ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ – Σχόλιο γιὰ ἐπίμαχο δημοσίευμα ραββίνου σὲ ἐπίσημο ἐκκλησιαστικὸ περιοδικό
[…] Μερικοὶ μητροπολῖτες δίδουν κάποιες φορὲς τὴν ἐντύπωση, μὲ τὰ ὑπ᾽ αὐτῶν λεγόμενα καὶ πραττόμενα, ὅτι ἀπὸ διάκονοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως ἐπιβάλλεται νὰ εἶναι ὡς ἐκ τῆς θεόθεν λαχούσης αὐτοῖς ἰδιότητος τοῦ ποιμένος τῶν λογικῶν προβάτων, μετατρέπονται σὲ διακόνους καὶ ὑπηρέτες τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας», τῆς νέας αὐτῆς θεότητας […].
Ἀνέγνωσα, στὸν πρόλογο τοῦ συγκεκριμένου τεύχους τοῦ περιοδικοῦ, τὴ δικαιολογία τὴν ὁποία προέβαλε ὁ μητροπολίτης, προκειμένου, προφανέστατα, νὰ προλάβει καὶ ἀπαμβλύνει ἐνδεχόμενες ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν, ἐπὶ τῇ ἀναγνώσει τοῦ ἐπιμάχου κειμένου. Ἐκεῖ ἐπικαλεῖται τὴν ἀρχὴ τῆς πολυφωνίας (ἡ ὁποία, ὅμως, στὶς πονηρὲς ἡμέρες ποὺ ζοῦμε στραγγαλίζεται ἀπὸ τὸ ποικιλότροπο καὶ ποικιλόμορφο συστημικὸ κατεστημένο ὅταν ἀσκεῖται κριτικὴ ἐναντίον τῶν Ἑβραίων καὶ τοῦ σιωνισμοῦ γιὰ τὸν ἱστορικὰ τεκμηριωμένο, διαχρονικὸ ρόλο τους σὲ βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, τοὐλάχιστον ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως), ἡ ὁποία πολυφωνία καὶ ὑπαγόρευσε τὴν δημοσίευση τοῦ ἐν θέματι ἄρθρου, ἐνῶ δηλώνει τὴν εὔλογη διαφωνία του μὲ τὸ συντάκτη του, γιὰ τὴν ἀναφορὰ τοῦ τελευταίου στὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, τὸν ὁποῖο παρουσίασε ὡς «διαδότη ἀνυπόστατων κατηγοριῶν σὲ βάρος τῶν Ἑβραίων».
Θεωρῶ ὅτι τυγχάνει ἀδιανόητο, σὲ ἕνα ἐπίσημο ἐκκλησιαστικὸ περιοδικό, ἐν ὀνόματι οἱασδήποτε σκοπιμότητος, νὰ δημοσιεύονται κείμενα, ποὺ καθάπτονται τῆς ἁγίας μνήμης ὁσιακῶν μορφῶν τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Ἐὰν ὁ συγκεκριμένος μητροπολίτης, ὡς κυρίως καὶ πρωτίστως καὶ κατ᾽ ἐξοχὴν ὑπεύθυνος τῆς ὕλης τοῦ συγκεκριμένου περιοδικοῦ, θεωροῦσε τόσο ἀναγκαία καὶ ἀπαραίτητη τὴ δημοσίευση τοῦ «βαρυσήμαντου» αὐτοῦ κειμένου, προκειμένου νὰ μὴ στερηθοῦν οἱ ἀναγνῶστες του τῆς «σοφίας» τοῦ συγγραφέως τοῦ ἄρθρου…, ὄφειλε, πρὸ τῆς δημοσιεύσεώς του, νὰ φροντίσει ὅπως ἀπαλειφθεῖ τοὐλάχιστον ἡ συγκεκριμένη ἀναφορά (ὅπως καὶ ἡ ἄλλη περὶ δῆθεν «ἱστορικὰ ἀβάσιμης καὶ ἀτεκμηρίωτης κατηγορίας τῶν Ἑβραίων ὡς θεοκτόνων»), ὡς ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν καθαπτομένη τῆς ἁγίας μορφῆς τοῦ μεγάλου ἰσαποστόλου, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ δυναμένη νὰ προκαλέσει, ὅπως καὶ προκάλεσε, κατὰ πάντα δικαιολογημένες καὶ εὔλογες ἀντιδράσεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, καθὼς καὶ δεινὸ σκανδαλισμὸ τοῦ τελευταίου, δεδομένης τῆς ὑψηλῆς θέσεως τὴν ὁποία κατέχει στὴν ψυχὴ καὶ τὴ συνείδησή του ὁ πατρο-Κοσμᾶς.
