γράφει ὁ δάσκαλος κ. Ἀνδρέας Κεφαλληνιάδης
Στὶς μέρες μας, κατάντησε συνήθεια, κάποιοι δῆθεν προοδευτικοὶ νὰ κατασκευάζουν ὅ,τι φανταστῇ ἡ διεστραμμένη φαντασία τους καὶ νὰ τὸ παρουσιάζουν ὡς …ἔργο τέχνης! Δὲν πρόκειται βέβαια γιὰ κάτι τέτοιο, ἀλλὰ γιὰ διάφορα ἐξαμβλώματα, τὰ ὁποῖα στὸ ὄνομα τῆς ἐλευθερίας, προσβάλλουν τὸ θρησκευτικὸ καὶ καλαισθητικὸ συναίσθημα τοῦ ἀνθρώπου καὶ σὲ τελικὴ ἀνάλυση ἀμαυρώνουν τὴν ἴδια τὴν ἔννοια τῆς τέχνης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ τέχνη πρέπει νὰ ὑπηρετῇ τὸ ὡραῖο καὶ τὸ ἀγαθὸ καὶ ὄχι τὸ ἄσχημο καὶ τὸ βέβηλο. Ὑπάρχει, γιὰ νὰ ἀνεβάζῃ πνευματικὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὄχι γιὰ νὰ τὸν ὑποβιβάζῃ. Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ τέχνη ὑπηρέτησε τὸ κάλλος καὶ ἡ βυζαντινὴ τέχνη ἔφτασε τὸν ἄνθρωπο ὡς τὸ θρόνο τῆς Θεότητας. Δυστυχῶς ὅμως στὴν ἐποχή μας φτάσαμε στὸ σημεῖο, ὅλες οἱ παραδοσιακές μας ἀξίες νὰ ἔχουν ἀντιστραφῆ.
Αὐτὸ ἀκριβῶς συνέβη καὶ πάλι πρόσφατα στὴν ἔκθεση ἔργων τέχνης «Ἡ σαγήνη τοῦ ἀλλόκοτου» ὅπου παραμορφώνονταν φρικτὰ τὰ ἱερὰ πρόσωπα τῆς Πίστεώς μας. Τὰ ἔργα αὐτὰ ποὺ μονάχα σὲ σατανιστικοὺς ναοὺς τῆς Ἀμερικῆς θὰ μποροῦσαν νὰ βρίσκωνται, στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἐκτέθηκαν στὴν Ἐθνικὴ Πινακοθήκη! Ἔτσι, μαζὶ μὲ τὰ ἀθάνατα ἔργα τῶν μεγάλων μας ζωγράφων Γύζη, Λύτρα, Βρυζάκη, Τσόκου κ.ἄ. ἐκτέθηκαν καὶ τὰ ἀπότοκα τῆς παρακμῆς, τῆς ἀσέβειας καὶ τῆς ἠθικῆς χρεοκοπίας τῆς ἐποχῆς μας. Ὁ βουλευτὴς Νικόλαος Παπαδόπουλος, ἀφοῦ οἱ ὑπεύθυνοι τῆς Ἐθνικῆς Πινακοθήκης κώφευσαν στὶς ἔγγραφες ἐκκλήσεις του γιὰ ἀπομάκρυνση τῶν ἄθλιων «εἰκόνων», ἀναγκάστηκε νὰ τὶς κατεβάσῃ ὁ ἴδιος μετὰ ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση. Ἡ στάση του αὐτὴ δικαιολογεῖται κι ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὴν Ε.Π. καθημερινὰ ἐπισκέπτονταν ἑκατοντάδες μαθητές. Στὴ συνείδησή του βάραινε λοιπὸν ὁ τραυματισμὸς τῶν εὐαίσθητων ψυχῶν τους ἀπὸ τὸ ἀποτρόπαιο θέαμα. Ἄλλωστε ὁ σκοπὸς τῆς κατασκευῆς αὐτῶν τῶν εἰκόνων ἦταν προφανής· Οἱ μορφὲς τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων μας, νὰ μὴν προκαλοῦν εὐλάβεια καὶ κατάνυξη, ἀλλὰ φρίκη καὶ ἀνατριχίλα. Ἀντὶ ὅμως νὰ ἐπικριθοῦν ὁμόφωνα τὰ ἀνόσια ἔργα, ἐπικρίθηκε ὁ βουλευτής, ἐπειδὴ τὰ κατέβασε!
