικά καθαροί, αφαιρέσετε τις πονηρίες και τα αμαρτωλά πάθη από τις ψυχές σας, ώστε να είστε καθαροί ενώπιόν μου)» [Ησ. 1,16]. Τι σημαίνει «ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου»; Επειδή μερικοί φαίνονται ότι δεν είναι κακοί, στους ανθρώπους όμως, ενώ στον Θεό είναι φανεροί τάφοι ασβεστωμένοι, γι’ αυτό λέγει: «έτσι αφαιρέστε αυτές, όπως εγώ βλέπω». «Μάθετε καλὸν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν, ῥύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανῷ καὶ δικαιώσατε χήραν· καὶ δεῦτε διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος(:”Να μάθετε και να συνηθίσετε να κάνετε το καλό, να επιδιώξετε με όλη σας την καρδιά το δίκαιο, να σώσετε από τα χέρια του άδικου αυτόν ο οποίος αδικείται, αποδώστε το δίκαιο στο ορφανό, δώστε δικαιοσύνη στην αδικούμενη χήρα ·και με αυτήν την μετάνοια και τις καλές αποφάσεις σας, ελάτε να συζητήσουμε”, λέγει ο Κύριος)· καὶ ἐὰν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐὰν δὲ ὦσιν ὡς κόκκινον, ὡς ἔριον λευκανῶ (:”και αν οι ψυχές σας εξαιτίας των αμαρτιών σας είναι ερυθρές, θα τις καταστήσω λευκές σαν το χιόνι· αν όμως είναι ακόμη περισσότερο κόκκινες, θα τις κάνω λευκές σαν το μαλλί των προβάτων”)» [Ησ. 1,17-18].

Βλέπεις ότι πρέπει πρώτα εμείς να καθαρίζουμε τον εαυτό μας και ύστερα μας καθαρίζει ο Θεός. Γιατί, αφού πρώτα είπε «λουστείτε, γίνετε καθαροί», ύστερα πρόσθεσε: «εγώ θα τις κάνω λευκές». Κανείς λοιπόν από αυτούς που έφτασαν στη χειρότερη κακία, ας μην απελπίζεται. «Γιατί και αν ακόμη», λέγει, «φτάσεις στη συνήθεια και σχεδόν στη φύση της κακίας αυτής, να μη φοβηθείς». Γι’ αυτό παίρνοντας χρώματα όχι τέτοια που ξεβάφουν εύκολα, αλλά σχεδόν ενωμένα με την ουσία των πραγμάτων, είπε ότι θα τα μεταβάλει στην αντίθετη κατάσταση. Γιατί δεν είπε ότι θα τις πλύνει απλώς, αλλά ότι θα τις κάνει λευκές σαν το χιόνι και σαν το μαλλί των προβάτων, για να μας δώσει αγαθές ελπίδες. Επομένως είναι μεγάλη η δύναμη της μετάνοιας, εφόσον μας κάνει σαν το χιόνι και μας λευκαίνει σαν το μαλλί, έστω και αν προλάβει η αμαρτία και βάψει τις ψυχές μας. Ας φροντίσουμε λοιπόν να γίνουμε καθαροί. Δεν έδωσε καμία ενοχλητική εντολή. «Αποδώστε», λέγει, «το δίκαιο στο ορφανό και δώστε δικαιοσύνη στη χήρα». Βλέπεις πως παντού ο Θεός μιλάει πολύ για την ευσπλαχνία και την προστασία των αδικουμένων;

Ας επιδιώκουμε αυτό το κατόρθωμα και θα μπορέσουμε με τη χάρη του Θεού να επιτύχουμε και τα μελλοντικά αγαθά, τα οποία εύχομαι να αξιωθούμε όλοι μας με τη βοήθεια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μαζί με τον Οποίο στον Πατέρα και συγχρόνως στο Άγιο Πνεύμα ανήκει η δόξα, η δύναμη και η τιμή, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

ΟΜΙΛΙΑ ΙΓ΄

«Εἰ μὲν οὖν τελείωσις διὰ τῆς Λευϊτικῆς ἱερωσύνης ἦν· ὁ λαὸς γὰρ ἐπ᾿ αὐτῇ νενομοθέτητο· τίς ἔτι χρεία κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἕτερον ἀνίστασθαι ἱερέα καὶ οὐ κατὰ τὴν τάξιν Ἀαρὼν λέγεσθαι; μετατιθεμένης γὰρ τῆς ἱερωσύνης ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται. ἐφ᾿ ὃν γὰρ λέγεται ταῦτα, φυλῆς ἑτέρας μετέσχηκεν, ἀφ᾿ ἧς οὐδεὶς προσέσχηκε τῷ θυσιαστηρίῳ. πρόδηλον γὰρ ὅτι ἐξ Ἰούδα ἀνατέταλκεν ὁ Κύριος ἡμῶν, εἰς ἣν φυλὴν οὐδὲν περὶ ἱερωσύνης Μωϋσῆς ἐλάλησε(:Ας δούμε τώρα ποιο συμπέρασμα βγαίνει απ΄όσα είπαμε. Εάν ήταν δυνατόν να κατορθωθεί η τέλεια σχέση και συμφιλίωσή μας με τον Θεό διαμέσου της λευιτικής ιεροσύνης, που ήταν κάτι το ουσιώδες για όλη τη μωσαϊκή νομοθεσία -διότι ο λαός είχε λάβει τον νόμο στηριγμένο και θεμελιωμένο στην ιεροσύνη αυτή-, ποια ανάγκη υπήρχε πλέον να αναδειχθεί άλλος ιερέας “κατά την τάξη Μελχισεδέκ”, και να μην ονομάζεται και ο νέος ιερέας, ιερέας “κατά την τάξη Ααρών”; Ήταν λοιπόν ανεπαρκής η παλαιά ιεροσύνη, και γι’ αυτό αναδείχθηκε από τον Θεό νέα ιεροσύνη. Αλλά αυτό συνεπιφέρει και μεταβολή του νόμου· διότι όταν μεταβάλλεται και αλλάζει η ιεροσύνη, πάνω στην οποία στηριζόταν η μωσαϊκή νομοθεσία, αναγκαστικά επακολουθεί και αλλαγή νόμου, αντικαθίσταται έτσι η Παλαιά Διαθήκη από τη Νέα. Πράγματι μετατέθηκε και αντικαταστάθηκε η λευιτική ιεροσύνη· διότι εκείνος για τον οποίο λέγονται αυτά και τον οποίο συμβόλιζε ο Μελχισεδέκ, ο Ιησούς Χριστός δηλαδή, κατάγεται από άλλη φυλή, από την οποία κανείς δεν υπηρέτησε και δεν πλησίασε ως ιερέας στο θυσιαστήριο· διότι είναι φανερό ότι ο Κύριός μας σαν ήλιος της δικαιοσύνης ανέτειλε από τη φυλή του Ιούδα. Για τη φυλή όμως αυτή δεν ανέφερε τίποτε για ιεροσύνη ο Μωυσής)»[Εβρ.7,11-14].

