Σὰν χθές, πρὶν 51 χρόνια, στὶς 11/7/1974, ὁλοκληρώθηκε ἡ σφαγὴ τῶν 12, λεγομένων ἱερωνυμικῶν μητροπολιτῶν, ποὺ ξεκίνησε στὶς 13/6/1974.
Πρόκειται γιὰ ἐξόχως ἀποφράδα ἡμέρα.
Δυστυχῶς, σὲ μιὰ ἐποχὴ συλλογικῆς ἀμνησίας καὶ μιθριδατισμοῦ, τόσο στὸ χῶρο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος ὅσο καὶ εὐρύτερα στὸν κοινωνικὸ χῶρο, τέτοιες θλιβερὲς καὶ “μαῦρες” ἐπέτειοι “προσπερνοῦνται” καὶ καταχωνιάζονται στὴ λήθη ἀντὶ νὰ προβάλλονται ὡς μνημειώδη ἱστορικὰ ντοκουμέντα καταπτώσεως καὶ ἐκπτώσεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους ποὺ ἀκόμη σημαδεύουν καὶ δὲν ξέρω γιὰ πόσο ἀκόμη θὰ σημαδεύουν τὸ σύγχρονο ἐκκλησιαστικὸ βίο.
Δυστυχῶς, 51 χρόνια μετά, ἡ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δὲν ἔχει ἀκόμη προβεῖ στὴν ἐκζήτηση ἐπίσημης συγγνώμης γιὰ τὴν κορυφαία ἀδικία ποὺ διέπραξε σὲ βάρος τους ἡ ἐπισκοπικὴ ὁμάδα ποὺ ἀσκοῦσε τὴ διοίκηση τὶς μαῦρες ἡμέρες τοῦ Ἰουνίου καὶ τοῦ Ἰουλίου τοῦ 74 καὶ δὲν ἔχει ἀκόμη “ἀποκαταστήσει” καὶ ἐκκλησιαστικὰ τοὺς 12 σφαγιασθέντες μολονότι ἐκεῖνοι δὲν ἔπαψαν νὰ παραμένουν γιὰ πάντα θρονιασμένοι στὶς καρδιὲς τῶν μελῶν τῶν ποιμνίων τους ὡς οἱ κανονικοί τους ποιμένες.
Δυστυχῶς, μὲ ὑπαιτιότητα τῶν κατὰ καιροὺς ἐκκλησιαστικῶν διοικήσεων, ἡ μεγάλη πληγὴ ποὺ ἄνοιξαν στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἰωαννιδικὴ δικτατορία καὶ ἡ σεραφειμικὴ φατρία, παραμένει χαίνουσα καὶ ἀναμένει τὸν ἐμπνευσμένο ἐκεῖνον ἡγέτη, ποὺ θὰ ἀρθεῖ ὑπεράνω ἀγκυλώσεων, ἐξαρτήσεων καὶ προκαταλήψεων, θὰ ἀποπλύνει τὸ ἄγος καὶ θὰ τὴ θεραπεύσει μὲ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ δικαίου ἔστω καὶ μετὰ ἀπὸ μισὸ καὶ πλέον αἰῶνα. Γένοιτο!
Λυκοῦργος Νάνης
ἰατρὸς