Επιστολές (Τεύχος 778)

Προσεγγίζοντας μιὰ conflict συνέντευξη τῆς «Καθημερινῆς» (24-10-2022)

Ὀνομάζομαι Ἰωάννης Κουντουρᾶς καὶ εἶμαι Ὁμότιμος Καθηγητὴς Ἰατρικῆς τοῦ Α.Π.Θ.

Προκαταβολικὰ τονίζω ὅτι σέβομαι καὶ εὐλαβοῦμαι τὸ τιμημένο καὶ ἁγιασμένο ράσο σὲ ὑπέρτατο βαθμό, ὅπως μοῦ τὸ ἐνέπνευσε ὁ προσωπικός μου ἅγιος κυρὸς Ἐπίσκοπος Φλωρίνης Αὐγουστῖνος. Εἶναι τιμή μου μάλιστα ὅτι ὑπῆρξα προσωπικός του ἰατρός.

Ἡ conflict συνέντευξη ὑπερέχοντος προσώπου ἀφορμᾶται ἀπὸ ἕνα γεγονὸς τελείως ἀπροσδιόνυσο μὲ τοὺς συνειρμούς του καὶ τοποθετεῖται ἐναντίον ἀξιόλογων ἀδελφοτήτων καὶ τοῦ π. Αὐγουστίνου, τὸν ὁποῖο ἀναφέρει ἀπαξιωτικὰ ὡς «Καντιώτης κλπ». Θεωρῶ πὼς πρόκειται γιὰ ἰταμὴ συνεντευξιακὴ παρέμβαση ποὺ τὴ χαρακτηρίζει μειονεκτικὴ πνευματικὴ δυσλειτουργία, ἡ ὁποία εὐτελίζει τὸ πρόσωπο ποὺ τὴν ἐπιχειρεῖ. Οὐδεὶς στοιχειώδης νοῦς -πολὺ περισσότερο πνευματικός- τοποθετεῖται ἀπαξιωτικὰ γιὰ μὴ παρόντες Ἁγίους ποὺ ἀνήκουν πλέον στὴν Θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. Μόνο δειλοὶ μειονεκτικοὶ χαρακτῆρες ποὺ ἀδυνατοῦν νὰ ὑψώσουν ἀνάστημα σὲ πνευματικὸ καὶ διανοητικό ‘background” ἐπιχειροῦν «ἐκτὸς Ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος» νὰ πολεμήσουν καὶ νὰ σπιλώσουν τὸν Ἅγιο καὶ ἡφαιστειώδη π. Αὐγουστῖνο. Πρὶν ἐκτοξεύσει τὰ ἀδύναμα βέλη ὁ ὑψηλὰ ἱστάμενος ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Ἐπισκόπου πρώην Φλωρίνης ποὺ ἔγραψε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ γράφει διαχρονικὴ πορεία, ὄφειλε νὰ πληροφορηθεῖ ποιόν πολεμᾶ· τότε μᾶλλον θὰ γονάτιζε ὅπως ἀναλογικὰ ὁ διώκτης Παῦλος στὴν πορεία του πρὸς τὴ Δαμασκό… Ἀσφαλῶς μιὰ τέτοια ἰδιάζουσα τοποθέτηση χρήζει ἑρμηνείας σὲ ἐπίπεδο ψυχολογίας τοῦ βάθους. Εἶναι καιρὸς γιὰ μιὰ ἐπίσημη συγγνώμη γι᾽ αὐτὴ τὴ διχαστικὴ στάση στοὺς δυσχείμερους καιροὺς ποὺ ζοῦμε καὶ γιὰ τὴν ἀποπτωτικὴ συμπεριφορά· γιὰ τὸν καθένα μας θὰ μιλήσει τὸ δικαστήριο τῆς Ἱστορίας καὶ προπαντὸς ἡ δικαία κρίση τοῦ Θεοῦ.

Εὔχομαι “de profundis” νὰ τύχουμε μετάνοιας μήπως καὶ πετύχουμε μιὰ δυνητικὴ εἴσοδο στὴ Βασιλεία Του γιὰ συμφιλίωση μὲ τοὺς Ἁγίους μας, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ Ἁγίου π. Αὐγουστίνου (καὶ ὄχι τοῦ «Καντιώτη»).

«Καλὴ ἀπολογία»!

Ὑποσημειοῦμαι

Ἰωάννης Κουντουρᾶς

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Α.Π.Θ.