«Εἰ μὲν οὖν(:Αν λοιπόν)», λέγει, «τελείωσις διὰ τῆς Λευϊτικῆς ἱερωσύνης ἦν(:ήταν δυνατόν να κατορθωθεί η τέλεια σχέση και συμφιλίωσή μας με τον Θεό διαμέσου της λευιτικής ιεροσύνης, που ήταν κάτι το ουσιώδες για όλη τη μωσαϊκή νομοθεσία)»[Εβρ.7,11]. Αφού μίλησε για τον Μελχισεδέκ και απέδειξε ότι ήταν ανώτερος από τον Αβραάμ και παρουσίασε μεγάλη τη διαφορά, από εδώ πλέον αρχίζει να δείχνει τη διαφορά αυτής της Διαθήκης, και πως η Παλαιά είναι ατελής, ενώ η Καινή είναι τέλεια. Και δεν μιλάει ακόμη γι’ αυτά τα πράγματα, αλλά από την ιεροσύνη πρώτα μάχεται και τη Διαθήκη. Γιατί τότε αυτά γίνονται περισσότερο αξιόπιστα στους απίστους, όταν η απόδειξη γίνεται από εκείνα που ήδη αποδέχτηκαν και πίστεψαν. Έδειξε ότι ο Μελχισεδέκ ήταν πολύ ανώτερος και από τον Λευί και από τον Αβραάμ αφού έγινε ιερέας σε αυτούς. Επιχειρεί λοιπόν πάλι και από κάποιο άλλο. Από ποιο πράγμα; Από την ιεροσύνη την τωρινή, και από την ιουδαϊκή.

Πρόσεχε, σε παρακαλώ, την υπερβολική του σύνεση. Γιατί από εκείνον που ήταν φυσικό να τον βγάλει από την ιεροσύνη, επειδή δεν ήταν από τη γενιά του Ααρών, από αυτόν εγκαθιστά αυτόν και βγάζει εκείνους. Και αυτό το κάνει παρουσιάζοντας τον εαυτό του σαν να απορεί για κάτι, γιατί δηλαδή δεν λέγεται από τη γενιά του Ααρών, και έτσι λύνει την απορία· «και εγώ» λέγει, «έχω ακριβώς την ίδια απορία, γιατί δεν έγινε από τη γενιά του Ααρών». Γιατί αυτό φανερώνει αυτό που λέγει: «αν λοιπόν η τελειότητα ήταν κατορθωτή με τη λευιτική ιεροσύνη». Και το «ποια ανάγκη υπήρχε», έχει πολλή έμφαση. Αν λοιπόν πρώτα ερχόταν ο Χριστός ως άνθρωπος από τη γενιά του Μελχισεδέκ και έπειτα δινόταν ο νόμος και η ιεροσύνη του Ααρών, εύλογα θα μπορούσε να πει κανείς ότι, επειδή αυτά είναι τελειότερα, καταργούν εκείνα, επειδή ακολούθησαν. Αν όμως ο Χριστός είναι τελευταίος και λαμβάνει άλλον τύπο, τον της ιεροσύνης, είναι φανερό ότι έγινε αυτό, επειδή εκείνα ήταν ατελέστερα.

«Ας υποθέσουμε», λέγει, «ότι όλα έχουν εκπληρωθεί και τίποτε δεν είναι ατελές στην ιεροσύνη». Τι λοιπόν έπρεπε να λέγεται, «από τη γενιά του Μελχισεδέκ» και όχι «από τη γενιά του Ααρών»; Για ποιο λόγο άφησε τον Ααρών και εισήγαγε άλλη ιεροσύνη, την από τον Μελχισεδέκ; «Αν λοιπόν», λέγει, «η τελειότητα ήταν κατορθωτή με τη λευτική ιεροσύνη»· δηλαδή αν η τελειότητα των πραγμάτων, των δογμάτων και της ζωής ήταν κατορθωτή με τη λευτική ιεροσύνη. Και πρόσεχε πως προχωρεί σιγά σιγά. Είπε ότι προέρχεται από τη γενιά του Μελχισεδέκ· γιατί εκείνος ήταν πολύ ανώτερος. Στη συνέχεια το δείχνει αυτό και από τον χρόνο· ότι ήταν μετά τον Ααρών, δηλαδή ως ανώτερος.

Και τι θέλει το επόμενο, την πρόταση δηλαδή «ὁ λαὸς γὰρ ἐπ᾿ αὐτῇ νενομοθέτητο (:διότι ο λαός είχε λάβει τον νόμο στηριγμένο και θεμελιωμένο στην ιεροσύνη αυτή)»; Τι σημαίνει «ἐπ᾿ αὐτῇ»; «Σύμφωνα με αυτή», λέγει, «μέσω αυτής κάνει τα πάντα· δεν μπορούμε να πούμε ότι δόθηκε σε άλλους»· «με βάση αυτή είχε δοθεί στον λαό ο νόμος»· δηλαδή, αυτή χρησιμοποιεί και αυτήν χρησιμοποίησε· δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν τέλεια βέβαια, αλλά δεν προστάτευε τον λαό. «Με βάση αυτή δόθηκε ο νόμος»· δηλαδή, αυτή χρησιμοποίησε. Ποια ανάγκη λοιπόν υπήρχε για άλλη ιεροσύνη, αν είχε το τέλειο; Γιατί όταν αλλάζει η ιεροσύνη, αναγκαστικά αλλάζει και ο νόμος. Αν όμως πρέπει να υπάρχει άλλος ιερέας, ή καλύτερα άλλη ιεροσύνη, αναγκαστικά πρέπει να υπάρχει και άλλος νόμος. Αυτό απευθύνεται σε εκείνους που λένε: «τι χρειαζόταν η Καινή Διαθήκη;». Μπορούσε βέβαια να αναφέρει ακόμη και μαρτυρία από τους προφήτες: «Ὑμεῖς ἐστε υἱοὶ τῶν προφητῶν καὶ τῆς διαθήκης ἧς διέθετο ὁ Θεὸς πρὸς τοὺς πατέρας ἡμῶν(:Εσείς είστε απόγονοι και κληρονόμοι των προφητών, και δικοί σας είναι οι προφήτες, όπως και η Διαθήκη που σύναψε ο Θεός με τους προπάτορές μας)» [Πράξ.3,25], αλλά πρώτα μάχεται από την ιεροσύνη.

Και πρόσεχε πώς από την αρχή προσπαθούσε να τα πει αυτά. Είπε «από τη γενιά του Μελχισεδέκ». Αυτό εκτοπίζει την ιεροσύνη του Ααρών, γιατί, αν αυτή ήταν ανώτερη, δεν θα έλεγε: «από τη γενιά του Μελχισεδέκ». «Τίς ἔτι χρεία κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἕτερον ἀνίστασθαι ἱερέα καὶ οὐ κατὰ τὴν τάξιν Ἀαρὼν λέγεσθαι;(: Ποια ανάγκη υπήρχε πλέον να αναδειχθεί άλλος ιερέας “κατά την τάξη Μελχισεδέκ”, και να μην ονομάζεται και ο νέος ιερέας, ιερέας “κατά την τάξη Ααρών”; Ήταν λοιπόν ανεπαρκής η παλαιά ιεροσύνη, και γι’ αυτό αναδείχθηκε από τον Θεό νέα ιεροσύνη. Αλλά αυτό συνεπιφέρει και μεταβολή του νόμου)»[Εβρ.7,11].

