Προφητεύει ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸν Ἀντίχριστο. Καὶ οἱ Πατέρες μάλιστα ἀναλύουν τὸ θέμα, γιὰ νὰ βοηθήσουν τοὺς πιστούς. Ὁ σκοπὸς ὅμως τῆς προφητείας τοῦ Ἀντιχρίστου δὲν εἶναι νὰ τρομάξουν ἢ νὰ θορυβηθοῦν οἱ πιστοί. Τὸ ὑπογραμμίζω αὐτό. Ἀλλὰ νὰ ὁπλιστοῦν καὶ νὰ ἀναμένουν ὄχι παθητικά, ἀλλὰ ἐνεργητικά. Εἴδατε τελευταῖα πόσος θόρυβος ἔγινε γύρω ἀπὸ τὸ θέμα αὐτό. Ἔφθασαν νὰ λένε γονεῖς σὲ ἐκπαιδευτικούς, σὲ ἱερεῖς: «Μὰ τὰ παιδιά μας, οἱ ἄνθρωποί μας, δὲν μποροῦν νὰ κοιμηθοῦν τὸ βράδυ». Γιατί; Θὰ τὸ δοῦμε παρακάτω. Θέλει λοιπὸν μία χαρούμενη, θὰ λέγαμε, ἀγωνιστικότητα. «Ἔλα. Σὲ περιμένουμε. Θὰ ἀγωνιστοῦμε». Ὅ,τι δηλαδὴ ἔκαναν οἱ 300 τοῦ Λεωνίδα, ἀναμένοντας τοὺς Πέρσες στὰ στενὰ τῶν Θερμοπυλῶν. Ὅταν οἱ Πέρσες ἔστειλαν κάποιους κατασκόπους των νὰ δοῦν τί κάνουν οἱ 300, γύρισαν καὶ εἶπαν ὅτι «χτενίζονται, χορεύουν καὶ ἀσκοῦνται!». Δηλαδὴ μία χαρούμενη ἀντιμετώπισις, μία χαρούμενη ἀγωνιστικότης. Ἔτσι ἦσαν, ἀγαπητοί μου, καὶ οἱ μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας· χαρούμενοι. Δὲν κλαίγαν ὅταν πήγαιναν στὸ μαρτύριο. Εἶχαν χαρά. Γιατί λοιπὸν πρέπει νὰ θορυβηθοῦμε ὅταν ἀκούσουμε τὴν προφητεία τοῦ Ἀντιχρίστου; Μήπως κάτι λείπει; Ναί. Μήπως δὲν ἔχουμε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ; Φοβᾶμαι…
Προετοιμάζει μὲ ὅλα αὐτὰ τὴν ἐνατένισιν τῶν ἐσχάτων. «Οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». Ἀκόμα, αὐτοὶ οἱ πειρασμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι ἀτελείωτοι. «Ἀρχομένων δὲ τούτων γίνεσθαι (Λέει ὁ Κύριος, ὅταν ἀρχίσουν οἱ πειρασμοί, οἱ μεγάλοι πειρασμοὶ) ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν (κοιτάξτε ἐπάνω, στὸν οὐρανό), διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ὑμῶν (γιατὶ πλησιάζει ἡ ἀπολύτρωσή σας)». Ἔτσι, ὑπάρχει ἡ χαρὰ ὅτι ὅλοι οἱ πειρασμοὶ θὰ περάσουν καὶ θὰ βρεθοῦμε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ἔχουμε καὶ προφητεῖες, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἀφοροῦν σὲ ἐντελῶς συγκεκριμένα πρόσωπα ἢ σὲ τοπικὲς Ἐκκλησίες, ὅπως προφητεύει γιὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ὁ Κύριος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον γιὰ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο, γιὰ τὶς ἑπτὰ Μικρασιατικὲς Ἐκκλησίες κ.ὅ.κ. Ἔχομε ὅμως καὶ προφητεῖες ποὺ δὲν ἀναφέρονται μόνον στὸ μέλλον. Ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ παρὸν καὶ εἰς τὸ παρελθόν. Προσέξτε αὐτὸ τὸ σημεῖο. Στὴν Ἀποκάλυψη λέει ὁ Κύριος στὸν Ἰωάννη: «Γράψον οὖν ἃ εἶδες (ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶδες), καὶ ἅ εἰσι (ἐκεῖνα ποὺ ὑπάρχουν) καὶ ἃ μέλλει γίνεσθαι μετὰ ταῦτα (καὶ ἐκεῖνα ποὺ πρόκειται νὰ γίνουν μετὰ ταῦτα)». Δηλαδὴ τὰ παρόντα καὶ τὰ μέλλοντα. Ἡ προφητεία τοῦ παρόντος εἶναι ἡ ἀποκάλυψις, ὅ,τι ἀφορᾶ στὸ παρὸν ποὺ εἶναι κρυμμένο. Κι αὐτὸ τὸ βλέπομε στὴ ζωὴ τῶν ἁγίων, σὲ πλεῖστες ὅσες περιπτώσεις. Νὰ προφητεύουν τὸ παρὸν οἱ ἅγιοι.
