Οἱ προφητεῖες σταματοῦν νὰ εἶναι εἴδηση γιὰ τὸ αὔριο καὶ ἀπαιτοῦν μετάνοια γιὰ τὸ σήμερα!
Ὁ τρόμος γιὰ τὰ τεκταινόμενα στὴ Μέση Ἀνατολὴ φούντωσε τὴν περιέργεια γιὰ τὶς προφητεῖες, ἀλλὰ ὄχι γιὰ τὸ νόημα μετανοίας τους.
Τὸ Ἰσραὴλ χτύπησε τὸ πυρηνικὸ πρόγραμμα τοῦ Ἰρὰν καὶ ἕνα κύμα ἐσχατολογικοῦ ρίγους διατρέχει τὸν πιστὸ κόσμο, καὶ ὄχι ἄδικα. Φτάνει ἡ στιγμὴ ποὺ μᾶς τελειώνουν τὰ «ἴσως», τὰ «μπορεῖ» καὶ τὰ «θὰ δοῦμε», βλέποντας τὶς προφητεῖες τῶν ἁγίων γερόντων νὰ λαμβάνουν ὑπόσταση μπροστὰ στὰ μάτια μας. Δυστυχῶς γιὰ τοὺς περισσότερους ἀπὸ ἐμᾶς, οἱ προφητεῖες δὲν κέντρισαν τὴν ψυχή μας μὲ τὸ ἀφυπνιστικὸ κεντρί τους, γιατὶ περίσσεψε ὁ παχυδερμισμός.
Ἂν οἱ προφητεῖες ἔβρισκαν γόνιμο ἔδαφος στὶς ψυχὲς τῶν Ἑλλήνων, δὲν θὰ εἴχαμε τὴν εἰκόνα τῆς σημερινῆς Ἑλλάδας. Ὁ Μητσοτάκης νὰ τρέχει στὴ λέσχη Μπίλντερμπεργκ καὶ στὴν Οὐκρανία γιὰ νὰ κάνει ἀτομικὴ διπλωματία, ἡ κυβέρνηση νὰ μοιράζει τὴν ἑλληνικὴ γῆ στοὺς ἐπιχειρηματίες καὶ τοὺς λαθρομετανάστες, τὸ Αἰγαῖο νὰ παζαρεύεται, τὰ προσκυνήματά μας νὰ χάνονται, τὰ σκάνδαλα νὰ κουκουλώνονται, τὰ ἐγκλήματα νὰ συγκαλύπτονται, οἱ νέοι νὰ ἀποθηριώνονται, οἱ βλασφημίες νὰ προστατεύονται ἀπὸ τὸ κράτος, οἱ ἀριθμοὶ καὶ οἱ ταυτότητες νὰ προωθοῦνται χωρὶς ἑνιαία ἐκκλησιαστικὴ ἀντίσταση.
Καὶ ἀντὶ νὰ κάνουμε ἐθνική μας ὑπόθεση τὴ μετάνοια σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, τὰ «ἐπιτεύγματά» μας εἶναι οἱ ἀτελείωτες ἐκτρώσεις, οἱ γκέϊ γάμοι καὶ οἱ υἱοθεσίες σὲ παγκόσμια «ὀρθόδοξη» ἀποκλειστικότητα, ἡ ψηφιοποίηση τῆς κουρελιασμένης δημοκρατίας μας καὶ οἱ γονυκλισίες μπροστὰ σὲ κάθε ἐχθρὸ τῆς Ἑλλάδας.
Ποτὲ ξανὰ τόση παρακμή. Ποτὲ ξανὰ τέτοια ἐξαθλίωση καὶ κατάπτωση καὶ ταπείνωση. Ἔφτασε αὐτὸ γιὰ νὰ διορθωθοῦμε καὶ νὰ ἀπαιτήσουμε περισσότερα, πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἀπὸ τοὺς ἴδιους μας τοὺς ἑαυτούς; Ἀκόμα ὄχι. Ἴσως βρισκόμαστε στὰ πρόθυρα αὐτῆς τῆς πολυπόθητης μέρας. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἀκόμα δὲν συγκινούμαστε. Ὅσο ἀκόμα συντηρεῖται ἡ κοσμικὴ ἐλπίδα, γαντζώνεται σφιχτὰ ἐπάνω της ἡ ἀναισθησία. Λέμε ὅτι κάτι θὰ γίνει καὶ θὰ τὴν γλυτώσει ὁ πλανήτης, χωρὶς νὰ χρειαστεῖ νὰ ἀλλάξουμε ζωή. Χωρὶς νὰ χαλάσουμε καὶ πολὺ τὴ ζαχαρένια μας.