Σύντομο σχόλιο γιὰ τὴν ἀδικη καὶ ἀνιστό­ρητη ἀναφορὰ τοῦ ἀρχιεπισκόπου στὶς ἱεραποστολικὲς ἀδελφότητες μὲ ἀφορμὴ τὰ γεγονότα τοῦ Λυκαβηττοῦ

Εἴθε ὁ Κύριος νὰ συγχωρήσει τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Ἱερώνυμο Β´ γιὰ τὴν ἀναφορά του στὶς ἱεραποστολικὲς ἀδελφότητες μὲ τὴν τεράστια προσφορά…

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ στελεχώνουν τὶς ἐν λόγῳ κινήσεις, παρὰ τὰ ἀναπόφευκτα σφάλματά τους …διακρίνονται ἔκπαλαι γιὰ τὸ ταπεινό τους φρόνημα, τὸν ἁγνὸ ἱεραποστολικό τους ζῆλο, τὴν ἀνιδιοτέλεια, τὴν ἔλλειψη καλλιέργειας τοῦ νοσηροῦ πνεύματος τοῦ γεροντισμοῦ καὶ τῆς προσωπολατρείας, τὴν ἀσκητική τους βιοτή, τὴ θέση τοῦ ἑαυτοῦ τους στὴ διάθεση τῶν ἐκασταχοῦ ἐπισκόπων, πρὸς ἀρτιότερη καὶ πληρέστερη διεξαγωγὴ τοῦ πολυσχιδοῦς ἔργου τῆς Ἐκ­κλησίας. Τὰ συγκεκριμένα πρόσωπα θυσίασαν οἰκογένειες, περιουσίες, ἐπιστημονικὲς καὶ ἐ­παγ­γελματικὲς καρριέρες γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἁγίας του Ἐκκλησίας.

Οἱ ἐξ αὐτῶν τυγχάνοντες κληρικοί, ἔχοντας τὸ φρόνημα τοῦ στρατιώτη τῆς Ἐκκλησίας, διαχρονικά, κάθε ἄλλο παρὰ ἐπιδιώκουν νὰ καθέξουν ἀνώτερα ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα, ὅπως ἄλλοι ἀρχιμανδρῖτες.

Καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐν τέλει δέχθηκαν νὰ ἐπισκοποποιηθοῦν, κατὰ τὴν εὐλογημένη ἐκείνη περί­οδο τῆς ἀρχιεπισκοπείας τοῦ αἰσχρῶς διαβληθέντος καὶ διεπομένου ἀπὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ καὶ ἱεραποστολικὸ φρόνημα, μακαριστοῦ Ἱερωνύμου τοῦ Α´ (Κοτσώνη), ἔπραξαν κάτι τέτοιο βαρυαλγοῦντες καὶ ὄχι ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ καὶ ἀγαλλομένῳ ποδί.

Φαινόμενα, ὅπως αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα κατηγορεῖται ὁ ἱερεὺς τοῦ Λυκαβηττοῦ (ὁ ὑπογράφων τὸ παρὸν σχόλιο, ὡς εἰκός, δὲν λαμβάνω θέση ὡς μὴ ἔχων ἄμεση ἀντίληψη καὶ γνώση τοῦ πράγματος), τυγχάνουν πάντη ξένα πρὸς τὸ φρόνημα, τὴ νοοτροπία καὶ τὴν ἱστορικὴ πορεία τῶν ἐν θέματι ἀδελφοτήτων. Ἐὰν ὁ ἀρχιεπίσκοπος διαθέτει κάποια στοιχεῖα, ἂς τὰ καταθέσει στὴν ἐκκλησιαστικὴ παρεμβολή.

Οὐδεὶς ποτέ, ἐξ ὅσων γνωρίζω, ἀκόμη καὶ οἱ ἐχθροί τους, διατύπωσε παρόμοιο ἰσχυρισμὸ ἢ προέβη σὲ κάποιον σχετικὸ ὑπαινιγμό. Καὶ εἶναι μυρίων ἀποριῶν ἄξιον, πῶς ὁ ἀρχιε­πίσκοπος προέβη στὶς συγκεκριμένες ἐπίμαχες δηλώσεις.

Ὁ κ. Ἱερώνυμος ὁ Β΄ δέχθηκε τὴν εὐεργετι­κή, πνευματικὴ ἐπίδραση, τῶν ἀδελφοτήτων. Καὶ ἂν δὲν ἀπατῶμαι, κάτι τέτοιο τὸ ἔχει παραδεχθεῖ καὶ ἀναγνωρίσει.