Ἀλλὰ ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ προφητεία τοῦ παρελθόντος, ἀγαπητοί μου. Αὐτὸ προσέξατε λιγάκι. Δυνάμει αὐτῆς τῆς προφητείας τοῦ παρελθόντος ἔγραψε ὁ προφήτης Μωυσῆς τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου καὶ τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως λέγει ἕνας πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας μας: «Τὸ προφητικὸν ἅπαν εἶδος τριχῇ τέμνεται· εἴς τε τὸ μέλλον, τὸ ἐνεστὼς καὶ τὸ παρεληλυθός». Ἡ προφητεία ἀναφέρεται σὲ κάτι ποὺ ἀνήκει στὸ μέλλον, στὸ παρὸν καὶ στὸ παρελθόν. Ποῦ εἶναι ἡ ἀξία τοῦ πράγματος; Ὅτι πάντα γιὰ τοὺς πιστοὺς εἶναι ἡ γνῶσις τοῦ παρελθόντος ὀρθὴ καὶ σωστή· ποὺ δὲν ἐπιτρέπει νὰ παρασυρθεῖ ὁ πιστὸς ἀπὸ θεωρίες ποὺ ὑπάρχουν στὴν κάθε ἐποχή, ποὺ καθορίζουν τὸ παρελθόν. Ἔτσι ἔχουμε τὴν θεωρία περὶ τῆς αἰωνιότητος τῆς ὕλης. Ὑλισμὸς δηλαδή. Ἔχομε περὶ τῆς αὐτομάτου γενέσεως τῆς ζωῆς. «Ἡ ζωή, λέει, μόνη της ἔγινε»… Ἔχομε τὴ θεωρία τοῦ Δαρβίνου, τὴν καταγωγὴ τῶν εἰδῶν. Ὁ πιστὸς θὰ πεῖ: «Ἔχω προφητεία. Καὶ ἡ προφητεία μοῦ λέγει, ὁ Θεὸς ἔκανε τὸν κόσμον καὶ τὸν ἄνθρωπον». Νά ἡ ἀξία. Βλέπετε ποιά εἶναι ἡ ἀξία τῆς προφητείας μέσα στὴν Ἐκκλησία;
Ἀγαπητοί μου, ἡ ἀξία τῆς προφητείας διὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι πολὺ μεγάλη. Ἀλλὰ καὶ στὶς ἡμέρες μας ὑπάρχει τὸ προφητικὸν χάρισμα· ποὺ ποτέ δὲν θὰ λείψει, μέχρι τέλους τῆς Ἱστορίας. Μόνο προσοχὴ σὲ μερικοὺς ποὺ ἔχουν ὑπερήφανη ψυχή, πυρῆνα περίεργον τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶναι σφετερισταὶ τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ δῆθεν προφητεύουν, γιὰ νὰ προσπορίζουν δόξαν στὸν ἑαυτό τους. Αὐτοὶ δὲν εἶναι λίγοι, σὲ κάθε ἐποχή. Καὶ φαίνεται στὴν ἐποχή μας εἶναι ἀρκετοί. Πολλὴ προσοχή. «Ἀλίμονο σὲ ἐκεῖνον», λέγει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, «ποὺ προφητεύει, χωρὶς νὰ τοῦ βάλει ὁ Θεὸς τὴν προφητεία στὸ στόμα. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ψευδοπροφήτης». Τὸ γνήσιον προφητικὸν χάρισμα διαρκῶς διαμαρτύρεται ὅτι ἔρχονται ἡμέρες μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησία, ὅτι ἔρχονται ἡμέρες δύσκολες διὰ τὴν Ἐκκλησίαν. Καὶ πρέπει νὰ τὸ ξέρωμε. Ὄχι γιὰ νὰ ἀπογοητευτοῦμε. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ὁπλιστοῦμε μὲ χαρά. Κι αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ ποὺ πήγαινε στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ νὰ σταυρωθεῖ! Καὶ προλέγει τὸ πάθος Του. Εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ Παύλου, εἶναι ἡ χαρὰ τῶν ἁγίων μαρτύρων. Δὲν μᾶς μένει παρὰ νὰ ἔχομε μόνον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον γιὰ νὰ τοποθετηθοῦμε σωστὰ ἔναντι τῆς προφητείας καὶ τότε θὰ ἀνακαλύψουμε τὴν ἀξία της μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησία.