Ειδήσεις (Μάρτιος-Απρίλιος) – Χριστιανική Σπίθα

Ἀπὸ τὸ δυστύχημα τῶν Τεμπῶν

Δίκη τοῦ ἡγουμένου τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου Μητροπολίτου Παύλου

 

Ὁ μεγάλος σεισμὸς στὴν Ἀνατολὴ

Ὁ καταστρεπτικὸς μεγάλος σει­σμὸς στὴν Τουρκία καὶ τὴν Συρία ἔ­κρουσε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ ὅλη τὴν Ἀνατολὴ καὶ μᾶς κάλεσε ὅ­λους σὲ προσευχὴ καὶ συμπαράστασι. Ἡ αὐθόρμητη συμπάθεια τοῦ λαοῦ μας, ποὺ ὑψώθηκε πάνω ἀπὸ τὶς προαιώνιες ἀντιθέσεις μὲ τοὺς Τούρκους, ἀνέδειξε τὴν διαφορὰ μεταξὺ τῆς ἀγάπης τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καὶ τοῦ μίσους τῶν μουσουλμάνων, φανέρωσε τὴν ὑπεροχὴ τοῦ Εὐαγγελίου ἔ­ναντι τοῦ Κορανίου. Τὸ θλιβερὸ συμ­βὰν συνέτεινε νὰ κατευνασθοῦν κάπως οἱ ἐπιθετικὲς διαθέσεις τοῦ κ. Ἐρ­ντογὰν καὶ νὰ πέσουν οἱ τόνοι στὴν ἀπειλητικὴ ῥητορική του.

Τὸ δυστύχημα κοντὰ στὰ Τέμπη

Ἐν συνεχείᾳ, στὰ τέλη Φεβρουαρίου μὲ ἀρχὲς Μαρτίου καὶ πάνω στὴν τρελλὴ χαρὰ τῆς ἀποκριᾶς, τὴν κοινὴ γνώμη συνεκλόνισε τὸ τραγικὸ σιδηροδρομικὸ δυστύχημα κοντὰ στὰ Τέμπη, γιὰ τὸ ὁποῖο διεξάγονται ἀνακρίσεις πρὸς καταλογισμὸ εὐθυνῶν. Οἱ πολιτικοὶ διαχειρίζονται τὸ πένθος ἀ­ναλόγως τῶν κομματικῶν τους τοποθετήσεων ἐν ὄψει μάλιστα τῶν ἀναγγελθεισῶν ἐκλογῶν γιὰ τὴν 21η Μα­ΐου. Ἡ προφανὴς αἰτία του εἶνε ἡ ἀν­θρώπινη ἀπροσεξία καὶ ἀνευθυνότητα. Τὰ βαθύτερα αἴτια ὅμως ἔχουν σχέσι μὲ τὴν ἀποστασία τῶν νεοελλήνων ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν προκλητικὴ ἀσέβεια ἀπέναντί του.

Μέσα στὴ μεγάλη θλῖψι σὰν παρήγορο φῶς ἔλαμψαν συνεντεύξεις ὡρισμένων ἐκ τῶν διασωθέντων ἐπιβα­τῶν, ποὺ ὑπερβαίνουν τὴν ἐπιπόλαιη ἐκτίμησι τῶν συμβάντων καὶ προσανατολίζουν τὴν κοινὴ γνώμη καὶ τοὺς δημοσιογράφους σὲ βαθύτερη ἐνατένισι τοῦ προσκαίρου βίου μας ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔγιναν σπουδαῖες ὁμολογίες.

Σάλπισμα πίστεως, ἔμπνευσι δυνάμεως, μάθημα θεοπνεύστου σοφίας θὰ μείνῃ γιὰ πάντα ἡ μαρτυρία τοῦ ἐξαιρέτου Κυπρίου λευΐτου π. Χριστοδούλου Παπαϊωάννου, πατρὸς τοῦ ἐκ τῶν ἐπιβατῶν φονευθέντος πιστοῦ καταδρομέως τῶν Λ.Ο.Κ., φοιτητοῦ τῆς νομικῆς καὶ μελλονύμφου Κυπριανοῦ. Τέτοιες περιπτώσεις φωτίζουν τὴν ἀ­θέατη ὄψι τῶν ἀνεξήγητων τραγικῶν καὶ εὐρύνουν τὴν θέασι σὲ πλαίσια ὑ­περβατικά.

Ὑπενθύμισι ἐπετείου

Τακτικὸς ἀναγνώστης καὶ καλὸς φίλος τῆς «Σπίθας» ἀπὸ τὴν Ἀμερική, ὁ κ. Ἀλέξανδρος Φιλίππου, μᾶς ὑπενθύμισε μὲ μήνυμά του·

«Σὰν σήμερα 30 Μαρτίου τοῦ 1965 – Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπαγορεύει στὸν ἱεροκήρυκα, ἀρχιμανδρίτη Αὐγουστῖνο Καντιώτη νὰ κηρύσσει, καθώς, ὅπως ἀποκαλύπτεται ἀπὸ ἔκθεση τῆς Γενικῆς Ἀσφάλειας Ἀθηνῶν, ‟δὲν περιορίζεται εἰς τὸ θεολογικὸν κήρυγμα ἀλλὰ διὰ τῶν ὁμιλιῶν του καταφέρεται ὑβριστικῶς κατὰ τῆς ἱεραρχίας”.