Καὶ γιὰ νὰ δικαιολογηθῇ ἡ στάση αὐτή, κάποιοι εἶπαν ὅτι τὰ ἔργα τέχνης δὲν λογοκρίνονται. Νὰ θυμίσουμε λοιπόν, ὅτι τὰ ὅρια τῆς λογοκρισίας τὰ καθορίζει τὸ Σύνταγμα. Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 14 ἀπαγορεύεται ἡ προσβολὴ τῆς χριστιανικῆς καὶ κάθε ἄλλης γνωστῆς θρησκείας. Ἀλλὰ καὶ σύμφωνα μὲ τὸ διεθνῆ κανονισμὸ ποὺ διέπει τὰ ἐθνικὰ μουσεῖα ὅλων τῶν κρατῶν, ἀπαγορεύεται ἡ ἔκθεση ἔργων τὰ ὁποῖα προσβάλλουν ἐθνικὰ καὶ θρησκευτικὰ σύμβολα. Καὶ βέβαια, μόνο ἡ χριστιανικὴ πίστη προσβάλλεται, διότι ποτὲ δὲν θὰ ἐξέθεταν «ἔργα τέχνης» ποὺ προσβάλλουν τὰ ἄλλα θρησκεύματα. Γιὰ ποιά… «ἐλευθερία τῆς τέχνης» λοιπὸν μιλοῦν οἱ διάφοροι ὑποκριτές;
Κάποιοι μίλησαν ἀκόμη γιὰ βανδαλισμὸ τῶν εἰκόνων! Ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ βανδάλισε τὶς «εἰκόνες» εἶναι ὁ ἴδιος ὁ δημιουργός τους, ὁ ὁποῖος παρουσίασε τὸν Κύριό μας, τὴν Κυρία Θεοτόκο καὶ τοὺς ἁγίους μας ὡς ἀποφώλια τέρατα!
Ὅταν μετὰ τὶς ἀντιδράσεις ἡ διεύθυνση τῆς Ε.Π. ἀναγκάστηκε νὰ ἀποσύρη τὰ ἔργα …τέχνης, ἔσπευσαν καὶ πάλι κάποιοι νὰ μιλήσουν γιὰ νίκη τοῦ …σκοταδισμοῦ. Ἀλλὰ ἐδῶ ἰσχύουν πλήρως οἱ λόγοι τοῦ προφήτη Ἠσαΐα· «Ἀλίμονο σὲ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι παρουσιάζουν τὸ κακὸ ὡς καλὸ καὶ τὸ καλὸ ὡς κακό, τὸ σκοτάδι ὡς φῶς καὶ τὸ φῶς ὡς σκοτάδι, τὸ πικρὸ ὡς γλυκὸ καὶ τὸ γλυκὸ ὡς πικρό» (Ἠσαΐας ε΄ 20).
Κάποιοι μάλιστα ἔφτασαν στὸ σημεῖο νὰ συγκρίνουν τὴν ἀντίδραση κατὰ τῆς προσβολῆς τῶν ἱερῶν προσώπων τῆς Πίστεώς μας, μὲ τίς …πυρὲς βιβλίων τῶν ναζιστῶν, μὲ τὰ ἐγκλήματα τῶν τζιχαντιστῶν καὶ ἄλλα φαιδρὰ παρόμοια! Ἀλλὰ ὁ Χριστιανισμὸς ἐξαπλώθηκε καταδιωκόμενος κι ὄχι καταδιώκοντας. Οἱ διῶκτες του ἔκαιγαν τὴν Ἁγία Γραφὴ ἢ ἀπαγόρευαν τὴν κυκλοφορία της καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο. Ἡ Ὀρθοδοξία μας ὄχι μόνο δὲν κατέστρεψε, ἀλλὰ καὶ διέσωσε τὰ βιβλία στὸ Βυζάντιο. Ἀκόμα καὶ τώρα ποὺ γράφονται αὐτὲς οἱ γραμμὲς χιλιάδες Χριστιανοὶ σφάζονται στὴ Συρία ἀπὸ τοὺς τζιχαντιστὲς κι ὄχι τὸ ἀνάποδο. Γι’ αὐτὸ καὶ κάθε τέτοιου εἴδους σύγκριση εἶναι τὸ λιγότερο ἀτυχής.