Ὡς ἀρχιερεὺς ἀλλὰ καὶ ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας καθὼς καὶ σὰν θεολόγος ἔχει κάθε δικαίωμα νὰ πρεσβεύει περὶ τῶν ἱεραποστολικῶν κινήσεων τὴν ἄποψη ποὺ ἔχει διαμορφώσει γιὰ αὐτές. Δὲν ἔχει, ὅμως, τὸ ἠθικὸ δικαίωμα νὰ διατυπώνει καταφανῶς ἄδικες… κρίσεις γιὰ αὐτές, καθὼς καὶ ἀνυπόστατους παραλληλισμοὺς τῶν ἀδελφοτήτων αὐτῶν μὲ συγκεκριμένα πρόσωπα καὶ πράγματα.

«Ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν οἱ ἱεραποστολικὲς ἀ­δελφό­τητες ζήτημα εἶναι ἐὰν θὰ ὑπῆρχαν πνευματικοὶ ἄνθρωποι ἐν Ἑλλάδι», ὅπως εἶπε ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Θεωρῶ, ὅτι οἱ ἀτυχέστατες ἀναφορὲς τοῦ νῦν ἀρχιεπισκόπου προσφέρουν κακίστη ὑ­πηρεσία στὴν Ἐκκλησία τορπιλίζοντας τὴν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος….

Δὲν πρόκειται περὶ παρωνυχίδος, ἀλλὰ περὶ σπουδαιοτάτου καὶ οὐσιωδεστάτου ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος. Ἀδικήθηκαν πρόσωπα καὶ συλλογικότητες μὲ πανθομολογούμενη καὶ ὑπ᾽ αὐτῶν τῶν ἐχθρῶν τους ἀναγνωριζόμενη ἐκκλησιαστικὴ προσφορὰ καὶ ὁ ἀδικήσας ὀφείλει νὰ ἐπανορθώσει. “Ὁ τρώσας καὶ ἰάσεται”.

Λυκοῦργος Νάνης

Ἰατρὸς

 

Γιατί μᾶς ἀπογοητεύετε;

Ἡ ἐποχή μας, τὸ κοινωνικὸ σύστημα, μοι­ά­­ζει μὲ εἰκόνα ἐκτροχιασμένου τρένου σὲ ὅ­λους τοὺς τομεῖς τῆς δημόσιας καὶ ἰδιωτικῆς ζωῆς προκα­λώντας ἀπογοήτευση, θλίψη, πόνο.

Ποτέ ἄλλοτε δὲν ἀμφισβητήθηκε τόσο ἡ τάξη τῶν πολιτικῶν. Ἡ προσπάθεια νὰ πεισθεῖ ὁ κόσμος, ὅτι τὸ μαῦρο εἶναι ἄσπρο καὶ ὅτι τὸ ψέμα εἶ­ναι ἀλήθεια, ποτέ δὲν ἐπιχειρή­́θηκε τόσο ”χοντρά”.

…Ἀριστερὰ ἢ δεξιά, καμία πιὰ διαφορά, ἀ­φοῦ, τόσο οἱ ἄθεοι ὅσο καὶ οἱ ἀθεόφοβοι, ὑπηρετοῦν τὸ ἴδιο ἀφεντικό. Καὶ ὁ λαός …θλιβερὸς θεατής, μένει ἀνήμπορος, ἐξαρτημένος κυριολεκτικά ἀπό τὰ κόμματα, χωρίς δύναμη ἀντίστασης καὶ διαμαρτυρίας, ἀφάνταστα ἀπογοητευμένος ! Τὸ νὰ γίνονται λάθη ὡς ἕνα σημεῖο εἶναι ἀνθρώπινο. Ἀλλὰ νὰ μὴ βρίσκουν οἱ ὑπεύθυνοι τὴν παλικαριὰ νὰ ζητήσουν συγγνώμη, εἶναι ἄκρως ἀπογοητευτικό! Δὲν ἀφήνει ἐλπίδα διόρ­θωσης τῶν κακῶν.

Ἀλήθεια, θυμᾶται κανεὶς νὰ εἰπώθηκε συγγνώμη ἀπό τὰ κόμματα, ἀριστερᾶς ἢ δεξιᾶς, γιὰ τὰ λάθη ποὺ ἔκαναν καὶ χάθηκαν τόσες ζωές; Ζήτησαν ποτέ κόμματα καὶ κυβερνήσεις συγγνώμη γιὰ τὰ λάθη, ποὺ ἦταν αἰτία δυσμενῶν ἐξ­ελίξεων σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδος καὶ ποὺ συνεχίζουν νὰ ταλαιπωροῦν τὸν τόπο.

Ἀντίθετα, δειλοί, μικρόψυχοι καὶ πονηροί, προσπάθησαν μὲ κάθε τρόπο νὰ παρουσιαστοῦν ὡς πατριῶτες καὶ πὼς τάχα ὅ,τι ἔκαναν τὸ ἔπραξαν γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ λαοῦ.́ Ἔσκυψαν ποτέ, ὅπως θὰ ὄφειλαν, μὲ εἰλικρινὲς ἐν­διαφέ­ρον πάνω στὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Πατρίδα μας καὶ ὁ Λαός της; Πότε οἱ πολιτικοὶ θὰ θεωρήσουν ἀκριβή τους περιουσία τὴν ἀγά­πη τοῦ λαοῦ; Καὶ πότε θὰ μάθουν πὼς αὐτὴ κερδίζεται ἐφαρμόζοντας τὸ ἀξίωμα τοῦ Εὐαγγελίου: «Μακάριόν ἐστι διδόναι μᾶλλον ἢ λαμ­β­άνειν;». Κι ἀκόμη, οἱ κατὰ τὰ ἄλλα συμπαθεῖς βουλευτές μας, πῶ́ς ἀντέδρασαν στὰ τόσα ἀπαράδεκτα λόγια καὶ ἔργα των ἀρχηγῶν τους; Μέχρι ποιοῦ σημείου θὰ τοὺς ἀκολουθοῦν;

Μέχρι πότε θὰ συνεχίσουν νὰ τοὺς χειροκροτοῦν; Πότε ἐπιτέλους θὰ βροῦν τὸ θάρρος νὰ δι­αφωνήσουν μὲ τὶς λάθος ἐπιλογές τους; Τόση ἐξάρτηση; Τόσος φόβος καὶ ἀγωνία μὴ πέσουν στὴ δυσμένεια τοῦ ἀρχηγοῦ καὶ ἀποκλεισθοῦν ἀπὸ τὴ λίστα τῶν ὑποψηφίων; Ξεχνοῦν ὅτι ἡ ἀ­ποστολή τους εἶναι νὰ προασπίζονται τὸ συμφέ­ρον τῆς Πατρίδας καὶ τοῦ Λαοῦ της ἀπὸ ὁποιονδήποτε, ἀκόμη κι ἀπὸ τὸν ἀρχηγό τους; Ἐ­κτὸς καὶ ἂν συμφωνοῦν καὶ ταυτίζονται μὲ ὅποι­α ἐπιλογὴ καὶ γραμμή του, ὁπότε εἶναι καὶ αὐτοὶ τὸ ἴδιο ὑπεύθυνοι. Καὶ ἐδῶ τίθεται τὸ ἐρώτημα: Μᾶς χρειάζονται τέτοιοι καὶ τόσοι -300!-; Ἀφοῦ ἡ γνώμη τοῦ ἀρχηγοῦ, σωστὴ ἢ λάθος θὰ περά­σει, ἂς παύσουν νὰ ὑπάρχουν οἱ 300. Φτάνει πο­λὺ μικρότερος ἀριθμός, οἱ ὑπόλοιποι εἶναι ὄ­χι μόνο ἄχρηστοι ἀλλὰ καὶ κοστίζουν ἀκριβὰ στὸ λαό. Ἔτσι βλέπουν οἱ πολλοὶ τὸ πολιτικὸ σύ­στημα, ἐκτροχιασμένο. Ἔφυγε ἀπ᾽ τὶς γραμμές, καὶ οἱ συνέπειες ὀλέθριες!

Κρίμα! Γιατὶ δὲν εἶχαν τὸ δικαίωμα νὰ μᾶς ἀπογοητεύσουν!

Καὶ δὲ φτάνει μόνο αὐτό, ἀλλά, κατὰ πόδι πρὸς τὸν πολιτικὸ ἐκτροχιασμό, ἀκολουθεῖ ὁ ἐκ­κλησιαστικὸς ἐκτροχιασμός, ὁ ὁποῖος καὶ μᾶς πονᾶ ἰδιαίτερα. Ἐξηγοῦμαι: Ἡ Ἐκκλησία ἔχει κι αὐτὴ τὶς γραμμές, τὶς ράγες πάνω στὶς ὁποῖες ὀ­φείλει νὰ κινηθεῖ. Εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο καὶ οἱ ἀποφάσεις τῶν θεόπνευστων ἁγίων Πατέρων της. Πορεύεται πάνω σ᾽ αὐτὲς τὶς γραμμές; Ὁ πιστὸς λαὸς ἀπαντᾶ: ὄχι. Μὲ πόνο παρακολουθοῦμε νὰ ἐγκαταλείπονται ἀπὸ τοὺς ἁρμοδίους θέσεις, ποὺ μέχρι πρὶν ἀκολουθοῦσε ἡ Ἐκκλησία μας, καὶ νὰ υἱοθετοῦνται πιὰ ξένες πρὸς τὶς παραδεδομένες ἀλήθειες. Παρατηρεῖται ἐκτροπή.