Θὰ ἔπρεπε ὁ μητροπολίτης Λαρίσης νὰ δράσει προληπτικῶς, ἐν προκειμένῳ, δεδομένου τοῦ ἱστορικῶς μεμαρτυρημένου ρόλου τοῦ Ἑβραϊκοῦ στοιχείου στὴν ὑπόθεση τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου τοῦ ἰσαποστόλου ἁγίου, καθὼς καὶ τοῦ συνακόλουθου ἀναποφεύκτου συνειρμοῦ ποὺ προκαλεῖται στὶς ψυχὲς τοῦ πιστοῦ λαοῦ, πρὸς τὸν ὁποῖο κυρίως ἀπευθύνεται, καὶ πρέπει νὰ ἀπευθύνεται, ἕνα ἐπίσημο περιοδικὸ μητροπόλεως. Καὶ ὁ πιστὸς αὐτὸς λαός, ὁ ἔχων ὀργανικὴ καὶ ὄχι καθαρὰ ἐθιμικὴ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία, δικαιοῦται, ἀναντιλέκτως, νὰ ἔχει τὴ στοιχειώδη ἀπαίτηση ἀπὸ τοὺς ποιμένες του, νὰ μὴν «λιθοβολοῦνται» μετὰ θάνατον οἱ ἅγιοί μας, μέσα ἀπὸ δημοσιεύματα ποὺ βρίσκουν φιλόξενη στέγη σὲ ἐπίσημα ἐκκλησιαστικὰ περιοδικά, τὴν εὐθύνη τῆς ἐκδόσεως τῶν ὁποίων φέρουν ἐκεῖνοι. Καὶ νὰ μὴν «λιθοβολοῦνται» ἀπὸ τοὺς ἐπιγόνους ἐκείνων πού, εἴτε τὸ θέλουν κάποιοι εἴτε ὄχι, συνετέλεσαν μὲ τὸν τρόπο τους στὴ μαρτυρικὴ τελευτή τους. Καὶ νὰ ἦταν μονάχα αὐτὸ τὸ ἐπιλήψιμο στὸ συγκεκριμένο κείμενο;
Στὸ ἐπίμαχο δημοσίευμα εἴδαμε τὸ συντάκτη του νὰ θεωρεῖ ὡς «ἀτεκμηρίωτη καὶ ἀβάσιμη ἱστορικὰ» τὴν κατηγορία τῆς θεοκτονίας σὲ βάρος τῶν Ἑβραίων. Ἂν εἶναι δυνατόν! Τότε ποιοί κραύγασαν ἀναίσχυντα καὶ γεμᾶτοι μῖσος πρὸς τὸν Εὐεργέτη τους τὸ «Ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» (κατὰ Ἰωάννην ΙΘ΄, 15); Ποιοί ἔκραξαν, μεθυσμένοι ἀπὸ τὸν ἀντίχριστο φανατισμό τους, «Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν» (Ματθ. κε΄, 15); […]
Τὸ γεγονὸς ὅτι σὰν χριστιανοὶ καταδικάζουμε τὸ μῖσος καὶ τὴ βία, τόσο σὲ βάρος τῶν Ἑβραίων ὅσο καὶ σὲ βάρος ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅλων τῶν λαῶν, δὲν πρέπει ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ μᾶς ὠθεῖ στὴ λήθη καὶ τὴ διαστρέβλωση τῆς Ἱστορίας. Ὁ Ἑβραϊκὸς λαὸς μπορεῖ νὰ ἐξιλεωθεῖ γιὰ τὸ εἰδεχθέστατο, καὶ ὅμοιό του μὴ ἔχον, ἔγκλημα τῆς Χριστοκτονίας-Θεοκτονίας. Πῶς; Διὰ τῆς ἀδόλου, εἰλικρινοῦς καὶ ἐν πνεύματι συντριβῆς καρδίας καὶ ταπεινώσεως, μετανοίας. Διὰ τῆς μιμήσεως τοῦ, πρώην διώκτου ὁμοεθνοῦς των, Παύλου. Οὐδεμία ἁμαρτία, ἀκόμη καὶ ἡ μέγιστη καὶ πλέον φρικαλέα ὅλων, ἡ Χριστοκτονία-Θεοκτονία, ὑπερβαίνει τὸ μέγεθος τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ […].
Ὁ δὲ μητροπολίτης, τὸ ξανατονίζουμε, καλὸ θὰ εἶναι, νὰ εἶναι περισσότερο προσεκτικός, προκειμένης τῆς δημοσιεύσεως τέτοιου εἴδους ἄρθρων στὸ ἐπίσημο ἐκκλησιαστικὸ περιοδικὸ τῆς μητροπόλεώς του, προκειμένου νὰ ἀποφεύγεται ἡ πνευματικὴ ζημία τῶν ἀναγνωστῶν του, ὁ σκανδαλισμὸς τῶν πιστῶν, καθὼς καὶ ἡ ὑπονόμευση τῆς ἑνότητας τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, μιᾶς πολύπαθης Ἐκκλησίας. Ἐπίσης, καλὸ θὰ προκύψει (ὁ ὑποφαινόμενος τὸ ἔχω ξαναγράψει) ἐὰν ὁ συγκεκριμένος ἐπίσκοπος σπεύσει νὰ ἐκζητήσει, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, τὴ συγγνώμη τοῦ δεινῶς σκανδαλισθέντος ποιμνίου του, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐπιεικέστατα σκανδαλώδους στάσεώς του, ἀπέναντι τοῦ Ρόταρυ καὶ τῶν Ροταριανῶν, εἰδικὰ μάλιστα μετὰ τὸ πρὸ δύο ἐτῶν Συνοδικὸ ἀνακοινωθὲν (3-6-2020) […].
Ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία τῆς Λάρισας ἔχει νὰ ἐπιδείξει ἡρωικὲς σελίδες δράσεως σὲ βάρος σκοτεινῶν ὀργανώσεων τύπου Μασωνίας καὶ κλάδων καὶ προθαλάμων, εἰδικὰ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ ἁγίου προκατόχου του, μακαριστοῦ ἀγωνιστοῦ καὶ ὁμολογητοῦ Λαρίσης Θεολόγου, στὴν ἐκθρόνιση τοῦ ὁποίου οἱ ἐν λόγῳ σκοτεινὲς ὀργανώσεις ἔβαλαν τὸ χεράκι τους καὶ ὁ νοῶν νοείτω…· ὁ τελευταῖος παρέδωσε μιὰ ἱερή, ἀγωνιστικὴ παρακαταθήκη, τὴν ὁποία οὐδεὶς ἐκ τῶν διαδόχων του δικαιοῦται νὰ παραθεωρεῖ.
Λυκοῦργος Νάνης, ἰατρός