Μὲ ἐκτίμησι ἀλλὰ καὶ εἰλικρίνεια
Ὁ θεϊκὸς λόγος «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾽ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» μὴ μᾶς διαφεύγει ποτέ. Στὸ Θεὸ μόνο ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη μας. Στοὺς ἀνθρώπους νὰ εἴμαστε δίκαιοι· νὰ τοὺς ζυγίζουμε μὲ προσοχὴ καί, ἂν μὲν βαδίζουν καλά, νὰ τοὺς τὸ ἀναγνωρίζουμε· ἂν ὅμως παραπατοῦν, νὰ μὴν τοὺς χαριζώμαστε.
Σχόλια ὅπως ἡ κριτικὴ τοῦ ἱστολογίου «Τὰς θύρας…» γιὰ τὴν παράστασι τοῦ ἀντιπροέδρου τοῦ κινήματος «Νίκη» στὸν ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τοῦ ἀπ. Παύλου στὸν Ἄρειο Πάγο, ὅπως καὶ κάποιες ἐπικρίσεις ποὺ διατυπώθηκαν, δίνουν ἀφορμὴ νὰ ἐκφράσουμε λίγες σκέψεις, μὲ ἀγάπη καὶ ἔγνοια γύρω ἀπὸ τὴν πορεία τοῦ κινήματος «Νίκη».
Τὸν δάσκαλο Δημήτριο Νατσιὸ τὸν γνωρίζουμε ἀπὸ τὶς δημόσιες μέχρι τώρα τοποθετήσεις του, ξέρουμε τὸ φρόνημα καὶ τὸ ὅραμά του καὶ τὸν δεχόμαστε. Ἐπιθυμοῦμε καὶ μετὰ τὴν εἴσοδό του στὴ βουλὴ νὰ τὸν ἀκοῦμε νὰ συνεχίζῃ ἔτσι πάντα, ὅπως τὸν ξέραμε· καὶ νὰ μὴν παύσῃ νὰ λειτουργῇ ὡς δάσκαλος, στὸ μεγάλο τώρα «σχολεῖο». Τὰ ἄλλα μέλη, ποὺ τὸν πλαισιώνουν, δὲν τὰ γνωρίζουμε· θὰ κριθοῦν ἐκ τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων τους. Κάθε προϊστάμενος χρειάζεται πολλὴ φώτισι Θεοῦ καὶ μεγάλη προσοχὴ στὴν ἐπιλογὴ καὶ ἀποδοχὴ τῶν συνεργῶν του.
Ἀδελφικὰ θὰ θέλαμε νὰ δοῦμε τὴ «Νίκη» νὰ συνεχίζῃ·
• Σταθερὰ καὶ ξεκάθαρα, μὲ συνέπεια πρὸς τὶς ὑποσχέσεις της, μὲ σεβασμὸ πρὸς τοὺς ψηφοφόρους ποὺ τὴν ἔστειλαν στὴ βουλή· ὄχι μὲ διφορούμενα, ὄχι μὲ «μασημένα λόγια» καὶ συμβιβασμοὺς ἀπὸ μιὰ κοντόφθαλμη σκοπιμότητα.
• Τὸ κίνημα αὐτὸ νὰ μὴ δεχθῇ «δῶρα» καὶ νὰ μὴ δελεασθῇ ἀπὸ ἐνδεχόμενες ἀπόπειρες προσεταιρισμοῦ (π.χ. ἀπὸ τὴ Ν.Δ.). «Φοβοῦ τοὺς Δαναούς…».
• Νὰ βαδίζῃ ἔχοντας περισσότερη πίστι στὸ θαῦμα τῆς Θείας Προνοίας (ποὺ ὄντως ἔγινε ὥστε νὰ φτάσῃ στὸ κοινοβούλιο), παρὰ σὲ συμπράξεις καὶ συμμαχίες μὲ ἀνθρώπινες παρατάξεις. Καὶ ὅπου τὸ καλὸ τῆς πατρίδος τὸ ἀπαιτεῖ, σὲ κορυφαῖα δηλαδὴ ζητήματα, ἐκεῖ νὰ γίνωνται βήματα τολμηρά, νὰ γίνεται τὸ «ἅλμα τοῦ Θεοῦ» ὅπως ἔλεγε ὁ π. Αὐγουστῖνος, νὰ βλέπῃ ὁ λαὸς ἀπροσδόκητη ζεῦξι καὶ σύμπραξι.
• Ἡ «Νίκη» νὰ σταθῇ μὲ σεβασμό, ναί, ἀπέναντι στὸ Πατριαρχεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ σὲ ἀπόστασι ἀσφαλείας ἀπὸ τὰ συγκεκριμένα πρόσωπα ποὺ ἔγιναν πλέον γνωστὰ ὡς φορεῖς τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς νεοπατερικότητος, γενικὰ τῆς Νέας Τάξεως· ἐκεῖ, χωρὶς δισταγμό, ῥῆξις.