Συμβαίνει αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης: «Ὁ Νόμος ἠσθένησεν, ἀργεῖ τὸ Εὐαγγέλιον, Γραφὴ δὲ πᾶ́σα …παρημέληται»!

Μιλοῦν καὶ γράφουν οἱ ἱεράρχες γιὰ τὸν κίν­δυνο ποὺ διατρέχει ὁ λαὸς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ ἐνέργειες ἄκρως αἱρετικὲς μι­τρο­φόρων ἱεραρχῶν. Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἐ­φαρμόζεται ἡ ἀκίνδυνη τακτικὴ τῆς σιωπῆς. Δι­ερωτῶμαι, τί νόημα ἔχουν οἱ ἑορταστικὲς λαμπρὲ́ς τελετὲς καὶ συλλείτουργα πρὸς τιμὴν τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων, ὅταν στὴν πρά­ξη καταφρονοῦνται; Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ τονίζει πὼς τέτοιες ἑορτὲς καὶ πανηγύρεις τὶς μισεῖ ὁ Θεός!

Παγιδευμένος κι ἐδῶ ὁ χριστιανός. Ἐνῶ θέλει νὰ ἐκφράσει τὸν πηγαῖο καὶ ἔμφυτο σεβασμὸ στὸ ράσο, ἀποτρέπεται ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ πολλῶν ρασοφόρων. Στὸ πρόσφατο παρελθὸν ἕνας ἀρχιεπίσκοπος ζήτησε δημόσια συγγνώμη καὶ παραδέχτηκε τὴν εὐθύνη του. Θὰ ἔχουμε ἄ­ραγε, καὶ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς συστημικοὺς ἱεράρχες, τὴν εὐκαιρία νὰ ἀκούσουμε τὴν εἰλικρινὴ καὶ τόσο λυτρωτικὴ γι᾽ αὐτοὺς συγγνώμη καὶ παραδοχὴ τῶν εὐθυνῶν τους;

Εἶναι κανεὶς τόσο ἀφελὴς ποὺ νὰ πιστεύει πὼς τὸ σύστημα θὰ ἀφήσει κάποιον εὐλαβῆ, χωρὶς γνωστοὺς προστάτες, ἱκανὸ ἀρχιμανδρίτη νὰ γί­νει ἐπίσκοπος; Στὸ παρελθὸν εἴδαμε περιστατικὰ παραγκωνισμοῦ ἱκανῶν ἱερομονάχων προκειμέ­νου νὰ προβληθοῦν κάποιοι ἄλλοι, φίλοι καὶ πειθήνια ὄργανα τοῦ συστήματος. Ἔτσι καὶ γι᾽ αὐτὸ κλονίζεται ἡ πίστη πολλῶν ὅτι ἡ ἐκλογὴ τέτοιων προσώπων δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἕνα χαρακτηριστικὸ «ἐκτροχιασμοῦ» καὶ ἀνακολουθίας σημειώθηκε μὲ τὴ στάση τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Μακεδονίας. Πρὶν λίγα χρόνια ὑπέγραψαν ἕνα ὑπέροχο – ἱστορικὸ κείμενο μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐκκλησία τῶν Σκοπίων. Σήμερα μετὰ τὴν ἀναγνώριση αὐτοκεφαλίας τους ἀπὸ τὸ πατριαρχεῖο, ξεχάστηκαν τὰ μεγάλα λό­για. Ἔγινε ἐκτροπή. Σιωπὴ μὲ ἄρωμα προδοσί­ας. Ὁ λαὸς δικαιοῦται μιὰ ἐξήγηση ἢ ἔστω ἕνα συγγνώμη!

Κρίμα, γιατὶ μᾶς ἀπογοητεύσατε! Δὲν εἴχατε τὸ δικαίωμα! Ἀλήθεια, Γιατί μᾶς ἀπογοητεύ́ετε;

Οἱ παραπάνω γραμμὲς εἶναι κραυγὲς πολ­λῶν. Μὴ τὶς ἀγνοήσετε…

Ἀντώ́νιος Ἰ. Βασιλειά́δης

Θεολόγος