Τὸ Σάββατο 19 Ἀπριλίου στὶς 11 μ.μ., μία ὥρα πρὶν ἀπὸ τὰ μεσάνυχτα, εἴμαστε ὅλοι καλεσμένοι μικροὶ-μεγάλοι, ἄνδρες -γυναῖκες, πτωχοί-πλούσιοι, σοφοί-ἀγράμματοι, ἀστοί-χωρικοί, ἐργαζόμενοι-συνταξιοῦχοι, ὅσοι πιστοί. Μᾶς καλεῖ ἡ μητέρα Ἐκκλησία στὴν μεγαλύτερη ἑορτὴ. Ἑορτάζει τὴν νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τοῦ θανάτου, καὶ μὲ τὴν νίκη αὐτὴ μᾶς ἄνοιξε τὴν πόρτα τοῦ παραδείσου ποὺ ἦταν κλεισμένη ἀπὸ τότε ποὺ ἐξορίσθηκε ὁ Ἀδάμ. Τώρα ὅλοι, οἱ πιστοὶ καὶ βαπτισμένοι χριστιανοί, ἔχομε τὸ δικαίωμα καὶ τὴν δυνατότητα νὰ γίνουμε ξανὰ πολῖτες τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀφορᾶ ὅλους, διότι ἔγινε μόνο γιὰ μᾶς. Τόσο μᾶς ἀγάπησε ποὺ δὲν ἀπέφυγε τὸ πάθος τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς ταφῆς, γιὰ νὰ φθάση καὶ στὴν Ἀνάστασι καὶ νὰ μᾶς χαρίση τὴν αἰώνια ζωὴ στὴν βασιλεία του.
Δὲν εἶναι σωστὸ ἀπὸ ἀνθρώπους τόσο εὐνοημένους καὶ τιμημένους νὰ δείχνουμε ἀχαριστία καὶ νὰ ἀπορρίπτουμε τὴν τιμητικὴ πρόσκλησι γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὴν Ἀνάστασί του.
Ὅταν μᾶς καλοῦν σὲ γάμο, παράδειγμα, δὲν πηγαίνουμε νὰ ποῦμε μόνον ἕνα χαιρετισμό, ἀλλὰ χαιρόμαστε στὸ μυστήριο καὶ μετὰ ἀπολαμβάνουμε τὸ προσφερόμενο δεῖπνο. Ἔτσι καὶ στὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως δὲν ἀκοῦμε τὸ πρῶτο Χριστὸς Ἀνέστη καὶ ἀμέσως φεύγουμε, ἀλλὰ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη στὸν Κύριο ποὺ μᾶς κάλεσε, καί παραμένουμε στὸ ναὸ μαζί του μέχρι τὸ τέλος τῆς ἑορτῆς, καί, κυρίως, μετέχουμε καὶ στὸ Μυστικὸ Δεῖπνο, τὴν θεία Κοινωνία, ποὺ εἶναι τὸ εἰσιτήριο γιὰ νὰ μποῦμε στὴν αἰώνια χαρά.
«Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες… μηδεὶς ἐξέλθη πεινῶν».
Ἐμεῖς εἴμαστε κερδισμένοι ἀπὸ τὴν χαρὰ ποὺ μᾶς δίνει ὁ Ἀναστημένος Ἰησοῦς, ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ χορηγὸς ὄχι ἁπλῶς μόνον τῆς προσκαίρου ζωῆς, ἀλλὰ τῆς αἰωνίου ζωῆς.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Π. ΡΙΖΟΣ
[περ. «Μεγαλομάρτυρες»]