Πολλὲς «κοινωνίες». Νὰ χαροῦμε ἢ νὰ φοβηθοῦμε;

Ὅσο ὁ χρόνος παρέρχεται, τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα περιπλέκονται. Τὸ τελευταῖο διάστημα συν­έβησαν τὰ ἑξῆς.

• Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρ­χεῖο Κων/λεως ἐδέχθη σὲ κοινωνία τοὺς σχι­σματικοὺς Σκοπιανούς.
• Τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Σερβί­ας, ἀν­τὶ νὰ ἀντιδικήσῃ μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γι᾽ αὐτὴ τὴν εἰσπήδησι, βλέποντας ὡς ἐνδεχό­μενο ὁ οἰ­κουμενικὸς πατριάρχης νὰ προχωρήσῃ σὲ χορήγησι αὐ­τοκεφαλίας στοὺς Σκοπιανούς, ἔ­κανε δύο ἐνέργειες· α΄) δέχθηκε καὶ αὐτὸ σὲ κοι­νωνία τοὺς Σκοπιανοὺς καὶ β΄) τοὺς χορήγησε καὶ αὐτο­κεφαλία, προλαμβάνοντας μᾶλλον τὸν κ. Βαρθολομαῖο.
• Τὸ ἀρκετὰ ἀπροσδόκητο εἶνε, ὅ­τι σὲ λίγο καὶ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς ῾Ρωσίας ἀποφάσισε καὶ δέχθηκε σὲ κοινωνία τοὺς Σκοπιανούς.

Ἔτσι τώρα οἱ Σκοπιανοὶ βρέθηκαν νὰ κοινωνοῦν μὲ ὅλους· καὶ μὲ τὸν κ. Βαρθολομαῖο, καὶ μὲ τὸν κ. Πορφύ­ριο, καὶ μὲ τὸν κ. Κύριλλο!

• Τέλος ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἦλ­θε στὴν Θάσο καὶ ἐκεῖ συλλειτούργησε –μαζὶ μὲ τὸν ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο καὶ τρεῖς ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος– μὲ τὸν ψευδεπίσκοπο Κιέβου κ. Ἐπιφάνιο.
• Ἐν τῷ μεταξύ, καθὼς ὁ πό­λεμος στὴν Οὐκρανία παρατείνεται, ἀνα­κοινώθηκε ὅτι ὁ κανονικὸς ἀρχιεπίσκοπος Κιέβου κ. Ὀνούφριος μὲ τὴν περὶ αὐτὸν Ἱ. Σύνοδο ἐκήρυξαν αὐτοβούλως αὐ­τοκέφαλη τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκ­κλησία τῆς Οὐ­κρανίας, χω­ρὶς νὰ τὸ ζητήσουν καὶ νὰ περιμένουν ἔγκρισι ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς ῾Ρωσίας.

Ἔγκυροι σχολιασταὶ εἰκάζουν, ὅτι ἡ ἀνακήρυξι τῆς αὐ­τοκεφαλίας τοῦ Ὀνουφρίου πρέπει νὰ ἔγινε σὲ μυστικὴ συν­εννόησι μὲ τὴ ῾Ρω­σία, γιὰ νὰ ξεφύγῃ ἀπὸ τὴν πίεσι ποὺ δέχεται ἀπὸ τὴν κυβέρνησι, καὶ ὅ­τι οὐσιαστικὰ δὲν ἔχει ἀλλάξει τίποτα, ὁ Ὀ­νούφριος μὲ τὸν Κύριλλο βρί­σκονται σὲ πλήρη κοινωνία.

Ὑπογραμμίζεται, ὅτι ἀ­σφα­λῶς ἡ διαφορὰ μεταξὺ ψευ­δοκιέβου Ἐπι­φανίου καὶ Ὀ­νουφρίου εἶνε χαώδης· οἱ ὑπὸ τὸν ψευδοκιέβου Ἐπι­φάνιο εἶνε καθῃρημένοι καὶ ἀφωρισμένοι, ἐνῷ οἱ ὑπὸ τὸν Ὀνούφριον χαίρουν πλή­ρους κανονικότητος καὶ γενικῆς ἀναγνωρίσεως.

Δὲν πρέπει πάντως νὰ λησμο­νῆται, ὅτι καὶ ἡ ἐκκλησία τῆς ῾Ρωσίας δὲν εἶνε καθόλου ἄ­ψογος· φέρει μολυσμὸν ἀπὸ συμβιβασμοὺς – συμφυρμοὺς καὶ μὲ τὸ ἐ­κεῖ κράτος, πρὸ πάντων δὲ μὲ τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ παγκόσμιο συμβούλιο τῶν αἱ­ρέ­σεων (Π.Σ.Ε.)

Ἐρωτοῦμε. Οἱ ἐξελίξεις αὐ­τὲς δι­έπονται ἀπὸ ἀγάπην – πνεῦμα Χρι­στοῦ καὶ ἐνισχύ­ουν τὴν ἑνότητα τῆς ἀνὰ τὸν κόσμον Ὀρθοδοξίας;

Γνωρίζουμε ὅμως, ὅτι «τὸ κα­λὸν οὐκ ἔστι καλόν, ἐὰν μὴ καλῶς γένηται».

Φοβούμεθα λοιπόν, ὅτι κί­νη­τρο τῶν ἀνωτέρω πράξεων δὲν εἶ­νε παντοῦ ἡ ἀ­γάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐκ πρώτης ὄψεως φαί­νεται, ἀλ­λ­ὰ καὶ ὁ ἐπάρατος ἐθνοφυλετισμός. Γι᾽ αὐτὸ αἰσθανόμεθα ἐ­πι­φύλαξιν καὶ συνεχόμεθα ἀπὸ φόβον γιὰ τὴν μελλοντικὴ πορεία τῆς Ἐκ­κλησίας μας.

Εἴθε νὰ διαψευσθοῦμε καὶ ἐν τέλει νὰ δοξασθῇ ὁ Χρι­στὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία του.

Ἀγωνιοῦμε πάντως γιὰ τὴν δική μας στάσι, τὴν στάσι τῆς Ἐκ­κλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία οὐ­δόλως φαίνεται νὰ λαμβάνῃ ἀποστάσεις.

Εὐχόμεθα· ἡ φθινοπωρι­νὴ Ἱε­ραρ­χία μας νὰ κλεί­σῃ τὰ ὦτα σὲ φωνὲς τῶν ἰσχυ­ρῶν τῆς ἡ­μέ­ρας, νὰ ἐνωτι­σθῇ τὶς ἄνω­θεν ὑπαγορεύσεις, νὰ πλη­σθῇ Πνεύματος ἁ­­γίου, νὰ ὑ­περβῇ κάθε ἀσκουμέ­νη ἐγ­κό­σμια πίεσι, νὰ λαλήσῃ κα­τὰ τὸ θέλημα τοῦ Δομήτορος αὐ­τῆς, καὶ νὰ αὐτο­προσ­­διορισθῇ ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ἐ­λευθέρας αὐτοσυνειδησίας της καὶ τῶν ἱ. Κανόνων.