Βλέπουμε ὅτι τὸ 50% τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος ἀπέχει ἀπὸ τὶς ἐκλογές. Γιατί; Θεωρεῖται βέβαιο ὅτι ἡ ἀποχὴ δὲν ὀφείλεται σὲ δυσκολίες καὶ σὲ ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια νὰ προσέλθουν οἱ ψηφοφόροι στὴν κάλπη. Ἡ ἀποχὴ εἶνε κραυγαλέα ἄρνησι, δείχνει ἐν πολλοῖς μία ἀπογοήτευσι. Θεωροῦν μάταιο νὰ πᾶνε νὰ δηλώσουν τὴν προτίμησί τους· βλέπουν ὅτι, ἔτσι κι ἀλλιῶς, «δὲν γίνεται τίποτα». Πολλοὶ ὅμως ἀπὸ αὐτούς, ἂν δοῦν κάτι γνήσιο, ὑγιές, συνεπές, σίγουρα θὰ ἐνδιαφερθοῦν.
Φίλοι τῆς ἀλήθειας
Κληρικοὶ ἐγκαλούμενοι ἀπολογοῦνται πρὸς ἀποφυγὴν σκανδαλισμοῦ
Ἀγαπητοὶ καὶ σεβαστοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί, Φλώρινα 22-6-2023
Σὲ βίντεο, ποὺ ἀναρτήθηκε χθὲς 21-6-2023 [βλ. “Συμφιλιάζετε με τους εχθρούς της Πίστεως???(21Ν.Η.08Π.Ημ/06/2023)” στο YouTube], δεχθήκαμε ὀνομαστικὰ ἔλεγχο διότι δὲν «ἀποτειχιζόμεθα». Καλούμεθα ὄχι νὰ ἀπαντήσουμε μὲ λόγια (αὐτὸ τὸ κάνουμε ἤδη, δὲν θεωρεῖται ὅμως ἀρκετὸ καὶ ἀποτελεσματικό). Μᾶς ζητεῖται ἐπιτακτικά, ὡς πνευματικὰ μάλιστα τέκνα τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου μας π. Αὐγουστίνου, νὰ ἐνεργήσουμε ἐμπράκτως, δηλαδὴ νὰ διακόψουμε τὸ μνημόσυνο τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἀρχῆς, ὅπως ἔκανε ἐκεῖνος ἐπὶ Ἀθηναγόρα. Φοβούμενοι λοιπὸν μήπως μὲ τὸ βίντεο αὐτὸ κάποιος ἐξ αἰτίας μας σκανδαλισθῇ, προβαίνουμε στὶς ἀκόλουθες ἐξηγήσεις.
Διστάζουμε νὰ ἀποτειχισθοῦμε, διότι αἰσθανόμεθα ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος διασπάσεως.
Παρατηροῦμε καὶ τὶς διαφωνίες στὸν χῶρο τῶν ἀποτειχισθέντων, ὅπου ἐπαναλαμβάνεται δυστυχῶς ὅ,τι συνέβη καὶ συμβαίνει ἀκόμη στὸν χῶρο τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου. Φοβούμεθα ὅτι, ἀποτειχιζόμενοι καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὴν διοίκησι τῆς Ἐκκλησίας (μὲ τὴν ὁποία σαφῶς καὶ ἐκπεφρασμένως διαφωνοῦμε ὁμοῦ μετὰ πλείστων ἄλλων ἀδελφῶν σὲ ζητήματα ὅπως τοῦ Κολυμβαρίου, τοῦ Οὐκρανικοῦ κ.λπ.), οὔτε καὶ μὲ τοὺς ἴδιους τοὺς ἐπικριτάς μας ἢ καὶ τοὺς ἄλλους ἀποτειχισθέντας εἶνε βέβαιο ὅτι θὰ ἔχουμε κοινωνία· θὰ προσθέσουμε μόνο ἄλλη μία ὁμάδα ἀποτειχισμένων διασπῶντες ἔτι περισσότερο τὴν τραυματισμένη ἑνότητα. Καὶ τότε, μετὰ τὴν ἐκδημία μας ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμον, θ᾽ ἀφήσουμε πίσω μας ψυχές, ποὺ θὰ μᾶς ἔχουν ἀκολουθήσει, σὲ κατάστασι ἐκκρεμότητος καὶ ἀποκοπῆς ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν πιστῶν, καὶ ἡ εὐθύνη μας θὰ εἶνε μεγάλη. Αὐτὸ μᾶς φοβίζει καὶ μᾶς κάνει νὰ περιμένουμε.
Οἱ ἐπικρίνοντές μας δὲν περιμένουν· προκρίνουν ἄμεσον λύσιν τοῦ ζητήματος. Καὶ ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε τὴν λύσι. Βλέπουμε ὅμως ὅτι ὁ Κύριος δὲν τὴν δίδει ἀμέσως καὶ αἰσθανόμεθα ὅτι ὀφείλουμε νὰ περιμένουμε, ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι ἀδελφοί, ποὺ καὶ αὐτοὶ ἀγωνιοῦν καὶ θλίβονται γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν κοινωνία μας.