Αν λοιπόν έχει εισαχθεί άλλη ιεροσύνη, πρέπει να υπάρχει άλλη διαθήκη. Γιατί ούτε ιερέας είναι δυνατό να υπάρχει χωρίς διαθήκη και νόμους και εντολές, ούτε, αφού έλαβε άλλη ιεροσύνη, να χρησιμοποιεί εκείνη. Έπειτα, πράγμα που ήταν αντίθετο, πώς θα μπορούσε να είναι ιερέας χωρίς να είναι Λευίτης; Αυτό, αφού το ανάφερε προκαταβολικά με τα παραπάνω, δεν θέλει να το εξηγήσει, αλλά απλώς και μόνο το θίγει. «Είπα», λέγει, «ότι άλλαξε η ιεροσύνη· επομένως, άλλαξε και η διαθήκη. Άλλαξε όμως όχι μόνο ως προς τον τρόπο ούτε ως προς τις εντολές, αλλά και ως προς τη φυλή». Γιατί έπρεπε να αλλάξει και ως προς τη φυλή. Πώς; «Γιατί όταν αλλάζει η ιεροσύνη, αυτό συνεπιφέρει και μεταβολή του νόμου», λέγει. Δηλαδή, γι’ αυτό άλλαξε από φυλή σε φυλή, από την ιερατική στη βασιλική, για να είναι η ίδια και βασιλική και ιερατική. Και πρόσεχε το μυστήριο· πρώτα ήταν βασιλική και τώρα έγινε ιερατική, όπως ακριβώς, συνέβηκε και στην περίπτωση του Χριστού.Γιατί ο Χριστός ήταν πάντοτε βασιλιάς και έγινε ιερέας,όταν ενανθρώπησε, όταν πρόσφερε τη θυσία. Βλέπεις τη μεταβολή;

Και εκείνα που ήταν αντίθετα, αυτά τα παρουσιάζει έτσι σαν να τα απαιτούσε η ακολουθία των πραγμάτων. Και λέγει στη συνέχεια: «ἐφ᾿ ὃν γὰρ λέγεται ταῦτα, φυλῆς ἑτέρας μετέσχηκεν, ἀφ᾿ ἧς οὐδεὶς προσέσχηκε τῷ θυσιαστηρίῳ(:πράγματι μετατέθηκε και αντικαταστάθηκε η λευιτική ιεροσύνη· διότι Εκείνος για τον οποίο λέγονται αυτά και τον οποίο συμβόλιζε ο Μελχισεδέκ, ο Ιησούς Χριστός δηλαδή, κατάγεται από άλλη φυλή, από την οποία κανείς δεν υπηρέτησε και δεν πλησίασε ως ιερέας στο θυσιαστήριο)»[Εβρ.7,12].

Αυτό που λέγει, σημαίνει το εξής: «και εγώ λέγω και ξέρω ότι η φυλή αυτή δεν είχε καμιά σχέση με την ιεροσύνη και ότι κανείς απ’ αυτήν δεν έγινε ιερέας(γιατί αυτό φανερώνει το «κανείς δεν έχει υπηρετήσει το θυσιαστήριο»), αλλά όλα έχουν αλλάξει. Έτσι ήταν ανάγκη να αλλάξει ο νόμος και η παλαιά διαθήκη, αφού και αυτή η φυλή έχει αλλάξει». Βλέπεις πως δείχνει και άλλη διαφορά από την αλλαγή της φυλής; Και όχι μόνο απ’αυτή δείχνει πόση είναι η διαφορά, αλλά ακόμη και από το πρόσωπο και από τη διαθήκη και από τον τρόπο και από τον ίδιο τον τύπο.

«Ὅς οὐ κατὰ νόμον ἐντολῆς σαρκικῆς γέγονεν, ἀλλὰ κατὰ δύναμιν ζωῆς ἀκαταλύτου (:Και ο νέος αυτός ιερέας, ο Χριστός δηλαδή, έγινε ιερέας όχι σύμφωνα με κάποιο νόμο που οι εντολές του αναφέρονται σε εξωτερικά και πρόσκαιρα πράγματα και γενικότερα στην κάθαρση της σάρκας· αλλά έγινε ιερέας με τη δύναμη του Πατρός και τη δική Του. Και η δύναμη αυτή είναι δύναμη ζωής που δεν καταλύεται από τον θάνατο αλλά είναι αιώνια)»[Εβρ.9,16]. «Έγινε», λέγει, «ιερέας, αλλά όχι σύμφωνα με τις εντολές του ανθρώπινου νόμου»· γιατί ο νόμος εκείνος σε πολλά ήταν άνομος. Και σωστά τον ονόμασε αυτόν ανθρώπινη εντολή, γιατί όσα όριζε αναφέρονταν στο σώμα του ανθρώπου. Γιατί το να λέγει ο μωσαϊκός εκείνος νόμος: «περίτεμνε τη σάρκα, χρίσε τη σάρκα, λούσε τη σάρκα, καθάρισε τη σάρκα, κούρεψε τη σάρκα, δέσε τη σάρκα, θρέψε τη σάρκα, ξεκούρασε τη σάρκα», όλα αυτά, πες μου, δεν αναφέρονται στο σώμα του ανθρώπου; Αν όμως θέλεις να μάθεις και ποια αγαθά υποσχόταν, άκου· «πολλή ζωή», λέγει, «στη σάρκα, γάλα και μέλι για τη σάρκα, ειρήνη για τη σάρκα, απολαύσεις για τη σάρκα». Από αυτόν τον νόμο έλαβε την ιεροσύνη ο Ααρών, ενώ ο Μελχισεδέκ δεν την έλαβε έτσι.

«Μαρτυρεῖ γὰρ ὅτι σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ (:Και είναι δύναμη αιώνιας ζωής, διότι δίνει μαρτυρία η Αγία Γραφή για τον νέο ιερέα Χριστό ότι «εσύ είσαι ιερέας αιώνιος κατά την τάξη Μελχισεδέκ)»[Εβρ.7,17]. Ποιο γίνεται ολοφάνερο με μαρτυρία; Η απόσταση της μιας ιεροσύνης από την άλλη, η διαφορά τους, πόσο ανώτερος είναι αυτός που έγινε ιερέας όχι σύμφωνα με τις εντολές του ανθρώπινου νόμου. Ποιος είναι αυτός; Ο Μελχισεδέκ; Όχι, αλλά ο Χριστός. «Αλλά σύμφωνα με τη δύναμη ζωής ακατάλυτης. Γιατί μαρτυρεί η Γραφή: “εσύ είσαι αιώνιος ιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ”)». Δηλαδή όχι πρόσκαιρος, ούτε έχει τέλος, αλλά «δύναμη ζωής που δεν καταλύεται από τον θάνατο αλλά είναι αιώνια». Αυτό το είπε για να φανερώσει ότι έγινε ιερέας με τη δύναμη τη δική Του και του Πατέρα, με τη ζωή που δεν έχει τέλος. Αν και βέβαια αυτό δεν είναι σύμφωνο με το «αυτός έγινε ιερέας όχι σύμφωνα με τις εντολές του ανθρώπινου νόμου»· γιατί το σύμφωνο θα ήταν να πει, «αλλά με πνευματική εντολή». Αλλά με «τον ανθρώπινο νόμο» έδειξε το πρόσκαιρο, όπως λέγει και αλλού, «μόνον ἐπὶ βρώμασι καὶ πόμασι καὶ διαφόροις βαπτισμοῖς καὶ δικαιώμασι σαρκός, μέχρι καιροῦ διορθώσεως ἐπικείμενα(:οι θυσίες μάλιστα εκείνες επιβάλλονταν μόνο ως φορτίο, μαζί με τη διάκριση φαγητών και ποτών και με τις διάφορες πλύσεις και τις εντολές για τον καθαρισμό μόνο του σώματος. Όλα αυτά όμως ήταν προσωρινά μέχρι τον καιρό της διορθώσεως και μεταρρυθμίσεως που επέφερε ο Χριστός)»[Εβρ.9,10]· «κατὰ δύναμιν ζωῆς (:με τη δύναμη της ζωής)»· δηλαδή ότι ζει με τη δική Του δύναμη.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

• https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-epistulam-ad-hebraeos.pdf

• Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, Υπόμνημα στην προς Εβραίους επιστολήν, ομιλίες ΙΒ΄και ΙΓ΄(επιλεγμένα αποσπάσματα), πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1989, τόμος 24, σελίδες 500-521.

• Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.

• Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.

• Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.

• Π.Τρεμπέλα, Το Ψαλτήριον με σύντομη ερμηνεία(απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τρίτη, Αθήνα 2016.

• http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html

• http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm

• http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Δεν φορεί μόνο σάρκα ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, αλλά και περιτέμνεται σύμφωνα με τον μωσαϊκό νόμο, για να μην έχει πρόφαση η απιστία των Ιουδαίων· γιατί έρχεται προς τον νόμο για χάρη του ίδιου του νόμου, για να ελευθερώσει τους μαθητές Του μέσω της πίστεως που βασιζόταν στον νόμο. Και παίρνει σάρκα και περιτέμνεται και Αυτός μαζί με τους Ιουδαίους. Πήρε το ίδιο με αυτούς σώμα, πήρε και την ίδια περιτομή. Έκανε αναντίρρητη την συγγένειά Του με αυτούς, ώστε να μη Τον αρνηθούν, Αυτόν, ο οποίος ήταν ο Χριστός που έρχεται από τη γενιά του Δαυίδ, και που αυτοί προσδοκούσαν. Έδειξε το γνώρισμα της συγγενείας Του με αυτούς. Γιατί, αν ακόμη και μετά την περιτομή Του «ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυΐδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾿ αὐτόν(:Άλλοι έλεγαν: “Αυτός είναι ο Μεσσίας Χριστός”· άλλοι έλεγαν: “Δεν είναι δυνατόν να είναι ο Μεσσίας˙ διότι μήπως ο Μεσσίας είναι να έρθει από τη Γαλιλαία; Δεν είπε η Αγία Γραφή ότι ο Μεσσίας Χριστός θα προέρχεται από το γένος του Δαβίδ και από το χωριό της Βηθλεέμ, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Δαβίδ;”.Προκλήθηκε λοιπόν διαίρεση και διαφωνία μεταξύ του λαού γι’ Aυτόν)»[πρβλ. Ιωάν. 7, 41-43], εάν δεν είχε περιτμηθεί κατά σάρκα, η άρνησή τους θα είχε κάποια εύλογη πρόφαση.

«Ὃτε ἐπλήσθησαν ἡμέραι ὀκτὼ(:Όταν συμπληρώθηκαν οι οκτώ ημέρες)»:Γιατί ο νόμος ορίζει την ογδόη ημέρα να γίνεται η περιτομή, και όταν φθάσει η ογδόη, έρχεται μέσα ο γιατρός και πιάνει το μαχαιράκι και κάνει τα της τέχνης του. Δεν ισχύει μάλιστα τότε η αργία του Σαββάτου λόγω της περιτομής. Ας ρωτήσουμε λοιπόν τους Ιουδαίους: Ανάπαυση το Σάββατο· τέλεια αργία αυτή την ημέρα… Για ποια λοιπόν αιτία η ογδόη εκτοπίζει την εβδόμη; Γιατί η ογδόη γίνεται ανώτερη από την εβδόμη;

Όμως οι Ιουδαίοι δεν γνωρίζουν τα των Ιουδαίων. Ενώ η Εκκλησία του Χριστού και τον Χριστό γνωρίζει και τις ιουδαϊκές διδασκαλίες. Περιτέμνεται λοιπόν το παιδί την ογδόη ημέρα, επειδή κατά την ογδόη η Ανάσταση, δηλαδή η Κυριακή, έμελλε να αποβεί η περιτομή όλου του κόσμου. Γιατί άλλωστε δεν διέταξε ο Μωυσής να γίνεται η περιτομή την έκτη ημέρα; Γιατί όχι την ενάτη ή την δεκάτη; Είναι λοιπόν προφανής η σημασία της ογδόης ημέρας, κατά την οποία γίνεται η Ανάσταση του Κυρίου. Όποιος λοιπόν δεν πιστεύει στην Ανάσταση, είναι απερίτμητος στην καρδιά, αφού με την απιστία του αποξενώνεται από τον Θεό. Ενώ η περιτομή της πίστεως είναι αληθινή γνώση και αίσθηση. Γι’ αυτό, αγαπητέ μου, η περιτομή δίδεται θεωρητικά στους πιστούς υπό την έννοια του αγίου Βαπτίσματος. Το δε άγιο Βάπτισμα είναι τύπος της Αναστάσεως του Χριστού. Να περάσεις λοιπόν από τη σάρκα στο πνεύμα και από τα σωματικά στο μεγαλείο του πνεύματος και θα βρεις εκεί μεν περιτομή σαρκική, εδώ δε περιτομή πνευματική και κάθαρση από τις αμαρτίες. Ογδόη ημέρα είναι η περιτομή· η δε ογδόη ημέρα είναι και η ανάσταση· της δε αναστάσεως τύπος είναι το βάπτισμα. Δείτε πώς από τα μικρά προοδεύουμε στα μεγαλύτερα, από τα σωματικά στα πνευματικότερα. Να έλθουν λοιπόν οι Ιουδαίοι κι αυτοί και να προοδεύσουν. Γιατί πρέπει να προοδεύσουν από τα σαρκικά και να μην αρκεστούν σ’ αυτά.

Λοιπόν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος δεν ήλθε να καταλύσει τον νόμο, αλλά να τον εκπληρώσει, περιετμήθη κι Αυτός μαζί με τους Ιουδαίους. Λέγει λοιπόν ο Ευαγγελιστής: «Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν ἡμέραι ὀκτὼ τοῦ περιτεμεῖν τὸ παιδίον, καὶ ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦς, τὸ κληθὲν ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου πρὸ τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν ἐν τῇ κοιλία(:Και όταν συμπληρώθηκαν οι οκτώ ημέρες για να γίνει στο παιδί η περιτομή, του έκαναν περιτομή, για να επιβεβαιωθεί και με την πράξη αυτή ότι ήταν γνήσιος απόγονος του Αβραάμ. Και του δόθηκε το όνομα Ιησούς, όπως δηλαδή το είχε ονομάσει ο άγγελος προτού ακόμα συλληφθεί το παιδί στην κοιλιά της μητέρας του)»[Λουκ.2,21]. Εμείς δηλαδή παίρνουμε το όνομα μετά την γέννησή μας, ενώ ο Ιησούς παίρνει το όνομά Του προτού να γεννηθεί· γιατί υπήρχε και προτού να συλληφθεί. Ονομάστηκε δε Ιησούς, επειδή το έργο Του ήταν έργο Σωτήρος.

«Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν(:Και όταν συμπληρώθηκαν)», λέει, «αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως(:οι ημέρες του καθαρισμού τους σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσέως)»[Λουκ.2,23]. Τίνος καθαρισμού; Της Μαρίας και του Ιωσήφ. Διέταζε δηλαδή ο νόμος, η γυναίκα που μόλις είχε γεννήσει να καθαρίζεται και να φυλάγει τις ημέρες και να μην βγαίνει έξω.

«Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, (:Και όταν σύμφωνα με το νόμο του Μωυσή συμπληρώθηκαν οι ημέρες για τον καθαρισμό της μητέρας του παιδιού και του αρραβωνιαστικού της)» — καίτοι δεν υφίστατο τέτοια ανάγκη για την Παρθένο, αλλ’ όμως εκπληρωνόταν έτσι ο νόμος — «ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ(:ανέβασαν το παιδί στα Ιεροσόλυμα για να το παρουσιάσουν και να το αφιερώσουν στον Κύριο)»[Λουκ.2,23]. Όπου ο λόγος είναι για σωματικό καθαρισμό, λέει «σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσέως»· όπου για προσφορά του Αγίου, «όπως έχει γραφτεί», λέει, «στον νόμο του Κυρίου». Όχι ότι ο νόμος του Μωυσέως δεν ήταν νόμος του Κυρίου· διότι, όσα λέει ένας προφήτης κινούμενος από το Άγιο Πνεύμα, δεν τα λέει μόνος, αλλά ο Κύριος του τα υπαγορεύει. Επειδή όμως και ο καθαρισμός είχε χαρακτήρα σωματικό, γι’ αυτό λέει «νόμο του Μωυσέως». Όταν όμως προσφερόταν το πρωτότοκο, λέει «κατά τον νόμο του Κυρίου» τιμώντας έτσι το νεογέννητο.

«καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται(:και η παρουσίαση και η αφιέρωση αυτή γινόταν σύμφωνα με εκείνο που είχε γραφεί στο νόμο του Κυρίου, ότι κάθε αρσενικό παιδί που για πρώτη φορά ανοίγει τη μήτρα της μητέρας του και γεννιέται, δηλαδή κάθε πρωτότοκο και πρωτογενές, πρέπει να θεωρείται και να ονομάζεται αφιερωμένο στον Κύριο)»[Λουκ.2,23]. Αυτή λοιπόν η φράση και η διάταξη ολόκληρη και η αφορμή της διατάξεως βάλθηκε γι’ Αυτόν που επρόκειτο να διανοίξει μήτρα. Γιατί όλα τα πρωτότοκα των ζώων και των ανθρώπων ουδέποτε διάνοιξαν μήτρα, αλλά ήταν απλώς και μόνο πρωτότοκα. Εκείνος όμως που γεννήθηκε από μητέρα παρθένο, Αυτός μόνο διάνοιξε μήτρα. Κάνε μου λοιπόν την χάρη και πρόσεξε ότι η διατύπωση όλου αυτού του νόμου έγινε για Εκείνον μόνο που επρόκειτο να γεννηθεί από μητέρα Παρθένο. Πώς όμως να την κατανοούσαν οι Ιουδαίοι; Γιατί σαν σαρκικοί που είναι, απέχουν πολύ από του να καταλάβουν τα νοήματα της πνευματικής διδασκαλίας.

Έπειτα ανεβαίνουν «καὶ τοῦ δοῦναι θυσίαν κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν νόμῳ Κυρίου, ζεῦγος τρυγόνων ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν(:ανέβηκαν ακόμη στον ναό και για να προσφέρουν ως θυσία για τον καθαρισμό τους ένα ζεύγος τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια, όπως όριζε ο νόμος του Κυρίου για τους φτωχούς, που δεν είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν για θυσία ένα ολόκληρο αρνί)»[βλ. Λευϊτ. 5, 11: «Ἐὰν δὲ μὴ εὑρίσκῃ ἡ χεὶρ αὐτοῦ ζεῦγος τρυγόνων, ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν, καὶ οἴσει τὸ δῶρον αὐτοῦ, περὶ οὗ ἥμαρτε, τὸ δέκατον τοῦ οἰφὶ σεμιδάλεως περὶ ἁμαρτίας(:Εάν όμως δεν έχει την οικονομική δυνατότητα, τότε να αγοράσει και να προσφέρει ζεύγος τρυγόνων ή δύο νεοσσούς περιστεριών, θα προσφέρει ως θυσία για την αμαρτία, που διέπραξε, το εν δέκατον του οιφί σιμιγδάλι -δύο περίπου χιλιόγραμμα-)»· Λευϊτ. 12, 6 «καὶ ὅταν ἀναπληρωθῶσιν αἱ ἡμέραι καθάρσεως αὐτῆς ἐφ᾿ υἱῷ ἢ ἐπὶ θυγατρί, προσοίσει ἀμνὸν ἐνιαύσιον ἄμωμον, εἰς ὁλοκαύτωμα, καὶ νεοσσὸν περιστερᾶς ἢ τρυγόνα περὶ ἁμαρτίας ἐπὶ τὴν θύραν τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου πρὸς τὸν ἱερέα(:και όταν συμπληρωθούν οι ημέρες, οι οποίες απαιτούνται προς καθαρισμό της για τον υιό ή την θυγατέρα που απέκτησε, θα προσφέρει στη θύρα της Σκηνής του Μαρτυρίου προς τον ιερέα αρνί ενός έτους, χωρίς κανένα σωματικό ελάττωμα, προς ολοκαύτωμα και ένα νεοσσό περιστεράς ή μία τρυγόνα, θυσία περί αμαρτίας)»]. Έγιναν λοιπόν και αυτά τυπικά, κατά τον νόμο, ώστε να μην υπάρχει καμιά έλλειψη στην πιστή εκτέλεση του νόμου. Αυτά είναι συγκεκαλυμμένα νοήματα του μωσαϊκού νόμου. Ας έλθουμε όμως στην εξήγηση του Ευαγγελίου.

«Καὶ ἰδοὺ ἦν ἄνθρωπος ἐν Ἱεροσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ Πνεῦμα ἦν Ἅγιον ἐπ᾿ αὐτόν· καὶ ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου(:Και ιδού, υπήρχε στην Ιερουσαλήμ κάποιος άνθρωπος που ονομαζόταν Συμεών. Και ο άνθρωπος αυτός ήταν δίκαιος και ευλαβής, τηρούσε δηλαδή τις εντολές του νόμου και είχε φόβο Θεού. Αυτός είχε φωτιστεί από τον Θεό με την ανάγνωση των προφητικών βιβλίων και με διακαή πόθο περίμενε να έλθει στον ισραηλιτικό λαό με την έλευση του Μεσσία παρηγοριά από τα κακά και τις θλίψεις που υπέφερε εξαιτίας της αμαρτίας. Και Πνεύμα προφητικό Άγιο ήταν επάνω του. Και το Άγιο Πνεύμα τού είχε αποκαλύψει ότι δεν θα πέθαινε προτού να δει εκείνον που ο Κύριος και Θεός έχρισε βασιλιά και Σωτήρα του κόσμου)»[Λουκ.2,25-26]. Γέροντας ήταν ο Συμεών και περίμενε την εκπλήρωση της υποσχέσεως. Έμενε στον ναό μέσα και μονολογούσε: «Όπου και να γεννηθεί, οπωσδήποτε εδώ θα παρουσιαστεί».

«Καὶ ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν(:Ήλθε λοιπόν ο Συμεών στο ιερό μετά από παρακίνηση και έμπνευση του Αγίου Πνεύματος)»: εκείνη την ώρα που οι γονείς έφερναν εκεί το παιδί. Διότι βέβαια πολλές φορές ερχόταν, αλλά με δική του πρόθεση. Τότε όμως οδηγημένος από το Άγιο Πνεύμα στην κατάλληλη στιγμή, έρχεται, για να λάβει την εκπλήρωση της υποσχέσεως.

«καὶ ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τοὺς γονεῖς τὸ παιδίον Ἰησοῦν τοῦ ποιῆσαι αὐτοὺς κατὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νόμου περὶ αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ(:και όταν οι γονείς εισήγαγαν στο ιερό το παιδί, τον Ιησού, για να κάνουν γι’ αυτό ό,τι συνήθιζαν να κάνουν στα πρωτότοκα σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου, τότε κι ο Συμεών δέχθηκε το παιδί στην αγκαλιά του και δόξασε τον Θεό και είπε:”Τώρα, αφού πλέον είδα τον Λυτρωτή του κόσμου, ελευθερώνεις από τα δεσμά της επιγείου ζωής εμένα τον δούλο σου, Δέσποτα, και μετά από λίγο πεθαίνω σύμφωνα με το λόγο που μου είπες, ότι δεν θα πεθάνω προτού να δω τον Χριστό. Και με ελευθερώνεις ειρηνικό και χωρίς να ανησυχώ πλέον για τη λύτρωση του Ισραήλ”)»[Λουκ.2,27-29]. Από πού τον αφήνεις ελεύθερο; Από τον στίβο της ζωής. Γιατί είναι γεμάτα λύπη τα βιοτικά πράγματα. Η ζωή είναι φυλακή. Εκείνος λοιπόν ήθελε να ελευθερωθεί. Εάν όμως κάποιος την αναχώρηση από την εδώ ζωή την θεωρεί ζημία, αυτός δεν είναι ακόμη τέλειος στην πίστη.

