Ὅλο αὐτὸ τὸ τελευταῖο διάστημα δεχθήκαμε καταιγισμὸ προπαγάνδας γιὰ τὸ ἐμβόλιο τοῦ κορωνοϊοῦ. Παρουσιάστηκε σὰν ἡ μόνη λύσι, ἡ ζωή, ἡ σωτηρία, ἡ μοναδικὴ πρότασι τῆς ἐπιστήμης γιὰ τὴν ὑπέρβασι τῆς συγκεκριμένης ἀσθενείας. Ἔγινε ἔτσι σιγὰ – σιγὰ τὸ ἐμβόλιο τὸ σύμβολο τῆς σωτηρίας μας, ἕνα ἰδεολόγημα στὸ ὁποῖο ἐπενδύσαμε τὴ ζωή μας, ἕνας μικρὸς «θεὸς» ποὺ ἦλθε νὰ λύσῃ τὸ πρόβλημά μας. Ὅποιος ἀρνοῦνταν τὸν ἐμβολιασμό του χαρακτηριζόταν «ἀρνητής». Ἡ πίεσι ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ διωχθοῦν οὐκ ὀλίγοι ἄνθρωποι ἀπὸ τὶς ἐργασίες τους, νὰ μείνουν στὸ δρόμο, νὰ κινδυνεύουν οἱ ζωές τους χάριν δῆθεν τῆς ὑγείας τους. Χάθηκε ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου, ποὺ ἀκόμα καὶ ὁ ἀρχαῖος Ἱπποκράτης διασφάλιζε στὸν ὅρκο του.
Προσπάθησαν βέβαια νὰ ἐλαχιστοποιήσουν τὶς παρενέργειές του, οἱ ὁποῖες ὅλο καὶ περισσότερο ἀποκαλύπτονται. Οὔτε μᾶς εἶπαν τὰ χρηματοδοτούμενα ἐπίσημα μ.μ.ε, τί ποσὰ ἔπεσαν καὶ πόσες πιέσεις ἀσκήθηκαν σὲ ἐπιστήμονες καὶ πανεπιστήμια γιὰ ν᾽ ἀκολουθήσουν αὐτὴ τὴν παραδοχή. Οὔτε βέβαια μᾶς εἶπαν γιὰ τὸ πῶς συνδέονται τὰ περισσότερα, ἂν ὄχι ὅλα, ἀπὸ αὐτὰ τὰ παρασκευάσματα μὲ τὶς κυτταρικὲς σειρὲς ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἐκτρώσεις.
Ὅλοι (ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἐκκλησία) μὲ μιὰ φωνὴ λένε· Κάντε ὑπακοὴ στὴν (συγκεκριμένη – κατευθυνόμενη) ἐπιστήμη· ὅ,τι πῇ ἡ ἐπιστήμη, ἡ ἐπιστήμη uber alles.
Μοιάζει νὰ ξεχάσαμε τὴ δύναμι τοῦ Θεοῦ. Ἕνας ἁπλοϊκὸς πιστὸς διηγεῖται· «Σᾶς καταθέτω κάτι ἀπὸ τὴν πίστη τῶν χωρικῶν. Στὴν πατρίδα μου, ὅταν ἀρρωσταίνανε τὰ ζῶα, τὰ φέρνανε τρεῖς γύρους ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησία καὶ αὐτὰ θεραπεύονταν. Ἐδῶ τί ἔχει νὰ πεῖ ἡ λογική, ποὺ εἶναι καχεκτικὴ ἀπέναντι στὴν πίστη; Τί ἔχει νὰ πεῖ ἡ λογική, ποὺ ὅταν εἶχε ἀνομβρία κάναμε λιτανεία μὲ τὰ λάβαρα τῆς ἐκκλησίας, ἐμεῖς τὴ λέγαμε ἐλέηση, καὶ προτοῦ τελειώσει ἔπιανε βροχή. Τί ἔχει νὰ πεῖ ἡ λογική; Ἤμουνα σὲ ἕνα χωριὸ στὴν πατρίδα μου, στὸ μοναστήρι Ἅγιος Δημήτριος Δρυμός. Ἐκεῖ ἦταν ἕνας ἅγιος γέροντας, ὁ πατὴρ Παγκράτιος, κι ἔπιασε φωτιὰ στὸ βουνὸ καὶ πήγαινε πρὸς τὰ χωριὰ στὰ ἐλαιόδεντρα. Τρέξανε ὁ χωριανοὶ φοβισμένοι λέγοντας στὸν παππούλη: –Παππούλη, θὰ καοῦμε. –Ὄχι, τοὺς λέει, δὲν θὰ καοῦμε. Καὶ Σταύρωσε ἀπὸ μακρυὰ μὲ τὰ Ἅγια Λείψανα, καὶ ἡ φωτιὰ ἔσβησε ἐπὶ τόπου» (https://orthodoxaviomatanikolaostzafas.blogspot.com). Ἀλλὰ αὐτὰ μοιάζουν γιὰ ἄλλες ἐποχές. Τώρα ἄλλαξαν οἱ ἐποχές. Tί τὶς χρειαζόμαστε τώρα τὶς λιτανεῖες;
Μετὰ τί ἀκολουθεῖ; Ἡ ἐπιστήμη μπορεῖ νὰ μᾶς καθορίζῃ καὶ τὸ σῶμα μας, καλύτερα ἀπὸ ὅ,τι μποροῦμε ἐμεῖς. Μὲ τὴν ἐμφύτευσι ἑνὸς ἁπλοῦ chip στὸ σῶμα μας θὰ μποροῦν οἱ συγκεκριμένοι ἐπιστήμονες νὰ ἐλέγχουν τὴν κατάστασι τῆς ὑγείας μας καὶ νὰ μᾶς ῥυθμίζουν ψυχικὰ καὶ σωματικὰ ἐπὶ τὸ ἀρτιώτερον. Ποιός μπορεῖ νὰ τὸ ἀρνηθῇ; Ἔτσι κάποιοι θὰ ἔχουν τὸν πλήρη ἔλεγχο τῆς ἀνθρωπότητος.
Ὁ ἄνθρωπος γίνεται θεός. Ἀπὸ μόνος του. Εἶνε τὸ ἀρχαῖο τέχνασμα τοῦ ὄφεως. Μόνο ποὺ τώρα ἰσχυρίζεται ὅτι μὲ τὴν ἐπιστήμη θὰ γίνῃ θεός. Θὰ νικήσῃ, λένε, ἀκόμη καὶ τὸ θάνατο. Αὐτὸ ἰσχυρίζονται οἱ καθοδηγητὲς τοῦ μετανθρωπισμοῦ, ὅπως ὁ ‟περίφημος” Χαράρι· «Δὲν χρειάζεται νὰ περιμένουμε τὴ Δευτέρα Παρουσία, γιὰ νὰ ξεπεραστεῖ ὁ θάνατος. Δύο σπασίκλες σὲ ἕνα ἐργαστήριο μποροῦν νὰ τὸ κάνουν» (βλ. Χαράλ. Ἄνδραλη, Ἄνθρωπος καὶ μετάνθρωπος, περ. Παρακαταθήκη, τ. 144, 5-6/2022, σ. 13).
Πόσο πλανῶνται!… Ἡ μικρότητα τοῦ ἀνθρώπου κάθε μέρα βρίσκεται μπροστά μας, κι ὅμως τὴν προσπερνᾶμε, γιατὶ φοβόμαστε νὰ ἀντικρύσουμε τὸ Φῶς ποὺ θὰ ἀποκαλύψῃ τὸ σκοτάδι μας.…