Ὁ σχετικὸς ἱ. κανὼν τῆς ἁγίας Πρωτο-Δευτέρας Συνόδου δὲν ἐπιτάσσει ὑποχρεωτικῶς τὴν ἀποτείχισι. Ἐὰν ἔτσι τὴν ἐπέτασσε, θὰ ἐπέβαλλε καὶ κυρώσεις στὸν ἀμελοῦντα. Φιλοτιμεῖ τὸν πιστό, ἐπιβραβεύει τὸν ἀγωνιζόμενον, ἀφήνει ὅμως περιθώριο στὴν κρίσι καὶ τὴν δύναμιν ἑκάστου. Σ᾽ αὐτὸ τὸ περιθώριο κινούμεθα, χωρὶς ὡστόσο καὶ νὰ δηλώνουμε πλήρως ἱκανοποιημένοι ἀπὸ τὴν ὅλη κατάστασι καὶ τὴν δική μας ἀδυναμία. Ἂς μᾶς χαρακτηρίσουν οἱ ἐπικριταί μας δειλούς, ἄτολμους, ἀμελεῖς. Προτιμοῦμε νὰ δεχώμαστε τοὺς ἐλέγχους των, χωρὶς ν᾽ ἀνταποδίδουμε ἐπικρίσεις. Ὑπομένουμε τὴν θλῖψι χωρὶς νὰ τοὺς ἐπιτιθέμεθα.
Καὶ ἐπειδὴ μᾶς ἐπισείουν τὸ παράδειγμα τοῦ π. Αὐγουστίνου, διευκρινίζουμε ὅτι διαφέρει ἡ θέσι μας. Ἐκεῖνος ἦτο ἀρχιερεύς, ἐμεῖς πρεσβύτεροι. Μὲ τὴν ἀφορμὴ δὲ αὐτὴ ἐπαναλαμβάνουμε πρὸς τοὺς σεβασμιωτάτους ἀρχιερεῖς μας τὴν παλαιὰ παράκλησί μας, ἀντὶ νὰ καλούμεθα ἐμεῖς οἱ πρεσβύτεροι νὰ διακόψουμε τὸ μνημόσυνό τους, νὰ διακόψουν ἐκεῖνοι ὡς ἀρχιερεῖς τὸ μνημόσυνο τῶν ἐξάρχων τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καὶ ἔτσι νὰ ἐπιτύχουν δύο ἀγαθά· καὶ τοὺς αἱρετίζοντας θὰ ἀναχαιτίσουν (ὅπως ἔγινε πράγματι ἐπὶ Ἀθηναγόρα), καὶ τὴν ἑνότητα τῶν ἐπισκοπῶν τους θὰ διασφαλίσουν ἀπὸ διασπάσεις.
Γιὰ τοὺς ἀνωτέρω λόγους μένουμε ἐδῶ, μὴ ἔχοντες κάτι καλύτερο νὰ πράξουμε, καὶ παρακαλοῦμε τὸν Κύριο νὰ ὁδηγήσῃ τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία του σὲ συνοδικὴ ἀντιμετώπισι ὄχι μόνο τοῦ παρόντος ἐπιμάχου ζητήματος ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ποὺ χρονίζουν.
Θεωροῦμε βέβαιο ὅτι, ἐὰν ἀκούσουμε τοὺς ἐπικριτάς μας καὶ προβοῦμε στὴν ἐνέργεια ποὺ μᾶς ὑποδεικνύουν, θὰ ἱκανοποιήσουμε ἴσως προσωρινὰ τὴν συνείδησί μας καὶ θὰ διαφύγουμε τὸν ἔλεγχο διὰ συμφυρμόν μας μὲ τοὺς οἰκουμενιστάς, θὰ συμβάλουμε ὅμως ἔτι περισσότερο σὲ διάσπασι, καὶ τότε οὔτε τὴν συνείδησί μας τελικῶς θὰ ἀναπαύσουμε καὶ ἐνδεχομένως οὔτε τοὺς ἰδίους τοὺς ἐπικριτάς μας θὰ εὐαρεστήσουμε.
Δὲν κατακρίνουμε τοὺς ἐπικρίνοντάς μας οὔτε ὅσους ἄλλους προχώρησαν στὴν ἐνέργεια ν᾽ ἀποτειχισθοῦν· ἀναγνωρίζουμε ὅτι εἶνε ἀγωνισταί. Ἐὰν δὲν τοὺς μιμούμεθα καὶ δὲν τοὺς ἀκολουθοῦμε, εἶνε διότι φοβούμεθα τὴν ζημία εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας.
Τοὺς παρακαλοῦμε ἂς ἀνεχθοῦν τὴν ἀναποφασιστικότητά μας.
Ἐκ μέρους καὶ τῶν μετ᾽ ἐμοῦ ἐγκαλουμένων
ἀρχιμ. Λαυρέντιος Γρατσίας