Θαῦμα τοῦ ἁγ. Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ στὸ Νοσοκομεῖο Κυθήρων

τοῦ αἰδ. π. Παύλου Καλίκα, ἐφημερίου Καρβουνάδας & Κεραμωτοῦ

Σάββατο Λαζάρου 16-4-2022.

Τὸ τηλέφωνο τοῦ Ἱερέα «χτυπάει». Στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς τηλεφωνικῆς γραμμῆς ἡ κ. Κ.

«-Πάτερ, εὐλογεῖτε. Λέγομαι Κ.. Ἡ μητέρα μου βρίσκεται σὲ βαριὰ κατάσταση στὸν θάλαμο κόβιντ τοῦ Νοσοκομείου. Ἐπιθυμεῖ διακαῶς νὰ κοινωνήσει. Τὸ ἴδιο ἐπιθυμῶ καὶ ἐγώ, γιὰ ἐκείνη. Εἶναι πιστὴ γυναῖκα. Πιστεύω, ὅτι περιμένει νὰ κοινωνήσει, γιὰ νὰ «φύγει» ἕτοιμη. Τὸ θέλει πολύ. Αἱμορραγεῖ συνεχῶς, λίγες οἱ ὧρες της».

«-Πολὺ εὐχαρίστως, κ. Κ.. Αὔριο, Κυριακή, θὰ τῆς πάω μετὰ τὴν Θ. Λειτουργία νὰ μεταλάβει Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ».

Τὸ τηλέφωνο κλείνει. Ὁ Ἱερέας γνωρίζει. Τόσο ὁ ἀγροτικὸς γιατρὸς Μ., μὲ τὸν ὁποῖο ἔχει μιλήσει τὰ προηγούμενα 24ωρα, ὅσο καὶ ἡ Διευθύνουσα καὶ ὁ Διοικητής, ἀπαγορεύουν ρητῶς, τὴν εἴσοδο τοῦ Ἱερέα στὸν θάλαμο κόβιντ. Φόβοι, φοβίες, ἰσοπεδωτικὰ πρωτόκολλα, ποὺ δὲν γνωρίζουν ἀπὸ πνευματικὲς ἀνάγκες, λίγο ἡ διανοητικὴ μόλυνση ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε., λίγο ἡ ἀπιστία, ὀρθώνουν τείχη τεράστια μπροστά τους. Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ; Ἱερέας; Πνευματικὴ ἀνάγκη; Τελευταῖο ἐφόδιο ψυχῆς; Ἄγνωστες καὶ πρωτάκουστες ἔννοιες. Ἴσως, καὶ ἐνοχλητικὲς στὰ αὐτιά τους. Τόσο ἐνοχλητικές, ποὺ ὁ Διοικητὴς νοιώθει ὅτι ἀπειλεῖται. Ἄν ἔρθει ὁ Ἱερέας νὰ μεταλάβει τὸν ἀσθενῆ, θὰ καλέσει τὴν Ἀστυνομία (!!!).

Ὁ Ἱερέας γνωρίζει. Θὰ καταφύγει στὸν Θεό. Ἔργο Θεοῦ ἐπιτελεῖ τόσο γιὰ τὴν ἀδήριτη ἀνάγκη τῆς ψυχῆς αὐτῆς, τῆς ἀσθενοῦς, ὅσο καὶ γιὰ τὴν σκληροκαρδία καὶ ἀπιστία τῆς Διοίκησης τοῦ Νοσοκομείου, στὴν περίπτωση αὐτή. Τρέχει. Παρακαλεῖ τὸν Ἅγιο Νικηφόρο τὸν Λεπρό, τίμιο λείψανο τοῦ ὁποίου φυλάσσει στὴν Ἐνορία του. Παρακαλεῖ μὲ θέρμη.

«-Ἅγιε μου, κανόνισε ἐσύ. Πήγαινε μπροστά. Κάνε τους ἀγάλματα. Μὴν ἐμποδισθεῖ ἡ Θεία Κοινωνία, Ἅγιέ μου. Μαρμάρωσέ τους. Νὰ μεταλάβει ἡ ψυχή, ποὺ διακαῶς ποθεῖ τὸν Χριστό. Ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν καταλογισθεῖ ἡ ἁμαρτία, σὲ ὅσα ἀπὸ ἄγνοια ἀπαγορεύουν οἱ ἀντικείμενοι».

Κυριακὴ Βαΐων.

Ἡ Θ. Λειτουργία στὸ μικρὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγ. Ἠλία, τελειώνει. Ὁ Ἱερέας λέει στὸν ὁδηγό – βοηθό του Χ. ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ Νοσοκομεῖο Κυθήρων, τί πρόκειται νὰ γίνει. Εἶναι ὁ πρῶτος, μετὰ τὴν κ. Κ., ποὺ ἀκούει γιὰ τὸ ἐγχείρημα.

