«Μὴ Θρησκευτικὰ πρὸς Θεοῦ! Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος δὲν εἶναι Βυζαντινοί, ἐννοήσατε; Οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες εἶναι κατ᾽ εὐθείαν διάδοχοι τῶν ἀρχαίων. Ἔπειτα ἐκπολιτίσθησαν, ἐπροόδευσαν καὶ αὐτοί. Συμβαδίζουν μὲ τὰ ἄλλα ἔθνη» (Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Λαμπριάτικος ψάλτης»).
Συνόψισε, ὁ μεγάλος μας διηγηματογράφος, σὲ λίγες ἀράδες, τὸ συνομήλικο μὲ τὸ νεοελληνικὸ κράτος πρόβλημα: εἴμαστε ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, τὸ ὑποτιμητικῶς λεγόμενο Βυζάντιο δὲν εἶναι ἑλληνικὸ κατόρθωμα. Ἐξάλλου ἔτσι πρόκρινε ἡ κοραϊκὴ πεφωτισμένη διανόησις. Ὁ Κοραῆς ἐπιδαψιλεύτηκε μὲ τὸν ὑπέροχο τίτλο «Δάσκαλος τοῦ Γένους», ἀλλὰ στὴν οὐσία ὑπῆρξε ἁπλῶς ἕνας «σοφὸς» ἄνθρωπος, μὲ ἔντονα ἀντικληρικαστικὰ στοιχεῖα. Ἄγευστος τοῦ μεγαλείου τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολῆς, ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ θεωρεῖ σκλαβιὰ τῶν Ἑλλήνων τὴν μακεδονικὴ καὶ βυζαντινὴ αὐτοκρατορία.
Γράφει: «Ἡ κατάρατος αὕτη φιλαρχία ἐγέννησε τὴν διχόνοια, διήγειρε τὰς πόλεις καὶ τοὺς πολίτας κατ᾽ ἀλλήλων, ἄναψε τῶν ἐμφυλίων πολέμων τὴν πυρκαϊὰν καὶ ὑπέταξε τοὺς Ἕλληνας πρῶτον εἰς τοὺς Μακεδόνας, ἔπειτα εἰς ξένον ἔθνος, τοὺς Ρωμαίους, καὶ τελευταῖον εἰς τὸ βαρβαρώτερον καὶ ἀγριώτατον ὅλων τῶν ἐθνῶν τοῦ κόσμου, τοὺς Τούρκους» («Ἅπαντα», ἐκδόσεις Μπίρη, σελ. 100).
Γιὰ τὸν Κοραῆ, ἡ χιλιόχρονη ἑλληνικὴ αὐτοκρατορία, ἡ Ρωμανία, ἦταν ξενικὴ κατοχή. Καὶ ἐπειδὴ οἱ ἐκ Παρισίων ἀπανταχοῦσες τοῦ Κοραῆ εἶχαν ἰσχὺ νόμου, τὸ ἑλλαδικὸ κράτος ξεκίνησε ἀπορρίπτοντας τὴν ἐξοχότερη κληρονομιά του, ἀλλὰ καὶ μὲ ἐμφανῆ ἐχθρότητα πρὸς τὴν πάτρια πίστη μας. Καὶ αὐτὸ τὸ μένος δυστυχῶς συνεχίζεται ὣς τίς μέρες μας.
Ἡ πρόσφατη, ὕπουλη, ἐπίθεση κατὰ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, μὲ τὴν ἀντισυνταγματικὴ δυνατότητα ἀπαλλαγῆς ἀπὸ αὐτὸ καὶ τῶν ὀρθόδοξων μαθητῶν, τὸ ἐπιβεβαιώνει.
Ἔχω σημειώσει ἕνα προφητικὸ κείμενο τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων, ἔτους 1984. Τὸ παραθέτω. «Ἀπὸ πολλὰ χρόνια τώρα γίνεται συστηματικὴ προσπάθεια, διαρκῶς αὐξανομένη, νὰ πολεμηθῆ ἡ πίστη. Νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα ὁ Χριστός. Νὰ διαστρεβλωθεῖ ἡ ἱστορία μας. Νὰ εὐτελισθεῖ ἡ σημασία τῶν μεγάλων ἑορτῶν ποὺ τόσο ζεῖ ὁ λαός μας. Νὰ παύσει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Γένους μας». Καὶ ὅταν βγαίνει ἀπὸ τὸ σχολεῖο ὁ Χριστός, τὸ σχολεῖο αὐτὸ καταντᾶ ἄχρηστο. Δὲν μορφώνει τὸν χρηστὸ πολίτη, ἀλλὰ τὸ νευρόσπαστο ποὺ ξέρει μόνο νὰ διεκδικεῖ καὶ νὰ ἐκλιπαρεῖ, αὔριο – μεθαύριο, στοὺς βουλευτικοὺς προθαλάμους γιὰ μιὰ ἀργομισθία.