Ἆραγε ἐδῶ ποὺ φτάσαμε νὰ εἶναι ἕτοιμες νὰ ἀνοίξουν οἱ πύλες τῆς ἀβύσσου, πόσα ἐξομολογητάρια θὰ γεμίσουν; Πόσα σκονισμένα κομποσκοίνια θὰ βγοῦν ἀπὸ τὰ συρτάρια; Πόσα ξεχασμένα καντήλια θὰ ἀνάψουν; Πόσες εἰκόνες ἁγίων θὰ πάψουν νὰ εἶναι διακοσμητικές; Πόσα γόνατα θὰ τριφτοῦν στὸ πάτωμα; Πόσες ἄδειες καρέκλες θὰ γεμίσουν στὶς ἐκκλησιές;
Ὅσο ὁ παλαιὸς Ἰσραὴλ ὠθεῖ τὴν ἀνθρωπότητα στὰ βάραθρα τοῦ θανάτου, μὲ τί πνευματικὰ ὅπλα ἀντιμάχεται ὁ νέος Ἰσραήλ, τὸ πλήρωμα τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας; Οἱ πνευματικοὶ νόμοι δὲν ἔχουν κενά. Ὅπου ἀφήνει κενὸ ὁ ἄνθρωπος, τὸ συμπληρώνει ὁ Θεός. Κι ὅποιος αὐθαδιάζει λέγοντας ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι τάχα κακὸς τιμωρός, τελικὰ βλέπει ὅτι μόνος του τιμωρεῖται ὁ ἄνθρωπος.
Πρὶν πατήσει τὸ κόκκινο κουμπὶ κάποιος παράφρονας, τὸ πατᾶμε ἐμεῖς ποὺ μὲ τὴν ἀπιστία μας βομβαρδίζουμε ὅλα τὰ δικαιώματα τοῦ Θεοῦ νὰ φέρει εἰρήνη στὸν κόσμο. Κι ἀκόμα οἱ περισσότεροι χρησιμοποιοῦν τὶς προφητεῖες σὰν κοσμικὰ καὶ ὄχι σὰν πνευματικὰ ἀγγέλματα, ἐνῷ εἶναι σαφέστατα τὸ δεύτερο.
Κάθε φορὰ ποὺ γίνεται παγκόσμια ἀνακατωσούρα, πέφτουν μὲ τὰ μοῦτρα στὰ λόγια τῶν γερόντων γιὰ νὰ μάθουν μόνο τί τοὺς ξημερώνει αὔριο. Μὲ μιὰ διάθεση ὑλικῆς προφύλαξης, μελλοντολογικῆς περιέργειας, στείρας ἐπαγρύπνησης. Ἀδειάζουν τὴν προφητεία ἀπὸ τὴ σωτηριώδη οὐσία της καὶ ἀσχολοῦνται μόνο μὲ τὸ καύκαλο τῶν γεγονότων, σὰν νὰ διαβάζουν ἐφημερίδα τοῦ μέλλοντος λίγο πρὶν τὴν πετάξουν στὴν ἀνακύκλωση.
Οἱ προφητικοὶ γέροντες ὅμως συγκέντρωναν ὅλη τὴν ἀγωνία τῆς ψυχῆς τους στὸ κομβικὸ ζήτημα τῆς μετάνοιας. Ἡ γνώση τοῦ μέλλοντος δὲν ἔχει καμμία ὠφέλεια ἂν δὲν φιλτραριστεῖ μέσα ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τῆς μετάνοιας καὶ τῆς θείας πρόνοιας. Ἴσα – ἴσα ποὺ περισσότερο κακὸ κάνει, παρὰ καλό. Παραλύει τὶς τεμπέλικες ψυχὲς ἀπὸ φόβο, ἀπραξία καὶ δυσανασχέτηση. Τὸ νόημα τῆς προφητείας εἶναι νὰ ἀναπαύει καὶ νὰ νουθετεῖ. Νὰ ἀναπαύει, γιατὶ θριαμβευτὴς τῶν γεγονότων εἶναι πάντα ὁ Χριστός. Νὰ νουθετεῖ, γιατὶ στὸ χέρι μας εἶναι ἂν μιὰ δοκιμασία θὰ ἐξελιχθεῖ σὲ εὐλογία ἢ σὲ ἀσήκωτο βάσανο.
Θὰ ἦταν πολὺ προτιμότερο νὰ πέφταμε στὰ γόνατα καὶ νὰ μὴ γνωρίζαμε τίποτα γιὰ τὸ αὔριο, παρὰ τώρα ποὺ ξέρουμε πολλὰ ἀλλὰ παραμένουμε ἀμετανόητοι…
Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
sportime.gr