ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

_{ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ;}

Τὰ τελευταῖα χρόνια, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι οἱ ἔσχατοι καιροί, παρατηροῦμε ἕνα καινοφανὲς φαινόμενο, σημεῖο τῶν καιρῶν καὶ αὐτό, τὴν λεγόμενη «Οἰκουμενικὴ Προσευχή». Τί νεοπατερικὸ ἐφεύρημα καὶ αὐτό; Ἐπινοήθηκαν καὶ καινούργιες λέξεις καὶ ἔν­νοιες. Μάλιστα σὲ μία μητρόπολι ἐνημερώθηκαν οἱ ἱερεῖς της γιὰ τὴν προνεωτερικότητα, τὴν νεωτερικότητα καὶ τὴν μετανεωτερικότητα!

Γιὰ τὴν οἰκουμενικὴ προσευχὴ συναντῶνται ἐκπρόσωποι ὀρθοδόξων, καθολικῶν, ποικίλων προτεσταντῶν, μονοφυσιτῶν, ἀγγλικανῶν, κοπτῶν, καὶ λοιπῶν αἱρετικῶν, γιὰ νὰ προσ­ευ­χηθοῦν ὅλοι μαζί. Ὅλους αὐτοὺς τὸ μόνο κοινὸ ποὺ τοὺς συνδέει εἶναι τὸ ὄνομα «Χριστιανοί». Ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ αἱ­ρετικοί, ποὺ ἐμφανίσθηκαν κατὰ καιρούς, ἦταν Χριστιανοί. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶπε: «Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύ­κοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστή­σονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμέ­να τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν» (Πράξ. 20,20-30). Καὶ σήμερα οἱ χριστιανικὲς ὁμάδες, ὅπως καὶ ἂν λέ­γωνται, ποὺ βρίσκονται ἐκτὸς τῆς Ὀρ­θοδόξου Ἐκκλησίας, εἶναι αἱρετικοὶ καὶ βρίσκονται στὴν πλάνη.

Οἱ Ὀρθόδοξοι μποροῦν καὶ πρέπει νὰ προσεύχωνται γιὰ τοὺς πλανεμένους, νὰ βροῦν τὸν δρόμο τῆς ἐπιστρο­φῆς στὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀ­ποστολικὴ Ἐκκλησία. Καὶ αὐτὸ τὸ κάνει ἡ Ἐκκλησία μας, εἶναι τὸ ἔργο της. Ὅσοι ὅμως μένουν ἔξω ἀπὸ τὴν μόνη Ἐκκλησία, δὲν μποροῦν νὰ συμπροσ­εύχωνται μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους. Δὲν ἔχω χῶρο γιὰ νὰ ἀνατρέξω στοὺς ἱεροὺς κανόνες τῶν ἁγίων Συνόδων, ποὺ τὸ ἀπαγορεύουν.

Ὅμως φαίνεται ὅτι κρατεῖ καλὰ ἡ παναίρεσις τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καὶ ἔχει ἀμβλυνθῆ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα, μὲ ἀ­ποτέλεσμα νὰ παραβιάζωνται χωρὶς φόβο οἱ ἱεροὶ κανόνες. Καὶ πέρα ἀπὸ τὴν παράβασι τῶν κανόνων οἱ οἰκουμενικὲς προσευχές, ὅπως καὶ οἱ χρονίζοντες ἀτέρμονοι διάλογοι μὲ τοὺς αἱ­ρετικούς, ἔχουν γίνει κοσμικὲς κοινωνικὲς συναντήσεις ἁβροφροσύνης. Καὶ ἐπειδὴ στὸν διάλογο, κάτι δίνεις κάτι παίρνεις, καὶ μέσα στὸ νέο κλῖμα τῆς ἀνεκτικότητος, καὶ τῆς διαφαινόμενης πανθρησκείας, μᾶλλον ἀμβλύνεται τὸ ὀρθόξοξο φρόνημα, καὶ θεριεύει ἡ παν­αίρεσις. Ἀλλά, «Ἦλθε ὁ υἱὸς τοῦ ἀν­θρώ­που σῶσαι τὸ ἀπολωλός… πορευθεὶς ζητεῖ τὸ πλανώμενον» (Ματθ. 18,11-12). Προσεγγίζει αὐτὸν τὸν σκοπὸ ἡ Οἰ­κουμενικὴ Προσευχή; Ἢ ἀκυρώνει τὴν ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;

Δημήτριος Ρίζος

[περ. «Μεγαλομάρτυρες», φ. 375/Ἰούνιος 2023, σ. 4]