Καὶ ὅλα ἐνορχηστρωμένα καὶ σχεδιασμένα μὲ ἄφθαστη μαεστρία. Τὸ ἑλκυστικὸ καὶ ἀπoενοχοποιητικὸ κέλυφος, γιὰ νὰ παρεισφρήσει ἡ ἀνομία, λέγεται συμμόρφωση μὲ τὰ εὐρωπαϊκὰ δεδομένα, κατοχύρωση τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, κατάργηση τῆς ὑποχρεωτικότητας, διαπολιτισμικὴ ἐκπαίδευση καὶ λοιπὲς ἠχηρὲς σαπουνόφουσκες.
Στόχος, πρὸς τὸ παρὸν ἀνομολόγητος, ἡ σταδιακὴ κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἡ ἀντικατάστασή του μ᾽ ἕνα ὀμιχλῶδες «τίποτε», ποὺ θὰ ὀνομαστεῖ θρησκειολογία, μάθημα προαιρετικό, «μὲ δυνατότητα ἀπαλλαγῆς γιὰ λόγους συνειδήσεως», ὑποβαθμισμένο, κακόμοιρο, ἀπαξιωμένο. Καὶ τότε θὰ βγαίνουν σωρηδὸν ἀπὸ τὰ σχολεῖα οἱ ἀγελαῖοι καταναλωτές, οἱ ἄκρατοι ἡδονοθῆρες, διότι «χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται» ἤ, χειρότερα, ὅπως τὸ διατύπωσε ὁ Ἔλιοτ, «ἂν δὲν θέλεις νὰ ἔχεις τὸν Θεό, πρέπει νὰ ὑποκλιθεῖς στὸν Χίτλερ ἢ στὸν Στάλιν».
Ἀλλὰ πόσο μετράει ἡ γνώμη τῶν σοφῶν ἀνθρώπων, μπροστὰ στὰ σπιθαμιαῖα ἀναστήματα, ποὺ διαβουκολοῦν τὴν παιδεία μας; Ἄνθρωποι ἀλιβάνιστοι καὶ ἀλειτούργητοι «ἔπιασαν ἕδρες καὶ πόστα» σ᾽ ὅλες τὶς σχολές, ποὺ προετοιμάζουν τοὺς αὐριανοὺς διακόνους τῆς Ἐκπαίδευσης -δασκάλους καὶ καθηγητές- ὁπότε τὰ χειρότερα ἕπονται. Ἀνέξοδο διαπιστευτήριο ἀναρρίχησης σήμερα στὶς ἐκπαιδευτικὲς βαθμίδες τῶν πανεπιστημίων εἶναι ἡ ἀφιλοπατρία, τὸ μένος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μας.
Καὶ πόση ζημιὰ γίνεται μ᾽ αὐτὲς τίς ἀθλιότητες! Νὰ ἔβλεπε ὅλη αὐτὴ ἡ κρατικοδίαιτη ψευτοπροοδευτικότητα, πόσο λάμπουν, φέγγουν, ἀστράφτουν τὰ πρόσωπα τῶν μαθητῶν μας, ὅταν τοὺς μιλᾶς γιὰ ἥρωες, γιὰ ἁγίους, γιὰ τὸ Χριστό! Μισὴ ὥρα σπουδὴ στὸ «Μανιάκι» ἢ στὴν «Ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου» ἀρκεῖ γιὰ νὰ ψηλώσει ὁ νοῦς τῶν μαθητῶν. Ἄλλη τόση γιὰ νὰ τοὺς διαβάσεις τὸν «Ἄσωτο Υἱὸ» καὶ ἀντικρύζεις τὴ χαρά, τὸν γλυκασμὸ στὰ πρόσωπά τους. «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν». Μιὰ ἐπίκαιρη μνεία στὸν Ἅη – Δημήτρη, τὸ παλληκάρι τῆς πίστης μας, καὶ νὰ ἡ φιλοτιμία καὶ ἡ καύχηση γιατὶ «καὶ αὐτὸς ἦταν Ρωμιός, σὰν ἐσᾶς, ἀθλοφόρος». «Τί σημαίνει, κύριε, ἀθλοφόρος»; Ξεκρεμᾶς ἀπὸ τὸ εἰκονοστάσι τῆς ρωμαίικης παιδείας τὴν ἐτυμολογία, μιλᾶς γιὰ τὴ γλῶσσα μας, τὸ ἕτερον φυλακτήριο καὶ προσάναμμα τῆς ἐθνικῆς μας συνείδησης.
Ὡραῖα μαθήματα. Μὲ πίστη καὶ πατρίδα. Πέτυχες. Ἔκανες τὸ χρέος σου.
