Δεδομένη πιὰ ἡ καταφρόνηση τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὶς ἡγεσίες του, πολιτικὲς καὶ ἐκκλησιαστικές. Εἶναι νὰ θαυμάζει κανεὶς τὶς ἀντοχὲς καὶ τὶς ὑπομονὲς τοῦ λαοῦ μας.
Μεγάλες ὑποθέσεις καὶ θέματα σοβαρά, ποὺ ἀφοροῦν τὴν ὑπόστασή μας καὶ τὴν προκοπὴ τοῦ λαοῦ καὶ τῆς Πατρίδας μας, προδίδονται χωρὶς ντροπή. Ἡ ἀξιολογικὴ πυραμίδα ἔχει ἀντιστραφεῖ. Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ παραδείγματα καὶ τὰ συνθήματα ποὺ ἔχουν ἀναρτηθεῖ εἶναι καὶ τὰ παρακάτω συνθήματα: “… στὸ διάολο ἡ πατρίς…νὰ πεθάνει ἡ Ἑλλὰς νὰ ζήσουμε ἐμεῖς …”, καὶ “δὲν πολεμᾶμε γιὰ καμία πατρίδα“.
Δὲν θέλουμε νὰ ἀναφερθοῦμε στὰ ἠθικῆς φύσεως θέματα, ποὺ πνίγουν κυριολεκτικὰ τὴν νεολαία μας.
Ποιός πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια θὰ δεχόταν νὰ εὐφημεῖται τόσο πολὺ ὁ σοδομισμός; Στὸ ἄκουσμα μόνο τῆς λέξεως οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης γίνονταν ἀνάστατοι.
Σήμερα τί γίνεται;
Καμιὰ ἁρμόδια ἀρχή, (ἂν ὑπάρχει), δὲν ἐπιλαμβάνεται ὁποιουδήποτε θέματος, ὅπως τὰ ἀνωτέρω, καὶ δὲν ἀντιδρᾶ, ὅπως καὶ θὰ ἔπρεπε σὲ μιὰ σοβαρὴ καὶ ὑπεύθυνη πολιτεία. Δὲν θεωρεῖται φαίνεται σοβαρό, ἀφοῦ δὲν προκαλεῖ τὴν ἐπιλεκτικὴ καὶ κατευθυνόμενη εὐαισθησία τους.
Ἂν ὅμως χαρακτηρίσεις κάποιον μὲ τὸ γνωστὸ κοινὸ ὄνομα, ποὺ ἐκφράζει τὴ συμπεριφορὰ τῶν θλιβερῶν κίναιδων, τότε τὸ σύστημα θέτει σὲ λειτουργία τὶς εὐαισθησίες του.
Ἀλήθεια, τί ἄλλο ἀκόμα πρέπει νὰ συμβεῖ γιὰ νὰ ἀντιδράσει ἐπὶ τέλους δυναμικὰ ὁ «εὐκολόπιστος καὶ πάντα προδομένος» λαός μας; Δὲν φτάνουν ὡς φαίνεται, οἱ φωτιές, οἱ σεισμοί, οἱ καταποντισμοί. Οὔτε κάποιος σοβαρὸς προβληματισμὸς παρατηρεῖται ἀπὸ τοὺς ὑπευθύνους, ποὺ θὰ ἦταν μιὰ κάποια παρηγοριά!
Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι, γιὰ ὅσους ἀκόμη πιστεύουν στὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, χάριν τῆς ὁποίας ἔδωσε τὸ τίμιο αἷμα Του πάνω στὸ Σταυρό, καὶ τὴν ὁποία θεωροῦν Μάνα τους, νὰ βλέπουν τὴν ἡγεσία της νὰ ἀδιαφορεῖ στὴν κραυγὴ ποὺ τῆς ἀπευθύνουν καὶ νὰ τοὺς ἀγνοεῖ ἀπαράδεκτα.
Ποιά μητέρα θὰ ἀγνοοῦσε τὸ δικαίωμα τῶν παιδιῶν της νὰ ἀπευθὺνουν πρὸς αὐτὴν τὰ αἰτήματά τους;
Ποιά πραγματικὴ μάνα δὲν θὰ τὰ ἀντιμετώπιζε μὲ στοργὴ καὶ συμπάθεια, μὲ θυσιαστικὴ ἀγάπη καὶ πὸνο κάθε αἴτημα τῶν παιδιῶν της; Ἀφοῦ τὸ ὄνομα καὶ ἡ ἰδιότητά της εἶναι ταυτόσημη μὲ τὴν ἔννοια τῆς θυσίας.
Δυστυχῶς καὶ ἐδῶ ἀπατηθήκαμε. “Πέσαμε ἔξω”. Λυπούμαστε ὅμως γιὰ ὅλα τὰ τεκταινομένα καὶ γιὰ τὰ μέλλοντα συμβαίνειν, ἰδιαιτέρως τὰ ὅσα συμβαίνουν στὴν νεολαία μας. Νομίζουμε ὅτι ἐντὸς ὀλίγων ἐτῶν θά ἀναζητοῦνται ὑποψήφιοι γιὰ ἱερωσύνη καὶ δὲν θὰ ὑπάρχουν. Ὁ λόγος; Ἡ ἀδιαφορία…
Ἐρχόμαστε σὲ ἕνα σύγχρονο γεγονός, ποὺ συνέβη λίγο πιὸ πρὶν στὴ Φλώρινα. Συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ὑπέβαλαν ἕνα ὑπόμνημα, ποὺ ὑπαγορεύονταν ἀπὸ ὑπεύθυνη ἀγάπη πρὸς αὐτὴν καὶ ποὺ ἀφοροῦσε τὸ νόμιμο καὶ δίκαιο αἴτημά τους, προκειμένου νὰ πληρωθεῖ ἡ κενὴ θέση τοῦ Μητροπολίτου. Αἴτημα σύμφωνα μὲ τὶς εὐαγγελικὲς ἐπιταγὲς καὶ στηριγμένο στὴν ὀρθόδοξη πατερικὴ παράδοση.
Ἡ Ἱεραρχία δὲν συγκινήθηκε ἀπὸ τὸ σεμνὸ καὶ μὲ σεβασμὸ πρὸς αὐτὴν διατυπωμένο ὑπόμνημα. Τοὺς ἀγνόησε ἀπαράδεκτα. Ὠμὴ περιφρόνηση. Ἀπαξίωση τοῦ στοιχείου ἐκείνου, γιὰ τὸ ὁποῖο ἐπιβάλλεται καὶ πρέπει, σύμφωνα μὲ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὴν ἱερὰ Παράδοση, νὰ θυσιάζεται. Ἔτσι, δυστυχῶς, ἀπὸ τοὺς τρεῖς ἀξιόλογους κληρικούς, ποὺ προτάθηκαν ἀπὸ τοὺς πιστοὺς τῆς Φλώρινας, δὲν συμπεριλήφθηκε οὔτε ἕνας στὸ «Τριπρόσωπο».
Τέτοιες συμπεριφορὲς ὁδηγοῦν σὲ γεγονότα καὶ καταστάσεις ἀνάλογες μὲ ἐκεῖνες τοῦ 16ου αἰῶνος στὴ δυτικὴ ἐκκλησία. Ποιός τάχατες ἀγνοεῖ ὅτι τὴ διαμαρτύρηση στὴ Δύση τὴ δημιούργησε ἡ αὐθαιρεσία τοῦ Πάπα; Δική της γέννα καὶ δικό της παιδὶ εἶναι ὁ προτεσταντισμός. Αὐτὸ ἐπιθυμοῦμε καὶ στὸ χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας;
Ἀπορῶ, οἱ Ἱεράρχες μας δὲν αἰσθάνονται τὸν πόνο καὶ τὴ θλίψη μὲ τὴν ὁποία ποτίζουν τὶς ψυχὲς τῶν “τέκνων” τους, ἐξ αἰτίας τῆς ἀντιευαγγελικῆς καὶ ἀντιπατερικῆς σύμπεριφορᾶς τους; Κι ἂν τοὺς ἀνθρώπους δὲν ντρέπονται, τοὐλάχιστον ἂς δείξουν ὅτι φοβοῦνται τὸν Θεό, ἀπαραίτητο στοιχεῖο καὶ προϋπόθεση νὰ συμπεριφερθεῖ καὶ ὁ λαὸς ἀνάλογα, γιατὶ χωρὶς φόβο Θεοῦ πολλὰ δεινὰ ἕπονται.