Εκείνος όμως έλεγε: «Σήμερα αφήνεις ελεύθερο τον δούλο σου, Δέσποτα, να πεθάνει κατά τον λόγο σου με ειρήνη». Διότι Αυτός που πρόκειται να κάμει ειρήνη με τον κόσμο έφθασε· ο Ειρηνοποιός έχει έλθει- Εκείνος που συνδέει τον ουρανό με τη γη και μετατρέπει τη γη σε ουρανό με την ευαγγελική διδασκαλία, έχει καταφθάσει.

Ο Συμεών φωνάζει: «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου(:Τώρα, αφού πλέον είδα τον Λυτρωτή του κόσμου, ελευθερώνεις από τα δεσμά της επιγείου ζωής εμένα τον δούλο σου, Δέσποτα, και μετά από λίγο πεθαίνω σύμφωνα με τον λόγο που μου είπες, ότι δεν θα πεθάνω προτού να δω τον Χριστό. Και με ελευθερώνεις ειρηνικό και χωρίς να ανησυχώ πλέον για τη λύτρωση του Ισραήλ, διότι είδαν τα μάτια μου τον ενανθρωπήσαντα Υιό σου, ο οποίος θα φέρει τη σωτηρία)», λέει. Τι είναι αυτό που λέει; «Προηγουμένως δηλαδή πίστευα με την διάνοιά μου και γνώριζα με τον λογισμό μου. Τώρα όμως είδαν και τα μάτια μου. Και εκείνο που προσδοκούσα με την καρδιά μου, να που το είδαν τα μάτια μου εκπληρωμένο». Και ποιο είναι αυτό; «Είδα», λέει, «την σωτηρία σου». Ποια σωτηρία; «ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ(:την οποία ετοίμασες για να γίνει φανερή ενώπιον όλων των λαών και να ευεργετηθούν με αυτήν όχι μόνο οι Ιουδαίοι αλλά και οι εθνικοί. Και θα είναι έτσι ο σαρκωμένος Υιός σου φως πνευματικό, που θα φανερώσει και θα αποκαλύψει στα έθνη τον αληθινό Θεό και την αληθινή οδό της σωτηρίας˙ αλλά ο Υιός σου θα είναι και δόξα του λαού σου Ισραήλ, αφού από τον λαό αυτό κατάγεται ως άνθρωπος και αφού τελικά και ο Ισραήλ ως σύνολο θα τον εγκολπωθεί ως σωτήρα του)»[Λουκ.2,30-32]. Όχι του λαού του ενός, ούτε του λαού του Ισραήλ μόνο, αλλά «ενώπιον όλων των λαών». Γιατί αυτός που γεννήθηκε είναι Διδάσκαλος όλων των ανθρώπων.

«Φως που θα είναι αποκάλυψις για τους εθνικούς και δόξα για τον λαό σου τον Ισραήλ». Γιατί φως; Επειδή ακριβώς οι εθνικοί βρίσκονταν στο σκοτάδι· επειδή τα σκοτισμένα ειδωλολατρικά έθνη φωτίζονταν.

«Φως που θα είναι αποκάλυψις για τους εθνικούς και δόξα για τον λαό σου τον Ισραήλ». Εδώ η δόξα και εκεί η αποκάλυψη. Εκεί η αρχή της διδασκαλίας, εδώ η πρόοδος της μαθήσεως.

«Δόξα για τον λαό σου τον Ισραήλ». Αλλά εδώ σίγουρα θα ρωτήσει κάποιος: Και πού είναι οι Ισραηλίτες; Έχεις τον Πέτρο, έχεις τον Παύλο, έχεις τον Ιωάννη, έχεις τις τρεις χιλιάδες, έχεις τις πέντε χιλιάδες, έχεις την Εκκλησία της Ιερουσαλήμ, έχεις αυτούς που πίστεψαν από τις τάξεις των Ιουδαίων. Γιατί μέσα στους πιστούς βρισκόταν το έθνος. «Καὶ εἰ μὴ Κύριος σαβαὼθ ἐγκατέλιπεν ἡμῖν σπέρμα, ὡς Σόδομα ἂν ἐγενήθημεν καὶ ὡς Γόμοῤῥα ἂν ὡμοιώθημεν (:Εάν ο Κύριος των Δυνάμεων, ο παντοκράτορας, δεν άφηνε για σπόρο μια μικρή εκλεκτή μερίδα πιστού λαού ανάμεσά μας, θα είχαμε γίνει σαν τα Σόδομα και θα είχαμε όμοια τύχη με τα Γόμορρα για τις αμαρτίες και τη διαφθορά μας)»[ Ησ. 1, 9]. Διότι λέει επίσης ο Θεός: «Κατέλιπον ἐμαυτῷ ἑπτακισχιλίους ἄνδρας, οἵτινες οὐκ ἔκαμψαν γόνυ τῷ Βάαλ(:Κράτησα για τον εαυτό μου επτά χιλιάδες άνδρες, οι οποίοι δεν γονάτισαν να προσκυνήσουν τον Βάαλ)»[Ρωμ. 12, 4: «Ἀλλὰ τί λέγει αὐτῷ ὁ χρηματισμός; κατέλιπον ἐμαυτῷ ἑπτακισχιλίους ἄνδρας, οἵτινες οὐκ ἔκαμψαν γόνυ τῷ Βάαλ(:Αλλά τι λέγει σε αυτόν ο Θεός με ειδική αποκάλυψη; “Έχω αφήσει και έχω φυλάξει για τον εαυτό μου επτά χιλιάδες άνδρες, οι οποίοι δεν έκλιναν τα γόνατά τους, για να προσκυνήσουν το είδωλο του Βάαλ”)»· πρβ. Γ’ Βασ. 19, 18].

