Θὰ ἔπρεπε…
τοῦ Λυκούργου Νάνη ἰατροῦ
Ἡ κυβέρνηση κήρυξε ἐθνικὸ πένθος μὲ ἀφορμὴ τὸ πρόσφατο πολύνεκρο σιδηροδρομικὸ δυστύχημα.
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θὰ ἔπρεπε ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια νὰ ἔχει κηρύξει πένθιμο συναγερμὸ συλλογικῆς μετανοίας καὶ αὐτομεμψίας γιὰ τὴ δαιμονικὴ ἀνταρσία καὶ ἀποστασία τοῦ Ἔθνους μας ἀπὸ τὴν Πηγὴ τῆς ζωῆς.
Γιὰ τὶς ἀμβλώσεις, γιὰ τὴ νομιμοποίηση ἀνώμαλων καὶ διαστροφικῶν καταστάσεων, γιὰ τὸν ἀποχριστιανισμὸ καὶ ἀφελληνισμὸ τῆς πάλαι ποτὲ Ἐθνικῆς μας παιδείας, γιὰ τὶς βδελυκτὲς στὰ ὄμματα τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ, πορνικὲς προγαμιαῖες σχέσεις, γιὰ τὶς μοιχεῖες καὶ τὶς συζυγικὲς ἀπιστίες, τὶς παρὰ φύσιν ἀσέλγειες, γιὰ τὰ ἀντίχριστα θεατρικὰ καὶ κινηματογραφικὰ “ἔργα” – βοθρολύματα, γιὰ τὰ δαιμονικὰ καρναβάλια καὶ κάποια ἀσυλλήπτου αἰσχρότητος τοπικὰ ἔθιμα (βλέπε Τύρναβος), γιὰ τὴ χαρτοπαιξία, τὴ βλασφημία, τὴ μαγεία καὶ ἀστρολογία, τὴν προσχώρηση πολλῶν συνανθρώπων μας σὲ παραθρησκευτικὲς σέχτες, τὴν περὶ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη ψυχρότητα καὶ ἀδιαφορία ποιμένων καὶ ποιμενομένων, γιὰ τὸν ὠχαδελφισμὸ καὶ δέν-μεμελισμό μας, γιὰ τὴν ὑλοφροσύνη καὶ στομαχοφροσύνη μας.
Ἀσυγκρίτως χειρότερος ἀπὸ τὸν βιολογικὸ καὶ σωματικὸ θάνατο εἶναι ὁ θάνατος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς, τουτέστιν ὁ χωρισμὸς ἀπὸ τὸ Θεὸ λόγῳ τῆς ἀμετανοησίας μας καὶ τῆς ἐμμονῆς μας στὴν ἁμαρτία. Δὲν φθάνει ποὺ ἁμαρτάνουμε ἀδεῶς καὶ ἀφόβως, φθάσαμε στὸ ἀνήκουστο σημεῖο νὰ μὴν συναισθανόμαστε ὅτι ἁμαρτάνουμε…