«-Κοίταξε νὰ δεῖς, τοῦ λέει ὁ Ἱερέας. Ἀνθρωπίνως, οἱ πόρτες θὰ εἶναι κλειστές. Δὲν ἔχουμε πιθανότητες νὰ μποῦμε. Ὑπάρχει μόνο ἕνα 2% νὰ γίνει θαῦμα, καὶ νὰ κυλήσουν ὅλα καλά. Νὰ εἶσαι προετοιμασμένος».

«-Πάτερ μου, σὲ ἀκολουθῶ. Δὲν φοβᾶμαι. Τὸ μόνο ποὺ φοβᾶμαι εἶναι τὸ ὅτι θὰ μπεῖ στὸ αὐτοκίνητο μου ὁ ἴδιος ὁ Θεός»!

Ὁ Ἱερέας παίρνει στὰ δυό του χέρια τὸ Δισκοπότηρο καλυμμένο μὲ τὸ κόκκινο μάκτρο. Καμμία ἄλλη ὁμιλία, εἰς τὸ ἑξῆς, δὲν ἐπιτρέπεται. Τὸ αὐτοκίνητο προχωρᾶ ἀργὰ καὶ προσεκτικά. Ὁ Ἱερέας νιώθει τὸν Ἅγιο Νικηφόρο νὰ προπορεύεται καὶ νὰ ἵπταται μὲ τὰ μαῦρα μοναχικά του ράσα νὰ ἀνεμίζουν. Μὲ τὰ σωματικὰ μάτια ὁ Ἱερέας, δὲν βλέπει κάτι. Τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, ὅμως, εἶναι παραπάνω σίγουρα γιὰ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου, καὶ δὲν λαθεύουν. Βεβαιώνουν τὸ γεγονός.

Φθάνουν. Ὁ ὁδηγὸς παρκάρει τὸ αὐτοκίνητο. Ὁ Ἱερέας συγκεντρωμένος στὸν στόχο του περπατάει μὲ σταθερὰ βήματα κρατώντας τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο. Ὁ ὑπεύθυνος τῆς πύλης κοιτάει ἀπορημένος. Δὲν μιλάει. Δὲν κουνάει. Μένει ἐκεῖ …ἄγαλμα. Θὰ κατηφορίσουν στὸ μικρὸ διάδρομο καὶ θὰ ἀνέβουν τὰ σκαλιὰ γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ πόρτα τοῦ θαλάμου. Φθάνουν στὴν τζαμένια πόρτα. Δὲν ἔχει προηγηθεῖ καμία συνεννόηση, δὲν γνωρίζει κανεὶς ἀπὸ τὸ προσωπικὸ τὴν παρουσία τοῦ Ἱερέα, τὴν ὥρα αὐτή. Ὁ βοηθός, ποὺ παλεύει νὰ κρατήσει ἀναμμένο τὸ κερί, ρωτάει ἀμήχανα τί νὰ κάνει. Ὁ Ἱερέας του κάνει νόημα νὰ χτυπήσει τὴν τζαμένια πόρτα. Δὲν περνοῦν λίγα δευτερόλεπτα καὶ ἡ πόρτα ἀνοίγει. «-Ἄγγελος Θεοῦ, μᾶς ἄνοιξε», σκέφτεται ὁ Ἱερέας, καὶ εἰσέρχεται. Λίγα βήματα, καὶ μπροστά του ἡ ἀσθενής. Τὸ ἥσυχο, φωτεινὸ καὶ γαλήνιο πρόσωπο τῆς ἀσθενοῦς δὲν προδίδει τίποτε ἀπὸ τὴν κρισιμότητα τῆς ὑγείας της. Τὸ ταλαιπωρημένο κορ­μί της καὶ τὰ πολλὰ σωληνάκια γύρω γύρω μόνο σὲ προϊδεάζουν.

Ὁ Ἱερέας στέκεται δίπλα της. Ἐκείνη ἀνοίγει τὰ μάτια. Κοιτᾶ τὸν Ἱερέα καὶ ἀνοίγει καλὰ τὸ στόμα της.«-Μεταλαμβάνει ἡ δούλη τοῦ Θεοῦ Α. Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον» καὶ μὲ τρεμάμενο τὸ χέρι, ποὺ κρατᾶ τὴν λαβίδα, τὴν κοινωνεῖ. Ἡ ἀσθενὴς ἥσυχα κλείνει τὸ στόμα της καὶ κατόπιν τὰ μάτια της. Τόσο ἁπαλά, τόσο ἥσυχα, τόσο ἀθόρυβα. Σὰν μικρὸ παιδί, ποὺ τοῦ διέκοψες τὸν ὕπνο γιὰ νὰ τὸ ταΐσεις καὶ μετὰ ἐκεῖνο ξανακοιμᾶται ἀναπαυμένο στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας του. Ἀποστολὴ ἐξετελέσθη. Ὁ Ἱερέας μὲ ἱκανοποίηση καὶ μὲ θαυμασμὸ γιὰ τὸ μεγαλεῖο τῆς Ἱερωσύνης, ποὺ φέρει μέ την Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀναχωρεῖ. Πῶς ἕνας παντοδύναμος Θεὸς ἀξιώνει ἕνα μικρὸ ἄνθρωπο νὰ γίνεται ὑπηρέτης Του καὶ Ὑπουρ­γὸς τῶν Θείων καὶ ἀνεξιχνίαστων Μυστηρίων Του; Μὲ τὴν δοξολογία στὰ χείλη, ὁ Ἱερέας, βγαίνει ἀπὸ τὸν θάλαμο κόβιντ καὶ κατεβαίνει τὰ σκαλιά. Σφίγγει γεμᾶτος χαρὰ τὸ Δισκοπότηρο, ποὺ περιέχει τὸ ὑπόλοιπο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο θὰ καταλύσει, ὅταν φθάσει στὸ Ἐκκλησάκι.