Ἕνα μήνα ἀργότερα, ἡ ἀπόφαση θὰ ἀνακληθεῖ μὲ παρέμβαση τοῦ ἀρχιεπισκόπου λόγῳ τῶν ἐντονότατων ἀντιδράσεων τῶν χριστιανικῶν σωματείων.

Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτοῦ!».

Τὸν εὐχαριστοῦμε.

Ὁ συνεχιζόμενος πόλεμος _{στὴν Οὐκρανία}

Δὲν εἶνε οὔτε σκόπιμο οὔτε εὔκολο ν᾽ ἀποφαίνεται κανεὶς στὸ συχνὰ προβαλλόμενο ἐρώτημα, ποιός ἔχει τὸ δίκαιο στὸν πόλεμο τῆς Οὐκρανίας. Τὰ πολιτικὰ καὶ γεωστρατηγικὰ εἶνε δυσδιάκριτα καὶ σκοτεινά. Ἕνας πόλεμος, ἀφοῦ προκαλεῖ θανάτους καὶ καταστροφές, δὲν εἶνε ποτέ καλός, ἐκτὸς ἐὰν εἶνε ἀμυντικὸς καὶ ἀπελευθερωτικός. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ εἶνε σα­φὲς καὶ ἀξίζει καὶ πρέπει νὰ λέγεται καὶ νὰ γίνεται εἶνε ἡ συμπαράστασι παντὸς ὀρθοδόξου στὴν κανονικὴ Ἐκ­κλησία τῆς Οὐκρανίας, τὴν ὁποία ὅ­λοι –καὶ αὐτὸ τὸ Φανάρι μέχρι πρότινος– ἀναγνώριζαν καὶ ἀναγνωρίζουν. Δυστυχῶς ἡ θέσι τῆς ἐπισήμου Ἐκ­κλησίας μας δὲν καθορίζεται· προτι­μᾶται ἡ ἀσαφὴς σιωπὴ ἢ μᾶλλον ἡ βοῶσα σκοπιμότης. Τώρα πλέον, μὲ τὸν διωγμὸ τῶν μοναχῶν τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου, δὲν μένουν περιθώρια γιὰ οὐδετερότητα· καλούμεθα ὅλοι νὰ τοποθετηθοῦμε. Τὴν ὀρθὴ θέσι τηροῦν δυστυχῶς ὄχι πλέον θεσμικὰ σύνολα ἀλλὰ διακεκριμένα θαρραλέα πρόσωπα, ὅπως εἶνε στὴν Κύπρο ὁ πανιερ. μη­τροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος καὶ στὴν Ἑλλάδα ὁ σεβ. μητροπολίτης Κυθήρων κ. Σεραφεὶμ (βλ. στὴν σ. 4 κείμενό του) καὶ εἴτις ἕτερος.

Ὁ Γόρδιος δεσμὸς τοῦ Σκοπιανικοῦ

Στὰ κρίσιμα ζητήματα δὲν ἀνήκει μόνο τὸ Οὐκρανικό· προσετέθη πλέον καὶ τὸ Σκοπιανικό. Μὲ τοὺς Σκοπιανοὺς ἐπικοινωνεῖ καὶ τὸ Βελιγράδι καὶ τὸ Φανάρι ἀλλὰ καὶ ἡ Μόσχα! Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τί θὰ πράξῃ; Ἂν ἀκολουθεῖτο ἡ ἱεροκανονικὴ ὁδός, ἐὰν συνεκαλεῖτο πανορθόδοξος Σύνοδος, ὅλα θὰ εὕρισκαν τὴ λύσι τους. Τὸ Φανάρι ὅμως θυμᾶται τοὺς ἱεροὺς κανόνας μόνο ὅπου τὸ συμφέρει· δὲν θέλει τὴν πανορθόδοξο Σύνοδο, θὰ ἔ­λεγε μάλιστα κανεὶς ὅτι τὴν τρέμει. Ἔτσι ἡ ἀταξία ὄχι μόνο παρατείνεται, ἀλλὰ καὶ ἐπεκτείνεται, καὶ τείνει νὰ μολύνῃ ὅλη τὴν Ἐκκλησία. Τὸ αἰσθάνεται αὐτὸ ἰδίως ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Βλέπει τὶς συνέπειες ἀ­πὸ τὴν ἀνοχὴ καὶ τὴν συνταύτισι μὲ τὴν ἀντικανονικότητα. Καὶ ἐπειδὴ «τὸ βιολὶ» αὐτὸ συνεχίζεται, φαίνεται ὅτι ἡ ἐκκλησία μας θὰ κληθῇ νὰ συμμετάσχῃ σὲ ἕνα κακὸ χορό, νὰ χορέψῃ –μετὰ συγχωρήσεως– θλιβερὸ «καρσιλαμᾶ». Εἴθε νὰ διαψευσθοῦμε.