Έτσι μέσα στον λαό φυλαγόταν το σπέρμα της πίστεως και δεν χάθηκε ο λαός — μη γένοιτο — ούτε εξαχρειώθηκαν όλοι οι Ιουδαίοι. Αφού και τώρα, σ’ αυτή την μακάρια κατάσταση και κλήση των Χριστιανών πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί. Ο Χριστός δηλαδή κάλεσε όλη την οικουμένη και ετοίμασε το άγιο τραπέζι του Ευαγγελίου. Αλλά όταν έλθει στη Δευτέρα Παρουσία, μπαίνει μέσα και κάνει ξεδιάλεγμα και εξετάζει με προσοχή τους συνδαιτυμόνες. Κι αν βρει κανένα να μην έχει ένδυμα κατάλληλο για γάμο του λέει: «Ἑταῖρε, πῶς εἰσῆλθες ὧδε μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου;(: Φίλε, πώς μπήκες εδώ μέσα χωρίς να έχεις ενδυμασία γάμου;)»[ Ματθ. 22, 12]. Και θα τον βγάλει έξω, καθώς ακούσαμε στα Ευαγγέλια. Ώστε, όπως και εκεί έγινε εκλογή, έτσι και εδώ θα γίνει εκλογή. Μήπως δηλαδή, επειδή έχουμε κληθεί, πρέπει στο εξής να αλοζονευόμαστε, σαν να έχουμε, αλήθεια, εξασφαλίσει την τελειότητα; Λοιπόν, η πτώση εκείνων ας γίνει δική μας ασφάλεια. Έτσι, αγαπητέ, ούτε ο λαός χάθηκε ολόκληρος, ούτε όλος εξαχρειώθηκε, ούτε όλος απίστησε, ούτε όλος κατεδίωξε τους Αποστόλους, αλλά με το κήρυγμα των Αποστόλων πίστεψαν αμέσως τρεις χιλιάδες, χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά. Και έγινε στην Ιερουσαλήμ Εκκλησία αναρίθμητη, ενώ ακόμη δεν είχε καταστραφεί ο Ναός, ενώ ακόμη δεν είχαν εκδιωχτεί oι Ιουδαίοι, ενώ ακόμη δεν είχε γκρεμισθεί η Ιερουσαλήμ. Οικοδομήθηκε Εκκλησία και τα λόγια του Ιωάννη του Βαπτιστού έγιναν ξεκάθαρη αλήθεια: «Ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι(:Σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, που με απέστειλε, Εκείνος πρέπει να αυξάνει σε επιρροή και δόξα, κι εγώ να μικραίνω˙ για να μην ακολουθούν πλέον εμένα οι άνθρωποι, αλλά Εκείνον)»[ Ιω. 3,30].

Ο Συμεών λοιπόν που είναι προφήτης λέγει: «Δόξα για τον λαό σου τον Ισραήλ». Γιατί ήταν δόξα γι’ αυτούς που προσδοκούσαν, η συνάντηση Εκείνου τον οποίο προσδοκούσαν.

Και αναλογίζονταν ο Ιωσήφ και η Μαρία αυτά που άκουγαν: Ο άγγελος έφερε την ευχάριστη είδηση, οι μάγοι Τον γνώρισαν, οι ποιμένες Τον έμαθαν, οι στρατιές των αγγέλων χόρευαν, το αστέρι από πάνω Τον ανήγγειλε, ο Συμεών προφητεύει, η Άννα η κόρη του Φανουήλ προφητεύει, η γη αγαλλόταν, ο ουρανός μίλησε με το αστέρι, οι μάγοι αρνήθηκαν τον τύραννο, οι ποιμένες προσκύνησαν τον Αρχιποιμένα, όλα Τον γνώρισαν, η μητέρα ήξερε, ο Ιωσήφ πληροφορήθηκε, έτρεμαν για όσα έγιναν, όμως κατάλαβαν την έκβαση των γεγονότων.

«Καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπε πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον(:Και ο Συμεών τους ευλόγησε και είπε στη Μαρία τη μητέρα του: “Ιδού, αυτός είναι προορισμένος να γίνει αιτία πτώσεως και αναστάσεως πολλών στον Ισραήλ. Όσοι απιστήσουν σε Aυτόν, θα πέσουν και θα χαθούν. Όσοι όμως πιστέψουν, θα αναστηθούν, θα ελευθερωθούν από την αμαρτία και θα σωθούν. Θα είναι μάλιστα και θαύμα, αφού στο πρόσωπο Του θα εμφανίζεται η ένωση των δύο φύσεων, της θείας και της ανθρώπινης. Αλλά το θαύμα αυτό θα αποτελεί αιτία διαφωνίας για τους απίστους. Κι ενώ οι καλοπροαίρετοι θα οδηγούνται μ’ αυτό στην πίστη και θα σώζονται, οι ανειλικρινείς και εγωιστές θα απιστούν και θα κατακρίνονται”)»[Λουκ.2,34]. Πτώση για ποιους; Σαφώς γι’ αυτούς που απιστούν, αυτούς που αντιλέγουν, αυτούς που Τον σταυρώνουν. Και έγερση για ποιους; Αυτούς που Τον αναγνωρίζουν και Τον ομολογούν με ευγνωμοσύνη.

«Και σημείο αντιλεγόμενο». Ποιο σημείο αντιλεγόμενο; Το σημείο του Σταυρού, που η Εκκλησία το θεωρεί σωτηρία του κόσμου, που οι Ιουδαίοι το εχθρεύονται και που πολλές φορές και ο ουρανός το διεκήρυξε. Αμφισβητείται το σημείο, για να νικήσει η αλήθεια. Γιατί χωρίς αντίλογο δεν μπορεί να γίνει ολοκληρωμένη νίκη. Έπρεπε λοιπόν να εμφανισθεί η αντιλογία, για να εκδώσει την απόφασή του ο δικαστής, αφού μακροθυμήσει μέχρι το τέλος των αιώνων. Γι’ αυτό λέει «και σημείο αντιλεγόμενο». Αντιλέγουν δε εκείνοι που απιστούν.

«Καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί (:Λόγω μάλιστα της αντιλογίας αυτής, επειδή είσαι μητέρα του, θα διαπεράσει την καρδιά σου μεγάλο και οδυνηρό μαχαίρι θλίψεως και οδύνης, όταν θα τον δεις να σταυρώνεται. Κι έτσι η πτώση και η ανάσταση πολλών καθώς και η αντιλογία γύρω από το θαύμα αυτό θα γίνονται για να ξεσκεπαστούν οι διαλογισμοί και οι διαθέσεις πολλών καρδιών που έμεναν έως τώρα απόκρυφες, και θα φανερωθούν με την απόρριψη ή αποδοχή του Μεσσία)»[Λουκ.2,35]. «Κι εσύ», λέει, «άραγε λοιπόν θα μείνεις εκτός πειρασμού, επειδή συμφώνησες να γίνεις μητέρα, επειδή Τον γέννησες, επειδή έκρινες καλό να Του δανείσεις την μήτρα σου; (Διότι η κοιλιά σου έγινε δοχείο της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος). Άραγε λοιπόν θα μείνεις εκτός πειρασμού, επειδή έγινες Θεοτόκος, επειδή συνέλαβες χωρίς πείρα γάμου, επειδή καταστάθηκες Μητέρα του Δημιουργού σου; Άραγε εσύ θα μείνεις εκτός πειρασμού; Ούτε κι εσύ θα μείνεις εκτός πειρασμού, αλλά «κι εσένα την ίδια μια ρομφαία θα σου διαπεράσει την ψυχή». «Γιατί, Κύριε μου; Σε τι αμάρτησα;». – « Σε τίποτε δεν αμάρτησες βέβαια. Όταν όμως Τον δεις κρεμασμένο στον Σταυρό, όταν Τον δεις να υποφέρει για όλο τον κόσμο, όταν δεις στον Σταυρό τα χέρια Του τρυπημένα και καρφωμένα στο ξύλο, τότε θα αρχίσεις να αμφιβάλλεις και να λες: “Αυτός είναι εκείνος για τον οποίο μου μίλησε ο άγγελος; Αυτός είναι εκείνος στον οποίο έγινε το θαύμα της συλλήψεως; Παρθένος ήμουν και γέννησα και έμεινα πάλι παρθένος. Γιατί λοιπόν Αυτός σταυρώνεται;”»

«Κι εσένα την ίδια μια ρομφαία θα σου διαπεράσει την ψυχή». Ώστε, σύμφωνα με την προφητεία του δικαίου Συμεών, κανένας δεν έμεινε εκτός πειρασμού. Ο Πέτρος, ο κορυφαίος από τους μαθητές, Τον αρνήθηκε τρεις φορές. Οι άλλοι μαθητές Τον εγκατέλειψαν και έφυγαν. Ούτε είχε άλλωστε ο τσομπάνος ανάγκη από τα πρόβατα για να τον προστατεύσουν, ενόσω αυτός έδιωχνε τους λύκους, ούτε ο αγωνιστής είχε ανάγκη από βοηθούς, αλλά όλοι τους έφυγαν. Και ο Χριστός έμεινε μόνος κρεμασμένος στον Σταυρό σαν κριάρι έτοιμο για θυσία. Λοιπόν και αυτής την ψυχή την διαπέρασε η ρομφαία: ο πειρασμός δηλαδή και η αμφιβολία.