Δὲν κάνει λίγα βήματα καὶ μὲ τὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ του συλλαμβάνει τὴν φιγούρα τοῦ -ἐφημερεύοντα ἐκείνη τὴν ἡμέρα- ἀγροτικοῦ ἰατροῦ Μ., ποὺ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ἦταν ὁριζοντίως καὶ καθέτως ἀρνητικὸς στὴν προσέλευση τοῦ Ἱερέα. Στέκει ἐκεῖ στὰ 2 μέτρα ἀσάλευτος καὶ ἀμίλητος. Ἄγαλμα. Ὁ Ἱερέας τὸν προσπερνᾶ καὶ ἀνηφορίζει τὸν στενὸ διάδρομο. Φθάνουν στὴν πύλη, ὅπου δὲν συναντοῦν κανέναν, καὶ ἐπιβιβάζονται στὸ αὐτοκίνητο. Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος εἶχε ἐπιτελέσει τὸ θαῦμα του. Ὁδήγησε, βοήθησε, ἄνοιξε διαδρόμους καὶ πόρτες, ὥστε ἡ Θ. Κοινωνία νὰ φθάσει στὴν ψυχή, ποὺ ἑτοιμαζόταν γιὰ τὸ ταξίδι της στὸν ποθούμενο Νυμφίο Χριστό. Σὲ Αὐτὸν ποὺ λαχταροῦσε ἀπὸ τὴν ἐδῶ ζωὴ νὰ γευθεῖ, ἀλλά… τῆς ἀπαγορευόταν αὐστηρά.

Λίγο ἀργότερα, ὁ Ἱερέας κατέλυσε μὲ προσοχὴ τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο. Στὴν ἐπιστροφὴ γιὰ τὸ σπίτι του, σταμάτησε νὰ εὐχαριστήσει τὸν Ἅγιο Νικηφόρο, προσκυνώντας τὸ τίμιο λείψανό του. Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ἦταν αὐτὸς ποὺ τὰ ἔφερε ὅλα εἰς πέρας.

Φίλε ἀναγνώστη, ἐσὺ ποὺ καλόπιστα διάβασες τὸ παραπάνω ἀληθινὸ καὶ πρόσφατο περιστατικό, θὰ ἤθελα νὰ σοῦ πῶ μὲ βεβαιότητα ὅτι οἱ Ἅγιοι εἶναι ΖΩΝΤΑΝΟΙ καὶ ἐπεμβαίνουν πρὸς τὸ συμφέρον μας, ὅταν μὲ πίστη ἀκουμπᾶμε ἐπάνω τους. Θὰ ἤθελα, ἐπίσης, νὰ σοῦ πῶ μὲ βεβαιότητα, ὅτι τόσο ὁ ἱερὸς χῶρος τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὰ Ἱερὰ μυστήρια ποὺ τελοῦνται σὲ αὐτὸν καὶ τὰ τίμια λείψανα καὶ τὶς ἅγιες εἰκόνες, ποὺ ἐμπεριέχονται σὲ αὐτόν, ἀλλὰ καὶ ὁ Ἱερέας ποὺ τελεῖ αὐτὰ τὰ ἅγια Μυστήρια ΜΟΝΟ Χάρη Θεοῦ, Ἁγιασμὸ καὶ τὴν Εὐλογία τοῦ Θεοῦ μεταδίδει, καὶ τίποτε ἄλλο.

Τελειώνοντας νὰ σημειώσω ὅτι ἀκολούθησε μιὰ ὑπέροχη Μεγάλη Ἑβδομάδα, καὶ μιὰ πανευφρόσυνη Ἀνάσταση. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἀσθενῆ αὐτή, τὴν Μεγάλη Δευτέρα, μιὰ μέρα ἀφότου δηλαδὴ κοινώνησε, ἔχασε τὴν ἐπαφή της μὲ τὸν ἐδῶ κόσμο. Ὁ Θεὸς διάλεξε νὰ τὴν πάρει κοντά Του μετὰ ἀπὸ μιὰ ἑβδομάδα, δηλ. τὴν χαρμόσυνη Ἀναστάσιμη ἡμέρα τῆς Κυριακῆς. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη της.

Οἱ πρεσβεῖες τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου τοῦ Λεπροῦ, ἂς συντροφεύουν ὅλους μας καὶ ἂς μᾶς χαρίζουν, κυρίως, τὴν πνευματικὴ ὑγεία.