Ὁ διαθρησκειακὸς Οἰκουμενισμὸς προχωρεῖ

Διαβάζοντας στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τὸ ἄρθρο «Προσφορὰ Κορανίου ὑπὸ ὀρθοδόξων ἱεραρχῶν!» τοῦ Ἁγιορείτου μοναχοῦ Βλασίου (βλ. φ. 2441/­24-3-2023 σ. 1), βλέπει κανεὶς ὅλο τὸ ἱστορικὸ τῆς παραδόξου αὐτῆς χειρονομίας· βλέπει ὅτι ἡ οἰκουμενιστικὴ αὐτὴ μόδα, ποὺ ἄρχισε δειλὰ – δειλὰ τὸ 1986, τώρα διαδόθηκε ἀρ­κε­τὰ καὶ πάει νὰ γενικευθῇ· Κωνσταντινούπολις, Ἀλεξάνδρεια, Ἰεροσόλυμα, ὅπου δηλαδὴ ἡ ἐπικοινωνία μὲ τὸ μουσουλμανικὸ στοιχεῖο εἶνε μὲν στὴν καθημερινότητα ἀλλ᾽ ὄχι καὶ στὴν θρησκευτικότητα. Καὶ ποιό τὸ ἀποτέλεσμα; μήπως ἐξημερώνεται ἔτσι τὸ θηρίο; μᾶλλον ἀγριώτερο γίνεται. Τόσους αἰῶνες συμβίωσε ὁ ὀρ­θόδοξος λαὸς στὴ μητροπολιτικὴ Ἑλ­λάδα καὶ σὲ ὅλη τὴν ἐγγὺς Ἀνατολὴ καὶ τὸν παραμεσόγειο δακτύλιο μὲ τὰ τέκνα τῆς Ἄγαρ, καὶ ποτέ δὲν δι­ανοήθηκε μιὰ τέτοια φιλοφρόνησι ὄχι κληρικὸς ἀλλ᾽ οὔτε ἁπλὸς πιστός. Ποιός ἀπὸ ἐ­κείνους τοὺ ἡρωικοὺς ῾Ρω­μιούς, τοὺς στενοκέφαλους «ξεβράκωτους» ὅπως δὲν ντράπηκε νὰ τοὺς χαρακτηρίσῃ γνωστὸ κορυφαῖο ἀρχιερατικὸ στόμα, ποιός ἀπὸ ἐκείνους τοὺς καρτερικοὺς ὁμολογητὰς θὰ τὸ πίστευε, ὅτι στὸν και­ρὸ τῆς ἐλευθερίας κορυφαῖοι ῥασοφόροι μας θὰ ἔ­δειχναν τέτοια «εὐρύτητα» πνεύματος καὶ θὰ ἀτίμαζαν τόσο πολὺ τὶς δι­κές τους θυσίες; Τρίζουν τὰ κόκκαλα τῶν προγόνων μας τῆς τουρκοκρατίας, τρίζουν τὰ ἱερὰ λεί­ψανα τῶν ἁ­γίων Νεομαρτύρων, ποὺ γιὰ τὴν ἄρ­νησι τοῦ Κορανίου ἔ­δωσαν τὸ αἷμα τους, θυσίασαν τὴ ζωή τους.

Οἱ βουλευτικὲς ἐκλογὲς

Ἀνακοινώθηκε ἡμερομηνία ἐκλο­γῶν· θὰ γίνουν στὶς 21 Μαΐου, Κυρι­ακὴ τοῦ Τυφλοῦ. Ἄρχισαν ἤδη καὶ οἱ σχετικὲς ἐξαγγελίες γιὰ παροχὲς καὶ ἐπιδοτήσεις, ποὺ εἴθισται νὰ προη­γοῦν­ται, γιὰ νὰ διατεθῇ εὐμενῶς ὁ ἀ­φελὴς ποὺ ἀρέσκεται νὰ λησμονῇ. Τὸ ζήτημα εἶνε· ὑπάρχει πρότασι ἐπιλο­γῆς ποὺ ν᾽ ἀναπαύῃ τὸν συνετὸ ψηφοφόρο, ἢ θὰ βρεθῇ παγιδευμένος σὲ σκληρὸ δίλημμα; Προσευχὴ λοιπὸν καὶ σκέψι ἐλεύθερη ἀπὸ δεσμεύσεις μυωπικές. Δεῖξε μας, Κύριε, ποιό εἶ­νε τὸ θέλημά Σου γιὰ τὸ καλὸ τῆς πα­­τρίδος καὶ τοῦ καθενός μας.