«Κι εσένα την ίδια μια ρομφαία θα σου διαπεράσει την ψυχή, ώστε να αποκαλυφθούν από πολλές καρδιές οι λογισμοί». Πάσχει λοιπόν ο Ιησούς, για να ελέγξει την απιστία και για να γεμίσει από ευγνωμοσύνη τις καρδιές αυτών που Τον πιστεύουν. Αντιλέγεται το σημείο, για να ελεγχθούν αυτοί που αντιλέγουν από κακία. Γιατί, αν η αλήθεια ήταν από κάθε άποψη αναντίρρητη για τους ανθρώπους, τότε η ευσέβεια θα έμενε αδοκίμαστη. Όμως με το να γίνεται παραχώρηση στην αντιλογία, δοκιμάζεται η ελεύθερη εκλογή της αλήθειας. Αντιλέγεται το σημείο. Γιατί πώς αλλιώς θα δοκιμάζονταν οι μάρτυρες στους διωγμούς; Πώς θα αγωνίζονταν και θα αναδεικνύονταν νικητές με την καρτερία τους; Δες πόσο ωφέλησε η αντιλογία, αφού έφτιαξε όχι πιστούς απλώς, όπως θα έλεγε κανείς, αλλά και μάρτυρες που έφθασαν μέχρι τα βασανιστήρια και τον θάνατο και παρουσίασαν μια απόδειξη της χάριτος του Χριστού με την καρτερία τους.

Όταν λοιπόν ο Συμεών λέει «Οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον», εννοείται ότι ούτε την πτώση την προξενεί Αυτός, ούτε την Ανάσταση την προσφέρει με την βία,aλλά «κεῖται εἰς πτῶσιν» αυτών που σκοντάφτουν στον λίθο του προσκόμματος και «εἰς ἀνάστασιν» εκείνων που πιστεύουν με την αγαθή τους προαίρεση. Διότι λέει «κεῖται». Σαν να έλεγε κανείς: “Το φως ανατέλλει για να βλέπουν οι υγιείς, ενώ αυτοί που τους πονούν τα μάτια να απομακρυνθούν ακόμη περισσότερο από την λάμψη του φωτός”. Γιατί πώς αλλιώς θα ήταν δυνατόν οι πρώτοι να πέσουν και να είναι αξιοκατάκριτοι, ενώ οι δεύτεροι να σηκωθούν με χρηστές ελπίδες που προέρχονται από την καλή τους προαίρεση, αν δεν υπήρχε το «αντιλεγόμενο σημείο»; Γιατί λέει ο Συμεών «καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον»; Για να μην προξενήσει η αντιλογία απορία στους πιστούς. Το να αμφισβητείται δε και η αλήθεια του Θεού, είναι φανερό ότι αυτό γίνεται, επειδή το επιτρέπει ο Θεός. Κανένας δηλαδή δεν μπορεί να προβάλει καμιά αντίρρηση, αν δεν το επιτρέψει αυτό ο Θεός. Είναι όντως αναγκαία η παραχώρηση αυτή εκ μέρους του Θεού, για να φανερωθούν οι άξιοι.

Θα έλθει όμως εποχή που δεν θα υπάρχει πια καμιά αντίρρηση. Όταν δηλαδή το σημείο του Σταύρου θα λάμψει σαν προάγγελος του Κυρίου από τον ουρανό, και τότε «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός(:και τότε θα καμφθεί στο όνομα του Ιησού κάθε γόνατο με ευλάβεια και σεβασμό και να προσκυνήσουν τον Ιησού οι επουράνιοι άγγελοι και οι επίγειοι άνθρωποι και αυτά ακόμη τα πονηρά πνεύματα, που είναι στα καταχθόνια, να υποταχθούν με φόβο και τρόμο ενώπιον της θείας Του δυνάμεως και δόξης. Και έτσι κάθε γλώσσα να διαλαλήσει με όλη της τη δύναμη, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος του ουρανού και της γης· και η διακήρυξη αυτή θα γίνεται εις δόξαν του Θεού και Πατρός (ο οποίος έτσι σχεδίασε την σωτηρία των ανθρώπων και την δόξα του ενανθρωπήσαντος Υιού Του)»[ Φιλιπ. 2, 10-11].

Όσο δηλαδή το σημείο αυτό φαίνεται μόνο του και είναι απλό σημείο και δεν φαίνεται πουθενά ο σημαινόμενος, το σημείο θα αντιλέγεται. Όταν όμως ο ίδιος ο σημαινόμενος αποκαλύψει τον εαυτό Του κατά την Δευτέρα Παρουσία, τότε πια κανείς δεν θα τολμά να αντιλογήσει στο σημείο, γιατί ο σημαινόμενος θα έχει καταφθάσει με ολοφάνερη την θεότητά Του εναντίον εκείνων που Τον αρνούνται. Τότε εκείνοι που προηγουμένως είχαν δεχθεί το σημείο του Σταυρού θα δοξασθούν από Αυτόν που εκείνο υποδήλωνε, ενώ εκείνοι που αμφισβήτησαν το σημείο, θα καταδικασθούν από τον υποδηλωθέντα. Και αυτό θα είναι τότε το τέλος της αντιλογίας, το τέλος της πλάνης, το τέλος της αμφιβολίας, το τέλος της απιστίας, η αρχή δε των βραβείων και των στεφάνων. Αυτά μακάρι όλοι μας να τα επιτύχουμε με την χάρη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στον Οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος στους ατελεύτητους αιώνες. Αμήν.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

• https://www.impantokratoros.gr/ioannis-chrysostomos-ypapanth.el.aspx

• Περιοδικό «Αγιορείτικη μαρτυρία», τριμηνιαία έκδοσις Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου

• http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm

• http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm

• Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.

• Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.

• Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ[:Λουκ. 2,22-40]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΥΡΙΛΛΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

«Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν ἡμέραι ὀκτὼ τοῦ περιτεμεῖν τὸ παιδίον, καὶ ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦς, τὸ κληθὲν ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου πρὸ τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν ἐν τῇ κοιλία.καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται (:Και όταν συμπληρώθηκαν οι οκτώ ημέρες για να γίνει στο παιδί η περιτομή, του έκαναν περιτομή, για να επιβεβαιωθεί και με την πράξη αυτή ότι ήταν γνήσιος απόγονος του Αβραάμ. Και Του δόθηκε το όνομα Ιησούς, όπως δηλαδή το είχε ονομάσει ο άγγελος προτού ακόμα συλληφθεί το παιδί στην κοιλιά της μητέρας του. Και η παρουσίαση και η αφιέρωση αυτή γινόταν σύμφωνα με εκείνο που είχε γραφεί στο νόμο του Κυρίου, ότι κάθε αρσενικό παιδί που για πρώτη φορά ανοίγει τη μήτρα της μητέρας του και γεννιέται, δηλαδή κάθε πρωτότοκο και πρωτογενές, πρέπει να θεωρείται και να ονομάζεται αφιερωμένο στον Κύριο)»[Λουκ.2,22-23].