Εἶπαν ἀκόμα ὅτι ὁ βουλευτὴς χρησιμοποίησε βία, πρᾶγμα ἀπαράδεκτο. Ὁ Χριστιανισμὸς βεβαίως εἶναι κατὰ τῆς βίας, ἀλλὰ ὑπάρχουν ὁρισμένες περιπτώσεις μέσα στὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησιαστική μας Ἱστορία, ὅπου ἡ ἄσκηση βίας δικαιώθηκε ἀπὸ τὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας. Κατ᾽ ἀρχὰς ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας ἀνέτρεψε τὶς τράπεζες καὶ ἐξεδίωξε μὲ τὸ μαστίγιο τοὺς ἐμπόρους ποὺ βεβήλωναν τὸν ἱερὸ χῶρο τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντα (Ἰωάν. β΄ 14-17). Ἀλλὰ ἡ πράξη Του αὐτὴ λογαριάζεται ὡς ἀποκατάσταση τῆς δικαιοσύνης. Ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τοὺς δέκα μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἔριξαν ἀπὸ τὴ σκάλα τὸν ἀσεβῆ ἀξιωματικὸ ποὺ κατέβασε τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴ Χαλκῆ Πύλη τῆς Κωνσταντινούπολης τὸ ἔτος 728 μ.Χ. καὶ λογαριάζει τὴν πράξη τους αὐτὴ ὡς ἀντίσταση κατὰ τῆς ἀσέβειας. Ἀλλὰ ἑορτάζει καὶ τὸν μάρτυρα Αἰμιλιανό, ὁ ὁποῖος ἐπὶ αὐτοκράτορος Ἰουλιανοῦ τοῦ παραβάτη (361-363 μ.Χ.) εἰσῆλθε μέσα σὲ εἰδωλολατρικὸ ναὸ καὶ κατέστρεψε τὰ ἄψυχα εἴδωλα τῶν ψευτοθεῶν τοῦ Ὀλύμπου. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶδε τὴν πράξη του αὐτὴ ὡς ἀναίρεση τῶν δαιμόνων. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι ὅποιος ραπίζει ἕνα βλάσφημο ἁγιάζει τὸ χέρι του. Ἄλλωστε καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος δὲν δίστασε νὰ ραπίσῃ τὸν αἰρεσιάρχη Ἄρειο, καὶ ἡ Ἐκκλησία μας εἶδε τὴν πράξη του αὐτὴ ὡς ἀγώνα κατὰ τοῦ ψεύδους. Ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὅταν ἦταν στὴν Κόνιτσα, εἶχε δώσει ἐντολὴ σὲ δύο νέους νὰ ξηλώσουν ἀπὸ τὴ θέση της μιὰ πινακίδα στὸ δρόμο, ποὺ ἔγραφε, «Εὐαγγελικὴ Ἐκκλησία», γιὰ νὰ προφυλάξῃ τὶς ψυχὲς ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ λύμη καὶ τὴν ἀπώλεια.
Οἱ Πατέρες λένε, ὅτι μεγαλύτερη ἀρετὴ εἶναι ἡ ἀρετὴ τῆς διάκρισης, τὸ νὰ μπορῆ δηλ. ὁ Χριστιανὸς φωτιζόμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, νὰ πράττει καὶ νὰ λέει κάθε φορὰ αὐτὸ τὸ ὁποῖο πρέπει. Ἔτσι καὶ ἡ θαρραλέα ἐνέργεια τοῦ ζηλωτῆ Νικόλαου Παπαδόπουλου νὰ κατεβάσῃ τὶς βλάσφημες εἰκόνες ἀπὸ τὸν τοῖχο τῆς Ε.Π. ἔτυχε τῆς καθολικῆς ἐπιδοκιμασίας τοῦ συνόλου τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἀφοῦ ὡς κίνητρό της εἶχε τὸ μέτρο τῆς ἀγάπης του πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὴν προστασία τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν μαθητῶν ἀπὸ τὰ σατανιστικῆς ἐμπνεύσεως ἔργα. Ἂν σήμερα ζοῦσαν ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Μακρυγιάννης, δηλ. αὐτοὶ ποὺ ἀπελευθέρωσαν τὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ μποροῦν κάποιοι «καλλιτέχνες» νὰ ἀσχημονοῦν, δὲν θὰ ἀρκοῦνταν νὰ πετάξουν ἁπλῶς στὸ πάτωμα τὶς ἄθλιες εἰκόνες, ἀλλὰ θὰ τὶς πετοῦσαν κατ᾽ εὐθεῖαν στὰ σκουπίδια, διότι αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη θέση ποὺ τοὺς ἀξίζει.