Εἶναι γνωστὴ ἡ στάση καὶ τὸ χειρόγραφο σημείωμα ποὺ ἔγραψε στὶς 10-10-2006, ὁ τότε Θηβῶν καὶ Λεβαδείας καὶ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος Β΄. Ἔγραφε μεταξὺ ἄλλων: «Εἶναι τραγικὸ νὰ διαπιστώνει κανεὶς Ἱεράρχες νὰ ξεπουλᾶνε τὴν ἐλευθερία τους γιὰ ἕνα κομμάτι …ψωμί». Καὶ δημιουργεῖται εὔλογο ἐρώτημα: Μακαριώτατε, τώρα γιατί κάνετε ὅσα πρὶν καταδικάζατε; Τί ἄλλαξε;
Λέτε δηλαδὴ πὼς δὲν ὑπάρχουν ἐλεύθεροι Ἱεράρχες; Πέρα ἀπὸ τὸν ὅρκο ποὺ δίδουν στὸ Θεό, μήπως δίδουν καὶ κάπου ἀλλοῦ ὅρκο καὶ ἀφοσίωση; Τραγικὸ καὶ θλιβερὸ νὰ μιλοῦν οἱ Ἱεράρχες μας γιὰ εὐαγγελικὲς ἀλήθειες καὶ ἡρωϊκὰ κατορθώματα καὶ παραδείγματα ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, χωρὶς ἕνα κάποιο ἀντίκρυσμα στὴ συμπεριφορά τους καὶ τὴ ζωή, τοὐλάχιστον τῶν περισσοτέρων. Μιλοῦν γιὰ μετάνοια καὶ συγγνώμη, χωρὶς μέχρι στιγμῆς νὰ βροῦν τὴ δύναμη νὰ ποῦν οἱ ἴδιοι τὴν ξεχασμένη λέξη πρὸς τὸ πνευματικό τους ποίμνιο. Ἴσως δὲν εἴμαστε, ὡς φαίνεται, κι ἐμεῖς ἄξιοι τῆς χαρᾶς ποὺ προσδοκοῦμε ἀπὸ μιὰ γενναία ἀλλαγὴ τῆς πορείας τους, σύμφωνα μὲ τὶς εὐαγγελικὲς ἀρχὲς καὶ τὴν πατερικὴ παράδοση.
Δὲν ξεχνοῦμε ὅτι καὶ ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ζητοῦμε συγγνώμη, ὡς τέκνα ἀπὸ τοὺς γονεῖς. Ὅμως μιὰ ἀλλαγὴ συμπεριφορᾶς καὶ στάσης σας γενικά, ἔχουμε τὴν ταπεινὴ γνώμη, ὅτι ἐπιβάλλεται προκειμένου νὰ διαψευσθεῖ ὁ Μακαριώτατος πὼς τάχα δὲν εἶστε ἐλεύθεροι. Χρειάζεται ἡ σημερινὴ κοινωνία ὁμολογητὲς τῆς πίστεως. Καλοὶ ὑπάρχουν πολλοί. Χρειαζόμαστε ὅμως ἀγωνιστὲς καὶ ὁμολογητὲς τῆς πίστεως καὶ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Χρειαζόμαστε ἕναν Χριστόδουλο ἢ ὅποιον νομίζετε ὅμοιό του γιὰ νὰ ταραχθοῦν τὰ λιμνάζοντα ὕδατα. Μιὰ συγγνώμη ἀπὸ μέρους σας, θαρρῶ πὼς τὴ δικαιούμαστε. Τουλάχιστον αὐτὸ μὴ μᾶς τὸ ἀρνεῖσθε. Εἶναι πολύ; Ἂν σᾶς ἀδικοῦμε, μὲ ὅσα λέγονται ἐδῶ, δεχθεῖτε τότε τὴ δική μας συγγνώμη.
Ὁμολογεῖστε ὅτι δὲν ἀντέχετε στὶς πιέσεις καὶ γι αὐτὸ συμβαίνουν τὰ ὅσα παρακολουθοῦμε. Πρέπει νὰ ἔχετε καταλάβει πὼς κουράστηκε ὁ κόσμος ἀπ᾽ τὰ λόγια σας. Δὲν κάνουν ἐντύπωση. Χόρτασε ἀπ αὐτά. Κλείνει τὰ αὐτιά του. Παρεξηγήσατε, ὡς φαίνεται, τὸ νόημα τοῦ Ὕμνου ποὺ ἀναφέρεται στὴ δεσποτικὴ χαρά. Ἡ χαρὰ ἐκείνη δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν ἐπισκοπικὴ Μίτρα καὶ τὴν ἀντίστοιχη ράβδο. Ἔργα, παράδειγμα καὶ συνέπεια θέλει. Κάντε του τούτη τη χάρη. Ζητεῖστε του συγγνώμη! Μιὰ τέτοια ἐνέργεια θὰ συγκινήσει τοὺς πιστοὺς καὶ θὰ ἐντείνουν περισσότερο τὶς προσευχές τους γιὰ σᾶς πρὸς τὸν Θεό, προκειμένου νὰ ἐπιτύχετε στὴν ὑψηλὴ ἀποστολή σας, ὡς ποιμένων λογικῶν προβάτων. Ἐδῶ ποὺ φτάσαμε, μιὰ μόνο λέξη σᾶς ζητοῦμε. Λυτρωτικὴ γιὰ σᾶς καὶ ἐλπιδοφόρα παρηγοριὰ γιὰ τοὺς πιστούς, τὸ ποίμνιό σας.
Μιὰ λέξη ξεχασμένη. Μιὰ λέξη ποὺ δὲν ἀκούσαμε ἀπὸ σᾶς:
Σ υ γ γ ν ώ μ η.
Τὴν περιμένουμε…
Ἀντώνιος Ι. Βασιλειάδης,
θεολόγος