Μιὰ παρένθεση. Δεχόμαστε συνεχεῖς ἀπειλὲς ἀπὸ τὰ ἀφιονισμένα μεμέτια τῆς Ἄγκυρας, μόνο ἡμερομηνία ποὺ θὰ μᾶς κηρύξουν τὸν πόλεμο δὲν λένε. Γονατισμένος ὁ λαὸς ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ φρίκη καὶ τὴν διεθνῆ παράνοια, μὲ τὰ σύνορα νὰ πολιορκοῦνται ἀπὸ χιλιάδες μωαμεθανοὺς λαθρομετανάστες, καὶ ἀντὶ νὰ καλλιεργεῖς καὶ νὰ προβάλλεις τοὺς ἀγέραστους δεσμοὺς τοῦ Ἔθνους μας, αὐτοὺς ποὺ γεννοῦν γενιὲς ἡρώων καὶ πνεῦμα ἀντίστασης –«κατεκλίθημεν ἄνθρωποι καὶ ξυπνήσαμε ἔθνος» ἔγραφε σοφὸς τῆς ἐποχῆς γιὰ τὴ νύχτα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου- καὶ ἐννοῶ τὴν πίστη στὸν Χριστὸ καὶ τὴν φιλοπατρία, ἐδῶ, οἱ ἀμνήμονες καὶ ἀφοσιωμένοι ὀπαδοὶ τῆς «ἀψόγου στάσεως», ὑπονομεύουν, πολεμοῦν τὴν πνευματική μας ἐθνοφυλακή. Εἶναι κατάλληλη ὥρα, γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἡ καρυκευμένη πονηρῶς κατάργησή του; Θὰ τὸ γράφω καὶ θὰ τὸ ξαναγράφω: Δὲν προασπίζουν τὴν ἐθνική μας ἀνεξαρτησία καὶ τὴν ἐδαφική μας ἀκεραιότητα μόνον οἱ πανάξιες ἔνοπλες δυνάμεις. Ὄχι. Τὶς προασπίζει ὁ λαός, ὁ ψυχικὰ καὶ πνευματικὰ ἀρματωμένος. Οἱ ἐλεύθεροι πολῖτες πού, ἂν χρειαστεῖ, γίνονται καὶ ὁπλῖτες.
Πολλοί, καλοπροαίρετοι, ἐρωτοῦν. Γιατί αὐτὴ ἡ θεομαχία καὶ τὸ μένος κατὰ τοῦ μαθήματος; Γιατί, ἀντὶ γιὰ «σκολειὰ γιὰ νὰ γιομίζη ὁ μαθητὴς προκοπὴ καὶ ἀρετή», ὁδεύουμε στὰ σχολειὰ τῆς «ἀπιστίας καὶ τῆς παραλυσίας»; (Μακρυγιάννης). Ἡ ἀπάντηση εἶναι τοῦ Παπαδιαμάντη. Προτάσσει στὸ ἀπόσπασμα τὴν ἀχώνευτη γιὰ τοὺς «Γραικύλους τῆς σήμερον», ἀλήθεια: «Ὁ δὲ Χριστιανισμὸς ἔμεινε καὶ θὰ μείνη». Καὶ συνεχίζει: «Ὁ πόθος τῆς μωρᾶς ἐπιδείξεως, ἡ μανία τοῦ κενὰ ἑκάστοτε λέγειν, ἡ δοκησισοφία, ὁ τῦφος καὶ ἡ οἴησις ἄγουσιν εἰς τὰς συγχρόνους ἀθεϊστικὰς θεωρίας».
Προσέξτε λέξεις!! Ἐπίδειξη, κενότητα, δοκησισοφία, τῦφος, οἴηση, αὐτὰ ἀκριβῶς ποὺ χαρακτηρίζουν τὴν σημερινὴ ἄρχουσα, τοῦ ἔθνους ἡμῶν, τάξη. Ἦρθε ὁ ἅγιος τῆς πολιτικῆς, ὁ Καποδίστριας, νὰ κυβερνήσει τὸν αἱματοβαμμένο τόπο ἑδραζόμενος στὰ δυὸ «ριζιμιὰ λιθάρια»: πίστη καὶ πατρίδα. Δολοφονήθηκε. Πρόλαβε καὶ μᾶς ἄφησε τιμαλφῆ κληροδοτήματα. Ἕνα ἐξ αὐτῶν: «Ἂν ἡ παροῦσα γενεὰ δὲν ἐνδυναμωθεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους μορφωμένους ἐν καλῇ διδασκαλίᾳ, καὶ μάλιστα πρὸς τὸν κανόνα τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως καὶ τῶν ἠθῶν μας, θὰ εἶναι δυσοίωνον τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ διακυβέρνησίς της ἀδύνατος».
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς